Op zaterdag 1 april 2017 werd een van de tochten van Wandelpool georganiseerd vanuit Ommen. Er werd naar Dalfsen gewandeld. Hoewel er een NS route van Ommen naar Dalfsen loopt, was dit een andere wandelroute. Om 9:45 uur was het treffen op station Ommen met de andere deelnemers. Het was deze ochtend al aangenaam weer, zodat we op het buitenterras van Stationsrestauratie "Spoor 7" konden zitten en een kop koffie bestelden, alvorens aan de wandeling te beginnen.
Even na tien uur begaven we ons op pad. Samen met de parkoersuitzetter begaven we ons met in totaal acht man, waaronder zes vrouwen, op pad. We waren vooraf benieuwd of we het station van Ommen in zuidelijke richting zouden verlaten of in noordelijke richting. Het werd in noordelijke richting. De asfaltwegen en paden werden spoedig verlaten en ingeruils voor zandwegen en/of zand paden. Over Het Laar werd Landgoed Het Laer bereikt nabij het gelijknamige huis. Na een vijver sloegen we voor begraafplaats Laarmanshoek af. Voordat de rivier de Beneden Regge werd bereikt staken we via stapstenen de Besthmenerleiding over. Tot aan de Zwolse weg liepen we over een graspad langs de rivier en staken daarna de Beneden Regge over.
We volgden de Zwolse weg, die overging in de Vilsterenseweg, ongeveer een lengte van ongeveer een km. Dat was het langste stuk asfalt tijdens deze wandeling. Daarop werd Landgoed Vilsteren betreden. We bleven nu steeds over boswegen en af en toe hele smalle bospaden lopen. Aan het eind van een weiland zagen we een ree stilstaan. We staken de Vilsterense weg over. We kregen uitzicht op de Vilsterense molen en de rooms katholieke Willibrorduskerk. Over een langgerekte heuvel en langs de Groote Esch en de Molenesch werd Vilsteren bereikt. Bij Herberg De Klomp hadden we de grote rust. De afgelegde afstand bedroeg hier 11 km. Eerder hadden we op 6 km al een rust gehad midden in het bos. We lieten ons een Latte Macchiato goed smaken.
Langs de kerk en Huis Vilsteren werd de bebouwde kom van Vilsteren weer verlaten. Nu dwaalden we door bosgebied Graven Park. Op een dode boom zaten heel veel zwammen. In een volgend bosgebied dwaalden we door buurtschap Hessum. Bij een boerderij stonden bij een schaap twee lammetjes. De boerin zei dat ze pas 1 dag oud waren. Hier begon het aanvankelijk wat te druppelen. Maar op een gegeven moment ging het wat harder regenen. De een na de ander trok de regenkleding aan of zette de paraplu op. Toen iedereen dit gedaan had, minderde de regen en een kwartier later was het weer droog. Later zou blijken dat dit de enige regenbui tijdens deze wandeling was geweest.
We staken de Tolhuisweg over. Dat is de weg van Vilsteren naar Dalfsen. Het kwam ons hier bekend voor. Op
23 april 2016
hadden we meegedaan met de "Bos en Weide" tocht die door de Zwolse Wandelvereniging werd georganiseerd en waarvan de start vanuit Café Restaurant Madrid was. En dat lag op korte afstand. Verder dwaalden we door bosgebied Hessumsche Veld. Na kruising met de Damsholterweg was dat het Rechterensche Veld. Hier lag, in de vorm van een hoefijzer, een dijk die we voor een groot deel volgden. Op de dijk stonden talrijke bomen met takken die allerlei vormen hadden. Heel apart was dat. Halverwege deze dijk hadden we nog een laatste rust.
We staken de Marswetering over en volgden deze een eind. Daarbij liepen we door Landgoed Den Boom. Ook kwamen we nog langs het fraaie Huis Den Boom. Nu was het niet ver meer naar de finish. Bij het naderen van station Dalfsen zagen we de treinen naar Zwolle en Ommen van 16:30 uur vertrekken, zodat we tot 5 uur moesten wachten alvorens de thuisreis te aanvaarden. Dit wachttijd werd mooi opgevuld door gezamenlijk in Grand Café Het Oude Station een kop koffie te drinken. Ik liep alleen nog even naar de nabij gelegen "zwevende steen van Dalfsen". Wij danken de parkoersuitzetter hartelijk voor deze prachtige tocht.
De zwevende kei van Dalfsen.
Dit enorme kunstwerk is in 2000 gebouwd door Bas Maters.
Hijzelf noemt zijn creatie een oerding: een enorme zwerfkei die balanceert op een scheef staand zuilelement, zoals dat, gezien wordt in ruďnes uit de oudheid.
Dit ding is gebouwd op een stalen constructie die maar liefst 17 meter in de grond zit.
Dat is geen overbodige luxe want deze kei weegt maar liefst dertig ton.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor
