Op zaterdag 2 februari 2013 organiseerde de FLAL de Kloostertocht. De start was vanuit hotel Het Boschhuis te Ter Apel. Om 8:40 uur werd er gestart. We verlieten de start over de parkeerplaats en liepen daarop meteen het bos in. We kwamen bij de Ruiten A bosbeek. We volgden de meanderende beek en op een enkele plaats zagen we nog wat sneeuwresten liggen. Langs het AGOdorp werd het Ruiten A kanaal bereikt. Bij een brug staken we het kanaal over en volgden het kanaal nu even tegengesteld.
Het AGO-dorp heeft een wat afzonderlijke positie ten opzichte van de kern van Ter Apel. Ook de uniforme bouwstijl heeft het Agodorp een apart karakter gegeven. In1901 werd in Nederland de Woningwet aangenomen, bedoeld om de sociale woningbouw een sterke impuls te geven. Woningbouwcorporaties waren het direkte gevolg. Zo werd de in 1916 opgerichte stichting Ter Apeler Woningbouw enkele jaren later gevolgd door de oprichting van de vereniging Zelf Help. Op 8 januari 1921 werd de derde corporatie geboren, de naamloze vennootschap N.V. Werkmansrust, Maatschappij voor de verbetering volkshuisvesting te Ter Apel. Oprichter van de opgerichte naamloze vennootschap was een andere naamloze vennootschap, de .n.v. AGO, Maatschappij voor het drogen, veredelen en verwerken van hout. Oorspronkelijk: het drogen, conserveren van aardappelen, groenten en ooft, waaraan de naam AGO is ontleend. Werkmansrust bouwde 45 woningen in een geheel eigen stijl aan de AGO-straat, gelegen naast het vroegere AGO fabriekscomplex. De woningen werden in hoofdzaak bewoond door werknemers van de fabriek. In 1969 werd Werkmansrust geliquideerd; de bezittingen en schulden werden overgedragen aan de nieuw opgerichte Stichting Woningbouw Ter Apel en omgeving.
Bij De oude fabriek voor het drogen van aardappelen, Groente en Ooft (AGO) doken we weer het bos in. We kwamen uit in De Bruil. Voor de doodlopende weg naar Hanetange sloegen we af en liepen daarop langs de onder water gezette Oval racebaan Polderputten. Na een redoute staken we een aspergeveld over. Daarop werd de splitsing met de twee kortere afstanden bereikt.
Het Oval racing circuit Polderputten is in de jaren '50 aangelegd tussen de dijken waar vroeger enkele vennetjes lagen waarop veel werd geschaatst. Nu staat het asfalt in de winter onder water en dient het als beschutte schaatsbaan, de rest van het jaar ronken er de motoren.
Deze redoute, een kleine geheel omsloten veldschans, is aangelegd als onderdeel van de verdedigingslinie tussen Coevorden en Nieuwe Schans nadat in de eerste Münsterse oorlog was gebleken dat Ter Apel moeilijk te verdedigen was tijdens aanvallen van Bommen Berend. In 1666 is dan ook de schans gebouwd, in 1798 versterkt met deze redoute.
We liepen nu verder Duitsland in en staken het Haren- Rütenbrocker kanaal over. Daarop werd koers gezet naar Rütenbrock. Langs de Alte Zollstrasse stond een mooi kapelletje. In Rütenbrock kwamen we langs de St. Maximilian
kerk en bezichtigden deze even van binnen. We liepen verder door Rütenbrock. Langs de Blumenstrasse stond een huis met opvallend veel vazen in het raam. De tuin zag er ook heel verzorgd uit. Een vogelhuisje was in een struik geïntegreerd.
We verlieten Rütenbrock over de Alter Ortskern en de Twisterstrasse. We staken het Haren- Rütenbrocker kanaal weer over. Na een sluis sloegen we af en zetten koers naar Rütenmoor. In de tuin van een huis in Rütenmoor stond een kapelletje. Verderop stond bij een kapel een klokkenstoel.
Rütenmoor werd weer verlaten. Spoedig daarop werd in Hahnetange de verzorgingspost bereikt. Vlak hiervoor trof ik nog twee wandelaars die aan mij vroegen welke afstand ik liep. Tot drie keer toe vroegen ze welke afstand ik liep, want 50 km kwam kennelijk niet overtuigend over. Toen ik zei dat ze me niet hoefden te geloven zeiden ze dat ze mij wel geloofden.
We waren al aardig in de achterhoede terecht gekomen. Daarop besloten we na een bekertje koffie op de verzorgingspost snel verder te lopen. We staken de grens weer over. We liepen weer naar het Ruiten A kanaal en staken deze bij de Ter Apelersluis-brug over. Een bordje met de tekst gevaarlijk ijs kwam nu vreemd over omdat er helemaal geen ijs meer was. Na een waterzuiveringsinstallatie sloegen we af en dwaalden door het Roelagerbos.
Bij de Roelagenweg te Ter Haar was een parkoerswijziging. Op een gegeven moment kwamen wandelaars ons tegemoet gelopen en dachten we dat we verkeerd liepen. Maar spoedig bleek dat we goed zaten en dat wij het komende traject, later op de dag, ook terug moesten lopen. Er zat hier een passage in dat heel erg modderig was. Bijna alle wandelaars waren hier al voorbij gekomen en een zeker aantal was ook al weer teruggelopen, vooral 25 km lopers.
We kwamen in buurtschap Slegge, vrij dicht bij forellenvisserij De Slegge. Maar we sloegen voor de forellenvisserij af. We liepen deze dag heel vaak langs beken, sloten, weteringen of kanalen. Dat was de nu komende km's ook weer het geval. Eerst liepen we nu naar Lauderbeetse gevolgd door Lauderzwarteveen.
Uiteindelijk kwamen we in Sellingerbeetse. Hier was de tweede rustpost en eerste binnenrust in de kantine van paviljoen De Papaver. Na een welverdiende rust vervolgden wij ons pad. Camping De Papaver lag aan een groot meer dat ontstaan was door zandwinning. We volgden het pad langs de plas ruim een km. We kwamen uit op de Beetserwijk. Hier hadden we zicht op talrijke machines die voor de zandwinning gebruikt werden.
We sloegen af over de Bont Zandoogje. Op deze weg kregen we een hagelbui te verwerken. De hagel bleef maar even op de weg liggen. Aan het eind van Bont Zandoogje was een parkoerswijziging. Dat had te maken met het feit dat de finishzaal om 18:00 uur ontruimd moest zijn vanwege een carnavalsfeest. Door het parkoers in te korten hoopte men, dat alle wandelaars voor 6 uur binnen zouden zijn en dat is ook gelukt. Ik kwam om 10 minuten voor zes als laatste wandelaar binnen.
Het bont zandoogje is een bruine vlinder met kleine gele vlekjes die leeft in het bos. Het mannetje zit vaak op kleine zonnige plekjes in het bos te wachten op een vrouwtje. Die zonnige plekjes zien er net zo uit als zijn eigen gele vlekjes, zodat je hem soms bijna niet ziet zitten. Als er een ander mannetje op zijn plekje komt jaagt hij hem snel weg. Dan vliegen ze om elkaar heen hoog de lucht in. Je kunt het bont zandoogje van april tot in september zien.
Door de parkoerswijziging misten we nu een plaats waar we nog niet eerder waren geweest, namelijk Kopstukken. Ook het enige hunebed op de oorspronkelijke route misten we hierdoor. Echt rauwig waren we daar na afloop van de tocht niet om, want het was een hele zware tocht. We volgden nu een lange grasstrook langs een sloot. Op een gegeven moment liepen 3 reeën onze kant op totdat ze ons bemerkten. Daarop liepen ze het bos in en zagen we ze niet meer.
Toen kwamen we bij punt 76. Daar stond vermeld "einde pad RA, beton/steenslagpad volgen, Beetserwijk". Toen het pad net voorbij een sluisje een haakse bocht naar links maakte en een krijtpijl naar rechts over het sluisje wees, waren we van mening dat hier punt 76 mee werd bedoeld. We liepen de Beetserwijk-weg helemaal uit tot het einde. Onderweg kregen we nog een sneeuw-regenbui met windvlagen te verwerken. Halverwege die bui konden we nog achter een brede boom staan om de ergste nattigheid te ontlopen. Hier werden we trouwens nog gepasseerd door een jonge dame uit Apeldoorn. Aan het eind van de Beetserwijk-weg was geen pijl te bekennen en we vroegen ons af wat te doen. Gelukkig kwam er net een fietser aangereden die zijn hond uitliet. Hij heeft ons weer op weg geholpen. Hij begon echter wel met de opmerking dat we de 1100 meter, die we verkeerd waren gelopen weer terug moesten lopen.
Verder liepen we langs een hekwerk waarachter zich de Avebe-fabrieken in Ter Apelkanaal bevinden. We kwamen nu bij de eerder genoemde forellenvisserij. Hier was de laatste binnenrust. Opnieuw was er een parkoerswijziging. Deze kwam er op neer dat de route langs de visvijvers was vervallen omdat de pijlen al waren weggehaald. Het was nog 11 km naar de finish werd gezegd en daarvoor hadden we nog 100 minuten de tijd voor omdat we om 6 uur binnen moesten zijn. En in dat traject zat nog dat loodzware moddertraject.
We liepen een traject van de heenroute over ongeveer 1 km tegengesteld terug. In Ter Haar staken we de Sellingerweg over. In de verte zagen we de standerdmolen Ter Haar. Door het Meerbos liepen we weer terug naar Ter Apel. We liepen niet de kortste weg naar de finish, maar brachten nog een bezoek aan Recreatiegebied Moekesgat. Bij de oude spoorbaan liepen we even verkeerd.
De spoordijk rond Ter Apel is een vreemde benaming geworden. Er heeft nooit een trein gereden. De spoordijk is aangelegd om een spoorverbinding van Ter Apel naar Duitsland te realiseren en de dijk is er gekomen. Het spoor niet.
Over de Vijverstraat werd de Stationstraat bereikt. Hier verlieten we de officiële route. We vonden het onverantwoord om nog het donkere Kloosterbos in te lopen, want het was al zo donker ook al omdat de straatverlichting aan was. Daarop liepen we over de openbare weg naar de finish.
We zijn van de FLAL niet gewend dat we zoveel over onverharde wegen en paden lopen. Daardoor werd dit wel een schitterende tocht, maar ook loodzwaar. De totaal gelopen afstand bedroeg 47½ km. Dat is inclusief de ruim 2 km, die we verkeerd waren gelopen. De officiële afstand was derhalve ongeveer 45 km. We willen de organisatie en de parkoersbouwers hartelijk danken voor deze mooie tocht. Er waren deze dag 382 deelnemers en dat was de eerste keer dit winterseizoen dat de deelname onder de 400 zat. Maar voor velen was Ter Apel, inclusief ondergetekende, ook een uithoek.
Ik had nog niet vermeld dat we de voorgaande dag al in Ter Apel waren gearriveerd en het klooster met een bezoek hadden vereerd. Klik
HIER voor de foto's die ik daar gemaakt heb. De foto's zijn ook te zien na de fotoreportage van de wandeltocht.
|