Op zaterdag 15 januari 2011 organiseerde WS78 de Wekeromsezandtocht vanuit Lunteren.
De start was vanuit Partycentrum Floor
Het verhaal van Partycentrum Floor begint in het jaar 1770. De bevolking van Lunteren en omgeving bestaat in die tijd voor het grootste gedeelte uit agrariërs, die hun bruiloften op de boerderij vieren. Egbert Floor ziet daar wel brood in. Hij vestigt zich in het oude postkoets-wisselstation De Roskam aan de Dorpsstraat in Lunteren. Met een eigen koets vervoert hij aanstaande echtparen en verzorgt vanuit eigen keuken de inwendige mens op de bruiloft. Het bedrijf groeit en bloeit.
In 1900 besluit de familie Floor De Roskam compleet te verbouwen. De familienaam wordt bij het nieuwe pand in de gevel gemetseld. Met een hotel, café, slijterij en keuken kan de horecafamilie elke klant bedienen. In de loop van de 20e eeuw ziet partycentrum Floor het aantal boerenbruiloften teruglopen. De zesde generatie investeert daarom in 1970 in een feestzaal en een kelder met vier kegelbanen.
In 1991 neemt Anton Floor, de zevende telg uit de Floor-stamboom het partycentrum over. Hij moderniseert en investeert in comfort en toegankelijkheid. Maar hij houdt de geschiedenis van zeven generaties Floor in ere. En dat is nu juist net waarmee het partycentrum zich onderscheidt. Geen massale happenings maar Oudhollandse gastvrijheid.
We verlieten de start door de Stationsstraat en kwamen bij het station aan.
Hier bedacht ik dat ik mijn GPS-apparaat nog moest aanzetten.
We staken de spoorlijn over, het Kippenlijntje, en volgden toen de Bosrand.
Aanvankelijk was dat de straatnaam die zo heette.
Maar verderop was het ook echt een bosrand van het Luntersche Buurtbos.
We werden ingehaald door een wandelaar, die het voorgaande jaar nog op de top van de Kilimanjaro stond.
We bleven de bosrand volgen tot voorbij de Goudsberg.
Even verderop kwamen we bij een grote natuursteen, die het geografische middelpunt van Nederland markeerde.
We kwamen bij een zandgroeve uit.
Aanvankelijk volgden we de rand van de zandgroeve.
Maar bij het derde steile pad naar beneden liepen ook wij de zandgroeve in.
In de zandgroeve uitgekomen, bleek deze erg vergrast te zijn en nu goed beloopbaar.
We kwamen bij een akker waar we een bekende wandelaar langs de kant van de weg zagen zitten. Deze wandelaar staat bij veel wandelaars bekend onder de bijnaam “sinterklaas”.
Er stonden drie wandelaars om hem heen ten teken dat er wat gebeurd was.
Hij was gestruikeld en op de grond gevallen.
Boven zijn linker wenkbrauw zat een sneetje en zijn neus zag er ook niet meer florissant uit.
Nu zetten we koers naar het Wekeromse Zand.
Naar dit natuurgebied is deze wandeltocht genoemd.
Het Wekeromse Zand is omrasterd en wordt begraasd door een
kudde moeflons om het heide- en stuifzandgebied open te houden.
Moeflons, wilde schapen zijn tijdens de laatste ijstijden verdrongen
naar eilanden in de Middellandse zee en pas in 1925 weer uitgezet
in Nationaal Park De Hoge Veluwe en in 1975 op het Wekeromse
Zand. Moeflons leven in groepen. Tijdens de bronsttijd in november
schuwen de rammen gevechten met hun imponerende, soms wel
85 cm lange horens niet. Na een draagtijd van 22 weken worden
lammeren in afzondering geboren. Na 20 minuten kan het pasgeboren
lam zijn moeder volgen en voegen ze zich in een groep
met andere ooien en lammeren.
Het Wekeromse Zand was inderdaad een heel mooi wandelgebied.
We kenden dit gebied al van onze intensieve verkenning van de Veluwe uit 1991
en dan met name het traject
Harskamp - Lunteren.
Op de parkeerplaats, aan het einde van de Lichtenvoortseweg liep de route vlak langs elkaar.
Wij moesten de soeppost nog krijgen. De anderen hadden de soeppost al gehad.
Gelukkig hadden we niet afgestoken, want het scheelde zo’n 5 km. We hadden per slot van rekening voor 40 km betaald.
Nabij camping “Hent Uut ’t Zaant” was de soeppost te Wekerom.
In 814 werd Wekerom voor het eerst genoemd: Wicherumloo.
Het is de oudst bekende plaatsnaam in de gemeente Ede. De naam
betekent letterlijk: bos en huis van Wicher, een persoonsnaam. In
het verleden lag Wekerom meer naar het zuiden. De buurtschap
bestond uit verspreid staande boerderijen en droeg de naam
Wicherumloo. De lager gelegen natte gronden werden ontgonnen
en te midden van deze nieuwe landbouwgronden verrees vanaf
1852 het huidige Wekerom.
We kregen hier erwtensoep en konden een sneetje roggebrood met spek voor 50 cent kopen. Vreemd genoeg werd daar op de verzorgingspost geen reclame voor gemaakt. We hadden deze mogelijkheid gelezen op de (officiële) website van WS78.
Vlak voordat we onze tocht wilden vervolgen kwam “sinterklaas” aangelopen.
Hij mocht van bestuursleden niet verder lopen, hoewel hij dat zelf wel wilde. Hij werd vermoedelijk naar een huisartsenpost gebracht.
Nu zetten we koers naar een voormalige stortplaats. Dit gaf mijn Wandel- en Fietskaart Zuidwest Veluwe, schaal 1:20.000 van 1987 aan.
Nu beklommen wij deze tot natuur omgetoverde berg tot aan de top, vanwaar je bij mooi weer een prachtig uitzicht kon hebben. Nu viel het uitzicht vanwege de bewolking en lichte miezerregen tegen.
Door bosgebied zetten we nu koers naar camping Het Roekelse bos.
Nabij de Roekelse Zandweg staken we, volgens de kaart, de Grote Valkse beek over.
Ons is deze beek echter niet opgevallen. Dat er een beek moest zijn wisten we wel, want we volgden een tijdlang trajecten van het 8 km lange “beek- en bultenklompenpad”.
Met 'bult' wordt de begroeide vuilnisbelt bedoeld.
Later volgden we ook trajecten van het 15 km lange Eeskooterklompenpad.
Over de Damakkerweg en de provinciale Otterloseweg (N801), de Beekdalseweg en de provinciale Apeldoornseweg N304 werd koers gezet naar Otterlo voor de grote rust.
Daarbij kwamen we nog langs een boerderij waar in de maanden maart, april, mei en juni Veluwse asperges te koop zijn en nu ook boerenkool getuige een groot geel bord.
De grote rust was in café restaurant de Waldhoorn.
Na de grote rust kwamen we de pijlophalers tegen.
Het groepje bestond uit 4 man.
We volgden de Koeweg nu lange tijd tot voorbij het Mosselse Veld.
Na een bezoek aan het Mosselse Veld liepen we weer terug naar de Koeweg.
Vlak voordat we de Edese Heide opliepen kwam een ruiter aangereden met in de buurt zijn zoon van een jaar of 7 op een fietsje. Nadat we van de ruiter een foto hadden gemaakt zei de ruiter tegen zijn paard: “we zijn op de foto gezet, goed hè”.
We hadden bij nader inzien toch nog niet genoeg van de Koeweg gehad, want nabij buurtschap Driesprong volgden we opnieuw de Koeweg.
We haalden een wandelaar die de meeste tochten van WS78 heeft gelopen. Het ging niet best met hem op deze dag.
We waren niet meer zo ver van de koffiepost verwijderd en voor hem was dit het einde van deze tocht. Een wandelaar met zo’n staat van dienst bij WS78 werd hoogst persoonlijk door de voorzitter van WS78 opgehaald en naar de finish gebracht.
De koffiepost was aan de rand van het Edese bos.
In de buurt was iemand die zijn buiten openhaard aan het uitproberen was. Dat idee kregen wij omdat er veel rook was op het moment dat wij daar waren.
Wij zaten net in die rook en dat was niet je van het. De rook was ons trouwens al toegestroomd bij het naderen van de koffiepost.
We volgden nu, op ruime afstand, het kippelijntje, de spoorlijn van Ede via Lunteren en Barneveld naar Amersfoort, parallel.
Maar nabij de Doesburgse molen werd het Kippelijntje alsnog overgestoken.
Het bord van de fruitpost stond ditmaal niet duidelijk aangegeven en prompt liepen wij er, zonder te merken, voorbij.
We werden ingehaald door een hele vriendelijk wandelaar, één van de vele, uit Alkmaar die in het weekend vaak in Venlo vertoefd. Hij vroeg waarom ik de fruitpost had overgeslagen. Nadat ik meldde, dat ik de fruitpost niet gezien had, en vertelde dat ik nu een appeltje gemist had, bood hij spontaan de appel aan, die hij van de fruitpost had meegenomen. Hij had ook al een oliebol gegeten. Waar hij die gegeten had, hoorde ik pas later van Coos, namelijk ook op de fruitpost.
We staken opnieuw het Kippelijntje over en volgden nu een tijd de Molenweg.
Nu volgde nog een laatste beklimming in het Lunterse bos, namelijk naar De Koepel.
Galgenberg
In Nederland zijn meerdere galgenbergen op de kaart of als een
heuveltje in het landschap terug te vinden. Het was de plaats waar
het lijk van een ter dood gebrachte misdadiger werd tentoongesteld
om zo als afschrikwekkend voorbeeld te dienen. De galgenberg lag
meestal een eind buiten een dorp of stad, maar wel op een plaats
waar het nodige verkeer langs kwam. Voor de galg werden vaak
plaatsen uitgezocht die al langer een gewijde betekenis hadden. In
1795 verboden de Fransen het om nog langer lijken aan de galg ten
toon te stellen. In 1870 werd de doodstraf in Nederland afgeschaft.
Op de Galgenberg staat De Koepel, een uitkijktoren en galerie.
De duisternis was inmiddels gevallen. Het wandeltempo werd verlaagd om toch goed te kijken waar je loopt, want een verzwikte enkel oplopen is niet fijn.
De totale afstand bedroeg 39½ km.
Het was een hele mooie tocht geworden, die veel door bos- of andere soorten natuurgebied liep. En dat zijn tochten die wij graag lopen.
Het IVV-nummer was 16810.
In een vorig verslag had ik al geschreven dat de IVV-stempels kwalitatief slecht worden afgedrukt. En voor een organisatie als WS78 is dat slechte propaganda. We dachten dat het niet erger kon.
De stempelafdruk was deze keer nog steeds slecht.
Maar nu werd het IVV nummer en het jaartal ook nog eens omgekeerd.
Bij de stempelkaart van Coos kwam daar nog eens bij dat de totale stempel op zijn kop werd afgedrukt.
Bijgaand een afdruk van mijn stempelkaart van de laatste 17 tochten om te zien waar ik het eigenlijk over heb.
Klik op de afbeelding van de IVV-kaart voor een vergroting.
Op de IVVkaart staat links onder het IVV stempel van de WS78 tocht vanuit Hillegom.
Hier zijn de afbeeldingen van NL en IVV helemaal niet te zien.
We willen de organisatie hartelijk danken voor deze tocht.
|
Henri Floor
|