NS wandeling Wouwse Plantage (GR5)
Elk jaar loopt Coos met een drietal vriendinnen een tweedaagse wandeltocht van de NS.
Dit jaar stond de Wouwse plantage (GR5) op het programma.
Er was door een vriendin twee tweepersoons kamers gereserveerd, zowel in de startplaats Bergen op Zoom als halverwege de tocht in Essen, België.
Eén vriendin had een paar maanden tevoren al af moeten zeggen wegens gezondheidsproblemen.
Mijn eigen Coos moest ook afzeggen omdat ze nog te veel rugpijn had, die zij had opgelopen met een val tijdens de Kempische driedaagse vanuit Geldrop.
Omdat het toch zonde was om de ene tweepersoons kamer te annuleren en omdat ik de twee andere vriendinnen ook heel goed ken, nam ik de plaats van Coos in.
Het werd dus een heel bijzonder meidenweekend.
Op vrijdag 27 augustus 2010 reisden we al af naar Bergen op Zoom.
Met Lydia had ik afgesproken, dat zij in Amersfoort zo ver mogelijk achterin de trein zou gaan zitten, zodat ze dan in Utrecht helemaal voorin zou zitten omdat de trein vanuit Utrecht in tegengestelde rijrichting rijdt.
Omdat ik niet zo vaak op het traject Utrecht-Amersfoort rijdt, stond ik er niet bij stil dat de trein in Utrecht gesplitst wordt. Het voorste deel rijdt naar Den Haag en het achterste deel naar Rotterdam. En voor de trein naar Bergen op Zoom moesten we de trein, die naar Rotterdam rijdt, hebben.
Toen ik in Utrecht in de trein stapte in het gedeelte dat naar Rotterdam rijdt, trof ik Lydia niet.
Toen we uit Utrecht vertrokken belde Lydia op.
Ze zat niet helemaal voor in de trein, maar toch redelijk voorin.
Daarop liep ik naar achteren, maar trof haar niet.
Ik belde haar op en zei dat ik haar toch niet zag.
Uiteindelijk bleek dat ze in het treindeel naar Den Haag zat.
Haar trein was eerder uit Utrecht vertrokken en zodoende kon ze in Gouda alsnog op de goede trein overstappen.
In Rotterdam troffen we Rineke nog niet, hoewel ze wel al in de trein zat.
Het was namelijk behoorlijk druk in de trein.
Maar in Roosendaal troffen we haar alsnog.
De doorgaande trein, waarin we zaten, reed in Roosendaal toch niet verder.
Iedereen moest hier uit de trein en de volgende trein ging pas een half uur later.
We konden nu gebruik maken van de NS-regeling Geld terug bij vertraging.
In Bergen op Zoom aangekomen, bezochten we Hotel De Blauwe Vogel, dat recht tegenover het station ligt.
Daar dronken we koffie.
Daarna dwaalden we door de binnenstad en bekeken diverse markante plaatsen zoals de Markt met het stadhuis, de Sint Gertrudakerk, Theater De Maagd en restaurant De Teerkamer, waar we later ook dineerden.
Verder bekeken we ook de Markiezenhof en de Gevangenpoort.
Na het diner liepen we naar het Tulip Inn hotel.
Op zaterdag 28 september 2010 regende het tijdens het ontbijt even heel hard.
Gelukkig bleek dit de enige bui deze dag tijdens de wandeling te zijn.
We begaven ons lopend vanaf ons overnachtingadres naar het station van Bergen op Zoom.
Hier namen we de bus van 10:10 naar de Stayokay, voorheen jeugdherberg.
De route start officieel bij het station, maar wij kozen ervoor om het stadgedeelte over te slaan.
Daardoor bedroeg de dagafstand geen 19, maar 15½ km.
Bij de Stayokay dronken we eerst nog koffie.
Maar rond 10:45 begaven we ons dan op pad.
Een wandelwegwijzer gaf aan, dat het nog 2172 km naar Nice was, maar dat was (nog) niet ons doel.
We liepen eerst langs Landgoed Lievensberg
Op veel plekken zagen we talrijke wolkenpartij, die nu heel mooi op de foto kwamen.
Bij Ruitersportschool Manege Molenzicht hadden we een rust en dronken er koffie.
Binnenin was het wat donker, maar er stonden kaarsen op tafel en daar staken we er twee van aan.
Verderop kwamen we op een splitsing waar de route niet duidelijk was omschreven.
Alle kanten op stonden markeringen, zodat het nu noodzakelijk was om de routebeschrijven te bestuderen.
Langs een fraai bloeiend heideveld vervolgden we ons pad over of langs een ruiterpad.
Door de regen in de voorgaande periode waren er veel paddestoelen te bewonderen en dus ook om te fotograferen. Mede door het zonnige weer hadden we ook de korte broek aangedaan of een broekspijp afgerist.
Na een bospassage kwamen we langs een maïsveld en langs weilanden.
Een vlinder bleef zo doodstil zitten, dat we hem of haar mooi op de gevoelige plaat konden vastleggen.
Toen we het plaatsje Wouwse Plantage betraden staken we eerst het kanaaltje De Zoom over.
Er vielen twee dingen in Wouwse Plantage op.
Het eerste was een standbeeld van de Houtakker dat voor een heel fraai huis stond.
Het tweede was de grote kerk.
Er waren twee café en een cafetaria in het zicht.
Op één van de café's zat een stikker van Wandelaars welkom.
We besloten hier wat te gebruiken.
Zowel bosgebied, landgoed als nabij gelegen dorp dragen de naam Wouwse Plantage. Op de zandrug, ontstaan tijdens de laatste ijstijd, werd bos aangeplant. Kampementen van soldaten en huurlingen richtten tijdens de 80-jarige Oorlog (1568) grote verwoestingen aan. In 1839 kwam het gebied in bezit van de rijke, Antwerpse bankiersfamilie De Caters en verrees een groot herenhuis, (monumentale) boerderijen, een herberg (later jachthuis) en een boswachterswoning. Sinds 1987 is het landgoed gedeeltelijk open voor publiek.
We liepen weer terug naar het kanaaltje De Zoom en volgden dit nu steeds tot aan de grens met België.
Het kanaaltje De Zoom werd al gegraven in de 14e eeuw en tot in de 16e eeuw gebruikt om de turf – die in de veengebieden ten noorden en ten zuiden van de huidige rijksgrens gestoken werd – af te voeren naar de stad Bergen op Zoom. Tevens diende De Zoom om helder water voor de laken- en wolnijverheid en voor de middeleeuwse wasserijen te onttrekken aan de vennen. In oorlogstijd werd het kanaaltje gebruikt om het lage land rond de stad onder water te zetten. In een droge periode kan het kanaaltje droog staan.
Daarbij volgden we een traject van de Plantage fietsroute van de ANWB.
We liepen langs een groot veld mel allemaal gele gladiolen.
Opnieuw zagen we hele fraaie wolkenpartijen aan de licht bewolkte hemel.
We volgden de grens nu aan de Nederlandse zijde.
De huizen begonnen al wel op Belgische huizen te lijken.
Bij een grenspaal stond een houten handwijzer met verwijzingen naar Bergen op Zoom, Veldhoven, GR5 en de LAW 503. Op de paal werd al reclame gemaakt voor ons overnachtingadres.
Toen bij het verdrag van 1838 de Belgisch-Nederlandse grens definitief vastgelegd werd, werden genummerde grenspalen geplaatst. Paal nummer 1 staat bij het Drielandenpunt bij Vaals
en paal nummer 369 in het Zwin bij Knokke.
We volgden de Grensstraat tot aan de rand van Essen.
Hier sloegen we af en kwamen langs de Quarantainestallen.
Langs de kant van de weg stond een betonnen hekwerk.
Station Essen was ooit het belangrijkste grensstation tussen België en Nederland. Via een speciale loskade werd het vee naar de quarantainestallen gebracht om het te controleren op besmettelijke ziekten. Het grote monumentale complex uit 1896 telt 45 stallen. Elke zondag is er een rommel- en antiekmarkt (entree € 1,50). Station Essen heeft veel sporen, die waren nodig om de douaneformaliteiten af te handelen. Het stationsgebouw
en de douaneloods ernaast dateren uit 1901.
Door nog een bospassage werd De Kiekenhoeve bereikt. Hier was een rijtuigenmuseum, waarvan de toegang gratis is.
Toch konden we hier niet naar binnen omdat het tot 16:30 geopend was en wij daar later arriveerden.
Maar het was ook een restaurant.
En omdat we op ons overnachtingadres niet konden dineren, deden we dat hier.
Na het diner liepen we naar ons overnachting adres.
Boerderij De Kiekenhoeve uit 1767 is de enige nog bewaarde abdijhoeve van Tongerlo. De gemeente Essen kocht het gebouw in 1960. Onder impuls van Alfons Tirelieren, onderwijzer en heemkundige, kwam het karrenmuseum tot stand. De verzameling omvat naast oude landbouwvoertuigen, koetsen en landbouwwerktuigen ook een smidse, bakhuis, wagenmakerij en een zadel- en tuigmakerij.
Het wandelgedeelte van het karrenmuseum is dagelijks open van
10-16.30 uur. Entree gratis.
Het was rustig in Vakantiehoeve Moerkantheide.
Er waren 8 tweepersoons kamers.
Zes gasten hadden geannuleerd vanwege de slechte weersvoorspelling.
Behalve wij drieën waren er nog twee dames die dezelfde wandeling maakten als wij deden.
Er was een binnenzwembad. We maakten er geen gebruik van.
We hadden ook onze zwembroek/badpakken niet bij ons
De twee vriendinnen brachten de avond voornamelijk met lezen door.
Ikzelf begon aan dit verslag.
Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat net het nieuws van acht uur was begonnen en dat besloot ik te kijken.
Na het nieuws zapte ik door naar de Duitse zender ZDF.
Ik trof het.
Ik houd van Duitse muziek.
En op deze avond was de Eurovisie uitzending van de Grand Prix der Volksmusik.
Dat is vergelijkbaar maar het songfestival, maar dan alleen van Europese landen waar Duits wordt gesproken, te weten Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië (Sud Tirol).
Elk land werd met vier nummers vertegenwoordigd.
De Grand Prix der Volksmusic werd door Duitsland gewonnen met de groep
Belsy & Florian Fesl die het lied I hab di gern ten gehore brachten.
's-Nachts regende het zo hard en onweerde het ook, dat we er wakker van werden.
De volgende dag, zondag 29 augustus 2010, bekeken we, bij het verlaten van ons overnachtingadres de tuin achter het huis.
Het was eigenlijk een boerderij.
Er stond onder andere een grappig groot kabouterhuis.
We begaven ons op pad.
We dwaalden door een buitenwijk van Essen waar behoorlijk grote huizen stonden.
Door bosgebied werd nu koers gezet naar de Heide.
In het bos fotografeerden we nog een amazone.
Ze voelde zich zeer vereerd dat ze op de foto werd gezet.
De Kalmthoutse Heide is een gebied met droge en natte heide, stuifzanden, vennen en als geheel omringd door bos. Het gebied maakt deel uit van het grensoverschrijdende Grenspark
De Zoom-Kalmthoutse Heide. In Nederland behoort dit Grenspark tot de 20 Nationale Parken. Door kappen, plaggen en begrazen wordt bebossing tegen gegaan en de heide behouden. Tussen half augustus en half september toveren de bloempjes van de struikheide de heide om in een paars tapijt. Het uitzicht vanaf de uitkijktoren is de moeite waard.
De Kalmthoutse Heide was het mooiste natuurgebied van de wandeling.
We hielden het helaas niet helemaal droog.
Er vielen verschillende keren kleine buitjes, die meestal goed met de paraplu gepareerd konden worden.
350 meter van de route stond een uitzichttoren, maar omdat niet iedereen belangstelling had, lieten we deze links liggen.
Op 14 april 2010 was hier een heidebrand geweest zo rond 15:45 uur.
Tien hectare werd verwoest, maar daar was nu niets meer van te zien.
Bij Taverne Heidehoeve dronken we koffie en aten we appelgebak.
Bij het naastgelegen Bezoekerscentrum vroegen we of ze ook konden zeggen waar de GR5-boom stond.
Dit stond namelijk in de routeschrijving vermeldt.
Het bleek om de houten handwijzer te gaan.
Dat het om een boom ging werd alsvolgt verklaard: de handwijzer was van hout en een boom is ook van hout.
We volgden nu een traject van de 32 km lange Grensparkfietsroute.
We kwamen in Heide bij het station uit.
Voor het station stonden twee standbeelden van militairen.
We hadden een half uur tijd over voordat de eerstvolgende trein naar Roosendaal reed en daardoor konden we de plaatselijke kerk nog op de foto vastleggen.
Bij het station stond nog een afbeelding van Suske en Wiske met een plaquette waarop stond dat dit in 1995 werd onthuld. Dat betekent dat Suske en Wiske nu 65 jaar oud zijn.
Bij station Heide staat een beeld van Suske en Wiske ter herinnering aan hun bedenker en striptekenaar Willy Vandersteen, die hier woonde en werkte. In 1945 werden Suske en Wiske strips voor het eerst in een krant gepubliceerd.
Het was een mooie route geworden waar vooral de Kalmthoutse Heide het hoogtepunt vormde.
