Op vrijdag 24 juli 2015 had ik het plan om een wandeling ver weg te maken. Ik had nog een vrij reizen kaartje en dat wilde ik dan zo goed mogelijk gebruiken. Na een zoektocht op wandelzoekpagina.nl in de rubriek Oude NS wandelingen, koos ik voor de route Bargerveen. Deze wandeling loopt van Klazienaveen naar Emmen.
Met de eerste goed aansluitende trein- en busmogelijkheid werd om 9.40 uur bushalte Centrum te Klazienaveen bereikt. Spoedig daarna begaven we ons op pad. We hadden de routebeschrijving mee zonder de ingetekende route en op onze GPS hadden we de route van wandelzoekpagina.nl gedownload. We probeerden verschillende keren zoveel mogelijk de beschreven route te volgen. Maar in de loop der tijd is er het een en ander gewijzigd. Sommige wegen en paden bestaan niet meer of zijn afgesloten. Verder zijn er nieuwe wegen en (fiets-)paden aangelegd. Eenmaal was zelfs een nieuw kanaal gegraven tezamen met een sluis.
Klazienaveen werd over de Meester Ovingstraat verlaten. In een zijweg, de Noorderkeerkring stond een oorlogsmonument ter nagedachtenis aan de acht slachtoffers van het bombardement op 23 maart 1945.
Na een tunnel onder de A37-snelweg liepen we een talud op en volgden De Streek. Nu moesten we het eerste bospad rechtsaf slaan. Dat deden we braaf. We wisten toen nog niet dat dit pad nog niet bestond toen deze route oorspronkelijk werd uitgezet. Daar kwamen we bij het eerste kruispunt achter. Toen we op de ingetekende route keken bleek dat we op een verkeerd pad liepen, maar we liepen wel parallel aan het andere pad.
We raadpleegden de GPS en besloten door te lopen. Aan het eind van het pad sloegen we linksaf en volgden een betonnen fietspad. Even later kwam de officiële route er weer bij. We liepen naar een sluis in de Veenvaart en staken deze over. We vonden het vreemd dat dit kanaal en sluis helemaal niet in de routebeschrijving vermeld stond. Toen we dit verslag maakten en naar achtergrond informatie opzoek waren, bleek wat er aan de hand was. Pas in 2012 was men dit kanaal begonnen te graven en in 2013 werd het opgeleverd.
Eén van de dingen die de Veenvaart bijzonder maakt, is dat deze nieuwe vaarroute dwars door de Hondsrug gaat. De Hondsrug is uniek door zijn ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijden. Met het bijna een kilometer dik ijspakket dat 370.000 jaar geleden vanuit Scandinavië over Noord-Nederland schoof, kwamen enorme (zwerf)keien mee. Van Groningen tot Coevorden is nog een ‘litteken’ van dit natuurgeweld te zien in het landschap: de Hondsrug.
Met het oog op de turfwinning is in de tweede helft van de 19e eeuw al eens geprobeerd om een vaarweg door de Hondsrug aan te leggen, maar zonder succes. De kanaalmaatschappij stuitte op dikke keileemlagen: een mengsel van grind, (zwerf)keien, zand en leem die de aanleg bemoeilijkten. Bovendien kwam het kanaal zo hoog te liggen dat het beoogde veengebied niet ontwaterd kon worden.
Maar met nieuwe technieken en machines is het in 2012 wel mogelijk gebleken om een vaarweg dwars door de Hondsrug te realiseren. Het hoogteverschil is overwonnen met een zogeheten ‘koppelsluis’ in het Oosterbos: twee sluizen direct achter elkaar. De koppelsluis brengt boten vijf meter omhoog naar ruim 19,5 meter boven NAP. Om varen op deze hoogte mogelijk te maken, is het water naar ‘boven’ gepompt, tussen de koppelsluis en de verderop gebouwde spaarsluis bij Oranjedorp. Zouden beide sluizen tegelijk opengezet worden, dan zou het tussengelegen deel van de Veenvaart helemaal droog vallen! De spaarsluis beschikt echter over een bijzondere techniek om een deel van het water tijdens het schutten op een slimme manier vast te houden, te sparen. Wat deze sluis verder bijzonder maakt, is dat het de eerste is in Nederland met kunststof sluisdeuren.
Bij het graven van het nieuwe kanaal is maar liefst 35.000 kubieke meters grond en keileem vrijgekomen. Deze zijn gebruikt om verderop beschermende kaden rond waardevolle hoogveenrestanten in het Oosterbos aan te leggen. Op deze manier is het mogelijk om het hoogveen te vernatten, waardoor – weliswaar heel langzaam – het hoogveen weer aangroeit en haar oorspronkelijke karakter terugkrijgt.
Na een ven volgden we een tijdlang het betonnen fietspad. We kwamen bij het Karrepad, de verkeersweg tussen Barger-Compascuum en Nieuw-Dordrecht. Hier stond een bankje langs de kant van de weg waar we gebruik van maakten. In de verte zagen we langs de weg een blauw bord van de bebouwde kom waarop een plaatsnaam moest staan. We konden de plaatsnaam niet lezen. Daarop maakten we met het fototoestel en met vergroting een foto. Toen we deze foto vergrootte, bleek daar Emmen op te staan. Later zagen we op een kaart dat op die plek Nieuw-Dordrecht ligt. En Nieuw Dordrecht is gemeente Emmen.
Nadat we ons pad vervolgden, zag ik op een gegeven moment een steekvlieg op mijn blote arm zitten. Gelukkig stak het beest niet, maar ik verwisselde wel snel mijn T-shirt voor een blouse met lange mouwen, want zoiets had ik wel verwacht. We liepen hier op een traject van de verbindingsweg van de Hunenweg. Echter, welke plaatsen verbonden werd, was niet duidelijk.
Op een gegeven moment moesten we bij een poeltje linksaf slaan. De GPS-route sloeg ook linksaf. Maar wij zagen geen poeltje. We besloten aanvankelijk rechtdoor te lopen. Maar al na een paar passen gingen we twijfelen. We liepen terug om wat nauwkeuriger naar dat poeltje te kijken. En toen zagen we aan een boom een bordje hangen met de tekst NS Emmen en de rood/witte markering. Omdat ons eindpunt ook NS Emmen was besloten we alsnog die pijl en dat pad te volgen.
Verderop volgden we een fietspad tot aan de verkeersweg Spitting nabij Barger-Oosterveld. Verder volgden we, aan wisselende zijden, de Tweede Groeneweg. Daar, waar de Tweede Groeneweg een scherpe bocht naar rechts maakte, moesten we volgens de officiële routebeschrijving naar links. We besloten het nog een keer te proberen om de oorspronkelijke route te volgen, want de GPS-route ging hier rechtdoor. Omdat de beschreven bocht toch niet kwam, besloten we terug te keren en de GPS-route verder te volgen.
We kwamen uit op de Eerste Groenedijk Zuidzijde. Verderop werd de route onverhard. Een eind voor de N391/Rondweg voerde de officiële route nog door Geopark de Hondsrug en ook de GPS-route voerde daar doorheen. Maar om het toegangshek zat een touw en een wit/rood lint meldde verboden, politie. Met hulp van de GPS vonden we verder nog een mogelijkheid om snel op de GPS-route te komen, maar dat pad voerde ook naar Geopark de Hondsrug.
We staken de Rondweg over en aan de overzijde hadden we een korte rust. Eigenlijk wilden we langer rusten, maar de zon zorgde ervoor dat we het gauw te warm hadden. Nu waren we, achteraf, blij dat we de ingetekende route van de officiële routebeschrijving niet bij ons hadden. Want de GPS-route voerde nu heel mooi over een smal pad langs een grote plas, het Zandgat van Jansen. En dat pad zat niet in de officiële route.
Voordat we door bosgebied Emmerdennen liepen, voerde de officiële route aan de rand van het bebouwde gedeelte van de wijk Emmerschans over twee heuvels. De GPS-route liep om de heuveltjes heen. Wij volgden de route over de heuveltjes en we zagen zowaar nog, tot tweemaal toe, wit/rode markeringen.
Opnieuw betraden we bosgebied, de Emmerdennen en dat begon met een traject van het kabouterpad Emmerdennen. Verderop herkenden we nog traject van een route die we eens met de 40 km route van de vierdaagse van Odoorn hadden gelopen. Toen we het station van Emmen naderden, regende het licht. Toen we bij het station aankwamen, hadden we nog 13 minuten de tijd om wat bij een naburige supermarkt te kopen, want we hadden van de wandeling behoorlijk trek gekregen.
Het is een hele aardige tocht geworden. Door de vele wijzigingen is de route eigenlijk alleen nog maar met de GPS-route te lopen. De link van de door ons gelomax
pen route vindt u boven in dit verslag. Het was een mooie en warme dag geworden met een maximumtemperatuur van 25 graden.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
|
