Herfstdagtocht van de LAT op 10 oktober 2009

Op zaterdag 10 oktober 2009 organiseerde de LAT haar herfstdagtocht over de afstanden van 40 en 60 km vanuit Berg en Dal. De start was vanuit de kantine van clubhuis “De Triepel”, gelegen op het tennispark “Berg & Dal”. Wij gingen op voor de 40 km.
Voor ons begon deze wandeling al een beetje op het centraal station van Nijmegen. Hier troffen we een ultraloper, die ook op weg naar de start was. Hij had als informatie om in Berg en Dal uit te stappen bij bushalte "Prins Alexanderlaan", zoals dat ook op de website van SV De LAT staat. Wij wisten echter, dat je beter een halte verder mee kon rijden, bij bushalte "Golden Tulip Hotel Val Monte". De ultraloper liet zich door ons overhalen.
Rond kwart voor negen verlieten we de start. We besloten, net als het vorige jaar de tocht met ongeveer 3 ½ km in te korten. Wij hebben al heel wat keren met deze tocht meegelopen en steeds kijken wij dan na afloop en tegenwoordig ook vooraf, op de kaart hoe de route loopt. Daardoor was het voor ons niet moeilijk om een geschikt traject te vinden om af te steken. En dat was al vrij in het begin. Na nog geen km lopen zaten we op de routebeschrijving bij punt 110 op 4,1 km. Dat hield niet in dat we al 109 punten hadden gehad want de 40 km begon bij punt 82. Dat had te maken met het 60 km parkoers waarbij de eerste 81 punten werden gebruikt

Het parkoers was hetzelfde als het voorgaande jaar. Maar het parkoers is zo mooi, afwisselend en heuvelachtig, dat ook een oud parkoers hier mooi blijft. Het was deze ochtend nevelig tot mistig en het fototoestel bleef dan vooralsnog opgeborgen. Pas na de grote binnenrust haalde ik mijn fototoestel te voorschijn. Nabij Beek kregen we uitzicht op de oude grenspaal “Laat vriendschap heelen – Wat Grenzen deelen”. Maar we liepen er niet vlak langs. Je moest wel weten waar die paal stond, anders zag je hem niet.

We volgden enige tijd trajecten van wandeling N70. We werden ingehaald door twee centurions, die zich nu nuttig maakten met het kontroleren van de routemarkeringen van de 60 km. De 60 km lopers liepen echter ook grotendeels over het 40 km parkoers.
Eén van de twee spraken we aan. Het ging hier om de wandelaar die in de OLAT clubcompetitie het hoogst genoteerd staat met 15 tochten. We zeiden tegen hem, dat we hem zo weinig zagen, omdat hij altijd vooraan loopt. Dat laatste weersprak hij echter met klem. Hij zei, dat hij met tochten als Amsterdam-Leeuwarden, Nijmegen-Rotterdam en de Mergellandroute vaak achterin liep om daar wandelaars bij te staan, die het moeilijk hadden. Dat sprak mij wel aan. Van de 3 keer dat ik Amsterdam-Leeuwarden heb uitgelopen, kwam ik altijd als laatste aan. Tijdens de beklimming van de Duivelsberg liepen we over talrijke op de grond gevallen tamme kastanjes. Voorgaande jaren troffen we verschillende mensen die tamme kastanjes aan het oprapen waren, maar vanwege het sombere weer was daar nu geen sprake van.

Voor het pannenkoekenrestaurant de Duivelsberg sloegen we af en volgden de N70 verder. Meteen na de grens met Duitsland zagen we markeringen van de X7 en E8 (Europäischer Fernwanderweg 8). We kregen nog uitzicht op de kerktoren van Zyfflich, maar het was te nevelig om hier een foto van te maken. We passeerden het bord van de Duitse plaats Wyler. Aan de overkant van de weg stond een bord dat onder andere verwees naar Nimwegen (Nijmegen). Spoedig verlieten we Wyler en Duitsland weer. Daarop werd de eerste wagenrust op 12 km bereikt. Voor ons lag deze post eigenlijk op 9 km.
Er was een groep wandelaars, die in blauwe T-shirts gehuld waren, een groot spandoek lieten ontrollen. Het bleek dat ze voor een goed doel liepen, namelijk de Wilde Ganzen.

Wilde Ganzen steunt wereldwijd kansarme mensen die zich inzetten voor een betere toekomst voor hun gemeenschap. Hun steun gaat uit naar kleinschalige en concrete projecten van, voor en door de mensen zelf in ontwikkelingslanden. Zonder onderscheid te maken naar ras, taal, religie of geaardheid.
Wilde Ganzen probeert dit doel te bereiken door samen met particulieren fondsen te werven voor de projecten. Bovendien vindt, sinds hun oprichting in 1957, fondsenwerving plaats door middel van een wekelijkse radio- en televisieoproep via de IKON.

Na een welverdiende rust en bijgepraat te hebben met een wandelaar die plannen heeft om de Kilimanjaro in Afrika te beklimmen, zetten we onze tocht voort. Meteen na een bocht in de weg passeerden we een houten paaltje met bovenop een dwarsbalk met de tekst “Kiekuutklaef”. Zo'n soort bordje, maar dan met een andere straatnaam stond op ons wandelplaatje afgebeeld. In dit gebied troffen we later gelijksoortige paaltjes aan waarmee de veldwegen in dit gebied werden aangegeven. Verderop kwamen we bij Veehouderij en trekkers camping De Hoge Hof. Hier liepen we over particulier terrein. We volgden een traject van het Pieterpad. Verderop kwamen we bij een nieuw bankje waarop de tekst “deze rust wordt u aangeboden door dehogehof.com, de koffie is klaar” op de rugleuning te lezen was. Verderop keken twee Pieterpadlopers vertwijfeld naar de talrijke ultralopers en 40 en 60 km lopers, die zij op hun pad tegenkwamen. Zij hadden vermoedelijk een rustiger parkoers verwacht. We liepen achter de Canadese oorlogsbegraafplaats langs. Eén hoog geplaatst kruis was van ons wandelparkoers zichtbaar. Op een bankje stond de naam van het Aerbornepad vermeld. Toen wij hier op deze bank iets uit de rugzak haalden zagen we achter twee bomen de inhoud van een paar vuilniszakken liggen.

We kruisten de Zevenheuvelenweg. Een paar keer regende het even wat harder, maar beide keren liepen we onder bomen, die de meeste regen opvingen. Na nog een vennetje werd Breedeweg bereikt. We kwamen langs een tuincentrum met een heel mooi aangelegde tuin. Spoedig daarop werd de grote rust bereikt. De afgelegde afstand bedroeg hier ruim 20 kilometer. Deze grote rust, die in Breedeweg was gelegen, heette nog steeds café De Corner. Daarvoor had het de namen “café Amigo”, café ’t Mölleke en daarvoor heette het ook Café De Corner. Het zou best kunnen dat het volgende jaar het café weer een andere naam krijgt, want het stond nu te koop.
Een aantal leden van een wandelgroep, die reclame maakten voor de Wilde Ganzen zaten hier al. Anderen kwamen later binnendruppelen. Het belangrijkste gesprek was wie waar verkeerd was gelopen. De een dacht van de ander dat hij of zij voorliep. Een wandelaar van de groep moest uitvallen vanwege een verzwikte enkel.

We verlieten Breedeweg over een straat met de naam Klein Amerika. Het weer leek te beteren. We besloten nu het fototoestel te voorschijn te halen en Coos was de eerste die op de foto werd gezet. We betraden nu bosgebied Sint-Jansberg van Natuurmonumenten. Opnieuw ging ons pad weer flink op en neer. Af en toe was het pad best modderig omdat het water op die desbetreffende plekken niet kon weglopen. In de route beschrijving stond opnieuw de tekst "bergje op" waarbij opnieuw een zeer steile helling beklommen moest worden.

We kwamen bij een meertje (Molenvijver) en besloten, net als het voorgaande jaar even van de route af te gaan en naar de watermolen (De Bovenste Plasmolen) te lopen. De bomen rond het meer weerspiegelden zich fraai in het water. Op 28,785 km werd een wagenrust bereikt. Deze was op dezelfde plaats als de voorgaande jaren. En ook dit keer gebeurde er weer een bijna ongeluk. Deze verzorgingspost ligt aan een dalend fietspad. En er zijn van die fietsers, die met een snelheid van 30 km per uur of harder zonder bellen rakelings langs de wandelaars rijden. Dit jaar waren daar ook een paar tandemrijders bij. Deze verzorgingspost ligt organisatorisch ideaal, maar misschien moet toch eens naar een andere en veiliger oplossing worden gezorgd.

Op weg naar de laatste wagenrust op 33½ km volgden nog enige fraaie brede boswegen en paden. Sommige daarvan waren omzoomd met grote, dikke bomen. Toen we op de laatste wagenrust aankwamen stond daar een grote camper van een LAT-lid uit het Noord-Hollandse Hoorn. Evenals het voorgaande jaar waren alle verzorgers in blitse rode pakken gestoken, die ze gratis hadden gekregen omdat ze meehielpen in de verzorging. Verzorgers zijn per slot van rekening voor een organisatie goud waard en dan mogen ze wel wat voor de moeite krijgen. Er was nog volop te eten en drinken bij deze verzorgingspost.

Toen we hier aankwamen was net de zon gaan schijnen. Omdat de dame bij de eerste wagenrust had gezegd, dat ze de zon had besteld, want toen scheen ook de zon, zeiden we dat hier zeker de hele dag de zon had geschenen. Dat werd ook bevestigd, want ze wist wel dat we het niet meenden van de hele dag zon. Het bleek dat hier de onweersbui, waarvan wij alleen de onweerslagen hadden gehoord, hier flink had toegeslagen. Er waren hier vrij grote hagelstenen gevallen en tijdens de bui stonden alle aanwezige wandelaars onder de luifel van de verzorgingspost.

We vervolgden ons pad en dwaalden wederom door boswachterij Groesbeek. We werden nog opgeschrikt door twee bergfietsers (mountainbikers) die de helling af kwamen fietsen met een snelheid van wel 50 km en pas op het laatste moment een schreeuw gaven van hun komst. Een vrouw voor ons schrok zich lam. Langs de kant van ons pad zagen drie maal achter elkaar een heleboel paddestoelen op een boomstronk zitten. Na het Afrikamuseum werd spoedig de finish bereikt. Verschillende wandelaars, waaronder ook ultralopers zaten buiten op het terras.
Het was een mooie, maar zware tocht geworden. Ons GPS-apparaat gaf 36,8 km aan. Het weer was ontzettend meegevallen. We hebben de regenkleding niet echt nodig gehad. Slechts een paar maal was de zon doorgebroken. De maximumtemperatuur bleef op 14 graden steken. Na een kleine 8½ uur lopen werd de finish bereikt.
We melden ons snel af waardoor we nog een bus konden halen. Rond 7 uur waren we thuis. De talrijke natte boomwortels zorgden voor gevaarlijke situaties, maar wij hebben alles goed overleefd. We willen de organisatie met alle vrijwilligers hartelijk danken voor het nogelijk maken van deze tocht.

Henri Floor