Op zaterdag 6 oktober 2012 organiseerde WS78 de Rijnstrangen en Hoch-Elten tocht. De start was vanuit partycentrum Plok te Oud-Dijk. Dit is een buurtschap nabij Didam. De voorzitter van WS78 hield voorafgaand aan de wandeling een toespraakje. Hij toonde de nieuw uitgevoerde routebeschrijving die ook tegen wat nattigheid kon. Bovendien waren de ondersteunende pijlen nu vervangen door linten met opdruk wandelsporvereniging en het WS78-logo. De letters stonden hierbij onder elkaar.
Plok Partycentrum was in het verleden een café en zaal met de naam "Stoommolen".
Het pand raakte sinds 1970 in een neerwaartse spiraal en kende talrijke eigenaren. In april 1986 werdt het door Frank & Geerte Gesthuizen aangekocht. Na een rigoureuze verbouwing was in november 1986 de heropening onder de muziekcafé en zalencentrum naam Plok". Plok is al sinds de middelbare school de bijnaam van Frank. Hij had toen, net als de café 'Jackson Five' een grote bos haar wat plokhaar werd genoemd. Sinds 1986 is Plok continu in beweging geweest en groeide uit van café en zaal tot een multifunctioneel centrum met vele mogelijkheden. Elk jaar zijn er nieuwe aktiviteiten, aanpassingen en verbouwingen. Plok kent inmiddels een meer dan regionale bekendheid.
Bij de start miezerde het licht. Maar er was regen voorspeld die voorlopig wel even zou aanhouden. Daarop besloten we de regenkleding aan te trekken. We liepen Oud-Dijk uit en kruisten spoedig de A12 snelweg. Bij de Hengelder Leigraaf sloegen we af. We zagen hier wandelaars teruglopen die langs de verkeerde kant de sloot hadden gevolgd.
Voor Babberich sloegen we af. Het begon nu ook harder te regenen. Degenen die nog geen regenkleding had aangetrokken deed dit alsnog, voor zover meegenomen. Velen hadden alleen een paraplu mee voor de regen. We liepen door buurtschap olthuizen en kwamen bij molen De Hoop. Hier liepen we een paar meter verkeerd doordat een parkoersbewaker op de fiets de verkeerde kant op reed.
Daarna volgde een leuk smal wandelpad. Later kwamen we bij een groot gemaaid graanveld. Hoewel er een ondersteunend lint midden op het graanveld lag werd toch de voorkeur gegeven om het pad langs de afrastering te volgen. Het mocht niet baten. We moesten toch het modderige graanveld oversteken. Want het graanveld kon alleen via een poortje verlaten worden.
We kwamen uit bij de grote Sint Martinuskerk te Oud Zevenaar. De eerste twee snelle wandelaars van deze tocht kwamen ons tegemoet gelopen. Zij hadden het rondje van 4 km naar de soeppost te Zevenaar er al op zitten. Zowel de kerk als enige beeldhouwerken in de directe omgeving werden door ons vanwege de regen niet gefotografeerd.
De St. Martinuskerk staat op een bijzondere plek. Van oorsprong gelegen aan de
Rijn en na het graven van het Pannerdens Kanaal in 1707 aan het strangengebied
van de Oude Rijn. De kerk heeft mogelijk lager gestaan, maar door ophogingen
om de kerk, en dus ook noodzakelijk in de kerk, is de vloer verhoogd. De nissen
in het piresterkoor en de diepliggende fundamenten van de vroegere bijgebouwen
zijn daar aanwijzingen voor. De huidige dijkuitstulping is in 1854 verhoogd en
enigszins aangepast. In november 1997 is het verharde voetpad op de dijk
officieel met de naam ’t Olde Processiepad in gebruik genomen.
Halverwege het processiepad is een tableau geplaatst met daarop de zichtpunten
in de omgeving waaronder ook de plek van de zogenaamde Mauritsgaten,
restanten van verdedigingswerken uit de Tachtigjarige Oorlog.
De huidige straatnaam Kerkweg wordt pas sinds 1951 gebruikt. In de 18e en 19e
eeuw werd het gedeelte tussen de 2 dijken Tolstraatje genoemd en werd er een
tijdlang tol geheven door de uitbater van herberg De Pelikaan.
Op 9 km was de soeppost. Deze was gelegen aan de zuidkant van Zevenaar. We vervolgden ons pad langs de Rosanse Polder. Daarbij kwamen we ook langs het meer De Breuly. We liepen nu in het Rijnstrangengebied. Hiermee wordt het eerste deel van de naam van deze tocht verklaard.
Langs de zuidkant van Babberich liepen we verder en kwamen langs Havezate Camphuysen. Na de Zwanenvijver kwamen we nabij Kasteel Halsaf of kasteel Babberich en door bosgebied Halsaf. We kregen al zin in een rust. Maar zowel restaurant caf't Centrum als het Pannenkoekenrestaurant De Gelderse Poort waren gesloten.
Kasteel Halsaf dankt zijn naam aan de eeuwenoude legende over de dienstmaagd en de vijf rovers. Op een koude winteravond was de dienstmeid alleen in het kasteel aanwezig. Een groep van vijf rovers klopt aan en vraagt binnengelaten te worden.
De meid zegt dat niet te kunnen doen, maar stelt voor de rovers één voor één door een opening aan de zijkant van het kasteel binnen te laten. Zo gezegd, zo gedaan. Een voor een steken de rovers hun hoofd door de kleine opening.
Maar dat is dan ook het laatste, wat zij ooit nog in hun leven zullen doen. Want achter het gat staat de dienstmaagd opgesteld met een zwaard, waarmee zij alle rovers één voor één onthoofd en naar binnen trekt. Zo weet zij een roof van het kasteel te voorkomen. Het verhaal gaat dat zij zelfs nu nog waakt over het kasteel en zijn bewoners.
Bij Café Huis Den Dijk werd weer de verharde weg bereikt. Ook restaurant De Oude Grens was gesloten. We staken nu de Duitse grens over bij Babberich. Over de Zevenaarer Strasse, de Grondstein en de Bindsbergerstrasse werd een spoorlijn gekruist. Wij hadden het geluk dat we hier niet voor een passerende trein hoefden te wachten. Maar er waren wandelaars die hier 10 minuten moesten wachten.
Nu was er een parkoerswijziging. Eigenlijk moesten we na de spoorlijn rechtsaf slaan, een bospad in. Maar een parkoersbewaker vond de gesteldheid van het pad door de regen dermate slecht begaanbaar dat hij tot een omleidingroute besloot. Er was een wandelaar die toch de oorspronkelijke route wilde volgen. Wij besloten de omleiding te volgen. We waren nog niet voor 100% hersteld van het voorgaande weekend. Toen liepen we de tweedaagse tocht
Tocht om de Noord
in het Groninger land.
Het centrum van Elten werd bereikt. Het centrum was afgesloten voor doorgaand verkeer vanwege een kermis. Het was hier troosteloos. Bijna alle attracties waren gesloten en bij de botsauto's hingen 2 mensen rond. Langs de St. Martinus kerk en het stadhuis werd de grote rust in het Kolpinghuis te Elten bereikt.
Na de rust liepen we langs de rand van de Eltenberg. Daarbij hadden we enige prachtige vergezichten. Na flink wat geklim werd de Sint Vitus kerk in Hoog Elten bereikt. Na het gesloten 4-sterren Waldhotel Hoog-Elten daalden we over een steile trap gevolgd door een steile trap af. Daarbij moesten we oppassen omdat het enigszins glad was van de regen. Dit pad heette de Nachtigallenweg.
Verderop kwamen we langs een camping dat langs het meer Tiefe Wild was gesitueerd. Hier kwam een echtpaar ons tegemoet. Ze spraken ons aan. Ze hadden veel snelle wandelaars gezien, maar ik viel op omdat ik zoveel om me heen keek en zo van de natuur genoot.
Bij Klein Voorthuysen sloegen we af. De weg naar Huize Rietbroek voerde over een zandweg met hele grote plassen water. We kruisten de Duitse autobaan A3. Dit is het verlengde van de Nederlandse A12-snelweg.
Sinds de aanleg van de autobaan is de oude Heerlijkheid Voorthuijsen van Stokkum afgesneden en alleen nog via omwegen bereikbaar. Maar nog tot na de Tweede Wereldoorlog vormde de Voorthuizerweg de lijnrechte verbinding met het kasteeltje en de heerboerderij. De bewoners van Voorthuijsen hadden omgekeerd altijd nauwe betrekkingen met Stokkum. Zo werkten heel wat Stokkumers er als personeel in de huishouding, als koetsiers of op de boerderij. Ook werd de melk van het grote melkveebedrijf tot de komst van de autosnelweg via Stokkum geleverd aan de zuivelfabriek in Zeddam. Voorthuijsen is een oeroude woonplek, oorspronkelijk horend bij Stokkum.
We bevonden ons weer in Nederland en liepen nu over de Eltense weg. Bij een bankje hielde we een rust en genoten van het zonnetje. De regenkleding kon nu definitief worden uitgetrokken. We maakten nu enige flinke slingerbewegingen door bosgebied Hulzenberg. In Stokkum was de koffiepost. We troffen hier nog twee wandelaars.
De Hulzenberg met de top op 84,6 meter NAP dankt de naam aan hulstbomeu en ‘struiken. De gewone hulst (flex aquifolium) is een boom of struik die zich gemakkelijk in vochtige loofbossen kan verspreiden via de spijsvertering van vogels, die de besjes ervan eten.
We hadden dorst gekregen en kochten een paar flesjes limonade. Het brood was bijna op. Dus kochten we ook nog een speculaaspop. Het was inmiddels kwart voor vier geweest. Een gewenste eindtijd van half zes zat er derhalve niet in. We schatte toen in dat het wel 6 uur kon worden en dat bleek ook het geval te zijn.
Verder liepen we. We volgden nu lange tijd de Boterweg. Daarna liepen we door het Korter Bosch en kwamen daarbij op korte afstand café 't Peeske. Dit is ook een heel mooi gebied. Niet alle mooie plaatsen kunnen in de wandeling worden opgenomen. Op 35,6 km was nog de fruitpost te Beek. Deze post lag op slechts 200 meter van de grens met Duitsland.
Verder liepen we, over landgoed De Steegh, privé terrein maar wel toegankelijk voor wandelaars. Na Huize de Bijvanck staken we nog de A18-snelweg over. Na 9 uur wandelen werd de finish bereikt. Bij de finish stond nog een grote opgeblazen vrouw. Ze leek wel op een vrouw van 50 jaar.
Tot een uur of twaalf tot half een was het regenachtig geweest. De graspaden en zandpaden waren omgeploegd tot modderpaden. Mede hierdoor was het een zware tocht geworden. Vanaf een uur of een werd het steeds mooier weer en scheen de zon ook nog geregeld. Er waren 229 deelnemers. Er werd niet IVV-gestempeld. Het IVV-nummer was wel aanwezig maar niet de houder. Bij de volgende tocht kan het stempel alsnog verkregen worden.