Op zaterdag 6 december 2014 organiseerde TIGO een tocht vanuit Ruinen. De start was vanuit café Brinkzicht. Hoewel er ook een 40 km tocht werd georganiseerd, kozen wij dit keer voor de 25 km. Er was een wandelaar die vooraf op Facebook een vraag had gesteld of dit een mooie wandeltocht was. Een voor mij bekende Friezin had hierop geantwoord dat TIGO altijd mooie tochten uitzet. Dat was voor mij mede een reden om deze tocht te lopen. Even voor half tien begaven wij ons op pad.
De startlocatie lag aan de Brink waaraan ook de Mariakerk ligt. Ruinen werd in zuidoostelijke richting verlaten. We volgden een fietspad langs een verkeersweg. Nadat we de Ruiner Aa waren overgestoken sloegen we af. Nu voerde de route over rustiger wegen. Verderop kwamen we door buurtschap Leeuwte, dat tussen Ruinen en Pesse in ligt. Aan het begin van de Defensieweg was een steen met opschrift "eigen weg" ingemetseld. Zoiets hadden we nog niet eerder gezien.
Daarop liepen we met deze wandeling over het eerste vrijliggende fietspad, Commissaris Cramerpad genaamd.
Jacob (Jaap) Cramer leefde van 1898 tot 1998. Hij was een vrijzinnige dokterszoon die in zijn studententijd werd beďnvloed door de Quakers en het socialisme. In 1927 werd hij adjunct-secretaris van de juist opgerichte Vereniging Opbouw Drenthe, die zich bezighield met de economische en maatschappelijke opbouw in Zuidoost-Drenthe. In 1934 werd hij directeur van de organisatie, die een voorbeeldfunctie in Nederland had. Na de oorlog was Opbouw Drenthe actief bij de wederopbouw van Drenthe. In de bezettingstijd was hij een vooraanstaand leider van de verzetsbeweging. In 1945 werd hij lid van de Eerste-Kamer voor de PvdA, waarin hij een rede hield die leidde tot de invoering van de Wet op het Kleuteronderwijs. Hij beëindigde zijn lange loopbaan van 1961-1964, als Commissaris der Koningin. In de functie bereikte hij vele resultaten op het terrein van de industrialisatie en de werkgelegenheid, alsmede op dat van de recreatie. Op dit punt vervulde hij een pioniersrol, die onder meer een uitgebreid fietspadennet bracht. Cramer nam het initiatief tot de Bestuurscommissie Noorden des Lands, een overlegorgaan van de drie noordelijke provincies.
Daarna werd buurtschap Anholt bereikt en doorkruist. Hier werden we ingehaald door 40 km lopers. Hier waren verschillende fotografen bij. Tezamen met de 25 km fotograaflopers werd hier van elkaar talrijke foto's gemaakt. We staken de Ruiner Aa opnieuw over en liepen daarna weer terug naar Ruinen. De 25 km route bestond uit 2 lussen. De eerste lus was 11 km lang en de tweede lus was 14 km lang. Deze eerste lus liep geheel over verharde wegen en paden en dat vond ik toch een flinke tegenvaller. Maar de tweede lus maakte veel goed.
We besloten de rust op 11 km over te slaan. We waren eigenlijk te warm gekleed en we verwachtten dat het binnen in café Brinkzicht behoorlijk warm kon zijn en druk met inschrijvers van kortere afstanden. Ruinen werd nu in noordoostelijke richting verlaten. Daarop kwamen we in buurtschap Engeland. Over de Oude Benderseweg werd bezoekerscentrum Dwingelderveld bereikt. De afgelegde afstand bedroeg hier 13 km. We besloten hier buiten op een picknickbank was te eten en te rusten.
Oude veldnamen in het Dwingelderveld
Het Moordenaarsveen is een ven op de uitgestrekte Dwingeloose heide. De overlevering wil dat hier een Spaanse soldaat is vermoord in de Tachtigjarige Oorlog. Een verklaring zou ook kunnen zijn dat het veen erg diep is, dieper dan zwemmers vroeger verwachtten. 'Grondeloos veen' wordt dat in de volksmond wel genoemd - een echte 'Moordenaar'...
Soms gaan er hele verhalen schuil achter oude veldnamen in het 3700 hectare grote Nationaal Park Dwingelderveld. De naam Postweg herinnert aan de vroegere functie. Dat is ook met andere namen het geval. De Esweg voert naar of over de akkercomplexen. De Drift is de route die de schaapskudde dagelijks nam naar het veld, de heide. De doorgaande verbindingen voeren naar andere oorden, zoals het Anserpad, de oude weg van Dwingeloo naar Ansen. Waar zo’n weg door drassig terrein voert, wordt in Drenthe de aanduiding 'dijk' gebruikt.
Zo liggen In het Dwingelderveld de Dwingelderdijk, de (Oude) Hoogveense Dijk en de Kerkdijk. Op de doorgaande wegen werd - zo'n honderd jaar geleden - tol geheven. Sommige tolhuisjes bestaan nog, zoals bij Lheebroek. De wegnaam Schietveld komt van een veldnaam zonder militaire betekenis. Vroeger was het slecht land, begroeit met planten die het vee aan de schijterij (Drents: schieterij) bracht. Veld- en straatnamen herinneren nog steeds aan de historie.
Nu werd koers gezet naar het Nationaal Park Dwingelderveld. Aan het begin van het Achterlandsveen, het pad waar de wandelaars van de 10 km route linksaf moesten slaan, stond een wit/rood gekleurde afrasteringshek met dito kleuren tape met de TEKST "pad afgesloten". We zagen hier wel wandelaars naar links lopen. Maar later hoorden we van 10 km lopers dat ze het pad niet op waren gelopen vanwege de melding dat het pad was afgesloten.
We kwamen nog langs het voormalige huis van Anne de Vries.
Dit huisje was ooit in bedrijf als boerderij en was later de jachthut van de schrijver van Bartje: Anne de Vries. Voor hem was het jaren lang een zomerverblijf, waar hij jaagde en inspiratie op deed. Inmiddels is het huisje eigendom van Natuurmonumenten.
Aan de noordkant van het heideveld kwamen we langs de radiotelescoop. Nu werd ons pad een paar maal gedeeld met een mountainbikefietsroute. We hoorden een fietser, die vermoedelijk vaker her en der in het land fietstochten maakt, zeggen dat dit wel de mooiste route was. We hadden hier fraaie vergezichten over het Dwingelderheideveld.
Op 18˝ km hadden we op een bankje nog een rust en aten wat. Dat was nabij de Davidsplassen. Na nog een traject door een bos werd bij de asfaltweg Witteveen het bos verlaten. Er stond hier een auto en er stonden wat mensen bij. Het zonlicht was op dat moment heel erg fel en we moesten daardoor alle aandacht richten op onze vervolgroute. Daardoor zagen we niet dat in de auto oliebollen lagen, die voor ons wandelaars bestemd waren.
Over een lange grasweg, waarbij we nog eenmaal zicht in de verte hadden op molen ZaanpLatte werd de Anserweg bereikt. Daarna was het niet ver meer naar de finish. Bij de finish zaten we nog een halfuurtje gezellig bij andere wandelaars en met de uurbus reden we naar Meppel en verder huiswaarts. Zoals gezegd viel de eerste 11 km wat tegen omdat de route geheel over verharde wegen liep. Maar de wandeling over het Dwingelderveld was wel heel mooi. Het was deze dag aanvankelijk nevelig tot mistig. In de loop van de dag trok de nevel en mist weg, maar de voorspelde zonneschijn wist het deel van het land waar wij wandelden niet te bereiken.
We willen de organisatie hartelijk danken voor deze tocht.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
| |
