De naamgeving van deze wandeltocht is ontleend aan de laatste voorzitter van de vroegere Ringsynagoge Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap en met toestemming verleend door zijn zoon wijlen de heer Abraham Salomons. De naam van de tocht is een eerbetoon aan de Joodse burgers van Winschoten en omgeving die in de jaren 1942 — 1945 zijn weggevoerd via het kamp Westerbork naar de kampen Auschwitz en Sobibor alwaar zij door vergassing werden vermoord. Van de ongeveer 500 personen overleefden slechts 54 personen.

Nadat we ons hadden ingeschreven praatten we met 2 bekenden. Toen we min of meer uitgepraat waren liepen we de zaal rond. We kwamen er spoedig achter dat de zaal half zo groot was als dat we eerst dachten. Dat kwam doordat één wand uit spiegels bestond. Later zagen we talrijke wandelaars naar de spiegelwand lopen in de veronderstelling dat de zaal veel groter was. Bovendien viel de inschrijftafel niet op waardoor wandelaars naar de achterkant van de zaal wilden lopen.
We troffen nog meer bekenden. Zo ook de parkoersarchitect van de WS78 tocht vanuit Spijkenisse. Deze man is tegenwoordig woonachtig in Delfzijl. Omdat wij de tocht vanuit Spijkenisse de voorgaande zaterdag hadden nagelopen, hadden wij de nodige vragen over deze tocht.
Toen we even voor negen uur startten, bleek dat een groot aantal wandelaars al gestart waren. Daardoor liepen we in het begin tussen veel 25 kilometer lopers, die zich een wat rustiger tempo permitteren als dat wij deze dag graag wilden. Vrij snel na de start was het ook nog eens licht gaan motregenen, waardoor we ons fototoestel opborgen. We hadden de eerste kilometer toch al 2 foto's gemaakt. Want vlak na de start liepen we langs grote vijvers met bomen. De bladeren van de bomen, benevens de op de grond liggende bladeren, hadden een haast betoverende fraaie bruin gele herfstkleur.
Op een gegeven moment was er filevorming en vertraging. We zagen enige wandelaars om de opstopping door een enigszins drassig graslandschap lopen. Wij besloten daarachter aan te lopen. Pas na afloop van de tocht lazen we wat de oorzaak van de filevorming was. Het betrof hier een paaltjesvlonder en dat is lastig lopen als het nat en daardoor dus ook glad is
We passeerden een dierentuintje met herten, reeën en lama's. In de parkoersbeschrijving werden we opgeroepen om de lama's met rust te laten. Het zou deze wandeldag tot 13.30 uur af en toe licht blijven motregenen.
Er werden in het extra infoblad melding gemaakt dat we langs een steentje van 30.500 kg kwamen, maar we hebben het steentje helaas niet gezien.
Daarna kwamen we door de Gassingel. Deze straat is genoemd naar de voormalige gasfabriek die hier vroeger stond.
We liepen door een winkelstraat in Winschoten. Door het sombere weer met af en toe wat lichte motregen was er in de winkels nog niet veel klandizie. Daardoor waren talrijke winkeliers naar de deuropening van hun winkel gelopen en aanschouwden de passerende wandelaars. We hoorden twee dames tegen elkaar zeggen: "wat lopen ze hard hè, ze hebben flinke haast". Daarna kwamen we langs het stadhuis en restaurant De Nederlanden.

Het stadhuis is gebouwd in 1895 in neorenaissance stijl, door rijksbouwmeester C.H.Peters, De letters SPQW op het balkon betekenen Senatus Populus Que Winschotanus, ofwel senaat en volk van Winschoten.

De toren die in het hart van Winschoten staat wordt in de volksmond wel de 'Olle witte' genoemd. De van oorsprong middeleeuwse toren was van pleisterwerk voorzien maar kreeg in 1931 zijn huidige vorm en uiterlijk. Het carillon in deze toren bestaat uit 49 klokken. De grootste is een luidklok uit 1773, 14 klokken (uit 1946) komen uit de gieterij van Van Bergen uit Heiligerlee. De overige zijn in 1962 en 1996 gegoten door Petit & Fritsen in Aarle-Rixtel.
Het carillon speelt overdag automatisch elk kwartier door middel van een speeltrommel. In 2005 is (weer) een bengel in de toren opgehangen en deze is elke dag om 12.00 uur en 18.00 en tevens op zaterdag om 16.00 uur te horen.

Het gebroken Davidster monument bestaat uit 3 panelen met 389 namen van in de jaren 1942/45 vermoorde Winschoter burgers. Het monument is onthuld op 15 april 2005 in opdracht van St. Oud Winschoten. Hier vinden jaalijks de herdenkingen plaats op 4 mei en 30 oktober.

Op het plein voor de (voormalige) synagoge aan de Bosstraat is het kunstwerk 'de Klaagmuur' te zien, een ontwerp van Marijke Ravenswaay. Dit bronzen beeldhouwwerk - in reliëf -, dat de klaagmuur in Jeruzalem voorstelt, is geschonken door inwoners van Winschoten ter nagedachtenis van de toenmalige Joodse gemeente in Winschoten.

Dit bos(je) werd rond 1825 aangelegd door werklozen, die hiertoe gedwongen werden op straffe van inhouden van hun schamele uitkering.

Buiten het bos kwamen we langs een monument. En nog steeds motregende het af en toe. In dat soort situaties ga je dan helemaal zo'n monument niet goed bekijken. Daarop kwamen we in het Winschoterbos en volgden hier graspaden. Ook kwamen we langs het babybos
We kwamen in een wijk van Winschoten waar straatnamen begonnen met St. Vitusholt, gevolgd door de tekst 1e laan, 2e laan tot wel 8e laan.
Op de kaart zagen we, dat we door een buurtschap met de naam Tranendal waren gekomen. We hebben aldaar niets bijzonders hierover gemerkt.
We passeerden een bosperceel dat aangelegd was op een zandafgraving. Even voordat we bij een houten luchtverdedigingstoren uit de jaren 50 kwamen, liepen we even op met een oud bestuurslid van de FLAL. We konden hem feliciteren omdat hij voor de 4e keer opa was geworden.
Bij een paar grote schuren aan de rechterkant van de weg, stond aan de linkerkant van de weg een pijl naar rechts met de tekst: "FLAL - Mariske Mulder, een kijkje waard". Het had onze nieuwsgierigheid opgewekt. Daarop liepen we naar het rechtergedeelte van de schuren. Bij een soort kiosk gebouwtje was een jonge man bezig om een vlag te plaatsen. Op onze vraag of hier de ingang van Mariske Mulder was, antwoordde hij met watte? Daarop besloten we naar het linker gedeelte van de schuren te lopen. Daar werden net goederen uit een vrachtwagen geladen. Toen we aanstalte maakten om de schuur, waarvan de schuurdeur half naar beneden was, naar binnen te kijken, kregen we de mededeling dat de ingang aan de andere kant was, aan de kant waar we het eerst gingen kijken. Omdat we er verder geen extra tijd aan wilden besteden besloten we verder te lopen.
Inmiddels was de eerste lus van de 50 kilometer weer op ons parkoers van de 40 kilometer samengekomen. We staken de spoorlijn Groningen-Winschoten over en kwamen daarop bij Heiligerlee. We liepen hier vlak langs het standbeeld van de slag bij Heiligerlee.

Het standbeeld van Graaf Adolf van Nassau herinnert aan de slag bij Heiligerlee (of Oosterlee) door het Staatse leger onder bevel van de Graven Lodewijk en Adolf van Nassau tegen de Spaanse troepen uit de stad Groningen onder bevel van Graaf Aremberg welke plaats vond op 23 mei 1568, wat tevens het begin bleek van de 80-jarige bevrijdingsoorlog. De Staatse troepen maakten vooral gebruik van de omliggende moerassen en wisten zo de Spanjaarden te verslaan. Een (on-)bekende regel in het vierde couplet van het Wilhelmus gaat als volgt: Graaf Adolf is gebleven in Friesland in den slag.

Na een kantoor van Staatsbosbeheer staken we een verkeersweg over. We passeerden een minimolen. Deze molen was ongeveer 2 tot 3 meter hoog. Na een dubbele ophaalbrug nabij Eexterhaven liepen we tot aan Scheemda langs het Winschoterdiep. Echter nog wel een keer afgewisseld met een bospassage.
Bij Scheemda staken we dan via de Eexterbrug het Winschoterdiep over. We kwamen in het centrum van Scheemda. Maar op dat moment wisten we niet dat we in Scheemda liepen. Dit stond niet (duidelijk) vermeld op de parkoersbeschrijving. Bij een soort boerderijtje was een vrouw de bladeren van haar oprit aan het wegvegen en aan haar vroegen we hoe de plaats heette.
Kort daarop kwamen we bij de Oldambsterherberg De Esborg te Scheemda. De afgelegde afstand bedroeg hier 14 kilometer. Toen we deze rust binnenkwamen was de zaal nog niet voor de helft gevuld. Voor de afhaalbalie van consumpties stond een lange rij wandelaars geduldig op hun beurt te wachten. We vervolgden ons pad.
Op bladzijde 7 van het FLAL-programmaboekje staat o.a. onder het kopje ROUTES vermeld dat we altijd een duidelijke routebeschrijving meekrijgen. Nu is zo'n tekst makkelijk op te schrijven. Maar de praktijk is naar onze mening dat de routebeschrijvingen helemaal niet duidelijk zijn. Er staan vaak meerdere aanwijzingen op één regel vermeld, waarbij een omschrijving van l.a. of r.a. niet duidelijk blijkt bij welk gedeelte van de omschrijving dit hoort. Ook worden er afkortingen gebruikt waarbij geen verklaring wordt vermeld. Straatnamen worden vermeld waarvan je geen straatnaambordje ziet en andersom ook. Een voorbeeld van omschrijving was: “1e pad l.ald.r.a. schelpenpad vlgn (zie pijlen)”. En als je even de routebeschrijving niet meer kon volgen, dan was het uitermate moeilijk om de route weer op te pakken, omdat de pijlen niet genummerd zijn.
We liepen onder de A7-snelweg door en kwamen daarop door met Midwolderbos. In een afgerasterd gedeelte konden we maximaal 45 paarden tegenkomen. Wij zagen er twee lopen en ze liepen gelukkig niet op ons pad. Daarop kwamen we bij Huize Ennemaborg en op het gelijknamige landgoed. Eerst liepen we langs de achterkant van het huis en om een vijver. Door het toegangshek verlieten we Ennemaborg weer.

In 1738 werd in Midwolda een nieuwe kerk gebouwd, dit gebeurde omdat de oude kerk enkele kilometers verderop was. Dit kwam doordat het dorp zelf langzamerhand verplaatst was naar een plek op een gebied dat hoger lag. Gelukkig maar want anders was Midwolda net als vele andere dorpen van de landkaart verdwenen. De oorzaak hiervan was dat in de 15e en 16e eeuw de Dollard (zee-arm) een paar grote overstromingen veroorzaakte en vele dorpen deed verdwijnen. De (oude)kerk was op de plek blijven staan (van het eerdere Midwolda), maar was te ver voor sommige mensen. Later in de 18e eeuw werd de kerk afgebroken. In het zuiden van Midwolda werd de Ennemaborg in zijn huidige vorm gebouwd, dit was aan het einde van de 18e eeuw. De borg kreeg de naam van een landjonker die zich in de 14e eeuw hier op dezelfde plek had gevestigd (Sebo Ennema). Tegenwoordig woont en werkt de kunstenares Maya Wildevuur in de borg. Zij exposeert en verkoopt schilderijen en antiek in haar galerie, die voor het publiek geopend is. De bezoeker die meer tijd heeft, kan genieten van de prachtige tuin rondom de borg, waar een groot aantal zeldzame bloemen, bomen en planten voorkomen. Het 375 ha grote beschermde natuurgebied achter de borg ontwikkeld zich praktisch zonder menselijk ingrijpen. Alleen een grote groep vroeger in het wild levende Europese Tarpanpaarden beweiden het terrein en dragen daarmee bij aan de verzorging en instand houding van het park. De "Midwolder Plas" een kunstmatig aangelegd meer tussen Scheemda, Midwolda en Winschoten ligt in dit gebied.

In Midwolda kwamen we langs huize Emanuel. Dit was een huis met een mooie voorgevel. Links en rechts van de toegangsdeur zaten drie grote ramen.
We staken de Hoofdweg over en volgden nu de Ulbe Buwaldalaan. Daarna verlieten we Midwolda weer. Over een landbouwweg zetten we nu koers naar Oostwold.
Vlak voor de bebouwde kom van Oostwold kwamen we langs vliegveld Tom van der Meulen, ook wel Groningen Airport Oostwold genoemd. Buiten de hangar stond één vliegtuigje in opvallende kleuren, met name geel. Hier worden onder andere rondvluchten boven de Blauwe Stad uitgevoerd. Voor 3 personen kost zo’n vlucht van een kwartier € 285,00.
Toen we langs de begraafplaats, die achter de hervormde kerk van Oostwold ligt, kwamen, bedachten we dat we hier een mooie foto konden maken. Het was inmiddels voor 99,9 % droog geworden en we besloten hier de 3e foto van de dag te maken. Op de hervormde kerk stond vermeld dat deze in MDCCLXXV was gebouwd. Later werd de kerk in MDCCCLXXXIII nog verbouwd.
We verlieten de kerk via een fraaie kerksingel omzoomd met aan de zijkant oudere bomen en op de grond herfstbladeren. Nabij de kerk lag ook nog een grote kosterij (meesterswoning). Spoedig daarop werd de tweede grote rust op 25½ kilometer bereikt in café Twee Oldambten.

Van welke kant men het dorp Oostwold ook binnenkomt, café De Twee Oldambten is niet te missen. Het honderdvijftig jaar oude pand ligt midden in het dorp, aan het kruispunt van drie wegen.
Heel vroeger was op deze plek een stalling en wisselplaats voor de paarden van de boderijders die op weg waren naar elders. En ‘stallen en wisselen’ betekende even pleisteren en een ‘slokje’ nemen. Zo groeide het pand uit tot een café. Vanaf 1938 heeft de familie Bolhuis het bedrijf gerund en zij wisten daar een leuke nering van te maken.
Steeds weer werd er ingesprongen op nieuwe ontwikkelingen in de horeca. Zo zijn zij de eerste disco in de provincie Groningen begonnen. Aan het eind van de jaren 60 begon men een cafetaria. Iets wat toen nog in de kinderschoenen stond.
De naam van het huidige horecabedrijf, De Twee Oldambten, duidt op het oude middeleeuwse land en het nieuwe ingepolderde gebied van het Oldambt. Tegenwoordig is het bedrijf veranderd in een zaak waar men overdag lekker kan eten. En waar de dorpsbevolking ’s avonds een "puut" (borrel) kan drinken. Ook een groot deel van het verenigingsleven van Oostwold speelt zich af in de zaal van De Twee Oldambten.

We lieten ons de erwtensoep in dit oude café dan ook goed smaken. Van een wandelaar uit Beekbergen hoorden we, dat in onze eigen gemeente (Utrechtse Heuvelrug) een 60 kilometer tocht werd georganiseerd, naast andere afstanden. Maar hij had van een wandelaar uit Amersfoort vernomen dat deze 60 kilometer twee maal de route van de 30 kilometer volgden. Daarop besloot hij maar 40 kilometer in Winschoten te lopen.
Ook aan de tafel zat op een gegeven moment één van de bekendste internetfotografen van FLAL-wandeltochten. Maar hij komt ook uit Friesland. Toen wij nog maar 9 foto's hadden gemaakt zat hij al op een aantal van 70 foto's.
We verlieten deze tweede grote rust weer en liepen daarna door en langs bosgebied Kromme Elleboog en over de gelijknamige straat. We passeerden het gezondheidscentrum van de Blauwe Stad. Spoedig daarop kregen we uitzicht op het Oldambtmeer.

Het Oldambtmeer is hier nieuw gerealiseerd met een grootte van 800 ha (met een vaardiepte van minimaal 1,30 meter, qua grootte te vergelijken met het Sneekermeer en de Reeuwijkse Plassen) naast uitbreiding van het bestaande natuurgebied en het scheppen van recreatieve voorzieningen worden er vijf woongebieden gerealiseerd. In vier woongebieden (De Wei, Het Park, Het Riet en Het Dorp) wordt al gebouwd. Het vijfde woongebied (Het Wold) zal naar verwachting in 2008 in de verkoop gaan. Nooit eerder werd een dergelijk groot stuk landbouwgebied in Nederland onder water gezet.
Het gebied van Scheemda, Midwolda, Oostwold, Finsterwolde dat werd omspoeld door de Dollard heette ‘Het Schiereiland van Winschoten’. In de loop der eeuwen werd de Dollard teruggedrongen. Er ontstonden polders en het schiereiland werd vasteland. In het centrum ontstaat het Huningameer. Met verbeterde ontwateringtechnieken verdween dit meer en bleef een landbouwgebied over.
Naar aanleiding van de wateroverlast in Noord-Nederland in 1998, heeft het meer in een later stadium een functie gekregen als waterberging in tijden van wateroverlast.
De realisatie van Blauwestad moet leiden tot vergroting van de leefbaarheid in het gebied van Blauwestad. Het gebied kampte destijds met meerdere problemen: sterke vergrijzing, het wegtrekken van jongeren in verband met het ontbreken van werk, landbouwgronden lagen braak ten gevolge van subsidies om overproductie tegen te gaan en tot overmaat van ramp brachten de traditionele subsidieregelingen geen verbetering.
Met de aanleg van het meer, de natuurgebieden, toeristisch recreatieve voorzieningen, de bouw van woningen en het aantrekken van mensen van elders die hier hun geld komen besteden, wil men het gebied een economische impuls geven.

Nu liepen we een tijdlang lang het grote meer. Daarbij kwamen we langs een jachthaven en een strand. Hierboven hadden we wat negatief geschreven over de parkoersbeschrijving, maar de bepijling van de route was over het algemeen zeer goed.
Op 33 kilometer werd de enige wagenrust bereikt. Door de twee verzorgers werden we meteen herkend van mijn website www.henrifloor.nl.
Na drie bekertjes limonade vervolgden we ons pad langs het Oldambtmeer punt 119. We kwamen weer door het Midwolderbos. Nu echter aan de oostzijde hiervan. Ook kregen we uitzicht op de Midwolderplas.
Nu zetten we koers naar de A7-snelweg. Vanaf het viaduct over de A7 hadden we nog een wijds uitzicht op het grote Oldambtmeer. In de verte zagen we een groot rood gebouw. Later zagen we dat op het rode gebouw BLAUWE STAD stond.
Na de A7-snelweg staken we het Winschoterdiep over. Over een asfaltpad bleven we nu een tijdlang langs het Winschoterdiep lopen. Het uitzicht op het roodgekleurde gebouw werd steeds duidelijker en eerst van deze kant zagen we de tekst “Blauwe stad” op het gebouw staan. Voor het gebouw wapperden 10 vlaggen.
Even voor de finish kwamen we nog door het stadspark en liepen langs enige grote vijvers. De zon, die op dat moment zijn best deed, kleurde de bomen fraai goudgeel.
We kwamen bij de finish aan om 15.40 uur. Dat betekent dat we de 39,1 km hadden gelopen in 6¾ uur. Het was lang geleden dat we zo snel over een 40 km tocht hebben gedaan. Maar het weer speelde hierbij in positieve zin een rol. Door de af en toe vallende motregen werden we nu niet opgehouden door de talrijke foto’s die we normaliter maken. Verder speelde ook een belangrijke rol dat we op onze terugreis vóór 21.00 uur Utrecht CS gepasseerd moesten hebben. Want Utrecht CS was na 21.00 uur niet meer per trein bereikbaar op die zaterdag 3 november 2007.
Na het afmelden verlieten we ongeveer 10 minuten later de finish. In 25 minuten liepen we naar het station. Onderweg naar het station maakten we nog 2 foto's waar we die ochtend met de wandelroute waren langs kwamen. Toen namen we geen foto’s vanwege de regen.

Henri Floor