Op dinsdag 14 februari 2017 organiseerde OLAT - Wandelen op Dinsdag (WoD) de Bolle Akker tocht.
Een bolle akker is een akker die in het midden hoger is dan aan de rand van de akker. Dit is ontstaan door op een bepaalde manier te ploegen, en heeft als doel om het water beter weg te laten lopen van de akkers. Door de grond met de ploeg steeds perceelinwaarts te keren ontstonden de hoogteverschillen.
De start was vanuit Café D'n Brouwer te Stiphout. Ik was met het openbaar vervoer naar de start gereden en bij bushalte KERK uitgestapt. Op de kerkdeur stond dat de kerk open was. Ik besloot de kerk van binnen te bekijken en deze was heel indrukwekkend mooi. Net voordat ik de kerk wilde verlaten vroeg een aanwezige vrouw of ik Rooms Katholiek was om daar meteen aan toe te voegen dat dit niet zo belangrijk was. Zij vertelde over het mirakel van Stiphout. En dat dit mirakel was uitgebeeld in drie grote glas-in-lood ramen voor in de kerk.
Het Mirakel van Stiphout was een miraculeuze gebeurtenis. Stiphout heeft hieraan een zekere faam als bedevaartplaats verworven. Volgens de legende gaat het verhaal dat in de Sint-Trudokerk in 1342 de bliksem insloeg. Hierdoor vloog de kerk in brand. Een boer, met de naam Jan Baloys, liep de brandende kerk in. Dit om twee geconsacreerde (gewijde) hosties te redden. De pastoor durfde dit zelf niet te doen. De pastoor zag hoe het vuur zich splitste om de boer doorgang te verlenen. Kort na deze gebeurtenis vonden hier wonderbaarlijke genezingen plaats van mensen die tot het Sacrament van Stiphout hadden gebeden. Aanvankelijk was dit van de pest en van koortsen. Maar later ook van vele andere kwalen, zoals doofheid, stomheid, kreupelheid en blindheid. De meeste gevallen van genezing hadden betrekking op "van de duivel bezetenen".
Even na tien uur begaven we ons op pad. Na wat straten door Stiphout werd het buitengebied bereikt. Na een terrein met jonge aanplant doken we de bossen in. Daarbij liepen we langs het Schapengracht-ven.
De plas heeft een langgerekte vorm. Uit onderzoek is gebleken dat het oorspronkelijk een smeltwatergeul uit de laatste ijstijd is. Het heeft een hoge natuurwaarde doordat het water in contact staat met kalkhoudend water uit de ondergrond. Daardoor kunnen er bijzondere plantensoorten in vegeteren. Het meertje wordt door ouderen de Schapengracht of de Thijs Sandersgracht genoemd. Geen gracht die ooit tot een vestingwerk behoorde, maar enkel een ven waarvan de natuur ruimschoots bezit heeft genomen. Zijdelings stond in de negentiende eeuw een hoeve met schuur en erf, genaamd Wiebiegen- of Wiebugenhof. Wanneer deze hoeve werd gesticht is onzeker, maar op de Oorspronkelijke Aanwijzende Tafel der Grondeigenaren van 1811 tot 1832 van de gemeente Stiphout, staat de bebouwing al aangegeven. De stede behoorde toentertijd tot de bezittingen van de adellijke familie Van der Brugghen. Vanaf 1908 werd de Wiebiegenhof bewoond door de familie Sanders. Wie er voorheen verbleef is niet bekend.
Ruim voor het Wilhelminakanaal en Lieshout maakten we een ruime bocht, die het begin vormde van de terugweg van de eerste lus van 10 km. Want we wandelden deze dag twee lussen van ongeveer 10 km. Zodoende hadden we de grote rust op het startadres en zodoende konden ook wandelaars meelopen die voor de 10 km gingen.
We liepen nu een tijdlang over de Kruisschotseweg. Daarbij kregen we uitzicht op het imposante Croy kasteel. Via de Eggenweg en De Leuken kwamen we door buurtschap Croy. Voordat de grote rust werd bereikt stopten we in Stiphout bij een gebouw met een fraaie klok met talrijke klokken. We mochten ook nog binnen in het gebouw rondkijken.
Na de grote rust werd Stiphout verlaten langs sportvelden en liepen even over een pad van een golfterrein. Nu werd een oude tak van de Zuid-Willemsvaart bereikt. bij Sluis 7 staken we het kanaal over en volgden het kanaal parallel in noordelijke richting over ongeveer een km. We sloegen af over het Janus Meulendijkpad en nog weer later volgden we het riviertje Gulden Aa dat overgaat in de Goorsloot. Dit was een heel leuk smal pad langs dit riviertje en kan wel het hoogtepunt van deze tocht genoemd worden.
Daarop werd de ijsbaan van Helmond in zomerstand bereikt. De zon, die nog steeds fel scheen, zorgde bij het fotograferen voor fraaie kleurschakeringen. En langs de kant van de ijsbaan stonden bomen die fraai weerspiegelden in het rimpelloze water. We kwamen vervolgens bij de kapel van Binderen, voorheen een schaapskooi. Tegenover de kapel was een groot rechthoekig grasveld met er omheen een hekwerk, De meesten wisten niet wat hier vroegen gestaan had. Eén van hen zei toen, we kijken wel op de website van Henri om te lezen wat daar stond. Want ik heb de gewoonte om vaak achtergrond informatie bij mijn verslagen te geven.
De omgeving van het kapelletje van Binderen is zeer schilderachtig dankzij een intacte en met beukenhagen omzoomde grachtenpartij en de monumentale Binderse poort. Het verhaal gaat dat rond 1244 de keizerin Maria in het moeras heeft vastgezeten en later op deze plaats een abdij heeft laten bouwen. Hiervan zijn de grachten en de schaapskooi nog over. De schaapskooi is tegenwoordig een kapelletje geworden.
Maria van Brabant raakte met haar paard en page verdwaald tijdens een jachtpartij. Per ongeluk kwam zij met paard in een moeras terecht. Uit nood bad zij tot God en sprak de woorden: "O God, wees mij genadig, verlos mij uit deze nood. O God 'k binder in!" Niemand hoorde haar, toen zij aan God beloofde een klooster te stichten werd de grond onder haar weer vast en kon zij het moeras ongedeerd verlaten. Het moeras bleek achteraf niet geschikt te zijn voor bebouwing. Tijdens een avond vroeg zij tijdens haar gebed aan Maria om een geschikte plaats. Toen zij vanuit 't Oude Huys naar buiten keek zag zij op een hoog veld bij rivier de Aa een aantal cisterciënzer nonnen in wit habijt, in gezelschap van zes jonkvrouwen, lopen. Uiteindelijk is dit de vestigingsplek van het klooster geworden. De naam van het klooster werd genaamd naar het angstig avontuur van Maria van Brabant; Binder-in, oftewel Binderen.
Bij Kasteel Noord stonden twee jonge toeschouwers. Ze zwaaiden naar alle wandelaars. Ik vond het zo leuk dat ik er een foto van maakte, zie daarvoor de fotoreportage. We volgden even een drukke verkeersweg, want de oude tak van de Zuid-Willemsvaart moest weer worden overgestoken. Bij Ville Aarle-Rixtelseweg 14 staken we de weg over en liepen vervolgens langs een dierenparkje. Er liepen hier niet alledaagse dieren hetgeen een bezoek aan dit dierenparkje aantrekkelijk maakte.
Daarna liepen we nog langs de Warande, een bosgebied. Daarna kruisten we nog de Goorloop. Een aankondigingbord van De Spurriezeiers gaf aan dat het binnenkort carnaval was. Rond 15.35 uur werd de finish bereikt. Net zo als andere keren werd hier de parkoersbouwers gehuldigd. Ik kon daar deze keer niet bij zijn, want ik liep snel door naar de bushalte om de uurbus van 15.45 naar NS Helmond te halen. Het was weer een hele mooie tocht geworden.
Op 3 januari 2017 had WoD een wandeling vanuit Aarle-Rixtel. Dat ligt niet zover van Stiphout vandaan. Omdat de parkoersbouwer van deze tocht toen niet meedeed, omdat hij op vakantie was, had gekeken op mijn website of ik die tocht gelopen had. Met die informatie heeft hij er voor gezorgd dat met deze tocht zo min mogelijk trajecten van 3 januari werden gebruikt. Heel mooi en goed vond ik dat.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
Henri Floor |
