3e Toeractief Vechtdal vierdaagse 2011, 3e wandeldag

Op vrijdag 24 juni 2011 was de start vanaf Kam­peer­cen­trum Beerze Bulten te Beerze. Deze dag konden we de auto heel dicht bij de starttent plaat­sen.

Bij de start zagen we twee wandelaars, uit het West­land, die rond hemelvaartsdag hadden mee­ge­daan aan de superaudax 200 km vanuit Lommel waarover ik al in het verslag van 22 juni berichtte.

Na de start liepen weer eerst een eind over het grote kampeerterrein. We staken de Beerzenweg over, gevolgd door de spoorlijn Zwolle-Emmen. Nu liepen we een tijdlang over de Mariënbergerdijk. Eerst was dat over het grondgebied van Beerze. Daarna werd dat Beezerveld en vervolgens Ommen. Op ongeveer 7½ km was een rustpost bij een boerderij waarbij het overdekte gedeelte, bij regen, in een koeienstal was.

Daarop werd natuurgebied Eerder, Eerder Achterbroek, bereikt. Dit gebied kenmerkt zich door boerderijen, waarvan de luiken allen dezelfde kleuren hebben als die van kasteel Eerde. We kwamen ook nog langs kasteel Eerde. Net toen wij een foto van het kasteel met de oprit wilde maken reed een bestelbusje iets de oprit op. Hierdoor kon ik net niet die foto ma­ken, die ik had willen maken, namelijk van het kasteel met twee lantaarns naast de oprit. Verderop liepen we naar Huize de Drie Sparren. Dit huis zal in het verleden wel vernoemd zijn naar drie sparren die daar toen stonden. Maar nu zagen we geen enkele spar op dit punt staan.

We kwamen bij drie bankjes naast elkaar waar je in de winter een mooi vergezicht kan hebben. Door het vele blad aan de bomen viel het uitzicht nu tegen. Na een klaphekje staken we de Hammerweg/ N341 over We kwamen bij een herdenkingsmonument van kamp Erika.

Kamp Erika (ook wel bekend als kamp Ommen) is tussen 1942 en 1946 in gebruik geweest. In juni 1942 werd Erika als justitiele strafkamp in gebruik genomen. De eerste ge­van­ge­nen arriveerden op 19 juni 1942 te Ommen. De po­pu­la­tie van het kamp bestond voornamelijk uit ver­oor­deel­den van de Nederlandse justitie en economische de­lin­quen­ten. De geïnterneerden moesten in deze Justizlager zware arbeid verrichten. Constante pesterijen, afranselingen en intimidaties waren dagelijkse praktijk en vaak gingen deze wreedheden gepaard met moord. Toen deze wreedheden in 1943 aan het daglicht kwamen, betekende dit het einde van Justizlager Erika. In die periode van juni 1942 tot mei 1943, kwamen tussen de 170 en 200 gevangenen in Erika om het leven.
Vervolgens werd het kamp omgedoopt tot opvoedings- en doorvoerkamp. Tussen 1943 en 1944 werden er mensen die zich vrijwillig hadden aangemeld voor werk in Duitsland, onderduikers en 'asocialen' in het kamp gehuisvest. Er werd minder mishandeld maar toch waren de leefomstandigheden slecht genoeg dat er toch enkele geïnterneerden omkwamen.
In het najaar van 1944 werd kamp Erika weer een strafkamp. De wreedheden namen weer toe en zo ook het aantal doden. Op 11 april 1945 werd het kamp bevrijd. Direct na de bevrijding werd Erika gebruikt als bewaringskamp voor collaborateurs. In deze functie bleef het voort bestaan tot 31 december 1946.
Op het voormalige kampterrein is nu een camping/bungalowpark gevestigd. In het bos staat een simpel en klein houten kruis ter na­ge­dach­te­nis aan de slachtoffers en overlevenden van kamp Erika te Ommen.

We dwaalden verder door de bossen van het Vecht­dal in Boswachterij Ommen. Na een stijging kwamen we op de top van een heuvel waarop een uitkijktoren stond. Wij hadden geen zin om de negen verdieping tellende uitkijktoren met 108 treden te beklimmen. Vanaf de voet van de uitkijktoren was ook al een be­hoor­lijk uitzicht. Fraai voerde de route langs het Besthmenerven en het Zeesserven. We kwamen uit op de Beerzerhooiweg. Ons pad kruiste de route van de 15 km. De parkoersarchitect van deze wandeling troffen we hier toevallig. We maakten de opmerking dat het kruisen van de beide routes on­dui­de­lijk­he­den voor de wandelaars kan opleveren. Hij was die mening niet toegedaan. Hij vond dat de route hier duidelijk was aangegeven. Wandelaars, die niet op­let­ten, en opeens de markering van een kruisend pad zien, raken hier wel degelijk in onzekerheid over de te vervolgen route.

Over de Beerzerweg werd de finish van de 25 km bereikt.

We liepen nu verder met de lus van de 15 km. Dit werd een hele mooie route, maar ook een hele zware. De route was nu veel heuveliger waardoor we ook meer vergezichten kregen. We volgden een traject van het Beerzepad. Beerze was trouwens ook de naam van dit natuurgebied waar wij doorheen liepen. Een bord gaf aan dat het tot Landschap Overijssel behoort. Omdat we na de 25 km bij het begin van de 15 km, niet gerust hadden, besloten we dit alsnog te doen. Een bankje langs een zijarm van de Vecht gaf ons daar alle gelegenheid toe. Vanaf het begin van de 15 km lus hadden we geen bekende wandelaars gezien en we dachten dan ook dat we de laatste waren. Toch kwamen er nog zo'n 6 wandelaars voorbij ge­lo­pen, waarbij we een keer op de gevoelige plaat wer­den vastgelegd. Omgekeerd deden we dat ook een keer bij wandelaars.

We zetten nu koers naar het plaatsje Junne. Hier was een verzorgingspost en deze was gelukkig nog vol intact. Twee keer staken we dezelfde spoorlijn over. We kruisten het 25 km par­koers en we waren verbaasd hier nog wandelaars op aan te treffen. De laatste paar km’s voor de finish voerde nog over een grote zandvlakte. Vooral het par­koers van de 15 km maar ook het par­koers van de 25 km was behoorlijk heuvelachtig.

Henri Floor