Op donderdag 26 maart 2015 reden we met de trein naar Maarn. Daar begonnen we aan groene wissel wandeling 118 - Maarn: Pyramide van Austerlitz. We verlieten Maarn in noordelijke richting. Aan de rand van het dorp volgden we een pad oostwaarts naar het ruitersportcentrum Maarn. Daarna werd het Henschotermeer bereikt. Dit meer ligt in twee gemeenten. De zuidelijk helft behoort tot Utrechtse Heuvelrug en het noordelijke deel tot Woudenberg.
In een oorkonde van Karel de Grote wordt melding gemaakt van de schenking van enkele “foreesten” aan de St. Maartenskerk te Trecht, waaronder “Hengestooten” (777 n.c.). In de Middeleeuwen behoorde deze woeste grond (voornamelijk heide) toe aan de gemeenschappelijke gronden van de Marke Maarn. Door overbeweiding van vee en het steken van heiplaggen ontstonden in deze streek grote zandverstuivingen.
Het stuifzand vormde een bedreiging voor de straatweg tussen Zeist en Woudenberg, daarom besloot men het gehele stuifzandgebied weer af te dekken met heideplaggen (1895; die plaggen werden gestoken op de Leusderhei). Tussen deze heideplaggen werden jonge dennenboompjes geplant die voor de vastlegging van het stuifzand en voor latere houtproductie moesten zorgen. De eerdere zandverstuivingen zijn nog te herkennen aan het fijne witte zand en aan de stuifheuvels, die nu met naald- en loofbomen zijn begroeid.
Er komen veel verschillende diersoorten voor, zoals reeën, hazen, vossen, zwarte spechten, bosuilen en boomvalken.
Tijdens de mobilisatieperiode (rond 1939) werden in het gebied bomen gekapt en zand gedolven. Dit zand, met het vrij gekomen hout, werd gebruikt voor de stellingbouw in de Grebbelinie tussen Woudenberg en Leusden. Wat overbleef was een waterplas van ca. drie hectare.
Door de toenemende mobiliteit en de daarmee gepaard gaande veranderingen in vrijetijdsbesteding trok deze plas in het begin van de zestiger jaren een toenemend aantal recreanten. Problemen op het gebied van hygiëne en verkeersveiligheid bracht de Vereniging de Utrechtse Heuvelrug, in nauw overleg met de grondeigenaar het landgoed Den Treek – Henschoten, er toe een plan te laten ontwikkelen dat voorzag in een recreatieplas met een opvangcapaciteit van ca. 10.000 bezoekers per dag. Deze opdracht werd gegeven aan de Kon. Ned. Heidemaatschappij die het plan in 1972 realiseerde.
Het Henschotermeer beslaat thans een oppervlakte van 60 hectare. Hiervan is 13 ha. water, 10 ha. stuifzand en 30 ha. bos. Het water in het meer blijft op peil doordat grondwater op meerdere plaatsen opwelt. Soms wordt er mechanisch extra grondwater opgepompt. Door het zelfreinigend vermogen van het water blijft de kwaliteit goed en wordt vervuiling in zeer korte tijd afgebroken.
We staken de doorgaande weg van Maarn naar Amersfoort (N227) over. Even later staken we ook de doorgaande weg van Woudenberg naar Zeist, de Zeisterweg (N224) over. Beide wegen zijn drukke wegen en hier moest bij het oversteken goed uitgekeken worden.
We liepen nu meerdere keren over bospaden waar veel takken op de paden lagen. We waren blij dat we de ingetekende route ook op onze GPS hadden geplaatst, anders was hier niet uit te komen. We kwamen uit bij de pyramide van Austerlitz. Daarna daalden we af naar het gelijknamige partycentrum met verschillende kermisattracties die nu echter niet in bedrijf waren.
De "Pyramide van Austerlitz” is gelegen op het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug. Het monument stamt uit de tijd van Napoleon van begin 1800. In 1804 liet generaal Marmont de piramide bouwen door het Frans-Bataafse leger, als eerbetoon aan zijn vriend en voorbeeld Napoleon Bonaparte. Geïnspireerd door diens veldtocht naar Egypte, koos Marmont voor een piramide, bekroond met een obelisk. Deze obelisk was van hout en raakte snel in verval. Napoleons broer Lodewijk Napoleon, in die tijd koning van Holland, gaf het monument de naam "Pyramide van Austerlitz" naar de veldslag in het huidige Tsjechië. In 1894 werd een nieuwe obelisk gebouwd van steen, maar de pyramide zelf werd nauwelijks hersteld.
In 1876 kocht Anna Alida Stoop, douairière A.J. de Beaufort, de Pyramide met herberg en grond. De uitspanning was toen verhuurd aan Dirk van Kolfschoten, wiens nazaten de uitspanning nog steeds pachten. Door het toenemend toerisme werd de uitspanning gestaag uitgebreid met diverse gebouwen, een groot terras en een overdekte miniatuur autobaan. De "Pyramide van Austerlitz" werd een begrip en bij hele generaties een verplicht nummer bij schoolreisjes.
Tot een paar jaar geleden was slechts de stenen obelisk op de top van de Pyramide te zien, doordat er door de jaren heen weinig onderhoud meer aan het monument gepleegd was. Diverse overheidsinstanties hebben in samenwerking met de Franse overheid besloten dat het monument een monument moet blijven. Medio 2000 is besloten het geheel, met het bos erom heen, te gaan renoveren met als uiteindelijke resultaat dat de "pyramide"onder de stenen obelisk weer zichtbaar is geworden.
Opnieuw werd landgoed Den Treek-Henschoten betreden. Over een paar lange boswegen werd de boswachterij Austerlitz bereikt. In het centrum van Austerlitz hadden we een rust bij restaurant Het Plein. Dit restaurant is sinds februari 2015 geopend onder de naam Het Plein. Daarvoor heette het Bonaparte. Het is geopend vanaf 10 uur. 's-Maandags gesloten behalve op een feestdag (2e paas- en pinksterdag). We dronken hier een Latte Macchiato.
We liepen weer naar het bos van boswachterij Austerlitz. Door de meest oostelijke onderdoorgang van Driebergen onder de A12-snelweg en de spoorlijn liepen we nu in de richting van camping het Grote Bos. Over een aantal leuke smalle bospaadjes werd vervolgens koers gezet naar het grote open grasveld nabij de Maarnse Berg. De zagen hier een paar militairen in camouflage-uitrusting.
De doorgaande weg van Maarn naar Doorn werd overgestoken. Door het bosgebied van Landgoed Huis te Maarn, waarbij het gelijknamige huis ook nog werd gezien, werd de Maarnse Grintweg bereikt. Nu was het niet ver meer naar de station Maarn, het eindpunt van deze tocht. Vlak voor het einde kwamen we nog langs het fraaie voormalige raadhuis te Maarn. Met de trein van 13:00 uur, die 20 minuten vertraging had, reden we huiswaarts.
De vertraging van de trein kwam doordat de trein tot driemaal toe tot stilstand kwam zonder verklaarbare reden. Daarop werd besloten het automatische blokkeringssysteem op te heffen, maar daardoor mocht de trein niet harder dan 80 km per uur rijden.
Het was een hele aardige tocht geworden. Het verdient wel aanbevelingen om de GPS mee te nemen en de route op de GPS te volgen.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
|
