Op woensdag 15 september 2010 besloten we een 3-daagse NS wandeling te maken. Nu zult u zeggen dat er naast dagwandelingen van de NS alleen maar 2-daagsen bestaan. Dat is weliswaar zo. Maar wij liepen een 1-daagse meteen gevolgd door een 2-daagse en 1+2=3. We liepen deze dag de oude NS wandeling Drentse Aa. Deze loopt van Zuidlaren naar Rolde. Daarna reisden we met de bus naar Gieten, overnachten daar en liepen daarna de NS wandeling Hunzedal, een 2-daagse.
Met de trein reisden we naar Groningen. Omdat we voldoende overstaptijd hadden op station Groningen, besloten we het Hunzedalboekje te halen. We hadden al een boekje uit 2008 en dit nieuwe boekje was van 2010. Dan konden wij beiden de route meelezen.
Met de bus van de maatschappij Qbuiz reden we naar Zuidlaren halte N34. De bushalte was verplaatst ten opzichte van de informatie zoals deze op wandelzoekpagina.nl staat. De bushalte was nu niet tussen de twee rotondes in maar meteen aan het einde van de afrit van de N34.
Nu liepen we al na 50 meter in de bossen. Het was een zandweg met links bossen en rechts weiland. Beter dan dit kan je een begin van een wandeltocht haast niet voorstellen en het zou een hele mooie tocht worden.
De NS heeft ter gelegenheid van het 20 jarig jubileum van NS wandeltochten een boekje uitgegeven met de 20 meest populaire NS tochten. Daarin zitten vooral oudere tochten zoals deze Drentsche Aa route.
Ik ben gewoon om met een wandeltocht niet het hele boekje mee te nemen, maar ik maak vooraf fotokopieën en neem alleen deze fotokopieën mee. Ik kwam er echter achter, dat ik een bladzijde niet gefotokopieerd had. De route volgde echter het Pieterpad en ik hoopte, dat deze populaire wandelroute goed gemarkeerd was hetgeen inderdaad het geval bleek te zijn.
Terug naar de wandeling: eerst voerde ons pad langs het Grootveen. Even later werd dit gevolgd door een onbenoemd water dat tot een camping behoorde, namelijk het Vledders kampeerterein. Na 1½ km werd Restaurant De Drentsche Aa bereikt. Het was lunchtijd, hierdoor waren we nu niet de enige in het restaurant.
Want deze dag is per slot van rekening een door de weekse dag en het restaurant ligt afgelegen.
Na een rust vervolgden we door de naastliggende Schipborgsche Diep over te steken.
We dwaalden nu door natuurgebied Zeegserduinen.
We vonden dat we in het restaurant niet onze eigen boterhammen konden opeten.
En na ruim een km lopen kwamen we langs een bankje waar we alsnog onze boterhammen opaten.
Een paar honderd meter na deze rust kwam Coos er achter dat ze haar stok bij de piknikbank had laten staan.
De Drentsche Aa is de enige beek in Nederland die (grotendeels) zijn oorspronkelijke meanderende loop heeft behouden.
Opvallend genoeg heet de beek alleen in Groningen de Drentsche Aa. In Drenthe zelf heet hij vanaf het punt waar het Anreeperdiep en het Amerdiep samenkomen achtereenvolgens: het Deurzerdiep, het Looner diep, het Taarlosche Diep, het Oudemolensche Diep, het Schipborgsche Diep en het Westerdiep. Dan wordt het de grensbeek tussen Groningen en Drenthe en krijgt het zijn bekende naam. De beek wordt daarna met een onderleider onder het Noord-Willemskanaal geleid en heet daarna Oude Aa. Deze mondt tenslotte uit in de Schipsloot bij het Friesche Veen, die weer uitmondt in het Noord-Willemskanaal.
Nadat de stok was opgehaald vervolgden we ons pad. We kwamen zowaar twee wandelaars tegen. We kwamen weer bij de Schipborgsche Diep. Over het riviertje lag een brug met één leuning. En die ene leuning zat niet al te vast aan de brug. Maar we zijn gelukkig niet in het water gevallen.
Na nog een fraai pad over vlonders langs en over de Schipborgsche Diep werd de Gasterse duinen met een groot heideveld bereikt. De zon scheen nog steeds volop en dat geeft de bloeiende heide een mooie kleur. Daarna kwamen we langs een hunebed, één van de vele die we tijdens deze 3-daagse tegenkwamen.
Na Gasselte was op een splitsing duidelijk een markering weggehaald. Coos, die heel goed kan zien, had het idee, dat ze een wit/rode markering zag zitten in de richting die we nu niet zouden moeten lopen.
Het probleem hier was ook, dat we nu op het traject liepen waarvan ik geen routebeschrijving had.
Coos haalde mij over om naar de plek te gaan, waar zij de wit/rode markering meende te zien zitten. En dichterbij gekomen bleek daar inderdaad een wit rode markering te zitten.
Van dit punt had ik dus geen ingetekende route, maar we zaten wel op een punt dat dicht bij een volgende kaart lag en met hulp van de kaart op mijn GPS apparaat besloten we hier, bij dit kruispunt niet af te slaan en de verkeersweg verder te volgen. Dit bleek ook de juiste, nieuwe route te zijn.
Het is namelijk gebruikelijk om bij een parkoerswijziging van een LAW alleen de markering op de plek van de wijziging te verwijderen en de overige markeringen te laten zitten, in ieder geval twee jaar lang.
Verderop sloegen we af en volgden nu een breed pad over het Balloërveld. Dit was een heel mooi gebied. We zagen er nog een kudde schapen met schaapsherder.
Het Balloërveld is aan de ontginning ontsnapt, omdat dit heideveld in 1918 militair oefenterrein werd. Tegenwoordig is het een natuurterrein. Het beheer is er op gericht de heide terug te krijgen. Ondanks de begrazing met schapen blijkt het toch moeilijk de heidegroei te bevorderen. Grassoorten verdringen de heideplant als gevolg van de voedselrijke zure regen die de bodem bemest. Heide gedijt immers alleen op schrale grond. Opvallend op het Balloërveld is het reliëf van naast elkaar liggende wallen in de noord-zuid richting. Vermoedelijk zijn dit sporen van karrenwielen, die herinneren aan de vroegere handelsweg Coevorden – Groningen. De zwaar beladen wagens reden de oppervlakte stuk, waardoor de wind greep kon krijgen op het rulle zand. In de berm van het spoor werd het zand tot wallen opgestoven. Was het spoor onbegaanbaar, dan werd ernaast een nieuwe weg gebaand. Bij het Gasterense Diep versmalde de bundel van karrensporen. Waar nu de brug ligt, was vroeger een doorwaadbare plaats, een voorde.
Daarna volgde nog de Stakenberg, een grote grafheuvel. Uiteindelijk kwamen we in Rolde uit bij Streekmuseum “Het dorp van Bartje”.
Rolde is een aantrekkelijk dorp. Het kende drie brinken. Tot in de Franse tijd was Rolde een belangrijke plaats in Drenthe. In de middeleeuwen was Drenthe opgedeeld in zes ‘dingspelen’. Rolde was het meest centraal gelegen dingspel. De betekenis van een dingspel ligt in de rechtspraak. Aanvankelijk werd recht gesproken in de Balloërkuil, later in de kerk van Rolde. De imposante kerktoren duidt op de positie van Rolde als hoofdplaats van het dingspel. Rolde is vooral ook bekend van ‘Bartje’. In de Balloërstraat vindt u een museum.
De Stakenberg is waarschijnlijk zo genoemd omdat er ooit ter herkenning een staak of paal bovenop de berg heeft gestaan.
We liepen bijna helemaal om de plaatselijke kerk heen om bij de bushalte uit te komen.
Van hier reden we naar Gieten, vanwaar de volgende dag onze 2-daagse NS wandeling Hunzedal zou beginnen.
We waren vrij tijdig in Gieten, namelijk zo rond vijf uur. En de eigenares van onze overnachting zou zo rond 6 uur arriveren.
Daarop besloten we eerst warm te eten.
Hoewel het deze dag aanvankelijk vrij zonnig was geweest, was nu bewolking gearriveerd waaruit het ook wat begon te regenen. Ook toen we klaar waren met het eten regende het nog wat. Toch trokken we de regenkleding nog niet aan toen we naar ons overnachtingadres liepen. Maar na de laatste beschutting van winkels besloten we de regenkleding toch aan te trekken. We hadden per slot van rekening geen reservekleding meegenomen.
We werden gastvrij ontvangen, zoals we dat eigenlijk wel gewend zijn met adressen van de Stichting Vrienden op de Fiets.
