De oorspronkelijke burcht Schaloen was niet het sprookjeskasteel dat we nu kunnen zien staan. Omstreeks het jaar 1200 is het gebouwd als verdedigingsburcht in opdracht van de familie van Hulsberg. Van het burchtverleden van Schaloen is helaas weinig bekend. Wel zijn de overblijfselen ervan nog steeds te zien in de gewelven van het huidige kasteel.
Schaloen was een bijna vierkant gebouw met op elke hoek twee massieve steunberen en een arkeltoren in de kap. Rondom het dak, dat in een tentvorm binnen de muren stond, was een weergang, waar de soldaten waakten over de veiligheid van de kasteelbewoners en hun gasten. Om de soldaten te beschermen tegen beschietingen van buitenaf was een weergangmuur opgetrokken. Schietgaten in deze muur zorgden er voor dat de soldaten zich van binnenuit konden verweren.
De bijgebouwen stonden bij het oorspronkelijke kasteel aan de rechterzijde van het hoofdgebouw. Van daaruit gaf een brug over de moerassige slotgracht toegang tot het ‘eiland’ Schaloen. Als de brug was opgehaald vormde het moeras een uitstekende verdedigingslinie.
De muren van het kasteel in zijn eerste vorm zijn ruim twee meter dik en gebouwd van basaltkeien. De deuren waren van tien centimeter dik massief eikenhout. Hierdoor werd de burcht een bijna onneembare vesting.

Na een haakse bocht in ons pad kregen we uitzicht op kasteel Genhoes.

Genhoes is Limburgs dialect voor 'het versterkte huis'; ooit woonde hier de heer van Oud-Valkenburg. Het huidige kasteel werd gebouwd aan het begin van de zestiende eeuw op de fundamenten van een veel oudere versterkte woontoren. Ook toen al lag er naast het kasteel een boerderij, maar die ging bij een grote brand verloren. In de achttiende eeuw werd de huidige hoeve gebouwd.
Vanuit de grote U-vormige hoeve werden destijds de landbouwgronden in de omgeving bewerkt. Het kasteel en de hoeve zijn eeuwenlang bepalend geweest voor de rijke ontwikkeling van dit deel van het Geuldal.
Hoewel het kasteel al lang geleden zijn bestuurlijke functie verloor en ook de hoeve niet meer wordt gebruikt, is de Bourgondische sfeer nog overal in de omgeving aanwezig. Akkers, weilanden en hellingen met druivenranken en traditionele hoogstamfruitbomen kleuren het landschap. Hakhoutbossen, holle wegen en smeedijzeren weidehekken versterken de schilderachtigheid.
Kasteelhoeve Genhoes ligt enigszins verscholen achter de kerk en dorpsbebouwing van Oud-Valkenburg. Een eeuwenoude laan leidt naar de fraaie achttiende-eeuwse hameipoort, die de toegang bewaakt tot het kasteel en de binnenplaats van de hoeve. Direct achter de hoeve slingert loom de molenbeek, de zijtak van de Geul die al eeuwen lang de watermolen van het nabijgelegen Kasteel Schaloen van water voorziet.

Op Chaloen onder Schin op Geul woonde een graaf, die erg van de jacht hield. Maar in een van zijn bossen, huisde de Wilde Jager en als de graaf in het jachtseizoen ter jacht reed, en met zijn stoet van jagers, paarden en honden over de brug van de Geul wilde, stond daar de Wilde Jager al met zijn spook paard aan de overkant, om hem af te schrikken en zijn stoet de overgang te beletten. De paarden en honden sprongen dan dadelijk terug en geen macht ter wereld was in staat, hen nog ook maar één pas vooruit te doen zetten. De graaf probeerde het dan nog wel met zijn paard, doch hij kreeg het niet verder dan voor de brug. Het stond er te rillen van angst voor de tros van de Wilde Jager, die bezig was aan de overkant. Het hoorngeschal en het gedruis van diens gezellen deden het dier steigeren en er bleef de graaf niet veel anders over, dan weer terug te rijden naar het kasteel.
Dit had zo enige jaren geduurd en de graaf was ten einde raad. Hij wist niet wat hij ertegen zou doen. Eindelijk ging hij naar de kluizenaar van Schaesberg, vertelde deze hoe de Wilde Jager hem ieder jaar de jacht belemmerde, en vroeg om raad.
De heilige man dacht lang na en ried de graaf toen aan, bij de brug, maar dan aan de overkant van de Geul aan de zoom van het bos, drie beeldjes op te richten ter ere van Jezus, Maria en Johannes. "Als gij die hebt opgericht, op de plaats, waar de Wilde Jager u altijd tegenhoudt, is zijn macht gebroken, want hij en zijn gezellen zijn heidenen!" besloot de kluizenaar.
De graaf liet de drie beeldjes maken en plaatsen, waar ze nu nog staan, gelijk de kluizenaar het hem had geraden. En toen hij een volgend jaar weer ter jacht ging, kon hij met zijn stoet ongehinderd de brug passeren. De Wilde Jager en zijn heidense gezellen, met hun hoorngeschal en weidemans-gedruis waren er niet meer. Zij waren gevlucht voor de tekenen van de macht, die ook regeert over de hel.

We liepen omhoog door bosgebied naar de spoorlijn Valkenburg-Schin op Geul en staken even verderop een onbewaakte spoorwegovergang over.
We kwamen nu vrij dicht langs een rotsformatie die we eerder al vanaf de bosrand van het St.Jansbosch, toen in de verte, hadden gezien. Na een bungalowpark liepen we in Walem-Zuid even over een asfaltweg. Spoedig verlieten we deze weer om vervolgens koers te zetten naar het Krekelsbosch. Inmiddels was de regen intensiever geworden en besloten we de regenkleding aan te trekken. Coos had al eerder besloten om van de 28 km op de 14 km over te stappen. Overstappen op de 21 km ging natuurlijk niet. In buurtschap Fromberg liepen we onder de spoorlijn (Schin op Geul – Wijlre) door.

Fromberg, eeuwenlang behorend bij Wijlre was een gehucht waar de meeste inwoners wel iets met het boerenbedrijf te doen hadden. Ook is er nog enige tijd een houtzagerij geweest. Tegenwoordig zijn de meeste boerderijen omgebouwd tot gewone woning of wordt er een gedeelte gebruikt als vakantiewoning en dan wel eentje met een uniek uitzicht over het Geuldal. Fromberg is ondanks dat het slechts bestaat uit ongeveer 12 woningen altijd een prachtig onderdeel geweest van Wijlre al was het maar door haar unieke ligging. Maar ja, helaas ontkwamen ook de inwoners van Fromberg niet aan de voor hun discutabele herindeling en zijn ze na veel strubbelingen en getouwtrek door de belanghebbende gemeentes onderdeel geworden van de gemeente Voerendaal.

De Molen van Otten is een van de weinige watermolens in Nederland met een dubbel waterrad. De geschiedenis van de molen gaat terug tot 1275, toen gebouwd als een banmolen van de heerlijkheid Wijlre. In de jaren dertig van de twintigste eeuw raakt de molenaarswoning zwaar beschadigd door een extreem hoge waterstand van de Geul, veroorzaakt door een regenrijke winter. De molen raakte hierna in verval en het herstel zou pas in 1961 plaatsvinden. Kasteel, molen en boerderij bleven tot 1949 het eigendom van de nazaten van de familie Massen. De molen en boerderij werden verkocht aan de familie Otten, sindsdien wordt de molen Molen van Otten genoemd. Otten begon te experimenteren met het opwekken van elektriciteit door middel van waterkracht en hij slaagde er zelfs in om de boerderij met de door de molen opgewekte stroom van elektriciteit te voorzien. In 1981 werd na een omvangrijke restauratie gestart met een proef om de molen als kleinschalige elektriciteitscentrale in te schakelen. De molen levert gemiddeld 18 KWh waarvan een deel wordt gebruikt voor het complex en een deel kon aan het elektriciteitsnet worden geleverd. Dit project was een proefproject voor kleinschalige energieopwekking dat door de PLEM werd gesubsidieerd. Momenteel zijn de stallen en schuren omgebouwd tot vakantieappartementen.

Op een gegeven moment zagen we voor ons een wandelaarster uit Nijmegen even hard lopen, om na het maken van een foto weer aansluiting bij de groep te krijgen. Tijdens dit korte hardlopen zagen we iets uit haar rugzak vallen. Toen we naderbij kwamen bleek dat ze een kaartje van haar fototoestel was verloren. Het kaartje had een opslagcapaciteit van 1 GB. We riepen haar even later terug en overhandigde haar het kaartje.
We volgden de Geul tot voorbij NIVON camping De Gele Anemoon, die haar 50 jarig jubileum vierde. Voor de Keutenberg sloegen we af. Weer volgde een steile klim en even later werd Berghof bereikt. Door bosgebied werd het Gerendal bereikt. We liepen hier even van de route af om naar de waterput nabij de Orchideeëntuin te lopen. Het voorgaande jaar waren we hier nog begin juni geweest en toen was de Orchideeëntuin geopend. Na een kapelletje werd in Oud Valkenburg de vijfde rustpost bereikt op 32,8 km. We lieten ons een pakje melk goed smaken. Op de vierde rust was de melk namelijk uitverkocht.
Opnieuw liepen we naar kasteel Schaloen en de drie beeldjes langs de Geul. Via kasteel Oost werd Valkenburg bereikt. Vanwege het feit dat we deze dag de eerste 5 uur geen foto’s hadden gemaakt, maakten we er nu veel meer. Bij café Tivoli werd Valkenburg weer verlaten. We volgden opnieuw het pad langs de Geul. Eenmaal was de helling tussen het pad en de Geul steil. Hier was het pad beveiligd met een houten balustrade. Bij Geulhem kwamen de kortste twee afstanden bij de route. Na nog een steile klim werd Berg en Terblijt weer bereikt. Vlak voor de finish werd ons nog een roos aangeboden. Evenals de eerste twee dagen werd de finish na een kleine 10 uur lopen bereikt. De afgelegde afstand bedroeg deze dag 40,2 km. Het IVV-nummer was 10908.

Een overzicht van de herkomst van de wandelaars per provincie: