Kamp Westerbork tocht

Op za­ter­dag 29 no­vem­ber 2014 or­ga­ni­seer­de FLAL de Haoler wan­del­tocht. De start was van­uit het Dorpscen­trum Haolerhoed. Het was weer goed voor mij om tal­rij­ke be­ken­den te treffen na een afwezigheid. Mijn voorlaat­ste FLAL-tocht da­teer­de van 1 fe­bru­a­ri 2014. Ik besloot de­ze dag de 25 km rou­te te lo­pen. Om­dat ik ook wel van een rus­tig par­koers houd, startte ik om half tien.

Hooghalen werd langs de spoor­lijn in zuidelijke rich­ting ver­la­ten. Daar­bij kwa­men we vrij snel langs het voor­ma­li­ge sta­tion van Hooghalen. Naar dit trein­sta­tion wer­den aan­van­ke­lijk Joden naar toe gebracht in het be­gin van de Twee­de We­reld­oor­log. La­ter kreeg Kamp Westerbork een ei­gen sta­tion. Ik weet dat zo goed om­dat ik 27 ja­nu­a­ri 2012 aan­we­zig was bij de o­pening van het Westerbork pad. Des­tijds re­den de genodigden met een bus van het Her­in­ne­rings­cen­trum naar het dichtsbijzijnde punt van het voor­ma­li­ge trein­sta­tion. Van­daar lie­pen we het tra­ject dat de desbetreffende Joden naar het Kamp Westerbork ook lie­pen.

Daar­na maak­ten we een gro­te lus door bos­ge­bied Heuvingerzand. We volg­den hier een tra­ject van de Wijde Blikrou­te. Ver­vol­gens kruis­ten we de door­gaan­de weg van Hooghalen naar Amen. Daar­op werd het na­tuur­ge­bied Hart van Dren­the - Bos­wach­terij Hooghalen be­reikt. Op een paaltje za­gen we de geel/rode markering van het Dren­the­pad en de blauw/rode markering met wit prik­kel­draad­mo­tief van het Westerborkpad zit­ten. Bei­de pa­den had­den we al eens ge­lo­pen. We wa­ren hier dus al eens eer­der geweest.

Na de Meeuwenplas kwa­men we bij het Her­in­ne­rings­cen­trum Kamp Westerbork. O­ver het ver­har­de Melkwegpad zet­ten we koers in de rich­ting van Kamp Westerbork. Maar voor­dat dit werd be­reikt, wer­den we mid­dels info-bor­den op de hoog­te ge­steld van de tal­rij­ke planeten die om de zon draaien. Op 8 km werd de ver­zor­gings­post be­reikt. Op­val­lend hier was dat er geen dixie stond. Normaliter staan er bij FLAL-ver­zor­gings­posten altijd dixies.

Het Melkwegpad werd weer opgezocht. Ver­der kon­den we nog meer informatie inwinnen van planeten die om de zon draaien. Na de ra­di­o­te­les­co­pen Westerbork werd het ge­lijk­na­mi­ge kamp be­reikt. Hier za­gen we ver­schil­len­de fo­to's en af­beel­dingen die aan de verschrikkingen die de Joden wer­den aange­daan tij­dens de twee­de we­reld­oor­log.

We maak­ten hier kennis met een wandelfotograaf uit Harlingen met zijn vrouw, die we al­leen nog maar via Fa­ce­book kenden. In Harlingen wo­nen twee wandelfotografen, die vaak bij FLAL lo­pen, maar ik bedoel dan de min­der be­ken­de. O­ver de Grolloërwal en de Soartendijk werd Amen be­reikt. Hier was op 16 km de gro­te rust op Boer­de­rijcamping Het Amerveld. Hier raak­te ik mijn muts aan­van­ke­lijk kwijt. Ik zocht on­der stoe­len en ta­fels en vroeg aan de bar of mijn muts ge­von­den was. Op een ge­ge­ven mo­ment pakte een wan­de­laarsters de muts uit mijn capuchon. Want tij­dens het wande­len had ik naast mijn muts ook mijn capuchon op en die had ik bin­nen afge­daan.

Ver­der lie­pen we o­ver de Weg langs Dianahei­de. Daar­na door het Ekehaarderveld naar na­tuur­ge­bied Het Paradijs, dat on­der­deel is van land­goed Groote Zand. Op na­tuur­ge­bied Groote Zand viel ik op een merkwaardige ma­nier. Vlak langs het as­faltfiets­pad ston­den op een ge­ge­ven mo­ment twee Schotse Hooglan­ders, één aan elke zij­de. Om­dat het advies is om de­ze runderen op een minimale af­stand van 25 me­ter te passeren, moest ik van het fiets­pad af. Toen ik na een boog weer op het fiets­pad te­rug wil­de lo­pen, bleek een greppel, die zeer met gras begroeid was, die­per te zijn dan verwacht. Maar ik kon zon­der kleer­scheu­ren en zon­der lichamelijk letsel de rou­te ver­vol­gen.

E­ven la­ter raak­te ik aan de praat met een ach­ter­op ko­mende fotograaf. Het bleek dat hij zijn ge­maak­te fo­to's ook op een web­si­te plaat­ste, na­me­lijk www.andekuier.nl. Op het visitekaartje, dat hij mij gaf, stond nog de tekst "bele­venissen van een wande­lende tak".

Nu was het niet ver meer naar Hooghalen. Na­dat we de spoor­lijn wa­ren o­ver­ge­sto­ken, kwa­men we bij het bussta­tion van Hooghalen. Om­dat ik het laat­ste stuk naar de fi­nish 's-ochtends al had ge­lo­pen, besloot ik de tocht hier voor ge­zien te hou­den en mijn startkaart aan een medewandelaar af te ge­ven. Ik kwam om 13:55 uur bij het bussta­tion aan en om 14:14 uur reed de uurbus naar Assen. Hier­door kwam ik een uur eer­der thuis.

On­danks het sombere en zeer kou­de weer met veel wind (vol­gens buienradar.nl was er een ge­voelstemperatuur van -10° voor­speld) was het een aardige tocht ge­wor­den. Veel wan­de­laars lie­pen de­ze dag met een muts of capuchon op. Het was de he­le dag droog ge­ble­ven met temperaturen van net bo­ven het vriespunt. Mij is niet dui­de­lijk ge­wor­den wat de be­te­ke­nis van Haoler was, waar­door ik bo­venaan dit ver­slag een naar mijn per­soonlijke me­ning een meer aansprekende naam voor de­ze tocht heb ge­ko­zen.

Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.

Henri Floor