Op zaterdag 3 februari 2018 werden er niet zoveel tochten georganiseerd. Daarop besloten we de NS wandeling Wekeromse Zand te lopen. Met de trein reden we naar Wolfheze waarbij we moesten overstappen op station Ede Wageningen. Hier troffen we een bekende wandelaarster die deze dag een wandeling met de Wandelpool gingen maken. Rond 9 uur kwamen we in Wolfheze aan. Nadat we het station hadden verlaten liepen we langs de spoorlijn in westelijke richting. Na een kilometertje sloegen we af en betraden daarop het natuurgebied Reijerscamp dat onderdeel is van natuurgebied Wolfheze.
Om de versnippering van de Nederlandse natuur op te heffen worden groene verbindingen tussen natuur-gebieden gemaakt. Natuurmonumenten heeft de voormalige agrarische enclave Reijerscamp heringericht als natuurgebied, zodat een natuurschakel ontstaat tussen de Veluwe en de uiterwaarden van de Rijn.
We volgden een betonweg en langs de kant graasden runderen. Daarna liepen we verder over een zandweg en bij een tunneltje onder de A12-snelweg bereikten we natuurgebied Planken Wambuis. De route voerde hier fraai door bossen met berkenbomen. Iets van de route af was restaurant Planken Wambuis. We hadden al wel zin in een kop koffie en lieten ons daarop een Latte Macchiato goed smaken.
Planken Wambuis is een stuifzandgebied dat grotendeels is begroeid met heide en bos. New Forest pony’s voorkomen vergrassing van het heidegebied. In het voorjaar worden ze gedurende een paar weken bijgestaan door de schaapskudde van de Ginkelse Heide. Soms wordt de heide geplagd om vergrassing tegen te gaan. Een deel van het bos is aangeplant. Tot 1934 was Planken Wambuis onderdeel van Kasteel Rosendael. Uit die tijd stammen de statige beukenlanen in het bos. Een deel van Planken Wambuis is in het verleden ontgonnen en in gebruik genomen als landbouwgrond. 700 hectare van Planken Wambuis is rustgebied voor edelherten, reeën, wilde zwijnen en vossen.
Voordat restaurant Planken Wambuis werd bereikt, zagen we aan de overzijde van de verkeersweg een kruisje langs de weg staan. Daar keken we na onze rust naar. Het kruisje was ter nagedachtenis van een jongeman die met een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Meer hierover staat op jeffreyvandam.nl.
We staken de N224 (Ede-Arnhem) over en dwaalden verder door de Planken Wambuis. We kwamen enkele trimmers tegen maar verder bleef het stil. We sloegen voor de Oud Reemsterhei af. We zagen dat een wandelaar ons volgde en hij liep vermoedelijke dezelfde route. Na een bospassage kwamen we opnieuw op de Oud Reemsterhei uit.
We volgen nu de Planken Wambuisweg. We passeerden Boerderij Nieuw-Reemst, één van de weinige gebouwen in dit uitgestrekte natuurgebied. Er liep een trappetje een heuvel op waarvan we een uitzicht hadden op de omgeving. We volgden een zand- en fietspad over de Planken Wambuis. We zagen onderweg praktisch niemand. Kilometers lang waren deze wegen. Door het sombere weer zagen we bijna niemand. Daardoor konden wij extra van de enorme rust genieten.
We passeerden de afslag naar De Mossel. Op de Mossel staat een huis waar in de zomer bij mooi weer, en indien het niet verhuurd is, wat te koop is zoals koffie, thee of frisdranken. Maar nu beslist niet. Daarom namen wij ook niet de afslag daar naartoe . Wel liepen we hier even naar links en hielden een korte rust bij een bankje en aten wat meegenomen boterhammen. Hier werden we ingehaald door de eerder genoemde wandelaar die dus ook deze NS wandeling liep. Maar we hadden geen contact met hem.
We bleven veel over open terrein lopen. We zagen meerdere paarden op afstand lopen. Opnieuw passeerden we een uitkijkpunt. Dit vonden we een heel apart bouwwerk. Want er kwam geen trap aan te pas. Een soort plankenpad voerde in een spiraal naar boven. Verderop voerde de Planken Wambuisweg langs het Mosselse Veld, het Roekelose bos en het Roekelse Zand.
We staken de N304 (Ede-Otterlo-Apeldoorn) over. Onze routebeschrijving gaf aan dat we nu door een klaphekje moesten. Maar achter het klaphek stond een bord verboden toegang. Nu konden we naar links of naar rechts lopen. De geel/rode markering was al de hele dag zelden te zien en ook nu was dat het geval. We besloten linksaf te slaan en dan het eerste pad rechtsaf te slaan. Bij dat pad stond zowaar een bordje opengesteld. We liepen dit pad steeds rechtdoor. We volgden de route ook via de GPS en zagen dat we weldra weer op de stippellijn van de GPS uitkwamen. Toen we even later bij een verhard fietspad uitkwamen zagen we, achterom kijkend dat het pad waar we uitkwamen ook een bordje Verboden Toegang stond. Hier zagen we wel een geel/rode markering. Hieruit maakten we op dat we eerder voor het klaphek rechtsaf hadden moeten afslaan in plaats van linksaf. Onze routebeschrijving dateerde van 2011. Later downloaden we de laatste editie en daar stond de wijziging aangegeven.
Toen natuurgebied de Planken Wambuis werd verlaten kwamen we langs Militair Oefenterrein Ederheide. Nu volgden we een traject door het Roekelse bos en kwamen langs een grafheuvel. Op de grens van Ede en Wekerom, dat ook gemeente Ede is, staken we de Wekeromseweg/Edeseweg over. Daarop bereikten we het Wekeromse Zand. Dit gebied vonden we eigenlijk niet zo indrukwekkend als de Planken Wambuis. Wat ons betreft had deze route dan ook wel de Planken Wambuis route mogen heten. Maar het was in het Wekeromse Zand wel heel mooi.
Het Wekeromse Zand is omrasterd en wordt begraasd door een kudde moeflons om het heide- en stuifzandgebied open te houden. Moeflons, wilde schapen, zijn tijdens de laatste ijstijden verdrongen naar eilanden in de Middellandse zee en pas in 1925 weer uitgezet in Nationaal Park De Hoge Veluwe en in 1975 op het Wekeromse Zand. Moeflons leven in groepen. Tijdens de bronsttijd in november schuwen de rammen gevechten met hun imponerende, soms wel 85 cm lange horens niet. Na een draagtijd van 22 weken worden lammeren in afzondering geboren. Na 20 minuten kan het pasgeboren lam zijn moeder volgen en voegen ze zich in een groep met andere ooien en lammeren.
De toegang tot natuurgebied Wekeromse Zand verliep door een ingenieus draaihek waaromheen een afrastering stond. Toen we bij het heiveveld op het Wekeromse Zand kwamen, herkenden we trajecten van de Edese 4-daagse, die in 2017 voor het laatst als 4-daagse werd georganiseerd. Ook liepen we nog langs camping De Rimboe. Uiteindelijk werd café restaurant De Lunterse Boer bereikt. Ook hier lieten we ons een Latte Macchiato goed smaken. Het smaakte zo goed dan we er nog een namen. Aangezien we warm gekleed waren, trokken we hier meerdere kledinglagen uit omdat het hier heel warm was. Nu was het niet zo ver meer naar de finish. Maar de route steeg nog wel. Want we kwamen nog langs de Galgenberg aan de rand van het Lunterse Buurtbos.
In Nederland zijn meerdere galgenbergen op de kaart of als een heuveltje in het landschap terug te vinden. Het was de plaats waar het lijk van een ter dood gebrachte misdadiger werd tentoongesteld om zo als afschrikwekkend voorbeeld te dienen. De galgenberg lag meestal een eind buiten een dorp of stad, maar wel op een plaats waar het nodige verkeer langs kwam. Voor de galg werden vaak plaatsen uitgezocht die al langer een gewijde betekenis hadden. In 1795 verboden de Fransen het om nog langer lijken aan de galg ten toon te stellen. In 1870 werd de doodstraf in Nederland afgeschaft. Op de Galgenberg staat De Koepel, een uitkijktoren met expositieruimte.
Met de trein vanuit Lunteren van 16.05 uur reden we huiswaarts. Het was een hele aardige route geweest. Talrijke malen kwamen we op trajecten van de Edese 4-daagse. Het weer had zich redelijk goed gehouden. In het begin voelden we af en toe wat lichte motregen. Daarna heeft het licht geregend en in de middag was het droog. De afgelegde afstand bedroeg 22 km.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor |
