Op zaterdag 23 juli 2011 liepen wij de 3e dag van de Apeldoornse wandelvierdaagse 2011 na. Wij hadden alle routes met onze GPS opgenomen, maar we hadden eigenlijk nog nooit een route op deze manier nagelopen.
Coos en ik hebben het plan om met de grote vakantie 2 lange afstandstochten te lopen. Wij zijn al in het bezit van de routes, die geschikt zijn voor onze GPS. Maar de ervaring met het lopen met een GPS op deze manier ontbreekt nog.
Nadat we met de auto naar de start waren gereden, begonnen wij, even na 9 uur, aan deze wandeling. We doken meteen het Orderbos in. Het was eerst wel even zoeken naar de achteruitgang van het voetbalcomplex, omdat de hekken nu om het terrein gesloten waren.
We liepen een stuk langs de Orderbeek. Dit is een beek die relatief diep in de aarde is uitgeschuurd. De beek werd gerenoveerd. We kwamen op een Y-splitsing. En nu vroegen we ons even af of we het rechterpad of het linkerpad moesten nemen. We kwamen er snel achter toen bleek dat we het verkeerde pad namen. Want naast de ingetekende route op de GPS werd ook een lijn getrokken zoals we op dat moment liepen. En toen bleek dat de lijnen te veel uit elkaar liepen, volgden we alsnog het andere pad.
We kwamen uit op het Asselsepad in bosgebied Asseltse Veld. Hier was niets meer dat herinnerde aan de eerste verzorgingspost op donderdag 14 juli. Er hing geen enkele pijl meer en van afval was niets te bespeuren. Dat is natuurlijk een hele goede zaak van de organiserende wandelbond N.W.B.
Aan het verlengde van het Asselsepad staken we de spoorlijn Apeldoorn-Amersfoort over. Aan de overzijde van de spoorlijn hielden we langs de rand van de grintweg, onze eerste rust op 8½ km. Daarop dwaalden we een tijd door het Willemsbosch. We staken de A1-snelweg over.
Verder dwaalden we nu door het Ugchelsebos. Het was daarbij af en toe vrij heuvelachtig. We moesten verschillende keren flinke heuvels nemen. Dit bosgebied was heel mooi met brede lanen omzoomd met recht achter elkaar staande oudere bomen. Het weer was deze dag aanvankelijk half bewolkt met flinke periode met zon.
We kwamen bij de schaapskooi van Hoog-Buurlo. Voor de schaapskooi stond een bank waar we onze tweede rust hadden op 14½ km. Er kwamen een paar maal fietsers langs gereden en zelfs een groep wielrenners, die echter voor hun doen uiterst rustig reden. Maar wat wil je ook met zo'n mooie omgeving.
Verderop was nog een oude schaapskooi. Hier liepen we op 14 juli even verkeerd omdat wandelaars voor ons verkeerd liepen en wij toen even niet goed opletten. We kwamen bij de Willem Wensinkbank bank op een hoogte van 82 meter. Omdat we kort tevoren gerust hadden besloten we nu door te lopen.
Opnieuw staken we de Hoog-Buurlose Heide over. De bewolking nam toe. Op fotogebied waren er nu prachtige foto's te nemen, hetgeen u in de fotoreportage kunt zien. Aan de rand van de Hoog-Buurlose Heide begon het, zo rond 1 uur in de middag af en toe wat licht te regenen. Even voor Radio Kootwijk kwamen we langs een picknickbank waar we onze derde rust hadden op ongeveer 20 km.
Toen we Radio Kootwijk naderden, zagen we, dat het nu niet zo rustig was als op 14 juli. Auto's reden af en aan. Op de parkeerplaats stonden meer dan 100 auto's. Overal liepen mensen rond. Zo druk hadden we het hier nog nooit gezien. In het grote gebouw van Radio Kootwijk zelf bleek iets boven het midden een balkon te zijn. Want we zagen hier verschillende mensen op staan.
We liepen verder langs de zij- en achterkant van het Kathedraal-gebouw Radio Kootwijk. We zetten nu koers naar het Kootwijkerzand. Spoedig keerde de rust weer terug en zagen geen auto's en mensen meer toen we onze tocht vervolgden naar het Kootwijkerzand.
Nadat ons pad wat smaller was geworden en een passage meer een sluip-door route was geworden, zagen we iets dat eigenlijk elk moment had kunnen gebeuren, maar dat we niet meer verwachtten. Want na 22 km afgelegd te hebben zagen we nog een pijl vastgeplakt op een boom zitten van de 4-daagse. Het was een zwarte pijl op een gele achtergrond waarop in de rechter onderhoek de letters NWB stonden. De pijl zat in een plastic hoesje. We besloten de pijl te verwijderen.
We liepen langs een bosrand en staken de gemeentegrens over van Apeldoorn naar Barneveld. Dit werd weergegeven door het wapen van Apeldoorn op een steen aan de linkerzijde van het graspad. Grote delen van het Kootwijkerzand vergrassen steeds meer. Bij voorgaande vierdaagsen gingen we hier wel eens van de route af maar nu druppelde het wat. Bovendien was voor de namiddag een zelfde weertype voorspeld als op 14 juli. Namelijk dat de regen met bakken uit de lucht zou vallen. Het viel echter gelukkig mee.
Bij vakantiepark Berkenhorst was op 14 juli de officiële rustpost, waar ook de 30 km toen een rust had. Mede omdat er geen bordje met verboden toegang voor onbevoegden stond, betraden we het park De Berkenhorst. In het bijgaande winkeltje kochten we limonade en vulden daarmee onze drankvoorraad aan. Bovendien dronken we melk met een lekker smaakje. Buiten stond een bank waarop we even uitrusten. De afgelegde afstand bedroeg hier 26 km.
Een dame, die met haar auto was komen aanrijden, vroeg of wij bekend waren. Ze moest naar Radio Kootwijk. Wij zijn er met de wandeling net langs gekomen, was ons antwoord. Maar hoe je er naar toe moet rijden met de auto wisten we niet.
Na een te verwaarlozen kort traject over een asfaltweg betraden we spoedig weer een bospad. Ons pad slingerde nu flink omdat er op het hoofdpad allemaal omgevallen bomen lagen. We staken de doorgaande weg van Kootwijk naar Assel, een grintweg, over en kwamen verderop uit in bos- en heidegebied Regelbergen.
Aan het eind van heidegebied Regelbergen kwamen we op een asfaltfietspad uit. Daarna werd enige tijd later Halte Assel bereikt. Hier wilden we ons de koffie goed laten smaken, maar dat deed het niet. Dit ondanks een prijs van € 2,20 per kopje. Nadat het nabij Radio Kootwijk was gaan regenen, hebben we vier keer een bui gehad, waarbij de paraplu steeds uit de rugzak werd gehaald. Na de vierde bui besloten we de paraplu niet meer in de rugzak op te bergen, maar dichter bij de hand te houden. Dat bleek een goede zet, want tot de finish hebben we daarna de paraplu niet meer nodig gehad.
Nu volgden we een lang asfaltpad langs de Pomphulweg met uitzichten op de Asselse Heide. Daarna betraden we een bosgebied met de naam Pomphul. Eigenlijk is Pomphul de benaming van het kleine vennetje wat hier ligt en waar we ook langs liepen en waar we op een bankje een rust hadden.
Daarop werd het plaatsje Hoog Soeren bereikt. Van Pannenkoekenhuis "Berg en Dal" maakten we nu een foto omdat dit op 14 juli met de regen niet mogelijk was.
Door het Orderbos werd de finish bereikt. De finish werd deze dag na 9¼ uur lopen bereikt. De GPS gaf 42,33 km aan, een echte marathon-afstand. Het was een mooie en geslaagde ervaring om een tocht op deze manier na te lopen. Het weer had zich veel beter gehouden dan voorspeld was. Op de terugreis met de auto waren zeer plaatselijk buien. Het ene moment regende het heel hard en even later was de weg droog omdat het daar niet geregend had.
