26e Heuvelland 4daagse 2013, 1e wandeldag Van 8 t/m 11 au­gus­tus 2013 werd voor de 26e keer de Heu­vel­land­vier­daag­se ge­or­ga­ni­seerd. De start was van­uit Berg en Ter­blijt. Er kon ge­ko­zen wor­den uit de af­stan­den van 7, 14, 21, 28 of 42 km. Wij had­den in­ge­schre­ven voor de 28 km maar we lie­pen de eer­ste twee da­gen de 42 km rou­te. Bij de­ze vier­daag­se geef je van te vo­ren op wel­ke af­stand je wil gaan lo­pen, maar daar­na ben je vrij in het kie­zen van de te lo­pen af­stand. Het is dus mo­ge­lijk dat je voor de 42 km in­schrijft, maar dat je de 7 km rou­te loopt. Op 7 au­gus­tus was het een re­genachtige dag. Maar voor de 4 da­gen daar­na was droog weer voor­speld. E­ven­als de o­ve­ri­ge wan­del­da­gen start­ten wij op 8 au­gus­tus 2013 rond half acht. We lie­pen in zui­de­lij­ke rich­ting naar Be­me­len. In Be­me­len zelf kwa­men we voor­als­nog niet maar lie­pen langs de bos­rand van de Met­ten­berg en kwa­men langs meer­de­re groe­ves. Bij de Rootherweg was op 4 km de fruit­post. Hier kre­gen we een ba­naan. De­ze fruit­post werd op­val­lend be­menst door men­sen uit de Noordhollandse plaats Hoorn. Het wa­ren be­ken­de van ons en we wer­den dan ook op de ge­voe­li­ge plaat vast­ge­legd. Op­nieuw kwa­men we langs groe­ves, te we­ten de Bundersberggroe­ve en de Schiepersberggroe­ve. Voorgaande jaren had elke tocht een bepaalde naam. zoals bijvoorbeeld de Groe­ve-rou­te. Dat zou voor de­ze dag van toepassing kunnen zijn. Door het groeiend aantal deelnemers, dit jaar 6600, zijn er nu elke dag vier verschillende rou­te uitge­zet. Dat zijn de 7 km, 14 km, 21 km en de 28 + 42 km rou­te. De 42 km rou­te volgt ook de 28 km rou­te en daar­door is er voor de 42 km rou­te ook geen a­par­te rou­te. De 14 km rou­te en de 21 km rou­te hebben de meeste deelnemers. Wat leeftijden betreft: 37% van de deelnemers zijn tus­sen de 55 en 64 jaar oud. 11% van de deelnemers zijn tus­sen de 65 en 74 jaar oud. Op 7 km werd rustpost Blan­ken­berg be­reikt. We troffen hier verschillende be­ken­den, zoals FLAL- en WS78 wan­de­laars. Kasteel Blan­ken­berg is een wit gepleisterd gebouw. De eer­ste vermelding dateert uit 1370. In 1381 verkocht Arnold d’Elen het kasteel aan de familie Bongart. Daar­na kwam het in bezit van de families De Herten, De Horion, Cortenbach, Hoen, Jacobi en Van Hemerstein en de baronnen Salomon Reinier Marius Pichot de Plessis en Chestret de Haneffe. In 1904 werd het klooster eigendom van het Franse broederschap van St. Blasius. De­ze locatie werd toen bekend als de Blasius bedevaartsplaats. Daar­na werd het aan de paters Redemptoristen overgedaan. Later werd het een klooster van de Zusters van het Arme Kind Jezus. Het Academisch Ziekenhuis Maastricht nam in 2004 het complex over. Eind april 2010 werd be­kend­ge­maakt dat seminarie Redemptoris Mater het zal gaan betrekken. Na de rust lie­pen we fraai onder Cadier en Keer langs naar het bosgebied van de Riesenberg en de Trichterberg. Ten oosten van Gronsveld werd het Savelsbos betreden. We kre­gen af en toe fraaie vergezichten op Maastricht en Gronsveld. In Rijckholt was op 14 km de tweede rustpost. We brachten hier nog een kort bezoek aan de Onze-Lieve-Vrouw Onbevlekt Ontvangenkerk. In 2009 werd door het bisdom van Roermond bekend gemaakt dat de kerk gesloten zou wor­den door het geringe aantal kerkgangers, maar nog altijd is de kerk open. Nu zetten we koers naar kasteel Rijckholt. Lange tijd is dit een jeugdherberg geweest. Maar na de aanleg van de A2 snel­weg was het gedaan het de rust en is de jeugdherberg naar Maastricht ver­plaatst. We lie­pen onder de A2-snel­weg door en kwa­men daar­op in Oost-Maarland. Op­val­lend hier was een standbeeld van de schutter van Sint Sebastianus. Sint Sebastianus werd in Narbonne, Gallië, geboren. Zijn ouders kwa­men echter uit Milaan en hij werd in die stad opgevoed. Hij was een vurig dienaar van Christus. Hoewel het soldatenleven hem door zijn instelling van nature een afkeer inboezemde, ging hij om de be­lij­de­naars en martelaars be­ter bij te kunnen staan in hun lijden, naar Rome en trad in het jaar 283 in dienst van het leger. Op een bepaald moment schenen de martelaars Marcus en Marcellianus, onder bedreiging van de doodstraf, gevaar te lo­pen in hun geloof te wankelen. Sint Sebastianus greep in en gaf hun een lange vermaning standvastig te blijven, die al zijn toehoorders zeer aangreep. Zoë, de vrouw van Nicostratus, die het gebruik van haar spraak al zes jaar kwijt was, viel aan zijn voeten. Toen de heilige een kruisteken over haar mond maakte, sprak ze duidelijk. Zij en haar echtgenoot wer­den bekeerd en Nicostratus, die het bevel had over de gevangenen, nam hen op in zijn huis. De gouverneur van Rome, die dit ter ore was gekomen, liet Sebastianus bij zich komen en werd samen met zijn zoon gedoopt. Vervolgens stelde hij de bekeerde gevangenen in vrijheid, liet al zijn slaven vrij en nam ontslag als prefect. Diocletianus bewonderde de moed en deugdzaamheid van Sint Sebastianus, die zijn geloof geheim hield. Hij wilde hem graag bij zich hebben en benoemde hem tot kapitein van een compagnie van de praetoriaanse wacht. In 286, toen de vervolgingen in hevigheid toenamen, verborgen de paus en anderen zich in het keizerlijk paleis. Ze be­schouw­den de vertrekken van een zekere Astalus, een christelijk officier aan het hof, als een zeer veilige plaats. Sint Zoë wordt als eer­ste vastgenomen, toen ze bij het graf van Sint Petrus bad op het feest der apostelen. Ze werd, aan de hielen boven een vuur gehangen, verstikt door de rook. Cadtalus werd drie maal op de pijnbank gelegd en vervolgens levend begraven. Marcus en Marcellianus wer­den met de voeten aan een paal genageld en met pijlen doodgeschoten. Sint Sebastianus, die al zoveel martelaars voor zich de dood had zien ingaan, werd zelf voor keizer Diocletianus beschuldigd. De­ze overhandigde hem, nadat hij hem ondankbaarheid verwe­ten had, aan de Mauretaanse boogschutters om te wor­den doodgeschoten. Zijn lichaam werd doorzeefd met pijlen en hij werd voor dood achtergelaten. Irene, de weduwe van Castulus, wilde hem gaan begraven. Ze vond hem nog levend en nam hem mee naar haar verblijf, waar hij herstelde. Hij weigerde echter te vluchten en begaf zich zelfs op een dag op een plaats waar de keizer langs zou komen, die hij aansprak en wreedheden jegens de christenen verweet. De­ze vrijheid van meningsuiting van een man die geacht werd dood te zijn, verbaasde de keizer; hij gaf order hem vast te nemen, hem dood te slaan met knuppels en zijn lichaam in de goot te gooien. Een vrome vrouw, die in een visioen een waarschuwing had ontvangen, ver­wij­der­de het in het geheim en begroef het lichaam in de ca­ta­com­ben. Daar­na lie­pen we naar de Maas en dwaalden fraai door de Eijsder Beemden. Daarbij kwa­men we, geheel onverwachts, nog over Belgisch grond­ge­bied. Als je op topografische kaarten kijkt in gebieden waar meanderende beken stromen, dan zie je dat de gemeentegrenzen de oor­spron­ke­lij­ke be­ken­lo­pen aan­hou­den. Dat was hier ver­moe­de­lijk ook het geval met de Maas. Het Bel­gi­sche deel lag geheel in de Eijsder Beemden en was onbebouwd. Bij Eijsden was een fiets/voetveer naar het Bel­gi­sche Lanaye in bedrijf. Even verderop was op 20 km de rustpost. Na de rust lie­pen we onder het cen­trum van Eijsden langs en kwa­men bij kasteel Eijsden. Dit was een heel groot en indrukwekkend kasteel. We lie­pen, buiten de of­fi­ci­ë­le rou­te, he­le­maal om het kasteel heen om het van alle zijden te be­won­de­ren. Bij het treinsta­ti­on staken we de spoor­lijn Luik-Maastricht over. Na het Cre­ma­to­ri­um Walpot werd Mariadorp be­reikt. Mariadorp bestaat in 2013 100 jaar. Het dorp werd in opdracht van de Zinkwit-fabriek gebouwd en was bedoelt als arbeiderswijk. Zinkwit, waarvoor de of­fi­ci­ë­le naam zinkoxide is, is een geel of wit poeder. Het is niet op­los­baar in water en ethanol. Als mineraal heet het zinkiet. Zinkwit ontstaat door verbranden van zink, maar ontstaat ook door thermische ontleding van zinkhydroxide, zinkcarbonaat of zinknitraat. We staken de A2-snel­weg over en dwaalden door het Mescher Plukbos. Een wan­de­laar met een door­drin­gen­de stem, die maar steeds bleef door­pra­ten, haalde ons langzaam in. Toen we omkeken bleek het om een sportieve zwartloper te gaan. De wan­de­laar had zich verkleed als batman. Tijdens de A­pel­doorn­se 4-daagse liep de­ze wan­de­laar in het outfit van een oerang oetang en op zijn rug droeg hij toen een kleine namaak ree. Eijsden. dat opgegaan is in de gemeente Eijsden- Mar­gra­ten wilde graag een Groe­ne gemeente blijven en het Mescher Plukbos leverde daar een bijdrage aan. De naam is afgeleid van het nabijgelegen dorpje Mesch en de functie die het bos zou kunnen vervullen. Bezoekers kunnen er in het oogstseizoen vruchten plukken of rapen. Daarom is bij de bosaanleg ge­ko­zen voor soorten met eetbare vruchten zoals tamme kastanjes, walnoten en hazelnoten. De wandelpaden lo­pen langs de plekken waar de walnoten- en kastanjebomen staan en langs zichtassen gericht op onder andere het naburige Savelsbos. Dit grote bosgebied ten noorden van het Mescher Plukbos is in beheer bij Staatsbosbeheer. ka­rak­te­ris­tie­ke boomsoorten die verder zijn aangeplant in het Mescher Plukbos zijn beuk, haagbeuk, wintereik, es, linde en steel-iep. Aan de randen van het bos zijn struikvormers aangeplant; zo staan daar naast algemene soorten als veldesdoorn en rode kornoelje ook nog vijf verschillende rozensoorten en hazelaars. Nu broeden er al grasmussen en winterkoningen. Vele vlinders profiteren van de bloeiende ruigte die nog in het gebied voorkomt. Dassen uit nabijgelegen burchten foerageren er in de nazomer en herfst ongetwijfeld al op de gevallen herfstvruchten. Zij kunnen ook in de oostelijk van de Ezelsweg gelegen hoogstamboomgaarden op re­genwormjacht gaan. De grazige weiden met imposante kersenbomen en andere fruitsoorten lenen zich daarvoor bij uitstek. De­ze boomgaarden vormen nu al het leefgebied van bosvogels zoals spechten die in de toekomst ook in het Mescher Plukbos verwacht mogen wor­den. Verder lie­pen we min op meer parallel aan de A2 terug naar de rust in Rijckholt. Daar­na lie­pen we naar Ec­kel­ra­de. Langs de Dorpsstraat stond een op­val­lende Bed and Breakfast, Het was namelijk een voormalige melkfabriek uit 1916. Na een ka­rak­te­ris­tie­ke oude zwingelput (waterput) kwa­men we langs de RK Bartholomeus kerk. Na Ec­kel­ra­de kwa­men we door het Rucydo bos. Bos in plaats van koeien Voorheen had de maatschap Sluijsmans midden in de woonkern van Ec­kel­ra­de een melkveebedrijf met 40 koeien en een huiskavel van slechts 1,5 hectare. Nood­ge­dwon­gen moesten de koeien zomer en winter op stal gevoerd wor­den. Een onwerkbare situatie. Zes jaar geleden be­sloot de maatschap daarom de melkveetak af te stoten en op zoek te gaan naar iets anders. Na de gronden eerst als akkerland te hebben bewerkt be­sloot de maatschap, in overleg met Jo Aelmans, de mo­ge­lijkheden te onderzoeken om op de gronden een bos aan te planten. Na drie jaar onzekerheid, onderhandelen, en overwinnen van diverse obstakels is dit bosproject van John en Luciënne Sluijsmans in samenwerking met de Provincie Limburg, Dienst Landelijk Gebied (DLG) en de Aelmans Adviesgroep, tot een goed einde gebracht. Het Rucydo-bos, de samenvoeging van de eer­ste twee letters van de voornamen van de kinderen van John en Luciënne: Ruud, Cyriel en Dorien, heeft een omvang van ruim 14 hectare. Het is het grootst aangelegde particuliere bos in Limburg tot nu toe. Om de­ze aaneengesloten oppervlakte te realiseren heeft de DLG diverse grondtransacties moeten uitvoeren. In het bos groeien een mengeling van boomsoorten, vooral eiken, beuken, en robinia (valse acacia). De ruim 6.000 boompjes die per hectare zijn geplant zullen, in een periode van 30 jaar, leiden tot een bos met niet meer dan 300 bomen per hectare. In de tus­senliggende periode groeit er, naast een mooi wandelgebied voor de toeristen, ook een aanzienlijke houtopbrengst voor de familie Sluijsmans. Nu was het niet ver meer naar rustpost Blan­ken­berg dat op 34 km werd be­reikt. Daar­na dwaalden we langs en door de noordkant van Cadier en Keer. In het Rijk van Mar­gra­ten lie­pen we naar Sint Antoniusbank. Daarbij lie­pen we nog over een weg met de naam "Weg van Heer naar Be­me­len". We be­reikten Sint Antoniusbank. De­ze plaats liep naadloos over in Be­me­len. Buiten Be­me­len stond op een splitsing een pijl naar links en een pijl RD. De pijl naar links voerde naar de top van de Bemelerberg. Dit pad was erg steil. Op de top had­den we een fraai uitzicht op Be­me­len en Maastricht. Het was nu niet ver meer naar de finish. Het was een hele mooie tocht gewor­den. Het was voor 99% droog gebleven. Een kwartier lang voelden we hele lichte motre­gendruppeltjes. Het IVV nummer was 10905.

Henri Floor