de Groen-Blauwe Slingertocht met WS78 vanuit Zoetermeer

Op zaterdag 23 februari 2008 organiseerde WS78 een 40 kilometer lange wandeltocht vanuit Zoetermeer. De start was vanuit Kinderspeelparadijs Bal-lorig aan de Voorweg gelegen op korte afstand van tramhalte Voorweg van Randstadrail.
Even voor 9 uur verlieten we de start over de Voorweg in westelijk richting. De nevel was opgetrokken en had plaatsgemaakt voor zonneschijn. Daardoor hadden we in het begin langs sloten en bij vijvers enige fraaie weerspiegelingen in het water.
We liepen door de oostzijde van het Westerpark op korte afstand van bebouwing. Daarbij kwamen we over vlonders en langs rietkragen.

Het Westerpark ligt, zoals de naam al doet vermoeden, aan de westzijde van Zoetermeer en is qua grootte en opzet te vergelijken met Central Park in New York. Het park is verdeeld in deelgebieden, elk met hun eigen karakter. Zo is er een bosgebied, een bloemenweide, een plassengebied, de natuurtuin en niet te vergeten de sportvelden.

Aan de rand van de wijk Rokkeveen ligt het Balijbos. Het Balijbos en het wijkpark in Rokkeveen zijn beiden overblijfselen van de Floriade die in 1992 in Zoetermeer is gehouden. Het Balijbos maakt nu deel uit van de Groen-Blauwe Slinger, dat de groengebieden in de regio met elkaar verbindt. Als het bos volledig af is, strekt het van Zoetermeer, tot Pijnacker en Delft.

Op een gegeven moment kwamen wandelaars ons tegemoet gelopen. We dachten eerst dat ze verkeerd waren gelopen. Omdat de route in een relatief klein gebied plaats vond, zaten er zeer veel slingers in het parkoers, zo ook hier. Op een Y-splitsing wees een WS78-pijl het rechterpad aan terwijl het leek of wandelaars op het linkerpad terugliepen. Maar verderop sloegen zij af.
Er waren wandelaars die eens lekker af wilden steken en daarop het linkerpad volgden. Daar was zelfs een parkoersbouwer bij. Maar later kwamen zij toch weer bij ons op het pad, want het leek erop dat ze anders teveel zouden afsteken en dat was ook niet hun bedoeling. Zo zie je maar weer dat parkoersbouwers ook gewone wandelaars zijn.
Bij punt 39 staken we een pad over. Zowel naar links als naar rechts zagen we wandelaars van ons af lopen. Het komt wel waker voor dat een wandelparkoers om het verlengde van een pad heen slingert. Maar in dit geval waren de wandelaars aan beide kanten van de weg wandelaars die voor ons liepen op het parkoers.
Bij punt 47 staken we een ingenieus geconstrueerde en blauwkleurige brug over, die bestond uit stalen buizen. Toen we later de foto van de brug bestudeerden herkenden we daarin de vormen van meerdere kubussen.
Daarop werd een bomencirkel bereikt die bestond uit 15 Italiaanse populieren.

We stonden hier in het "Bos van Morgen" bij de Europese bomencirkel. Dit bos staat symbool voor ons verlangen naar een harmonieuze wereld waarin alle kinderen het recht moeten hebben om op te groeien.
Op woensdag 19 maart 1997 – de Nationale Boomfeestdag- is dit bos aangeplant in het kader van de Boomfeestactie "Een boom voor het leven". Kinderen uit heel Nederland verkochten Buxusboompjes om met de opbrengst leeftijdgenootjes in ontwikkelingslanden een kans te bieden op een leefbare toekomst. Staatsbosbeheer plantte voor elk verkocht buxusje een echte boom in dit bos waardoor ook iets werd gedaan voor de natuur in eigen land.
De bomencirkel bestaat uit 15 Italiaanse populieren. Zij symboliseren de 15 lidstaten van de Europese Unie (in 1997) in ons streven naar een gezonde samenleving waar ook ter wereld.
(Dit bos is in miniatuur te zien in Madurodam)

Bijna het gehele buitengebied van de gemeente Pijnacker-Nootdorp, het glas uitgezonderd, maakt onderdeel uit van de Groenblauwe Slinger. De Groenblauwe Slinger is het waterrijke, groene gebied dat door de gemeente de verbinding tussen Midden-Delfland en het veenweidelandschap (Groene Hart) boven Zoetermeer moet creëren. Het gehele gebied van de Groenblauwe Slinger beslaat zo’n 20.000 ha.
Na de soeppost passeerden we een wandelwegwijzer met onder andere de verwijzing naar de start van de Groen-Blauwe Slingerroute. Dat was een ander startpunt als onze tocht. Andere verwijzingen waren naar Overschie, Grote Balijroute en Delftse Houtroute

Iets verderop liepen we langs de noordrand van Pijnacker langs huizen en aan de rand in het grasveld stond een vogelhuisje met daarop een klein poppetje in de vorm van een mens.
Opnieuw dwaalden we door natuurgebied Haaglanden De Balij. We troffen een echtpaar uit Nieuwegein die met ingang van dit seizoen had besloten om geen WS78 tochten meer te lopen omdat de WS78 tochten voor hen te zwaar waren geworden. Maar van deze tocht vanuit Zoetermeer werd een asfaltparkoers verwacht. Ze kwamen dus bedrogen uit, want bijna het gehele parkoers was onverhard. Eén van hen besloot dan ook de tocht bij de grote rust voor gezien te houden.
Na natuurgebied Haaglanden De Balij ging ons pad over in natuurgebied Haaglanden Bieslandse bos. Bij de overgang liepen we door een klaphek met een naambordje van het gebied. Wij zijn de laatste tijd gewoon om dan van de bordjes een foto te maken. Dat wilden we hier ook doen. Nu was een andere wandelaar bezig om hier een foto van te maken. Omdat we het wat te lang vonden gaan duren besloten we dan ook de wandelaar maar mee op de foto te zetten.
Even verderop kwamen we op korte afstand langs een wit klein huisje, het Putgemaal. Zo’n 30 meter van de route stond ook een infobord. We hadden hierover iets in het infobulletin gelezen en besloten daarop naar het infobord toe te lopen.

Het Putgemaal
Op de plaats van dit gemaal stond vroeger een windmolen die op oude kaarten vermeld staat als ’t Wipje. De molen werd gebouwd in 1874 en is helaas in 1925 afgebrand. "t Wipje was een vijzelmolen met een vlucht van 27,9 meter, de vijzel had een diameter van 1,50 meter. Als molenaars worden genoemd Piet en Arie Hulsman. De molen was nodig voor de droogmaking van een klein deel van de Noordpolder van Delfgauw, ook wel Bieslandse Benedenpolder genaamd. Deze polder was eerst een verveningsgebied en kreeg na droogmaking een agrarische bestemming. De hiernaast gelegen polder Biesland was al rond 1860 drooggemaakt. Na de brand in 1925 heeft het Hoogheemraadschap Delfland het door een dieselmotor aangedreven gemaal gebouwd. Het gemaal is thans niet meer in gebruik. De polder wordt nu bemalen door de "afgeknotte molen" aan de Noordeindseweg te Delfgauw.
In 1994 heeft de Gemeente Pijnacker het Putgemaal voor het symbolische bedrag van één gulden (45 eurocent) gekocht van het Hoogheemraadschap Delfland. Het beheer van het karakteristieke gebouwtje is vervolgens overgedragen aan de vereniging voor Natuur- en Milieubescherming Pijnacker. Deze vereniging heeft het gebouw, de watergang en de omgeving zodanig ingericht dat flora en fauna hier een kans krijgen. De kelder is geschikt gemaakt als overwinteringsplaats voor vleermuizen. Het is er donker en vochtig en er heerst een constante temperatuur.
Op de zolder van het gebouwtje kunnen vleermuizen ’s zomers verblijven. Ze rusten overdag en jagen in de schemering en ’s nachts in de omgeving. De "brievenbus" die in het raam aan de zijkant zichtbaar is, dient als invliegopening.

We kwamen in buurtschap Klein Delfgauw. Na een oude boerderij betraden we het achterliggende weiland. We liepen om de boerderij heen. In het weiland staken we een paar bruggetjes over die hier de vorm van roosters hadden. Aan de rand van het weiland waren toegangen naar het weiland afgesloten met grote houten slagbomen.
We kwamen bij een bosgebied waar omheen een sloot lag. Aan de overzijden lag het bos verhoogd op een heuvel. Opeens hoorden we stemmen. Het bleek dat er wandelaars, verderop in het parkoers door het bos op de heuvel liepen.
We kwamen op korte afstand langs de A13 snelweg. Je hoorde alleen het geluid van de auto's. We bevonden ons inmiddels op het grondgebied van de gemeente Delft. Daarop werd het bos- en plassengebied Delftse Hout bereikt en doorkruist. Na een groot strand van de Grote Plas werd de grote rust bereikt. Deze was gelegen bij een voormalige molen en droeg de naam Het Rieten Dak. Hoewel er wandelaars buiten op het terras zaten kozen wij er voor om binnen een plaatsje te zoeken. Nadat we ons brood hadden opgegeten was het rustig geworden bij de balie van het zelfbedieningsrestaurant. We lieten ons daarna de warme chocolade goed smaken.

Het Rieten Dak staat op bijna precies dezelfde plaats waar in 1648 een molen werd gebouwd die het overtollige water uit de Nootdorpse polders moest pompen. In 1892 werd die molen buiten gebruik gesteld. In 1936 werd besloten om de inmiddels vervallen molen als theeschenkerij in te richten: Het Zinken Dak. Later kwam er een rieten dak op de uitspanning en de naam veranderde mee. Het Rieten Dak werd in 1989 zo goed als verwoest door brandstichting. In 1994 heeft architect Rokus Dubbelman een fraai achtkantig gebouw ontworpen dat twee verdiepingen telt. Boven bevindt zich het wintercafé, deze is bereikbaar met een grote wenteltrap.

We troffen hier op de grote rust de echtgenoot van de op 12 februari overleden Karel Vogel en condoleerde haar met dit grote verlies. Eerder hadden we al de meeste andere familieleden gecondoleerd.
Na de grote rust liepen we langs de Tweemolentjesvaart. We hadden al een paar maal langs het water tentjes zien staan van vissers. Maar nu stonden pal naast ons pad een paar tentjes van vissers.
We kregen zicht op een oud huis uit 1888 waarvan de voorgevel enigszins verzakt was. Een dame uit Nijkerkerveen, die ons net passeerde, merkte op dat als je in bed in dat huis lag, dat je dan vanzelf naar één zijde rolt. Iets verderop liepen we pal voor het huis langs. We kregen de indruk dat de voorzijde van dit huis niet meer werd bewoond.
Door de bomen nabij Nootdorp zagen we grote woningen met roodgekleurde daken. Verderop zagen we twee amazones op witte schimmels rijden. We kwamen bij de Dobbeplas en kregen uitzicht op molen Windlust. Omdat we van te voren niet wisten dat we er vlak langs kwamen, maakten we met de telelens er een foto van.

De gemeente Pijnacker-Nootdorp is een van de laagst gelegen delen van Nederland. Zo ligt de gehele gemeente onder Nieuw Amsterdams Peil (NAP). Het diepste punt bevindt zich op ongeveer 5.5 meter onder NAP. Een ingewikkeld systeem van watergangen, boezemstelsels en pompen zorgt ervoor dat het water op peil blijft en dat we droge voeten houden.

Bij de molen aangekomen bleek dat er ook nog een restaurant bij was gevestigd met de naam De Vang. We vervolgden ons pad door de zuid-oostrand van Nootdorp. Daarbij kwamen we nog langs een oldtimer die op de gevoelige plaat werd vastgelegd.
We zagen hier in Nootdorp talrijke zeer grote geschakelde landhuizen. Bij een kaasboerderij stond een wel heel grote muis buiten aan de inrit om extra reclame te maken.
We volgden de 's-Gravenweg, staken de tramlijn over van Randstadrail en rond 3 uur bereikten we de koffiepost. De banken stonden lekker overdekt en uit de wind. We aten hier het restant van onze lunch op. Na de koffiepost liepen we onder de spoorlijn en A12-snelweg door.
We staken hier onzichtbaar de Scheiding tussen Delfland en Rijnland over. Over het Sprinterpad bereikten we het golfterrein in het Westerpark. Het slingeren werd nu drastisch verhoogd, waardoor de naam van de groen-blauwe slingertocht extra eer aan werd gedaan. Bij het golfterrein, dat onderdeel is van het Westerpark, moesten we ook nog een paar hellinkjes nemen.
Aan de Voorweg was op 34 ¾ kilometer de fruitpost bij Ruitersportcentrum De Voorweg. Een verwijspijl naar de fruitpost werd wat te letterlijk opgevat waardoor we in een kantoortje van het ruitersportcentrum terecht kwamen. We troffen hier weer het Belgische echtpaar uit Herniksem/Antwerpen. Op de grote rust en daarna hadden we hen ook al getroffen. Van hen hoorden we dat het fanatieke echtpaar uit Heerlen er niet was vanwege rugklachten van één van hen. Daardoor missen we naast hun wandelverslag ook nog hun fotoreportage. De getroffene in ieder geval beterschap toegewenst als je dit leest.
Op weg naar het letterlijke hoogtepunt van de tocht kwamen we nog langs een mooi kleurrijk bord met de vermelding van een eigen hondenstrand. We kregen uitzicht op de grote overdekte skibaan in het Buytenpark. Er waren hier, op een voormalig afvalterrein, talrijke heuvels die ook bijna allemaal beklommen moesten worden.

Buytenpark
De oude vuilstortplaats aan de westzijde van de stad is afgedekt met een laag grond en omgetoverd in een recreatiegebied. Het is een heuvelachtig gebied en de vegetatie bestaat voornamelijk uit gras en weideland. In het gebied lopen Galloway runderen vrij rond. Door het heuvelachtige terrein is het gebied erg geschikt voor survivaltochten, mountainbiken en WS78-tochten. Een andere grote publiekstrekker is SnowWorld Zoetermeer, de overdekte skipiste met echte sneeuw. Hier komen jaarlijks zo'n 1.2 miljoen bezoekers.

Op een gegeven moment zagen we geen pijlen meer. Toen we vlak bij een groepje wandelaars kwamen, die we bij de fruitpost hadden getroffen toen wij daar aankwamen en zij net vertrokken, wisten we zeker dat we verkeerd liepen. We liepen terug, want we wilden de vergezichten van de heuvels niet missen, Toen we naar een top liepen, zwaaide een wandelaar naar ons, ten teken dat we weer de goede richting opliepen.
Het was nu net alsof we, ter vergelijking met de bergen, een graatwandeling maakten. Op verschillende plaatsen waren oude boomstronken geplaatst. En dat in een gebied waar helemaal geen bomen groeiden.
We kwamen vlak langs de fundamenten van het hoogste punt van de skibaan. Tenslotte kwamen we nabij een groep runderen terecht. Omdat er op dat moment geen mensen voor of achter ons liepen en omdat er vaak op bordjes staat dat je 50 meter afstand moest houden, besloten we dit laatste te doen. Daardoor liepen we een paar honderd meter extra om.
We daalden af en kwamen weer in de "bewoonde wereld". We liepen onder de tramrails van Randstadrail door richting de Voorweg. Maar even daarvoor had de parkoersbouwer nog een mooi paadje gevonden, dat ons naar de finish bracht.
De totale afstand bedroeg 40,160 km. Het IVV-nummer was 16897.
Het was een hele mooi tocht geworden. Nadat het rond een uur of 10 erg nevelig was geworden, verbeterde het weer in de loop van de mdag. Maar zo mooi, wat het weer betreft, als de dag begon, zo werd het niet meer. Het overgrote deel van het parkoers was onverhard of asfaltpaden waar geen auto’s mochten komen. De parkoersuitzetter heeft echt alles wat maar mogelijk is uit deze tocht gehaald. Het was gewoonweg grandioos.
Naderhand bestudeerden we de ingetekende route en deze was ook goed en zeer nauwkeurig ingetekend. Daarnaast willen we het bestuur en de vrijwilligers van WS78 hartelijk danken voor het mede mogelijk maken van deze tocht.

Henri Floor & Coos Verburg

Klik