Op zaterdag 14 april 2012 organiseerde de LAT de Bos-, duin- en strandtocht vanuit Castricum. De start was vanuit de kantine van Sportpark 'Puikman', alwaar voetbalvereniging Vitesse 22 zijn thuishaven heeft. Toen wij rond half negen bij de start arriveerden stond er een lange rij mensen om in te schrijven. Na 20 minuten waren wij aan de beurt.
We gingen nog even aan een tafel zitten om ons verder gereed te maken voor vertrek. Aan de tafel zaten nog drie ultralopers. Aan de ene zijde van de tafel zaten een man en een vrouw. De man kwam zo te zien aan zijn trainingspak uit Denemarken. Ze praatten met elkaar in het Engels. Aan de andere kant zat de derde ultraloper. Deze man raakte, in het Engels, met de andere twee in gesprek en op een gegeven moment vroeg hij aan de vrouw: Where do you come from. Daarop antwoordde de vrouw met: from the Hague. Omdat de vrouw Engels sprak had de vraagsteller natuurlijk gedacht dat zij ook uit het buitenland kwam. Het antwoord overrompelde de vraagsteller. Maar spreek je dan geen Nederlands? En waarom praat je dan in het Engels waren zijn vragen. Dat was omdat de man uit Denemarken geen Nederlands sprak maar wel Engels.
Om vijf minuten voor negen stonden we buiten en aanschouwden we de ultralopers die klaar stonden om aan hun tocht te beginnen. Er waren 4 afstanden waarvoor je kon inschrijven. Voor de recreatieve lopers waren dat de 25, 40 en 60 km. Voor de ultralopers (hardlopers) alleen 60 km. Wij kozen de recreatieve afstand van 40 km. Na de start verlieten we Castricum langs de begraafplaats. We kwamen uit op de Oude Schulpweg, die ons naar Huize Kijk Uit voerde.
We keken nu regelmatig om want we verwachtten de ultralopers en daar wilde ik wel een paar foto's van maken. Ik had verwacht dat de ultralopers, zo in het begin van de route, min of meer als één groep voorbij zouden rennen. Maar dat bleek helemaal niet het geval te zijn. De eerste twee ultralopers liepen waarschijnlijk wel om de eerste plaats. Maar de anderen deden het rustiger aan. Verschillende keren kwamen er groepjes van 6 of 8 lopers voorbij, maar er waren ook veel eenlingen. Er was een ultraloper die met een hond liep.
We hadden met deze tocht besloten om de route te lopen aan de hand van de GPS-route die op de website van de LAT gedownload kon worden. De GPS-kaart gaf op een gegeven moment een meertje aan onze rechterhand aan, dat we helemaal niet zagen liggen. Het bleek dat het meertje onttrokken werd door een heuveltje.
Door het Koningsduin werd de Zeeweg bereikt. Aan onze linkerhand lag restaurant Johanna’s hof en aan onze rechterhand een grote parkeerplaats met daarachter bezoekerscentrum De Hoep. We staken de Zeeweg, die naar Castricum aan Zee loopt, over en betraden daarop de Kennemerduincamping te Bakkum. De ingang werd opgesierd door een grote opgezette eekhoorn met een grote plunjezak op zijn rug.
Een eenzame ultraloper voor ons had hier een pijl gemist en wij hielpen hem weer op de route. We staken de Kennemerduincamping, waar nog gelegenheid voor toiletbezoek was, over. Nabij het Commissarisveld en een meertje werd de camping weer verlaten.
Net na de kruising van de Van Oldenborghweg met de Grote Veldweg beklommen we het eerste uitkijkpunt van deze tocht die, net als alle andere uitkijkpunten op de top van een duin was gelegen en die meestal beklommen werd middels trappen. We ontdekten dat de makers van de GPS-route hier onder het uitzichtduin waren doorgelopen en beklimming van dit uitzichtduin hadden overgeslagen.
Voor de strandovergang van Bakkum-Noord sloegen we af en dwaalden nu lange tijd verder door het Noord-Hollands duingebied over de Vlewoseweg. Er graasden hier runderen zoals Schotse Hooglanders. Op de kruising met de Van Oldenborghweg volgden we dit zandpad tot aan een vogelbroedreservaat. Hier moesten we wel afslaan. Want het vogelbroedreservaat is gesloten van 1 maart tot 1 juli. Daarop werd het tweede uitzichtduin beklommen. Nu waren het 96 treden. Dit uitzichtduin lag ook op korte afstand van de Van Oldenborghweg.
We hadden nu een kleine 7 km afgelegd. We besloten hier een rust in te lassen. Er stonden op het uitzichtpunt twee banken en we kozen de bank waarbij we de wind in de rug hadden. Er zat al een dame op de bank. Zij kwam uit Naarden. Zij had de voorgaande nacht slecht geslapen en was daardoor vroeg wakker. Ze bladerde deze ochtend in het Landelijk Wandel Programma van de NWB en vond daarin deze wandeltocht. Zij had dus pas deze dag besloten om deze wandeltocht vanuit Castricum te maken. Zij was aan het trainen om over drie weken een tocht van 200 km te maken, een tocht die voerde over de laatste 200 km van de pelgrimsroute die naar Santiago de Compestello loopt. Het betrof een georganiseerde reis en er zou 20 km per dag worden gelopen.
Deze tocht was voor mij de eerste keer dat ik weer een 40 km liep sinds 22 oktober 2011. Een knieblessure was de oorzaak hiervan. Nadat de mevrouw uit Naarden verder was gelopen bleven we nog even zitten en we haalden haar later ook niet meer in. Zij liep trouwens de 25 km route.
We volgden de Van Oldenborghweg tot aan de kruising met de Lage Weg. In dit duingebied hebben verschillende gebiedsdelen aparte namen. Zo liepen we nu vervolgens langs het Centrale Vlak, Soeckebacker en Waterkuilen naar Egmond aan Zee. Op 13½ km was hier de eerste wagenrust. Er zouden er nog twee volgen. Even voor deze wagenrust werden wij ingehaald door twee jonge dames. Dat was op het moment dat er enige Schotse Hooglanders op ons pad lagen. Een van de dames vroeg of we wilde wachten. Ze wilde foto's van de Schotse Hooglanders maken en ze was bang, dat als we doorliepen dat de Schotse Hooglanders dan weg zouden lopen. De jongste van de twee verhaalde, dat zij plannen had om aan een georganiseerde reis naar Spitsbergen te maken en daar wilde wandelen. Als training liep ze nu, samen met haar vriendin deze tocht. Ze vond de tocht zo mooi, dat ze deze tocht, die elk jaar in het begin van april wordt georganiseerd, vaker wilde lopen.
Na deze rust vervolgden we ons pad door Egmond aan Zee. We liepen over de Sportlaan en herkenden de startlocatie van de Egmondse Tweedaagse. De Sportlaan ging over in de Doctor Wiardi Beckmanlaan. Toen de Doctor Wiardi Beckmanlaan naar links boog op een 5-sprong liepen we nu RD het Oliepadje op. Daarna volgde een mooi maar pittig duinpad naar het strand. voorgaande jaren volgden we de Doctor Wiardi Beckmanlaan tot aan de Boulevard en werd aldaar het strand betreden. Toen we het strand opliepen was het al druk met strandhuisjes. Ook werden er strandhuisjes met grote tractoren aangesleept en andere strandhuisjes werden ingericht. Over het strand liepen we nu naar Bergen aan Zee.
Op 19½ km was de eerste binnenrust in Hotel Restaurant Victoria. Dit was de enige caférust. We lieten ons een Latte Macchiato goed smaken. We bleven hier maar kort rusten. We vonden dat we onze boterhammen niet in Victoria konden opeten. We wisten dat even verderop een bushokje was, waar we uit de wind konden zitten. Toen we bij het bushokje waren gearriveerd en op de bank waren gaan zitten stopte even later een buurtbusje, maar wij gaven aan hier geen gebruik van te maken. Verschillende bekende wandelaars passeerden mij hier. En toen zij later ook Coos passeerden, zeiden ze tegen haar dat ze mij bij een bushalte hadden zien zitten. Vooraf had ik wel aan de mogelijkheid gedacht om met de bus naar Alkmaar te reizen en vandaar verder met de trein naar de start voor het geval dat het wandelen niet meer zou gaan, maar het ging nog prima.
Buiten Bergen aan Zee werd het duingebied weer betreden. Bij het gebied dat wordt aangeduid met Meeuwen Lekken liepen we over mul zand en zonder een trap weer een duin omhoog. Er liep hier een zijpad dezelfde richting min of meer omhoog. Dit pad was veel minder zanderig en het voorgaande jaar hadden we dit pad ook gevolgd.
Verder liepen we langs De Nollen en tussen Beukenduin en de Verbrande Pan werd een uitzichtduin met 100 treden omhoog niet overgeslagen. Toen we weer omlaag liepen zagen we een ultraloper die het uitzichtduin had overgeslagen. Hij was hier zeker goed bekend en vond de tocht wel zwaar genoeg. Verder liepen we langs het Nieuwelandse bos en ‘s Heerenweide naar de Woudweg. Voor buurtschap Het Woud, nabij de (denkbeeldige) verzorgingspost van de Egmondse Tweedaagse vervolgden we ons pad. Nu betraden we het duingebied dat in het verleden bekend stond onder de naam van Jonkheer Six van Wimmenum Na het Klampduin (klampen = ruziemaken) liepen we vlak langs buurtschap Wimmenum. Nu kregen we talrijke vergezichten op bollenvelden.
De westkant van Egmond aan de Hoef werd bereikt. Even verderop was op 28 km een verzorgingspost aan de oostkant van Egmond aan Zee. Dit was dezelfde verzorgingspost als op de heenweg. Nabij De Kaap beklommen we, middels 108 treden opnieuw een uitzichtduin. Van de top hadden we een schitterend uitzicht op Egmond aan de Hoef met zijn talrijke bollenvelden, Heiloo en Egmond aan Zee.
Enige honderden meter voor een Duinmeer zagen we een bankje langs de kant van ons pad staan. We besloten daarop een rust te nemen. Toen we naar de bank toeliepen kwamen van de tegenovergestelde richting twee dames aangelopen die eerder bij het bankje waren en zich er op neer vleiden. Toch gingen wij er bij zitten. Een van de dames hoorden we zeggen dat ze blij was dat ze zich goed had ingesmeerd, want de zon was toch behoorlijk krachtig. Hoeveel wandelaars bij deze tocht zouden zich vooraf met zonnecrème hebben ingesmeerd?
Bij Bakkum Noord kwamen nog langs een Duinmeer, het Meertje van Vogelenzang, even later gevolgd door de laatste wagenrust.
Het Meertje van Vogelenzang is vernoemd naar de eerste rentmeester van de provinciale landgoederen. Hij liet dit meertje graven. Het zand werd gebruikt voor de aanleg van het viaduct over de spoorlijn Castricum-Alkmaar. Het duinmeer werd in 1995 geleegd, omdat het dreigde dicht te groeien. Nadat het vervolgens werd uitgediept en schoongemaakt is het in 1996 weer opgeleverd. De diepte varieert nu van enkele decimeters tot 2½ meter. In herfst en winter zijn hier veel soorten eenden en ganzen te bewonderen en soms een reiger of roerdomp.
Vlak voor deze laatste verzorgingspost hield trouwens de gedownloade GPS route op. Gelukkig waren we inmiddels gewend aan de bepijling en kenden we de route ook nog enigszins van voorgaande jaren. Over het terrein van GGZ Dijk en Duin, beter bekend onder de naam Duin en Bosch te Bakkum, vervolgden we ons pad. Net toen we de deur van de finishlocatie wilden betreden, deed de marsleider de deur voor ons open. Wij dankten hem daarvoor hartelijk. De totale afstand bedroeg 40,255 km en werd net voor half zeven bereikt. Dat was een uur eerder dan het voorgaande jaar. Maar toen liepen we de 60 km en waren we twee uur eerder gestart.
Net toen we de finish wilden verlaten, kwamen vijf bekende wandelaars aangelopen, die de 60 km hadden volbracht. Het waren een echtpaar uit Amersfoort, een echtpaar uit Friese plaats Hantum en een hovenier uit Schelluinen. De laatste had aan de dames een bosje tulpen aangeboden en daarom kwamen ze zo vrolijk binnengelopen.
Het was de hele dag droog gebleven. Vrijwel de gehele dag had de zon geschenen. Wij willen de organisatie hartelijk danken voor de organisatie van deze tocht.
|
Henri Floor |
