Om de 14 dagen vertrekt er op dinsdag om 10.00 uur ‘s morgens een groep van gemiddeld 40 wandelaars om met elkaar zo'n 20 km of méér te wandelen in een lekker tempo. Zo luidt de eerste regel op www.olat.nl over de informatie over de tocht die wij deze keer gaan lopen.
Deze dag is de startlocatie Grand café de Zwaan te Borkel. Toen wij rond kwart over negen arriveerden, bleken wij nog niet de eersten te zijn.
We konden al meteen het café in en de koffie stond al klaar. Het was zelfbediening en met een koekje kostte het slecht € 1,50. Dat kon je dan naderhand, maar wel voor vertrek afrekenen.
Klokslag 10 uur stonden we allemaal buiten en we hoorden de klok van de naastliggende kerktoren ook 10 uur slaan.
Het mooie en zonnige weer had meer dan de gemiddelde 40 deelnemers naar Borkel getrokken. Het waren er dit keer 54. Wij behoorden tot de verst weg komende wandelaar, maar normaliter loopt ook een wandelaar uit Barchem mee. Maar deze persoon was er dit keer niet bij. De oudste deelnemer was trouwens 82 jaar.
We verlieten Borkel al meteen in bosgebied Malpiebergsche Heide. We kwamen in buurtschap Hoek bij een rotonde waar de drukke Luikerweg/N69 via een voetgangersoversteekplaats werd gekruist. Even volgden we de Luikerweg maar spoedig werd deze verlaten. Langs de bosrand van bosgebied Berkheuvels en Beekheide werd de stuw in de Beekloop bereikt. Hier was de eerste rustpost op 6 km. Er stonden hier meerdere bankjes en het eerste deel van het lunchpakket kon verorberd worden. Er was hier geen verzorgingspost. Er wordt bij deze wandeltocht er van uitgegaan dat je je eigen boterhammen en eventuele drank zelf meeneemt. Er zijn ook geen kosten aan deze tocht verbonden. Wel wordt verwacht dat je lid wordt van OLAT als je dat nog niet bent.
De stuw in het riviertje de Beekloop, genaamd Het Schut, werd in 1888 aangelegd ten behoeve van de weteringen. Weteringen zijn vloeiweiden, waarbij men het grasland met voedselrijk water bevloeit voor de winning van hooi. Deze stuw die nog altijd bekend staat als 't Schut, regelde hier de bevloeiing van "De Beeken".
Om voedselrijk water te krijgen is De Beekloop die oorspronkelijk nabij De Liskes begon, verlengd, en krijgt nu het kalkrijke water dat men ook in de Lommelse wateringen gebruikt. Dit is kalkrijk omdat dat water via een omweg vanuit de Maas uit de Ardennen komt. Om dit voedselrijke water naar de vloeiweiden te brengen werd zelfs een aquaduct aangelegd.
We kwamen bij een meer met de naam Pastoorsweijer. Het waren eigenlijk drie meren, die door dammen van elkaar geschieden waren.
Bij kruising met de Burgermeester Aartslaan bood een deelnemer zich aan als verkeersregelaar. Er was hier niet heel veel verkeer, maar als dat er was dan reden ze hier wel heel hard.
We zetten nu koers naar een volgend meer. Ook dat was geen echt meer, maar een viskwekerij. Dit meer was met dammen in kleinere meertjes opgedeeld. In het midden van de Viskwekerij stond een lage uitkijktoren die door ons uiteraard werd beklommen.
Voordat Barrier werd bereikt kwamen we nog door natuurgebied De Maaij. Het was niet duidelijk hoe de naam precies werd gespeld. Het gebied, dat eigendom is van Natuurmonumenten gaf zowel De Maai als De Maay aan terwijl op kaarten de naam De Maaij vermeld stond. De naam was ook niet zo belangrijk. Het belangrijkste was, dat dit weer een mooi natuurgebied was.
Na de Visvijver voerde de wandeling over een zeer smal pad tussen twee sloten in. Persoonlijk wil ik dit pad het hoogtepunt van de tocht noemen, maar er waren eigenlijk talrijke hoogtepunten bij deze tocht.
Nu werd koers gezet naar Barrier, de grensovergang met België. Bij een benzinepompstation hadden we een zogenaamde broodrust. Een café of restaurant zit namelijk niet te wachten op een groep wandelaars die hun eigen brood opeten.
Zoals gezegd was het deze dag een mooie dag en het was met ongeveer 16 graden aangenaam vertoeven in het zonnetje. Er waren meerdere wandelaars in de korte broek. En dat voor november!
We staken de grens met België over en bevonden ons nu in Kolonie/Lommel.
Na nog een kleine slinger werd de drinkrust in eetcafé De Hutten bereikt. In het eetcafé werd door ons alleen gedronken. Nadat het voorterras van het eetcafé gevuld was, liepen wij door het café naar de achterkant en zaten hier op het achterterras.
We bleven nog even op Belgisch grondgebied. We liepen verder, ten noorden van de plaats Grote Heide over het grensoverschrijdende natuurgebied Hageven.
Het Plateaux-Hageven (een Natura 2000 gebied) is een grensoverschrijdend natuurgebied tussen droge zandgronden en het beekdal van de Dommel.
Bossen en heidevelden grenzen hier aan het Hageven van onze zuiderburen.
In Hageven liggen moerassen, rietvelden, broekbossen en poelen. Op de vochtige heide groeien klokjesgentiaan en de vleesetende zonnedauw. In het gebied treft u Galloway-runderen aan. De koeien grazen aan beide zijden van de grens en houden zo het natuurgebied open
.
De vloeiweiden op de Plateaux werden in de 19e eeuw aangelegd om de grond geschikt te maken voor hooiwinning (voer voor paarden). Begin 20e eeuw zijn veel oude vloeiweiden beplant met populieren voor de luciferindustrie. De vloeiweiden krijgen op kunstmatige wijze water toegediend. Dat gaat via stenen aquaducten. Het systeem stamt nog uit de 19e eeuw! Het water stroomt van het Maas-Scheldekanaal naar Plateaux. In september kleuren de vloeiweiden paars als de herfsttijloos bloeit. En in het voorjaar bloeien er wilde orchideeën en hoort u de wielewaal.
We verwisselden het grondgebied van de gemeente Lommel voor Neerpelt.
We kruisten de Dommel over een leuke hangbrug.
We liepen nu in een gebied waar zich de grenssteen "Graaf van Loon" bevindt.
"De Graaf van Loon", schrijft voormalig directeur-generaal van douane en accijnzen J. Pricken,
"is de volkse naam die gegeven werd aan een zwerfsteen die op de Belgisch-Nederlandse grens ligt.
Deze steen zou reeds in een akte van 1331 vernoemd zijn als grensaanduiding tussen het hertogdom Brabant en het Graafschap Loon."
Velen wisten van het bestaan van deze historische grenssteen af,
maar weinigen wisten blijkbaar de precieze plaats ervan.
En het meest eigenaardige ervan was dat men zelfs bij de Toeristische Dienst van Neerpelt geen precieze informatie kon geven.
Het was pas met de medewerking van Hageven-Conservator Hubert Lehaen,
die ons tot vlakbij de bekende, maar inderdaad erg moeilijk te vinden historische steen bracht,
dat we de befaamde "Graaf van Loon" konden aanschouwen.
Deze steen staat op de Belgisch-Nederlandse grens tussen de nr 182 en 183,
in een zeer groen begroeid gebied, vlakbij een kronkel van de oude loop van de Dommel,
maar vanaf de rivier is hij niet of zeer moeilijk te zien.
De plek is alleen maar te bereiken vanaf het Nederlandse -Achterste Brug".
Maar de weg er naar toe is niet toegankelijk voor onbevoegden.
En de boswachter van het domein, is daar terecht zeer streng op.
"Tenslotte is die steen historisch monument die op zijn authentieke plaats moet blijven staan."
Even later kruisten we de Dommel nogmaals, nu echter over een stenen brug met leuning. Hier was een korte rust. En de brugleuning deed hier mooi dienst als zitbank. We werden attent gemaakt op hoornaars, een grote wespensoort, die hier voorkomt en ook lelijk kan steken.
Nu kwamen we door buurtschap Achterste Brug. Dit kwam ons nog bekend voor. OLAT organiseerde op 21 februari 2010 een tocht vanuit Dommelen/Valkenswaard en toen kwamen we ook door dit buurtschap.
Langs de Dommel werd Borkel weer bereikt. Aan de rand van Borkel hadden we nog uitzicht op het bovenste deel van de Sint Antonius Abtmolen.
Wij willen de organisatie en de parkoersbouwer hartelijk danken voor deze tocht.
