Met WS78 in het Zuid Kennemerland

Op zaterdag 14 december 2002 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Driehuis. De start was vanuit het Soli- Muziekcentrum op slechts 50 meter vanaf NS-station Driehuis. De weersvoorspelling was niet al te best. Er werd gewaarschuwd voor ijzel. En omdat traditiegetrouw de meeste deelnemers met de auto naar de start rijden had dit een voor een belangrijk deel invloed op het totale aantal deelnemers aan deze tocht. Verder had de Nederlandse Spoorwegen rond Amsterdam problemen met enige wisselstoringen. Onze reistijd naar de start werd met 50 minuten verlengd. Doordat wij tijdig van huis waren vertrokken, konden wij de schade beperken en rond 9.10 uur kwamen wij in Driehuis aan. De hoofdmeute van de wandelaars was toen al weliswaar vertrokken.
Het Nationaal Park Zuid-Kennemerland (3800 ha)is een afwisselend natuurgebied met stuivende duinen, binnenduinen, duinmeren, eeuwenoude duineikbossen en in landschapsstijl aangelegde parkbossen. Hier bevinden zich de best ontwikkelde en meest uitgestrekte duinbossen van heel Nederland. Door het verschil in hoogte, bodem en grondwaterstand is de begroeiing erg gevarieerd. In de vochtige duinvalleien groeien o.m. de zeldzame Honingorchis en de Slanke duingentiaan; in het open, droge duingebied vallen het blauwpaarse Slangenkruid en het gele Duinkruiskruid op. In 1995 is het aloude "Nationaal Park De Kennemerduinen" opgegaan in een veel groter park dat zich uitstrekt van Zandvoort tot IJmuiden.
Na het verlaten van de start liepen we als eerste naar NS-station Santpoort Noord. We liepen onder de spoorlijn door en zetten koers naar landgoed Heerenduinen en de plaats IJmuiden. Als eerste kwamen we langs de in kerstsfeer gehulde manege Kennemergaarde. We doorkruisten het eerder genoemde landgoed Heerenduinen en kwamen daarbij langs het crematorium en begraafplaats Westerveld. We zagen hier enige tientallen graven. Toen we landgoed Heerenduinen verlieten zagen we een vrouw lopen met een soort hengel, waaraan een grote plastic dolfijn hing. In de plaats IJmuiden werden zoveel mogelijk smalle zandpaadjes gevolgd, die tussen de woonhuizen lagen. Bij een winkelcentrum aangekomen, zei een man met een boodschappentas in de hand, dat we "die" kant opmoesten. Hij wees in de richting waarheen hij al diverse wandelaars had zien lopen.
Nu zetten we koers naar bunkers. Langs een muurtje klommen we aan de linkerzijde van een bunker omhoog de duinen in. Daarop volgden we een waar bunkerpad. Er lagen hier talrijke bunkers naast elkaar. Ze hadden op afstand wel wat weg van luxe herenhuizen in een rustiek landschap. Nu betraden we nieuw land. Waar 20 jaar geleden nog vrolijk de golven van de Noordzee klotsten, was nu op een nieuw stukje Nederland een mondaine Marina verrezen. We liepen voor het op een duin gelegen grote hotel Holiday Inn langs. In het gebouw "De Waecker" van de Reddingsbrigade IJmuiden bevond zich de soeppost. We hadden nu 11½ km afgelegd. We zagen hier binnen een reddingsboot staan. We lieten ons de soep goed smaken. Het was hier behoorlijk frisjes.
We vervolgden ons pad over het nieuwe stukje Nederland en kregen daarbij uitzicht op een grote plas. Deze was nu vrijwel geheel bevroren, want het had de voorgaande dagen tot 10 graden gevroren. Over een duinopgang betraden we het strand en volgden dit 1½ km. Het strand was hier zeker 50 meter breed. Het zicht was deze dag niet al te best. Aanvankelijk was het mistig overgaand in nevelig weer met een maximaal vergezicht tot 1000 meter. Aan zee was een flink briesje en we zagen iemand een grote vlieger oplaten. Toen we het strand opliepen keken we hoe laat het was. Dit omdat we rond de 15 minuten later het strand moesten verlaten. Op een 50 meter breed strand valt een witte WS78 pijl van 10 cm breed niet 1,2,3 op. We zaten achterin en voor ons liepen slechte enkele wandelaars. En dan was het nog de vraag of het wandelaars van de WS78 wandeltocht waren of dagrecreanten.
We verlieten het strand net boven paal 59 en volgden nu 3 km de Zeeweg. We genoten hier van het mooie duinlandschap, maar vonden het wel wat jammer van het nevelachtige weer. Hierdoor was ook geen oriëntering mogelijk, welke richting we opliepen (noord of zuid). Na nog een aantal slingerpaden werd op 21 km de grote rust bereikt. Deze was gelegen in restaurant Parnassia. Het was hier beslist niet toegestaan om je eigen meegebrachte etenswaren op te eten, maar daar was vooraf voor gewaarschuwd en stond ook duidelijk in de parkoersbeschrijving vermeld.
Nu zetten we koers naar de Hazenberg. We beklommen deze berg middels een trap. Na het uitzichtpunt volgde een graatwandeling over duintoppen. Onze rust werd nu wat verstoord door motorgeluiden van het circuit van Zandvoort, in welke richting we ons pad vervolgden. In dit duingebied lagen enige dikke buizen. Hierdoor waren omleidingen ingezet voor uitgezette wandelroutes in dit gebied.
Van september 2002 tot maart 2003 wordt voorlopig het laatste grote natuurherstelproject in de Kennemerduinen uitgevoerd. Om natuurlijke processen weer hun eigen gang te kunnen laten gaan, zal binnen het gebied ca. 170.000 m3 zand worden verplaatst. Om de hinder voor bezoekers te beperken wordt bij het zandtransport gebruik gemaakt van buizen. Het project wordt in de winter uitgevoerd om flora en fauna zo min mogelijk te hinderen.
We bleven nog een tijdlang door het duingebied van het Nationale Park De Kennemerduinen dwalen en kwamen daarbij onder andere langs het Vogelmeer. Uiteindelijk kwamen we uit op de Zeeweg (vanuit Overveen). Even verderop was de koffiepost op 31 km. We troffen hier ook de voorzitter van WS78 en één van de wandelaars stelde hem de vraag, waarom WS78 geen tochten van 20 km organiseert. Dit was niet mogelijk omdat WS78 dit niet van de KNBLO mag organiseren. Bovendien heeft WS78 daar ook geen behoefte aan, omdat de kans bestaat dat het daardoor veel grootschaliger wordt.
We vervolgden ons pad door Bloemendaal over de lange maar heuvelachtige en kronkelige Hoge Duin en Daalse weg naar Het Kopje van Bloemendaal. Over de Karmeltrap daalden we een eind af. We zagen op een vijver zo'n 25 kinderen schaatsen. Daarmee was het dit jaar voor de tweede (en laatste) keer dat er tijdens een WS78 wandeltocht geschaatst werd op natuurijs. De eerste keer was dat op 5 januari 2002 met een tocht vanuit Voorburg. Op 35 km werd de fruitpost bereikt. Hier hadden we even een teleurstelling te verwerken, omdat er officieel een parkoerswijziging was ingesteld. Door de invallende duisternis was een parkoerswijziging doorgevoerd.
Toen wij vroegen of we op eigen risico het officiële parkoers mochten volgen werd dit wel toegestaan. De bepijling was weliswaar weggehaald maar we letten nu heel goed op de parkoersbeschrijving. We keken nu bij elke splitsing op onze doorkomsttijd om steeds voor het volgende traject het aantal minuten te bepalen dat we over een traject zouden doen, waarbij we ervan uitgingen dat we over elke 100 meter 1 minuut zouden doen. Vlak voorbij de fruitpost zei één van de omstanders tegen ons: "zijn ze net bezig om de pijlen weg te halen, komt daar de bezemwagen nog voorbij". Niet alle pijlen waren trouwens weggehaald. De krijtpijlen had men laten zitten. Bij de uitgang van de Kennemerduinen zaten we weer op het officiële parkoers. Het was inmiddels 16.45 uur en al aardig donker. De straatlantarens waren aan. We moesten nog een kleine drie km lopen. Op een keienpad langs een niet geëlektrificeerde spoorlijn kwamen we op een fiets nog de vorige WS78-voorzitter tegen. De totale afstand bedroeg 41,080 km. De finish werd na 7 uur en 40 minuten bereikt. Met de trein reden we in 80 minuten huiswaarts. Dit was 50 minuten sneller dan we er op de heenweg over hadden gedaan.
Het was een hele mooie wandeltocht geworden. Het aantal deelnemers viel flink tegen met 268 deelnemers. Weliswaar een deelnemers record, maar dan in negatieve zin, namelijk een laagte record. In het infobulletin stond nog een reactie en dankbetuiging van Greet Meenken. Daarin stond dat ze alle wandelaars wilden bedanken, die haar een kaartje hadden gestuurd n.a.v. het bericht, dat ze haar enkel had gebroken. Later bleek echter dat ze haar enkel niet had gebroken. N.a.v. dit ongeluk heeft ze besloten om geen WS78 wandeltochten meer te lopen. Maar nadat de inkt van dit schrijven was opgedroogd en het bericht naar WS78 was verstuurd had een wandelaarster haar gevraagd of ze bij haar kon overnachten. Dit vanwege het feit dat die wandelaarster anders niet op tijd bij de start kon aankomen. De wandelaarster was welkom bij Greet en Greet besloot daarop toch ook af te reizen naar Driehuis. Greet is door ons in ieder geval nog op de grote rust gesignaleerd.

Henri Floor & Coos Verburg