Op zaterdag 16 augustus 2014 ging de wekker om 5.30 uur. Na het ontbijt reden we met de auto naar het station. Rond 9 uur kwamen we in Bergen op Zoom aan. Daar begonnen we aan de NS wandeltweedaagse Wouwse Plantage (GR5). Hoewel het een tweedaagse tocht is, liepen we deze 33 km lange tocht in één dag.
We verlieten het station aan de achterzijde. We kwamen langs de Rooms Katholieke Heilig Hart van Jezus kerk. Langs de Ericalaan lag op een gegeven moment aan beide zijden een grote vijver, te weten de Vijver-Noord en Vijver-Zuid. Wij liepen langs de Vijver-Zuid. Verderop kwamen we langs het Lievensberg ziekenhuis en liepen we onder de A4 en A58-snelweg door. Daarna werd de bushalte aan de Balsedreef bereikt.
Naar deze bushalte reed ik op 28 augustus 2010 met twee vriendinnen naar toe. Dat was het zogenaamde meidenweekend. Ik had hierbij de plaats van Coos ingenomen. Coos was toen geblesseerd aan haar rug na een val tijdens de Kempische Wandeldagen. Die twee vriendinnen voelden er toen niet voor om het traject door de buitenwijk van Bergen op Zoom te lopen. Coos en ik zijn zo fanatiek dat we de hele route nu wel liepen.
Coos had deze route ook al eens alleen gelopen in 2011. Maar dat was toen na de grote heidebrand op de Kalmthoutse Heide. Toen Coos de route alleen liep, was ze niet op de hoogte dat de Kalmthoutse Heide was afgesloten. Sinds juli 2011 is de Kalmthoutse Heide weer opengesteld. En nu deed de mogelijkheid zich voor om deze route op deze dag te lopen.
Bij de Stayokay aangekomen besloten we een kop koffie te drinken. Een wandelwegwijzer gaf aan, dat het nog 2172 km naar Nice was, maar dat was (nog) niet ons doel. We liepen eerst langs Landgoed Lievensberg. Verderop kwamen we door bosgebied Boslust. Bij Ruitersportschool Manege Molenzicht sloegen we af. We staken de Boslustweg over en volgden een pad dat min of meer parallel aan de Boslustweg liep. We staken de Molenzichtweg over en liepen nu door bosgebied Zurenhoek.
Na een golfterrein werd het bosgebied Wouwse Plantage betreden. We staken de grens van Bergen op Zoom over en bevonden ons toen in Wouwse Plantage, gemeente Roosendaal. We liepen langs de noordkant van Plantage Centrum. Toen we het plaatsje Wouwse Plantage betraden staken we eerst het kanaaltje De Zoom over. Er vielen twee dingen in Wouwse Plantage op. Het eerste was een standbeeld van de Houthakker dat voor een heel fraai huis stond. Het tweede was de grote RK Sint Gertrudis kerk.
We besloten hier in Wouwse Plantage wat te drinken. Bij de eerste uitbater hing een bordje "gesloten" voor het raam. Verderop was een cafetaria annex chinees restaurant. Hier besloten we koffie te drinken. De andere twee café's waren gesloten.
Zowel bosgebied, landgoed als nabij gelegen dorp dragen de naam Wouwse Plantage. Op de zandrug, ontstaan tijdens de laatste ijstijd, werd bos aangeplant. Kampementen van soldaten en huurlingen richtten tijdens de 80-jarige Oorlog (1568) grote verwoestingen aan. In 1839 kwam het gebied in bezit van de rijke, Antwerpse bankiersfamilie De Caters en verrees een groot herenhuis, (monumentale) boerderijen, een herberg (later jachthuis) en een boswachterswoning. Sinds 1987 is het landgoed gedeeltelijk open voor publiek.
We liepen weer terug naar het kanaaltje De Zoom en volgden dit ruim 3 km tot aan de grens met België.
Het kanaaltje De Zoom werd al gegraven in de 14e eeuw en tot in de 16e eeuw gebruikt om de turf – die in de veengebieden ten noorden en ten zuiden van de huidige rijksgrens gestoken werd – af te voeren naar de stad Bergen op Zoom. Tevens diende De Zoom om helder water voor de laken- en wolnijverheid en voor de middeleeuwse wasserijen te onttrekken aan de vennen. In oorlogstijd werd het kanaaltje gebruikt om het lage land rond de stad onder water te zetten. In een droge periode kan het kanaaltje droog staan.
We volgden hier een traject van de Plantage fietsroute van de ANWB. Bij de grens aangekomen volgden we de grens aanvankelijk aan de Nederlandse zijde. De huizen begonnen al wel op Belgische huizen te lijken. Bij een grenspaal stond een houten handwijzer met verwijzingen naar Bergen op Zoom, Veldhoven, GR5 en de LAW 503.
Toen bij het verdrag van 1838 de Belgisch-Nederlandse grens definitief vastgelegd werd,werden genummerde grenspalen geplaatst. Paal nummer 1 staat bij het Drielandenpunt bij Vaals en paal nummer 369 in het Zwin bij Knokke.
We volgden de Grensstraat tot aan de rand van Essen. Hier sloegen we af en kwamen langs de Quarantainestallen.
Station Essen was ooit het belangrijkste grensstation tussen België en Nederland. Via een speciale loskade werd het vee naar de quarantainestallen gebracht om het te controleren op besmettelijke ziekten. Het grote monumentale complex uit 1896 telde 45 stallen. Elke zondag is er een rommel- en antiekmarkt (entree € 1,50). Station Essen heeft veel sporen, die waren nodig om de douaneformaliteiten af te handelen. Het stationsgebouw en de douaneloods ernaast dateren uit 1901.
We kwamen in Essen langs De Kiekenhoeve. Hier was een rijtuigenmuseum, waarvan de toegang gratis was. Als we in Essen hadden overnacht, dan hadden we hier warm kunnen eten. Maar we liepen deze tweedaagse nu in één dag en hoefden hier dus niet te dineren.
De Kiekenhoeve uit 1767 is de enige nog bewaarde abdijhoeve van Tongerlo. De gemeente Essen kocht het gebouw in 1960. Onder impuls van Alfons Tirelieren, onderwijzer en heemkundige, kwam het karrenmuseum tot stand. De verzameling omvat naast oude landbouwvoertuigen, koetsen en landbouwwerktuigen ook een smidse, bakhuis, wagenmakerij en een zadel- en tuigmakerij.
Bij een café/restaurant in Essen hadden we een rust. We dronken er koffie en aten een dunne pannenkoek. Het smaakte prima. We verlieten Essen over de Velodreef. Daarna kwamen we door een wijk met duurdere huizen. Het viel op dat hier veel houten huizen stonden.
Tussen de Nolse Duinen en De Boterbergen werd koers gezet naar het Stappersven. Voor het Stappersven sloegen we af. Ook voor de Drielingsvennen sloegen we af. Nu volgden we een asfaltfietspad. Bij de splitsing waar een omleiding voor mensen die met een hond liepen was, besloten we de hoofdroute te volgen. De voorgaande keer liepen we de andere route vanwege de verwachte vele zwarte plekken van de brand.
De Kalmthoutse Heide is een gebied met droge en natte heide, stuifzanden, vennen en als geheel omringd door bos. Het gebied maakt deel uit van het grensoverschrijdende Grenspark De Zoom-Kalmthoutse Heide. In Nederland behoort dit Grenspark tot de 20 Nationale Parken. Door kappen, plaggen en begrazen wordt bebossing tegengegaan en de heide behouden. Tussen half augustus en half september toveren de bloempjes van de struikheide de heide om in een paars tapijt. Het uitzicht vanaf de uitkijktoren is de moeite waard.
We volgden nu fraai de route over de Kalmthoutse Heide. Echt veel heide was er echter nog niet. Waarschijnlijk kwam dat ook door de brand een paar jaar tevoren. We kwamen op korte afstand langs een uitzichttoren, maar deze lieten we links liggen. We stapten nu stevig door, want we wilden de trein van17:45 uur halen.
We kwamen in Heide bij het station aan om 16:25 uur. In de stationsrestauratie vroegen we waar het kaartjesloket was, maar deze was gesloten. Wel konden we een kaartje kopen in de kaartjesautomaat. En dat is met moeite gelukt. Met de trein reden we huiswaarts. Het was een mooie route geworden met mooi wandelweer en een maximumtemperatuur van 18 graden In de ochtend hebben we één licht buitje gehad.
Klik HIER voor de betekenis van de buttons die boven aan dit verslag staan.
