Apeldoornse Vierdaagse, 4e wandeldag, vrijdag 17 juli 2009

Op vrijdag 17 juli 2009, de vierde en laatste wandeldag, vervolgden wij even na half zeven deze vierdaagse. Het was dreigend weer en het kon elk moment gaan regenen. De weersvoorspelling luidde: kans op regen- en onweersbuien met kans op hagel en harde rukwinden. We liepen even langs de Orderbeek alvorens op de Ordermolenweg uit te komen. We staken de spoorlijn Apeldoorn-Amersfoort over. We kwamen in het Willemsbosch uit met sprengen. Verderop liepen we onder de A1-snelweg door. Bij de Koppelsprengen werd de verzorgingspost bereikt.

We dwaalden nu lange tijd door boswachterij Ugchelen-Hoenderloo. Regelmatig staken we de paraplu op. Bij de start was het al 16 graden en het was dus al best warm, ondanks de regen. Door het Lierderbos en boswachterij Ugchelen-Hoenderloo werd het Lierderholt bereikt. Hier was een officiële rustpost. Hier was ook de splitsing en de samenkomst van de 50 kilometer. Omdat wij op de naastliggende camping, de alcoholvrije camping ’t Spoek, een huisje hadden gehuurd liepen we daarheen voor een rust. Het bleek dat het 50 kilometer parkoers vrij dicht langs ons huisje liep, maar wel aan de andere kant van het prikkeldraad.

Na een rust van een uurtje vervolgden we ons pad. Het weer bleek opgeknapt te zijn en de zon probeerde alweer wat door te komen. In bosgebied Schenkenshul staken we nog een heideveld over. Toen een bekende wandelaar kwam aangelopen, wilden we een foto van hem maken. Toen hij dat merkte, draaide hij zich om en liep achterwaarts naar ons toe. Op zijn rug prijkte het embleem van de Heuvellandvierdaagse. Toen hij vlakbij draaide hij zich pas om. Toch lukte het ons nog om hem van voren op de foto te krijgen, maar omdat de foto op zo korte afstand was genomen, stond hij er groot op.

Nadat het 30 km parkoers zich weer bij ons had samengevoegd bereikten we even voor Hoenderloo een terrein van de Hoenderloo-groep. Bij de toegang van het terrein van de Hoenderloo Groep stond een fraai bord met de maximale toegestane snelheid van 30 km aangegeven.

Toen we Hoenderloo naderden hoorden we de klanken van het orkest dat in de muziektent speelde. Bij het betreden van het centrum viel ons het gebouw met de toegangspoort naar het Deelerwoud op. Op afstand hadden we het al eens vaker gezien. Nu hadden we ruim de tijd en besloten het poortgebouw van dichtbij te bekijken. De foto’s hiervan en alle overige foto’s vindt u in mijn fotoverslag. Links naar die fotoreportage treft u boven in dit verslag aan. Na een rust in het dorpshuis vervolgden we ons pad.

We verlieten Hoenderloo weer en kwamen eerst langs een wandelwegwijzer, die verwees naar het Marskramerpad, het Trekvogelpad en naar de plaatsen Beekbergen (11 km) en Loenen (7km). Net voor het witte kerkje op de heuvel kwamen we langs een oorlogsmonument. Er zat voor de kerk een man aan een tafel en wandelaars konden twee stempels van de kerk in hun wandelboekje krijgen of, als ze dat niet bij zich hadden, op een papiertje. We hadden een foto van deze man bij ons, die we het voorgaande jaar van hem gemaakt hadden. Hij was er blij mee en liet de foto trots aan anderen zijn.

Daarna kwamen we nog langs gebouw “Meeting Point”. Dit gebouw leek wat op een kerkgebouw vanwege het torentje. Opnieuw passeerden we een bord waarop stond om niet harder dan 30 km te rijden. Onder een slak stond de tekst “Langzaam rijden !!! Maar ook niet te langzaam”. Langs de Weikamperweg verlieten we Hoenderloo met zeer fraaie optrekken.

Door bosgebied Bruggelen liepen we naar de Leesterheide, die we middels een lange trap beklommen. We wisten dat boven aan het einde van de trap twee bankjes stonden. Boven aangekomen bleek één bankje de tand des tijds niet te hebben doorstaan en het andere bankje was helaas bezet.
Aan het einde van de Leesterheide keken we enige malen om, om te kijken of er nog een geschikt fotomotief was. Twee jaar tevoren kwam toen net Gerrie van den Brink aangelopen. Zij werd toen op de gevoelige plaat vastgelegd. Nadien is Gerrie, wat haar gezondheid betreft, in een diep dal terecht gekomen, waarin ze helaas nog steeds zit. Tegenwoordig zit ze noodgedwongen in een rolstoel, maar is nog even fanatiek als vroeger en is het hele jaar door of talrijke wandelevenement aanwezig. Ook bij deze Apeldoornse 4-daagse was ze bij de finish aanwezig. We hoorden dit van een wandelaar die haar bracht en ophaalde, maar wij hebben haar niet getroffen.

We kwamen weer bij een verzorgingspost bij de Koppelsprengen uit. Bij de fruittent van Van Laar kochten we nog een bekertje met gemengd fruit. Eigenlijk wilden we één bekertje met ananas kopen, maar deze waren op. Het voorgaande jaar waren de bekertjes afgeprijsd, maar dat was nu nog niet het geval.

Voorgaande jaren had de OLAT steeds een verzorgingspost naast de NWB verzorgingspost. Vanwege klachten van grondeigenaren van de overlast die de partikuliere verzorgingsposten genereerden werd nu door de NWB geen toestemming verleend voor alle partikuliere verzorgingsposten op de meeste lokaties. Want anders kan het zijn, dat de NWB geen toestemming meer zou kunnen krijgen om hun vierdaagse over bosgebieden te laten lopen.

Na de laatste rustpost liepen we nog langs enige Koppelsprengen. In de sprengen zaten opvallend zilvergekleurde rondjes op de bodem van de spreng en leken op wieldoppen van auto's. Deze zorgden ervoor dat het water op peil bleef in de sprengen. Bij de laatste controle troffe we Rinus nog, een man van 83 jaar. Hoewel het voorgaande jaar zijn laatste jaar als controleur was, werd hij uit nood toch opgeroepen. Maar nu zou het dan echt het laatste jaar zijn. We kregen nog uitzicht op buurtschap Altena alvorens de Hamermolen te bereiken.

Nadat Coos eerder al twee maal tijdens deze vierdaagse gevallen was, bleek het nu, net voor de Hamermolen, mijn beurt te zijn. Ik kwam op mijn rechterknie en rechterarm terecht. Het viel allemaal mee. In een oogwenk stond ik weer op. Verontrustende achteropkomende wandelaars boden mij spontaan nog een aantal verfrissingsdoekjes aan om mijn knie schoon te maken, hetgeen ik in dank aanvaarde.
Nadat we onder de A1 snelweg waren doorgelopen, kwamen we door de Mettaweg. Bij het laatste huis voor de bocht naar rechts stond traditiegetrouw weer een verzorginspost die door een jong kind werd gerund, regelmatig onder het toeziend oog van zijn moeder. Er was een ruime keus voor zo’n verzorgingspost en alle bakken waren rijkelijk gevuld. Vanwege het gevorderde uur had het kind echter meer belangstelling hoeveel geld er al opgehaald was, maar de pret was er niet minder om.

Langs de Mettaweg waren meerdere particuliere verzorgingsposten. Verderop kwamen we nog langs een afrastering waarachter struisvogels zaten. We staken de brede Europaweg over met behulp van verkeersregelaars. We volgden de Europaweg en even verderop werden er nog geopende blikjes fris uitgereikt.

Via de Ordermolenweg werd de finish bereikt. Het IVV-nummer was, net als voorgaande jaren, maar nu met een ander jaartal 10904. Bij het afmelden was er nog een verrassing. Omdat ik deze vierdaagse voor de 25e maal had volbracht kreeg ik naast mijn medaille nog een zeer fraaie bos bloemen van de organisatie van de NWB. We bleven nog ruim een uur op het finishterrein. Net als na de derde dag werd er flink gedanst op de klanken van de muziek.

Toen we 's-avonds nog in het restaurant van het Lierderholt voor de vierde keer dineerden kregen we ieder nog een gladiool aangeboden omdat we de vierdaagse goed hadden uitgelopen. Zodoende hadden we al een gladiool nog voordat de Nijmeegse vierdaagse begonnen was.

Het was een zeer geslaagde vierdaagse geworden. We hadden alle dagen met veel plezier gelopen. Alle dagen was het warm en liepen we in de korte broek. Alleen de laatste dag regende het de eerste uren wat, maar na tien uur werd het droog.

De afgelopen jaren hadden we steeds gezegd, dat we de Heuvellandvierdaagse de mooiste vierdaagse vonden. Nu houden we het erop dat de Apeldoornse- en de Heuvelland-vierdaagse de mooiste vierdaagsen zijn.

De lettergrootte van de parcoursbeschrijving was nu dermate klein en de regels stonden zo dicht op elkaar, dat we na zo’n 10 km de routebeschrijving voor gezien hielden en deze in de rugzak opborgen.
De routebeschrijving op zich zit nu wel mooi in een boekje en de advertenties zijn in kleur gedrukt en de kwaliteit van het papier is ook verbeterd. Wij zouden het op prijs stellen indien de routebeschrijving van te voren op internet geplaatst wordt of toegezonden wordt per email, waardoor je je eigen afstand er uit kunt selekteren en je een groter lettertype aan de tekst kan weergeven.

Wij willen de organisatoren met alle vrijwilligers heel hartelijk danken voor de organisatie van deze tocht. Het moet een ontzettend groot werk zijn geweest om alle pijlen eerst te bevestigen en later er weer af te halen. Coos deed voor de 20e keer mij en ikzelf voor de 26e keer. Maar omdat ik een keer ben uitgevallen bereikte ik de finish voor de 25e keer.

Henri Floor