Van 23 t/m 27 oktober 2012 organiseerde de Sportwandelschool West-Friesland uit Hoorn de Herfst5-daagse. Net als met de Alkmaarse 4-daagse en de Vechtdal 4-daagse heeft deze 5-daagse verschillende startlokaties. Deze dag, dinsdag 23 oktober 2012 was de start vanuit Johanna's Hof te Castricum. Johanna's Hof ligt een kleine 3 km vanaf het treinstation. Daarop had de organisatie aangekondigd dat er personenbusjes vanaf het station zou rijden. Voor 3 euro kon een retoertje gekocht worden.
Coos houdt er van om tijdig op lokatie te zijn. Zodoende waren we op station Castricium om 8:25 uur. Om 9:10 uur werden we toch ongerust, omdat er nog steeds geen busje van de organisatie was gearriveerd. En met ons nog twee andere wandelaars uit Heemskerk en Haarlem. We belden naar de start op en vernamen dat er toch geen busje reed. Later hoorden we dat de chauffeur van het busje zich 's ochtends had ziek gemeld. Jammer is het dan van de organisatie dat er geen actie werd ondernomen om de wandelaars bij het station hierover te informeren.
We besloten met z'n vieren naar de start te lopen. Ik had de voorgaande avond de route naar de start in mijn GPS gezet omdat we op zaterdag 27 oktober ook in Johanna's Hof moesten zijn. Daar luisterden we het feest op van een vriendin ter gelegenheid van haar 60e verjaardag. De route naar de start voerde voor de 2e helft tegengesteld aan de wandelroute. Daardoor zagen we vrijwel alle wandelaars van de eerste wandeldag van de 25 km route. We zagen verschillende bekenden. Daaronder waren twee wandelaarsters uit het Groningse Hoogezand en een wandelaarster uit Enschede.
Rond 10 uur begaven wij ons op pad. Meteen na de start zagen we de voorzitter van WS78 samen met zijn vrouw. De wandelroute voerde vrijwel geheel door het Noord Hollands Duin Reservaat. Hoewel de route grotendeels over onverharde wegen en paden liep, hadden vele paden wel namen. Over de Johannisweg en de Geversweg kwamen we op de kruising met de Bredeweg en de Oude Schulpweg. Je moest hier goed uitkijken in het verleden. Daarom droeg het nabij gelegen huis de naam Kijk-Uit.
Een uitzichtduin lieten we links liggen. Bij de Oosterduinen kruisten we de Diaconieweg. We kwamen uit op de Hoofdweg in Heemskerk. Deze volgden we naar camping Geversduin. Hier was op 4,5 km de eerste rust- en stempelpost. We konden hier verschillende dingen krijgen zoals een flesje water en krentebollen. De stempelpost was buiten in een soort partytent gelegen, maar desgewenst kon in de kantine van de camping voor eigen rekening koffie of thee genuttigd worden. Hier was tevens de rust van de 7½ en 15 km.
Wij vervolgden de Hoofdweg tot de splitsing met de 7½ km. Onder langs het Meeuwenduin liepen we naar de Kruisbergerweg. We kwamen bij een informatiepaneel over de uitkijktoren op de Kruisberg.
De opvallende uitkijktoren heeft een stahoogte van 7,5 m hoog en de hoogste etage van de toren biedt een weids uitzicht over het Noordhollands Duinreservaat en Heemskerk. Bij helder weer zelfs tot aan de Zaanstreek, Amsterdam en Alkmaar.
De naam Kruisberg gaat ver terug. Hij vindt zijn oorsprong namelijk halverwege de 19-de eeuw. De familie Deutz van Assendelft waren toen de bewoners van Assumburg en hadden ongeveer 800 ha. duinterrein in bezit in de omgeving van de Kruisberg. Toen de laatste telg van deze familie overleed is dit duincomplex verkocht aan de heer Spaans en de gebroeders Kaan. Het doel van deze verkoop was om duinontginningen mogelijk te maken. Hierbij werden duinterreinen geschikt gemaakt voor agrarische cultuur waaronder het kweken van gewassen zoals aardappelen en rogge, maar ook het houden van vee. In 1870 is in deze omgeving ongeveer 100 hectare duin in cultuur gebracht. Hierbij hoorde ook de bouw van boerderij De Kruisberg waaraan het uitkijkduin haar naam dankt.
Zo opvallend was de uitkijktoren voor ons ook weer niet. Sterker nog, we zagen de uitkijktoren in zijn geheel niet. Want daarvoor moest je via een trap de Kruisberg opklimmen en door de begroeiing was de uitkijktoren niet zichtbaar. Wij lieten de uitkijktoren rechts liggen. Mede omdat het niet echt helder weer was en we de informatie pas later thuis lazen omdat we van het informatiepaneel een foto hadden gemaakt.
Tot aan wijk aan Zee waren verder geen duidelijke markeringspunten om in dit verslag weer te geven. In Wijk aan Zee klopte de routebeschrijving niet. We moesten bij een rotonde rechtdoor. Daardoor bleven we de weg volgen totdat we daadwerkelijk een rotonde zagen. Even later kwamen wandelaars ons tegemoet gelopen. Het bleek dat we op de route na de grote rust waren terechtgekomen. We besloten deze route te volgen tot aan de grote rust. Hoewel we de route nu tegengesteld liepen, kwamen ons voldoende wandelaars tegemoet om te zien hoe we moesten lopen.
Bij de ingang van de grote rust, die gelegen was in restaurant Sonnevanck, konden we een banaan nemen en een flesje water. Binnen was de stempelpost. Na de rust besloten we de route verder tegengesteld te lopen om zodoende toch ook nog wat van Wijk aan Zee te zien. We wisten inmiddels waar we de vervolgroute konden oppakken, mede aan de hand van de GPS. En dat was nabij Heliomare.
Heliomare ondersteunt mensen met een lichamelijke of meervoudige beperking, een chronische ziekte, een autismespectrumstoornis of niet-aangeboren hersenletsel, zodat zij zo zelfstandig en onafhankelijk mogelijk kunnen leven. Kinderen, jongeren en volwassenen kunnen bij Heliomare terecht voor ondersteuning op het gebied van onderwijs, arbeidsintegratie, wonen, dagbesteding, revalidatie en sport. Heliomare is verspreid over meer dan 40 locaties in Noord-Holland.
We kwamen weer in het Noord Hollands Duin Reservaat op de Van Oldenborghweg uit. Na een splitsing volgden we de Wim Mensingstraat. Nabij het Pompstation liepen we over de Kaagweg. Verder liepen we langs infiltratieterrein Leenscheuterwei. In het Ligustervlak lag een fraaie zandvlakte die we mochten oversteken.
Over de Valleiweg werd weer koers gezet naar de Van Oldenborghweg. Hier kwamen we twee mensen van de organisatie ons tegemoet. We werden geinformeerd over een parkoerswijziging. De oorspronkelijke vervolgroute zou langs het infiltratieveld nabij Castricum aan Zee lopen. Maar vanwege werkzaamheden, waarbij met vrachtwagens over het oorspronkelijke wandelparkoers werd gereden, vond de organisatie het beter de route te verleggen.
Nu liepen we ruim een km langer over het strand dan de oorspronkelijke afstand van een kleine 3 km. Het werd nu dus 4 km. Voor Coos was dit een plus, want zij houdt graag van het strand. Bij Castricum aan Zee was nog de laatste stempelpost. Over de Zeeweg werd de finish bereikt. Het was een hele aardige tocht geworden die beslist voor herhaling vatbaar is. De maximum temperatuur bedroeg 15 graden en het was overwegend grijs en dus bewolkt. Maar het bleef de hele dag droog.
Ik zelf had voor de eerste 4-dagen ingeschreven. Maar omdat ik mij al voor aanvang van de tocht niet lekker voelde en het toch maar wilde proberen, besloot ik de overige geplande dagen toch niet te lopen. Coos had voor drie dagen ingeschreven. Zij liep nog op donderdag 25 oktober vanuit Bergen en vrijdag 26 oktober vanuit Schoorl.
|
Henri Floor
|
