Op dinsdag 14 oktober 2014 liepen wij de NS wandeling Beukenburg. Met de trein reden we naar het startstation NS-Bilthoven. Coos wist dat er op het station een Kiosk was zodat we daar koffie konden drinken. Maar toen we bij de Kiosk aankwamen bleek dat de Kiosk sinds 6 oktober open is van 6.30 - 9.30 uur. Het was rond 9.50 uur en de Kiosk was dus gesloten. Nu wisten we dat vlakbij een winkelcentrum is met een paar tenten om wat te drinken. Bij de eerste gelegenheid kwamen we om 4 minuten voor 10 aan. Volgens aankondiging gingen ze om 10 uur open. We zagen binnen mensen. Maar toen ze om 10.02 uur nog niet hadden open gedaan, liepen we naar Brasserie Olivier en die was wel open. Na 2 Latte Macchiato´s begaven wij ons rond 10.30 uur op pad.
We liepen terug naar het station omdat de route aan de andere kant van het station begon. Over de Jan Steenlaan en de Dwarsweg werd Bilthoven verlaten. Bij het Verloren Kerkhof sloegen we af en volgden de Eijckensteinselaan.
Maartensdijkse natuurbeschermers hebben in 2002 het Verloren Kerkhof weer gevonden. Op de begraafplaats hebben sinds 1874 zwervers, zelfmoordenaars, verschoppelingen en een enkele Joodse onderduiker hun laatste rustplaats gevonden. Het Verloren Kerkhof werd destijds op last van de provincie aangelegd, omdat er in het hervormde Maartensdijk geen algemene begraafplaats was. Katholieken werden helemaal in Utrecht begraven.
Daklozen, veelal spiritus drinkers, met namen als Betje Bitter, Bram Hommesbart en Dirk de Korstkop kregen een eer- en naamloos graf in de bossen. Alleen een gemeentewerker en een veldwachter begeleidden hun laatste gang. In de boeken zijn ze niet meer terug te vinden.
"Op dit schooierskerkhof zijn tot aan de oorlog zes a zeven mensen begraven", weet historicus Koos Kolenbrander. Met een beetje fantasie zou je kunnen zeggen dat er een stukje mens zit in de bomen die boven de graven zijn gaan groeien. Kolenbrander deed onderzoek naar de verhalen rond het bosperceel van veertig bij veertig meter. In stilte werden ze begraven. Een van hen had een schurftig hondje. Nadat zijn baasje was begraven, werd het dier doodgeschoten."
Over het Leyense Pad werd landgoed Beukenburg bereikt. Hiernaar is deze wandeling genoemd.
Landgoed Beukenburg ligt even ten noorden van de Groenekanseweg, op de grens van de Utrechtse Heuvelrug met het veenweidegebied. Beukenburg is eigendom van het Utrechts Landschap en omvat ca. 85 hectare bos, ca. 100 hectare landbouwgrond en enkele woningen.
In de agrarische- en bospercelen van het landgoed is nog duidelijk de middeleeuwse strokenverkaveling te herkennen waarmee deze omgeving ooit is ontgonnen. De bos- en parkaanleg bestaat uit hakhoutpercelen en parkbos met monumentale beukenlanen. Er is geen historisch landhuis meer aanwezig. In 2005 is een moderne villa gebouwd, naar ontwerp van architectuurbureau Sluijmer en Van Leeuwen. De villa valt op door de lichte constructie en de natuurlijke bouwmaterialen.
Van de oorspronkelijke landgoedbebouwing is wel het in neorenaissancestijl gebouwde koetshuis bewaard gebleven. Beukenburg is in de 17de eeuw ontstaan als herenboerderij met een uitgebreid landerijencomplex. In de 18de eeuw werd veel grond bebost voor de houtproductie. Rond 1810 maakte de herenboerderij plaats voor een landhuis; het park werd in Engelse landschapsstijl aangelegd, met slingerende paden, vijvers en bospartijen. In de periode 1890-1902 is het landhuis nog aanzienlijk vergroot. Na de Eerste Wereldoorlog bleek dat de opbrengst uit het landgoed te gering was om het grote huis in stand te kunnen houden. In 1925 werd het gesloopt.
Groenekan werd bereikt bij de Groenekanseweg. Even werd deze gevolgd en staken we de spoorlijn over. Daarna liepen we om de Hooge Kampse Plas. Halverwege de Plas zagen we in de verte de Domtoren te Utrecht. Aan het einde van het Hooge Kampsepad werd de Voordorpsedijk bereikt. Hier liepen we om Fort Voordorp heen. Op een gegeven moment zagen we langs de kant, bijna in het water, 6 petflessen liggen. Coos, die geld spaart voor een goed doel middels het vinden van flessen, had hierdoor een goede dag. Ze zag deze dag ook 4 flesjes bier liggen zodat het een totaal van Euro 1,90 opleverde.
Fort Voordorp is in alle opzichten uniek. Een historisch monument met moderne faciliteiten. Idyllisch gelegen op 3 hectare grond, omringd door 4,5 hectare water, aan de rand van Utrecht en de uitvalswegen.
Het fort werd tussen 1867 en 1871 aangelegd als onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie ter bescherming van de spoorlijn Utrecht-Amersfoort. Dit is een verdedigingslinie van 85 km lang die loopt van het eiland Pampus tot aan de Biesbosch en bestaat in totaal uit 46 forten en 5 vestingsteden.
Om het fort geschikt te maken voor evenementen was jarenlange renovatie noodzakelijk. De restauratie en renovatie heeft geleid tot een prachtige multifunctionele evenementenlocatie en is daarmee een perfecte basis voor evenementen van 40 tot 2500 personen.
In 1990 heeft de familie Van Denderen het fort van de gemeente gekocht met het idee om deze bijzondere locatie in ere te herstellen en zoveel mogelijk mensen ervan te laten genieten.
Het huidige Fort Voordorp wordt gerund door de tweede generatie familie Van Denderen. Een rijksmonument, waard om te ontdekken!
We kwamen bij de A27-snelweg en liepen er onderdoor. Daarop liepen we de Voordorpse polder in. Dit was geen polder met grasland, maar het gebied heette zo. Bij een tennispark besloten we koffie te drinken. Er viel deze dag af en toe een druilerige regen. Als we onder de bomen liepen, dan viel het wel mee, maar op open stukken voelden we de lichte motregen wel.
Na kruising met de Biltsestraatweg betraden we het prachtige Park Bloeyendael. Hierin liggen sloten met bruggetjes en is fraai aangelegd. We liepen onder de Waterlinieweg door waarbij ook de Biltse Grift onder de Waterlinieweg doorliep en waarbij we even onder de waterspiegel van de Biltse Grift liepen. Uiteraard zat er een muur tussen.
In de winter van 1975/1976 laat de gemeente Utrecht aan de oostkant van de stad in de vroegere Johannapolder een natuurpark en een volkstuinencomplex aanleggen, ontworpen door de gemeentelijke landschapsarchitect Hans Pemmelaar. Door bezuinigingen op het groenbeheer gaat de kwaliteit van het park al gauw zienderogen achteruit. In 1990 verschijnt er een ambtelijke notitie die voorziet in de bouw van kantoorpanden op deze locaties. Deze plannen wekken de woede op van de volkstuinders van ATV Stadion. Zij richten op 21 mei 1990 de actiegroep Bloeyendael op en mobiliseren de bevolking van Utrecht Oost. De groep voert tal van acties: zij verzamelt handtekeningen, lobbiet bij de gemeenteraad en bestuurders, en start bezwaarprocedures. Ter ondersteuning van deze strijd zet Dick Bruna Nijntje in als actievoerder, sindsdien het logo van Bloeyendael.
Als gevolg van de acties bedenkt de gemeente zich en ontwerpt een planologische visie op de oostrand van de stad (Structuurschets De Strook). Daarin kiest zij naast kantorenbouw in een deel van het gebied Rijnsweerd Noord, nadrukkelijk voor behoud van het Natuurpark Bloeyendael en het volkstuinencomplex. De actiegroep vormt zich om tot de Stichting Bloeyendael en gaat samen met de dienst Stadswerken van de gemeente het park beheren.
Na de koerswijziging van de gemeente is het gevaar nog niet geweken. In de periode 1995-2000 heeft het stichtingsbestuur de handen vol aan het afwenden van onheil dat het park bedreigt. Er zijn plannen om een trambaan dwars door het park aan te leggen. Er zijn onwelgevallige verkeers (auto) plannen en er staat hoogbouw op de gemeentelijke tekentafels. Niet alles kan worden tegengehouden: zo verrijzen er wel degelijk hoge kantoorgebouwen in de onmiddellijke nabijheid van het park. Ook is er in die jaren nog steeds veel strijd / meningsverschil / onmin met de gemeente vanwege het achterstallige onderhoud van het park. Vanaf 2000 komt Park Bloeyendael in rustiger vaarwater. Bloeyendael wordt als natuurpark erkend en gewaardeerd door alle partijen, en wordt in goede samenwerking met Stadsbeheer planmatig beheerd.
Via de Emmalaan en de Museumlaan kwamen we op de Maliebaan uit en volgden deze. Bij Lepelenburg staken we de Stadsbuitengracht over en volgden deze bijna tot aan het einde van deze wandeling. Daarbij kruisten we bij het Ledig Erf de NS-wandeling Amelisweerd die we 7 dagen tevoren hadden gelopen. Op station Utrecht troffen we nog drie zeer fraai geklede dames, dit ter ere van het 175 jaar bestaan van de Nederlandse Spoorwegen.
Het was een mooie wandeling waarbij het weer echter tegen viel.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
|
