Met RS80 was het mogelijk om van 31 december 2021 t/m 16 januari 2022 in te schrijven op een tocht vanuit Scheveningen van 15 of 25 km. Wij liepen deze wandeling op
donderdag 6 januari 2022 en kozen de 25 km route. De wandeling liep op iets minder dan een km van station Den Haag Centraal langs het Buitenhof waarop wij besloten om daar de route op te pakken. Vanaf het station was het ongeveer 10 minuten lopen.
Vanaf het station voerde onze aanlooproute over de Bezuidenhoutseweg, Herengracht, Korte Poten en Plein naar het Mauritshuis. Via de Mauritspoort kwamen we op het Binnenhof. Na het standbeeld van Koning Willem 2 kregen we zicht op de Hofvijver. Op Plaats stond het standbeeld van Johan de Witt. Langs de Willibrorduskapel en het Willibrordushuis kwamen we bij Paleis Noordeinde. Bij een deur moesten we op een bel drukken alvorens we verder konden lopen. Twee bewakers bij Paleis Noordeinde begroetten ons beleefd.
In de naastliggende Paleistuin stond een radio aan. Veel fitnessers waren hier aan het trainen te midden van mensen die hun hond uitlieten. We staken de Paleisbrug over en liepen verderop langs de Bibliotheekbrug. Bij de zijstraat 1e De Riemerstraat hadden we zicht op de kerk van de Katholieke Apostolische Gemeente. We liepen hier langs de Noord West Singelsgracht. Bij de Van Boecopbrug stonden 7 kabouters ons aan te staren.
Nu liepen we langs het Verversingskanaal. Op een gebouw stond Electriciteits Fabriek. Via de Chassébrug staken we het Verversingskanaal over. Dit kanaal bleven we tot voorbij de Houtrustbrug volgen. Bij Tennispark Houtrust en voetbalvereniging Scheveningen was de officiële start. Hier troffen we een echtpaar uit Amersfoort die net begonnen waren aan de tocht.
Via de Vogelbuurt liepen we door de Bosjes Van Poot. Op een splitsing, net buiten het bos, liepen we verkeerd en kregen zicht op de RWZI Houtrust waar RWZI staat voor Riool Water Zuiverings Installatie. De Hoge Nol lieten we rechts liggen. Ook al omdat het pad daar naartoe doodlopend was.
Opnieuw kwamen we bij het Verversingskanaal dat nu uitmondde in de 2e Haven. Aan het einde hiervan dronken we bij een visstalletje een koffie-to-go. Over de Kompasstraat werd de Strandweg bereikt en kregen uitzicht op de Noordzee. Dat was nabij de Gedenknaald.
In Scheveningen herinnert een gedenknaald aan de landing van de prins. Op 30 november 1813 arriveerde de latere koning Willem I op het strand van Scheveningen na jaren in ballingschap te hebben geleefd. De prins – zoon van de uit Nederland gevluchte stadhouder Willem V – was door het zogenaamde Voorlopige Bewind, dat was ingesteld nadat de Fransen de Nederlandse gebieden halsoverkop verlieten, uitgenodigd om als ‘soeverein vorst’ de regering op zich te nemen. Twee jaar later werd deze Oranjetelg ingehuldigd als koning Willem I en ontstond de constitutionele monarchie. Deze werd op 30 november 1865 onthuld. Vier jaar na de onthulling van de gedenknaald werd in het centrum van Den Haag het Nationaal Monument op Plein 1813 opgericht.
We sloegen af over de Keizerstraat. Na de Oude kerk werd de Keizerstraat meer een weg zonder autoverkeer. Bij Badhotel Scheveningen werd weer koers gezet naar de Strandweg. Na het Museum Beelden aan Zee verlieten we de Strandweg weer. Voor het Kurhaus was een schaatsbaan waar volop werd geschaatst.
De Strandweg werd weer bereikt en even gevolgd. Na de Pier sloegen we af en na een bezoek aan een openbaar toilet werd het strand betreden. Zo rustig als het in de binnenstad was, zo druk was het op het strand. Verschillende malen hoorden we de bekende buitenlandse talen Engels, Frans en Duits van passerende mensen. Nabij de Luchtwachttoren werd het strand verlaten en klommen we naar de voornoemde toren.
We liepen nu door de rand van natuurgebied Meyendel. Het pad parallel aan de drukke Zwolsestraat vonden we minder geslaagd. Maar daardoor kwamen we over de Pompstationsweg fraai langs het Poortgebouw van de strafgevangenis Scheveningen.
Nu zetten we koers naar Madurodam en vervolgens naar de Scheveningse Bosjes. Hier druppelde het even maar daarvoor werden we beloond met een fraaie regenboog. Na de Waterpartij kwamen we langs het Indisch monument. Traditiegetrouw lagen hier talrijke bloemen. We hadden weleens gehoord dat de bloemen afkomstig waren van begrafenissen, maar of dat waar is weten we niet.
Het duurde lang voor er belangstelling ontstond voor de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië.
Voor de gemiddelde Nederlander was de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië een ‘verre oorlog’ geweest.
Pas in 1988 kwam er een nationaal Indisch monument.
Het monument is ontworpen door de Nederlands-Bulgaarse kunstenares Jaroslawa Dankowa en werd onthuld door koningin Beatrix tijdens de herdenking in 1988.
Het monument herinnert aan de slachtoffers van de Japanse bezetting en de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië.
Het monument bestaat uit zeventien bronzen gestalten die mannen, vrouwen en kinderen verbeelden. Deze gestalten vertegenwoordigen het lijden van verschillende generaties slachtoffers: de pijn, de wanhoop en het protest.
In het midden tussen de gestalten bevindt zich een liggend figuur dat de dood uitbeeldt, met rouwende figuren aan beide zijden. Daaronder is een kaart van Indonesië afgebeeld.
De figuren aan de uiterste zijden van het monument verwijzen naar de bevrijding. Ze zijn wakker geschud en treden met opgeheven hoofd en gebalde vuisten de toekomst tegemoet.
Op de achtergrond van het monument staat een doorzichtig geweven wand, die verwijst naar zowel de saamhorigheid als de omheiningen waarachter velen tijdens de oorlog gevangen zaten.
Links op het monument staat de tekst “8 dec. 1941-15 aug. 1945”. 8 december 1942 verwijst naar de oorlogsverklaring van Nederland aan Japan en 15 augustus 1945 verwijst naar de capitulatie van Japan.
De tekst op de rechterzijde van het monument, “De Geest overwint”, verwijst naar de tekst op de gedenktekens van de acht erevelden in Indonesië en zeven erevelden verspreid over Zuidoost-Azië waar Nederlandse oorlogsslachtoffers begraven liggen.
Bij het verlaten van de Scheveningse Bosjes kwamen we langs het borstbeeld van Constantyn Huygens. Na het Vredespaleis kwamen we bij Plein 1813 met het grote Nationaal Onafhankelijkeidsmonument.
Het Nationaal Monument op Plein 1813 was in 1869, toen het werd onthuld, het grootste gedenkteken in Nederland. Wat valt er precies op te zien? Het iconografische programma is in zekere zin een weerspiegeling van de (Haagse) gebeurtenissen van 1813. Bovenop staat de Nederlandse Maagd als symbool van de Nederlandse onafhankelijkheid die in 1813 werd hersteld. Gebroken ketenen aan haar voeten verwijzen naar bevrijding van de Franse overheersing en in haar hand houdt zij een pijlenbundel, van ouds het symbool van de Nederlandse eenheid.
Een niveau onder de Nederlandse maagd bevinden zich de protagonisten van 1813. Natuurlijk te beginnen met, aan de voorkant, Willem Frederik, Prins van Oranje. Hij werd in 1813 door de leden van het Driemanschap uit Engeland, waar hij in ballingschap leefde, naar Nederland gehaald. Zoals bekend zou Willem Frederik zijn vader, stadhouder Willem V, niet opvolgen als stadhouder, maar als koning. Op het Monument is hij afgebeeld op het moment dat hij de eed aflegt op de grondwet op 30 maart 1814 – echter nog niet als koning, maar als soeverein vorst. Pas een jaar later, op 16 maart 1815, zou Willem de titel Koning der Nederlanden aannemen.
Aan de andere kant van het Monument staat het Driemanschap: Gijsbert Karel van Hogendorp, Adam François Jules Armand van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Zij waren het die op 17 november 1813 in Den Haag het voortouw namen om te breken met het Franse bewind. Ze vormden een Voorlopig Algemeen Bestuur dat namens de prins van Oranje de teugels in handen nam. De drie staatslieden nodigden vervolgens per brief de prins van Oranje, die in Engeland verbleef, uit als soeverein vorst terug te keren naar Nederland.
Na Panorama Mesdag staken we de Scheveningsebrug over. Opnieuw kwamen we langs Paleis Noordeinde, maar nu langs de voorkant. Het laatste stuk van de route liepen we steviger door om nog voor 4 uur te kunnen inchecken om zodoende nog met 40% korting te kunnen terugreizen. Rond 5 minuten voor vier kwamen we bij station Den Haag Centraal aan en reden we huiswaarts. Het was weer een hele aardige tocht geworden.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor
