Op zondag 21 februari 2010 organiseerde OLAT een wandeltocht vanuit Dommelen, gemeente Valkenswaard. De start was vanaf 8:00 vanuit café Dommelstroom.
Wij waren al de voorgaande zaterdag naar Dommelen afgereisd en hadden in de buurt overnacht. Het was ongeveer een kwartier lopen naar de start.
We waren benieuwd of we de parkoersarchitect van de WS78 tocht vanuit Wezep (13 februari 2009) hier zouden aantreffen. Zij probeert alle OLAT-tochten te lopen, maar een dag tevoren had ze nog meegedaan aan de Kennedymars Winterswijk-Arnhem. Later bleek dat zij niet de enige was, die hier aanwezig was en ook de hierboven genoemde Kennedymars hadden gelopen.
We raakten nog verder in WS78 sferen omdat we hier de parkoersarchitekt van de WS78 tocht vanuit Nijmegen (15 maart 2008) troffen en de webmaster van ws78.nl. Later troffen we nog een wandelaar, die samen met een medewandelaars de WS78 tocht vanuit Woerden had uitgezet. Wijzelf tenslotte zetten de WS78-tocht vanuit Maarn uit (20 maart 2010).
Hoewel er al even voor 8 uur gestart kon worden, begonnen wij klokslag 8 uur aan deze wandeltocht. We konden kiezen uit de afstanden 10, 15, 20, 30 of 40 km. Wij kozen het 40 km parkoers dat ruim 42 km lang was. En dat verklaart tevens de kop van dit verslag.
Hoewel we vanaf de start linksaf moesten afslaan, liepen we even naar rechts om het beeldje De Pintenwipper te bewonderen. We volgden de Bergstraat, die overging in de Dommelseweg. Net op de overgang voegde de Dommelstraat zich van links en aan onze rechterhand lag de watermolen van Dommelen
We staken de Dommel over en bevonden ons nu in Valkenswaard. We moesten de eerste paar km’s goed op de weg letten vanwege de gladheid. Nadat we de Luikerweg hadden overgestoken, betraden we landgoed Venbergen. Dit traject was één van de vier of vijf particuliere terreinen waarover de route liep. Onder aan dit verslag treft u een ingetekende route. Daarmee kunt u deze tocht dus niet mee nalopen.
Over de Molenstraat werd Toeristenoord Venbergen met watermolen bereikt.
Van de Venbergse watermolen aan de Molenstraat was
in 1227 sprake van een graan-, olie- en schorsmolen. Het is nu een korenmolen, die werkt op waterkracht met een groot onderslagrad. Het molengebouw is zeer eenvoudig en werd met behoud van de oude constructie vernieuwd rond 1900.
Op de houten brug was het ook behoorlijk glad. Verderop passeerden we een wandelwijzer. Er werd verwezen naar het Kempen-Maaspad, het Grenslandpad LAW 11, en de GR561 (Valkenswaard-Diest).
Alvorens natuurgebied Malpiebeemden te betreden kwamen we langs de Dommel, waar we de Dommel met een haarspeldbocht konden aanschouwen.
De Malpiebeemden vormen een kleinschalig en eeuwenoud agrarisch landschap in het Dommeldal. Er liggen graslanden, houtwallen, poelen, moeras en moerasbos. Dit gebied ligt tussen de laaggelegen Dommel en de hoger gelegen Malpiebossen en natuurgebied De Malpie.
Malpie komt van ‘Maal Pee’, dat gemeenschappelijk bezit betekent en Pee is het oude woord voor zandrug, maar Pee kan ook een verbastering zijn van 'pay' dat pad betekent. In de middeleeuwen betekende mal ‘maal’, dat betekent grenspaal. Gecombineerd is het dus een plek waar paden op een zandrug naar een grenspaal leiden. De Malpie is een natuurgebied en ligt tussen Valkenswaard en Borkel en Schaft.
Op het heideveld Malpiebeemden troffen we een houtuitsnede in een boom van een uil aan. Verder slingerde ons pad om diverse vennetjes, waaronder het Molenven, Reisven, Pastoorsven, Vaarvennen en Groot Malpieven. Eenmaal liepen we over een knuppelbruggetje.
Opnieuw liepen we langs de Dommel alvorens de eerste wagenrust op 6 km te bereiken. Hier trof ik Coos nog, die niet op mij blijft wachten vanwege al die foto’s die ik onderweg maak.
Het volgende natuurgebied, dat we betraden, droeg de naam Dommeldal. Nadat we de Dommel waren overgestoken was de splitsing met de 20 km lopers. Opnieuw staken we de Dommel over. Hier hadden de oevers vrij steile wanden.
Het Dommeldal is een van de mooiste beekdallandschappen in Noord-Brabant.
De Dommel ontspringt in België ten zuiden van Peer en komt bij Borkel en Schaft Nederland binnen.
Naast beekherstel werkt Natuurmonumenten aan herstel van houtwallen. Op verschillende plekken zijn bomen geplant. Eens in de twaalf jaar wordt dit hakhoutbos uitgedund. Zo ontstaat een gevarieerde en natuurlijke begroeiing.
De afwisseling van oud en jong bos trekt zangvogels, uilen en kleine zoogdieren aan.
En zorgt voor een weelderige ondergroei van struiken, planten en bloemen waar insecten op afkomen.
Recent heeft de overheid het Dommeldal uitgeroepen tot reservaatgebied.
Samen met talloze vrijwilligers zorgen wij ervoor dat u steeds meer kunt genieten van het cultuurlandschap van voor 1900.
In boswachterij Leende kwamen we langs een uitkijkplatform. Het was niet echt hoog, maar daardoor wel makkelijker te beklimmen. We kwamen uit bij de Achelse Kluis.
Er stonden hier flink wat auto’s op de parkeerplaats en dat was niet alleen voor het restaurant. In de kerk/kapel worden dagelijks meerdere diensten gehouden en zeker op zondag.
Wij bezochten echter alleen het restaurant. De winkel, een soort supermarkt was gesloten, maar in de fotoreportage kunt u onze foto’s bewonderen, die wij daar twee maanden tevoren hadden gemaakt op een doordeweekse dag. De afgelegde afstand bedroeg hier 15,6 km.
De geschiedenis van de Achelse Kluis
Het gebied rond de Achelse Kluis kent een lange religieuze traditie.
Al in 1656 werd in de omgeving, op een perceel heidegrond tussen Zwartven en Kerkeven, een grenskapel gebouwd.
Het was de natijd van de godsdienstoorlogen. Katholieken uit het naburige protestantse Nederland konden er hun erediensten houden.
In 1686 stichtte Petrus van Eijnatten uit Eindhoven hier een gemeenschap van kluizenaars. Sinds die tijd is de ‘Achelse Kluis’ een centrum van gebed, beschouwing en christelijke cultuur.
Na een onderbreking als gevolg van de Franse Revolutie, namen de trappistenmonniken van Westmalle de religieuze draad weer op en stichtten in 1846 op deze plek de Sint-Benedictusabdij.
De monniken leefden in de geest van de cisterciënzerorde, volgens de regel van Benedictus.
Na de Tweede Wereldoorlog werd gestart met de bouw van een nieuwe abdij. Slechts twee van de vier geplande vleugels werden gerealiseerd. De gemeenschap telde toen ongeveer honderd monniken.
Ze speelden jarenlang een voortrekkersrol op het gebied van landbouw en veeteelt en oefenden allerlei ambachtelijke activiteiten uit.
In 1989 werd het grootste deel van de landbouwgronden als natuur- en recreatiegebied verkocht aan het Nederlandse Staatsbosbeheer en het Vlaamse Gewest.
De kleine monnikengemeenschap die vandaag is overgebleven, is nu voor haar inkomsten voornamelijk aangewezen op handelsactiviteiten, waaronder de verkoop van zelf gebrouwen Achels trappistenbier.
We verlieten de rust via een andere uitgang van het restaurant. En daarop werden we (gelukkig) door een controleur op attent gemaakt. We liepen België verder in over de Kluizerdijk tot aan de Warmbeek. Deze beek volgden we nu het Warmbeekdal door. We verlieten het bosgebied weer en staken de Kluizerdijk over. Nabij boerderij Martinushof staken we de N748 (Sint Odilialaan) over. Het werd spoedig weer landelijk en weldra liepen we weer over veldwegen.
Bij de beek Prinsenloop sloegen we af. Een paar maal liepen we langs grenspalen. Op 23,2 km was de tweede wagenrust. Jammer was het dat hier bijna geen bankjes waren om op te zitten. Een tweezitsbank was al door anderen bezet. Van de verzorger hoorden we dat beheerders van dat gebied vroegen naar de vergunning voor het houden van die verzorgingpost. Wij hadden er verder geen last van.
We bereikten nu het plateau Hageven. Dit was een indrukwekkend groot natuurgebied. Er liepen een paar beekjes op dit terrein. Er lagen diverse vennetjes die nog bevroren waren en er stonden verspreid naaldbomen. Daarnaast was er een bosgebied waar enorme houtkap had plaatsgevonden. De houtkap had recentelijk plaats gevonden, want we roken nog de houtgeur die bij het kappen vrijkomt. Een groot deel van het plateau was niet opengesteld voor publiek, maar er liepen wel gemarkeerde wandelroutes over het plateau.
Het Hageven is één van de waardevolste natuurgebieden in Vlaanderen en is zelfs in heel Europa bekend voor zijn unieke heide- en venvegetaties. Tal van zeldzame planten en dieren vinden hier een geschikt leefgebied. Het werd dan ook terecht in het Europese Natura 2000-netwerk van internationaal belangrijke natuurgebieden opgenomen.
In de reeks natuurreservaten van (Belgisch) Limburg neemt het Hageven een ereplaats in. Het is een ideaal natuurgebied om te genieten van de landschappelijke verscheidenheid van (Belgisch) Noord-Limburg.
Het Hageven vormt samen met de Plateaux (NL) een grensoverschrijdend natuurgebied van 550 ha waarin een 30-tal Galloway-runderen vrij rondlopen.
Coos kreeg met een inzinking te maken. Dat was in dit geval niet zo vreemd. Tussen de twee grote rusten moest een afstand van 17 km worden overbrugd, waarin maar één wagenrust was en op die ene wagenrust was, zoals eerder beschreven, haast geen zitmogelijkheid. Een geluk hier was, dat er talrijke omgezaagde bomen op het plateau lagen en op één van die bomen werd een rust gecreëerd. Er waren passages dat het drassig was, maar dat hoort er, zeker in dit jaargetijde bij.
We kwamen uit in buurtschap Achterste Brug. Dit leek wel een openluchtmuseum, zo mooi waren de boerderijen hier. Ook de hier aanwezig rust zorgde voor dat effect. We hadden inmiddels het verst gelegen punt van de wandeling overschreden. Mede daardoor kwamen we nu weer in natuurgebied Dommeldal. Uiteraard voerde het pad weer meerdere keren langs de Dommel. Daarbij was een passage, waarbij we wel zeker zeven keer een overstapje hadden te overwinnen.
Uiteindelijk bereikten we Borkel (en Schaft). Op afstand zagen we de plaatselijke molen. Voor eetcafé De Woeste Hoeve lagen buiten twee zwarte honden en een grote sint Bernard hond. De tweede binnenrust was op 32,7 km in Grandcafé en Restaurant De Zwaan in een achterzaal. We hadden ons verheugd op een zitplaats bij de openhaard, maar die was niet aanwezig in de achterzaal.
Het was rond half vier en we moesten nog ongeveer negen km lopen. We verlieten de rustpost, die naast de kerk van de Sint Servatius Parochie Borkel en Schaft lag met daar omheen een begraafplaats. Na een bospassage werd de Luikerweg overgestoken bij de War Cemetry begraafplaats te Valkenswaard. De laatste wagenrust lag op 37,5 km nabij de ingang van de Kemper Vennen, het bungalowcentrum van Center Parcs.
Tegen 17:20 uur werd de finish bereikt. We meldden ons snel af, want dan konden we de uurbus van 17:24 uur naar Eindhoven nog halen, wat inderdaad ook gelukt is.
Door de snelheid van het afmelden hebben we niet meer de moeite genomen om te informeren naar het IVV-stempel. Het stempel lag in ieder geval niet (meer) op de tafel van het afmeldbureau.
Het was een hele mooie tocht geworden. De route was zeer goed beschreven en de markering was ook uitstekend. We danken de organisatie voor deze tocht. Als we het goed gezien hebben bij de finish, dan liepen slechts 88 wandelaars het 40 km parkoers.
|
Henri Floor
|
