De 75 van Hengelo 2007

Op zaterdag 5 mei 2007 organiseerde de Hengelose Wandelunie (HWU) de jaarlijks terugkerende "De 75 van Hengelo". Deze tocht werd alweer voor de 17e keer georganiseerd. Sinds een aantal jaren wordt ook de 50 kilometer georganiseerd. Coos liep het 50 kilometer parkoers en ikzelf de 75.
De tocht werd in een periode georganiseerd dat het zeer lange tijd droog was geweest (40 dagen). En deze dag was de voorlaatste dag uit deze droogte periode. Na een fris begin van de dag liep de temperatuur in de zon op tot 26 graden. Door de af en toe harde wind was het voor de verzorgers echter af en toe fris.
Wij waren de voorgaande dag al in de richting van Hengelo afgereisd en hadden bij vrienden in Enschede overnacht.
Het wandelhuis van de HWU is gelegen aan de rand van Hengelo aan de zuidoostkant. Om zes uur werd het vertreksein gegeven. Eén van de eerste straten waar we over liepen had de naam “Pruisische Veldweg”. Spoedig verlieten we daarop de bebouwde kom. We staken de spoorlijn van Hengelo naar Enschede over en even later liepen we over de Enschedesestraat in de richting van Enschede.
Net nadat we de gemeentegrens met Enschede hadden gepasseerd sloegen we af over de Zelfertweg. Hier op de hoek stond een alleraardigst huis met fraaie luiken en met een mooi wit hekwerk om de tuin heen. We staken de Drienerbeek over en dwaalden over rustige wegen door bosgebied. We kwamen door buurtschap Driene, maar van een centrum was niets te merken.
Daarna doorkruisten we natuurgebied Het Leutink. We liepen meestal over asfaltwegen. Maar er zaten ook flink wat zandwegen in het parkoers. In dit gebied troffen we ook veel ANWB paddestoelen hetgeen goede markeringspunten tijdens wandeltochten zijn. Bovendien stond bij vrijwel elke zijweg een straatnaambordje of zag je een paal waaraan eens een straatnaambordje had gezeten. Daarna kwamen we door bosgebied 't Holthuis.

Landgoed 't Holthuis behoort tot de minder bekende natuurgebieden van Landschap Overijssel. Het honderd hectare grote terrein ligt aan de Postweg tussen vliegveld Twente, het Oosterveld en de bij Oldenzalers geliefde Pannekoekenplas.
Dit gebied kenschetst zich door een prachtig kleinschalig boeren landschap waar grasland, bouwland, naald- en loofbos elkaar afwisselen, met een aantal hele mooie oude essen die door de eeuwen heen zijn ontstaan door bemesting met een mengsel van schapenmest en plaggen. De Deurningerbeek kronkelt door dit gebied en dit gebied is zeer rijk aan diverse vogels zoals de ijsvogel en de wespendief en ook worden er vleermuizen gesignaleerd. Een oude bunker uit de Tweede Wereld oorlog is hiervoor als overwinteringruimte ingericht. Verder zijn diverse poelen aangelegd in een aantal weilandjes ten behoeve van amfibieën. Ook is er door Landschap Overijssel een hydrotoop (moeras) aangelegd.

We kwamen later langs het Lonnekermeer.

Gemengd zwemmen in het Lonnekermeer?
Kort na de tweede wereldoorlog, toen de Arbeiders Jeugd Centrale onderdak vond op landgoed Lonnekermeer, werden de frivole AJC'ers aandachtig in de gaten gehouden door de plaatselijke veldwachters. Vooral vanuit Weerselo bestond grote belangstelling. Dwars door het meer waar gezwommen werd, loopt de gemeentegrens van Enschede en Weerselo. De rode industriestad Enschede was wel wat gewend en haalde de schouders op over het steeds populairder wordende gemengd zwemmen. In de katholieke plattelandsgemeente Weerselo werd over het thema geheel anders gedacht en voerden de bestuurders een achterhoedegevecht tegen het zedelijk verval. Waarom de kat op het spek binden? De veldwachter kreeg opdracht nauwlettend toe te zien dat - in ieder geval aan de Weerselose zijde van het meer - geen zwemmers van beide seksen gelijktijdig te water raakten.

Even voor de Weerseloseweg (N737) was op 10 kilometer de eerste verzorgingspost in de gemeente Enschede. De 75 kilometer lopers moesten hun startnummer laten zijn en aan anderen die dat niet deden werd gevraagd of ze de 50 kilometer liepen. Want alles werd door de organisatie nauwgezet bijgehouden. De 75 kilometer lopers hadden een witgekleurde routebeschrijving. De 50 kilometer lopers hadden een geel gekleurde routebeschrijving. Maar door de goede bepijling hadden de meeste wandelaars hun routebeschrijving niet zichtbaar bij zich.
Daarna zetten we koers naar vliegveld Twente. Toen er voor de eerste keer melding werd gemaakt van het vliegveld in de parkoersbeschrijving zagen we alleen weilanden. Het vliegveld bevond zich daar ver achter. Mede door het vroege uur zagen we totaal geen vliegtuigen, want we waren om 6 uur gestart. We kwamen uit op de Oude Postweg en volgden deze een tijdlang. We kwamen nu langs een deel van het vliegveld dat wel als zodanig herkenbaar was, namelijk de aanvliegroute. Vrij dicht achter elkaar stonden de stellages met de landingslampen opgesteld. Daarop bereikten we de Oldenzaalsestraat. Opnieuw was dit een provinciale weg, namelijk de N733. We volgden deze even, maar sloegen spoedig weer af.
Op het driegemeenten punt was op 20 kilometer een verzorgingspost. Het ging hier om de gemeenten Enschede, Oldenzaal en Losser. Net voorbij deze verzorgingspost had je een fraai uitzicht op het omringende landschap en was voor ons één van de fraaiste panorama's van de tocht.
We kwamen opnieuw op een Oldenzaalsestraat uit. Dit was de N734. Dit was namelijk de straat die van Losser naar Oldenzaal liep. De vorige Oldenzaalsestraat was de weg die van Enschede naar Oldenzaal liep. We volgden nu een tijdland de Oldenzaalsestraat die naar Losser liep. Door de Fleerder Esch liepen we naar de A1-snelweg toe en staken deze over.
We zagen deze dag veel Duitse auto's met het kentekenbord dat begon met de letters NOH. Die auto’s komen uit Nordhorn, Grafschaft Bentheim in Niedersachsen.
We kwamen uit op de Postweg. We volgden deze weg door natuurgebied Boerskotten, een landgoed dat 144 ha. groot is. Daarna staken we de spoorlijn van Oldenzaal naar Bentheim over. De bomen stonden er in de bossen prachtig bij met hun lichtgroen gekleurde bladeren.
Na het natuurgebied rondom de Wilmersberg kwamen we op de Kruisseltlaan langs een kapelletje. We liepen hiervoor even samen met twee wandelaars. Eén van de twee wandelaars, Henk genaamd, zei als eerste tegen mij "wandelmee". Hij kende mij dus van mijn wandelverslagen op www.wandelmee.nl en wist niet dat ik een eigen website heb. Daarop vertelde ik dat ik mijn wandelverslagen eerst geheel op mijn eigen website plaats en vervolgens op Wandelmee plaats. Hij (Henk) kon zich mijn kritiek op de Barchemse 4-daagse herinneren. Iedereen mag per slot van rekening zijn eigen mening hebben en die meestal ook openbaar maken. Henk vroeg mij ook nog of ik iets wist van de Wandelmee-correspondent uit Epe, omdat hij al een tijdlang niets van hem had gehoord. Maar bij het genoemde kapelletje scheidde onze wegen zich omdat ik het kapelletje op de foto wilde zetten en zij verder liepen.
Op 26,7 km werd de eerste grote rust bereikt bij hotel/restaurant Het Grote Zwaantje in De Lutte, gemeente Losser. De Enschedese wandelbond (EWB) had op deze dag ook een wandeltocht georganiseerd. De oorspronkelijke startlocatie van hun tocht was niet meer beschikbaar. Daarop was hun startlocatie onze grote rust. Nu leek de bepijling van de EWB-tocht erg veel op die van onze tocht. Er zijn dan ook wandelaars van de EWB-tocht geweest die pijlen volgden van onze wandeltocht met alle gevolgen van dien.
Een paar honderd meter na de rust kwamen we langs kapelletje Middelkaamp. Omdat we het vorig jaar hier al een foto van hadden gemaakt lieten we dat nu achterwege. Het kwam deze dag trouwens herhaalde malen voor dat we geen foto's maakten van objecten waar we het voorgaande jaar al foto's van hadden gemaakt.
Wij zetten nu koers naar De Hooge Lutte op het 240 ha grote landgoed Egheria. Daarbij kwamen we ook langs Huize De Ticheler. We doorkruisten de verdwenen NS-wandeling Hakenberg. Ook het

De Hakenbergroute volgde voor een deel het Fabriceurspad (Oldenzaal-Lingen [Duitsland]; ca. 55 km), het Noaberpad (Nieuweschans-Emmerich; ca. 330 km) en het Twentepad (rondgaande route: Almelo, Ootmarsum, Oldenzaal, Almelo; ca. 85 km).

We zetten nu koers naar Denekamp. Op weg hier naar toe volgden we enige km's (2½ km) een parallelweg langs de Denekamperstraat. Hier langs was ook een (koude) wagenrust op 30 km van de tocht. In buurtschap Hoenderkamp sloegen we af en dwaalden door dit buurtschap. Langs de Volterdijk kwamen we nog langs een kruisbeeld. Bij de romp van een grote oude molen zonder wieken sloegen we af en zetten koers naar het Borgbosch en het riviertje de Dinkel.
Vlakbij de oude molen werden we ingehaald door een groep hardlopers. Het groepje bestond uit 9 man, waaronder ook enige dames. Ze hadden allen een geel gekleurde en reflecterend T-shirt aan en de groep werd vooraf gegaan door een fietser en achteraan reed ook een fietser. Het leek wel wat op een Euraudax-groep, maar dan hardlopend.
Nu kwamen we in het Dinkelland, het land waar de rivier de Dinkel door heen stroomt. Bij de laatste boerderij voor de brug over de Dinkel (Hoog Ende) was een (warme) verzorgingspost op 35 km. Dit was een post waar ook warme dranken en bouillonwerden verstrekt. De temperatuur was in dit beschutte hoekje toch zeker tot 25 graden opgelopen. Voor de wandelaars waren daarom de stoeltjes iets van de verzorgingspost geplaatst om niet te warm te worden, zodat deze op een wat koelere plek stonden.
We staken de Dinkel over en even later liepen we langs Huis Singraven en de nabijgelegen houtzaag-waterradmolen. Er zaten hier talrijke toeristen buiten op het terras vanwege het mooie weer.
Er kwam een rijtuig met twee paarden ervoor aangereden, waar we nog een foto van maakten. Een van de twee mannen vroeg ons of we een grote wandeling maakten. Zij hadden ons namelijk die ochtend al nabij vliegveld Twente gezien.
We liepen hier even in de gemeente Denekamp. Via het uiterst noordelijke puntje van de gemeente Losser werd de gemeente Weerselo betreden. We staken de Bijdinkel over via de Schiphorsterbrug, Verderop staken we de Volterbeek over. In buurtschap Volthe sloegen we af over de Twelweg, de weg naar boerderij De Twelhoeve. Hieraan lag een verzorgingspost op 40 kilometer.
Na de verzorgingspost liepen we verder door het Voltherbroek. Daarop werd het kanaal van Almelo naar Nordhorn bereikt. We vervolgden ons pad langs dit kanaal (ruim 3 km) en passeerden de Hunnebrug. Aan de overkant van het kanaal ligt de Huneborg. Daar waar we het kanaal verlieten was een wandelaarster rechtdoor gelopen, zie ook verderop.
Op 45 km was weer een (warme) wagenrust. Er stonden drie stoelen met daarin een deken om te voorkomen dat de wandelaars niet teveel zouden afkoelen. Twee dames uit Lochem zaten hier al en we zouden hen op de rest van de tocht nog herhaaldelijk zien, in ieder geval op de rustposten.
Verderop liepen we langs een klootschietbaan. Dit sprak ons wel aan omdat we in 2002 dit spel een keer hadden gedaan tijdens de viering van de verjaardag van een vriendin, die toen Sara zag.
Op de (hernieuwde) kruising met het kanaal Almelo-Nordhorn troffen we een merkwaardig verbodsbord aan. Op het ronde witte bord met rode rand was een dame met kruiwagen afgebeeld. Van een collega op het werk hoorden we later dat in dit gebied veel mannen, die in het café dronken zijn geworden, op deze manier door hun vrouw naar huis worden gereden. Maar hier was dat kennelijk verboden. We kwamen in de plaats Weerselo en liepen over de Stadtlohallee. Deze straatnaam deed wel erg Duits aan, maar we zaten hier ook niet zo ver van de grens met Duitsland vandaan.
Op 50 kilometer was weer een verzorgingspost. Vlak voor deze verzorgingspost waren we een thermometer gepasseerd die 25 graden aangaf.
We vervolgden ons pad naar het Stift. Even voor het Stift sloeg het parkoers linksaf. Met de eerste 5 edities dat wij deze 75 kilometer liepen waren we wel langs het Stift gekomen. De voorgaande keer, in 2006, was deze parkoerswijziging ook al doorgevoerd. Daarop besloten we hier even van de route af te gaan. Dit hadden we feitelijk al in 2006 besloten, dat als we de tocht nog een keer zouden lopen, dat we dan wel even naar de Stift zouden lopen.
Een minpunt was nu echter dat de kerk van de Stift gesloten was. Maar het plein voor de Stift straalt een enorme rust uit. Ook de andere gebouwen er om heen en een oude put en de kerk van de buitenkant waren zeker de moeite waard voor deze alternatieve extra lus. Een van de gasten die op het terras zat riep mij toe,dat als ik de kerk wilde bezichtigen, dat ik de sleutel van de kerk in het café/restaurant kon krijgen. Ik antwoordde dat ik daarvoor geen tijd had, maar ik bedankte hem wel heel hartelijk voor de tip.

Het Stift is een oud en beschermd dorpsgezicht, ontstaan in de 12e eeuw. Van oorsprong is het een Benedictijnenklooster, dat later omgezet is tot een Stift. Onder Stift verstaat men een gebouw voor adellijke jonge dames die in kloosterlijk verband samen woonden en werkten. Er is in de loop der eeuwen veel veranderd op Het Stift. Zo is de oorspronkelijke gracht gedempt, is de kerk verbouwd en is de Stiftsschuur van een oude boerenstal omgebouwd tot een restaurant. Na vele jaren is Het Stift verlaten door de juffers.
Tegenwoordig zijn de Stiftshuizen bewoond door particulieren.

De ANWB Autoroute - Sagenlandroute is 80 km lang. Met de Sagenlandroute leert u het noordelijke deel van Twente kennen. De start van de route ligt in Borne. Van daaruit rijdt u naar Tubbergen en Ootmarsum. U komt via Denekamp en Oldenzaal terug naar Borne. De route voert door Noordoost-Twente ook wel Twente Sagenland genoemd en o.a. langs de plaatsen Tubbergen, Ootmarsum, De Lutte, Oldenzaal, Borne.

We bereikten de tweede binnenrust in Saasveld. Deze was gelegen in het Scouting gebouw “Het Koningsnest” van Jong Nederland Saasveld. De verzorgers zaten vanwege het mooie weer allemaal buiten op de laatste drie wandelaars te wachten, waarvan ik er één was.
We kregen hier een kommetje groentesoep en limonade. We verwisselden hier de lege limonadeflessen voor volle limonadeflessen, want deze zaten in onze weekend-tas die door de organisatie werd mee-vervoerd. We zaten aan de tafel bij de dames uit Lochem en ze hadden tegen elkaar over mij gezegd: “die man geniet echt van de wandeltocht, want hij maakt ook foto’s”.
Bij het verlaten van deze rustpost was ik de laatste, maar vlak voor mij waren nog de twee dames uit Lochem vertrokken. Op een kruising aan de rand van Saasveld, toen we de Saasveldermolen voor de eerste keer zagen, was aan een boom op ongeveer vier meter hoogte een prijzenkast met bekers bevestigd. Toen we hier in 2006 langs liepen hadden we hier geen foto van gemaakt en besloten dit alsnog goed te maken. De prijzenkast zag er dit jaar minder mooi uit doordat het glas gebroken was, maar op de foto valt dat bijna niet op. Nog eenmaal zagen we de Saasveldermolen. Deze was het voorgaande jaar versierd vanwege moederdag.

Net buiten Saasveld staat de korenmolen. Al eeuwenlang is de Soaseler Möll een baken in de omgeving. Voor iedereen herkenbaar en vertrouwd. Hij moest af en toe weer opgelapt worden, maar heeft toch altijd dat aureool van onveranderlijkheid om zich heen gehad.

Het Molenven is het oudste natuurreservaat van Twente,.
Dit natuurgebied is een van de belangrijkste bosreservaten van Nederland, en het is een reservaat waar de natuur volledig zijn gang kan gaan. Omgewaaide bomen, dood hout en dergelijke: het wordt hier niet opgeruimd. Het reservaat bestaat voor een groot deel uit moerasbos en verboste heide. Deze bijzondere omgeving biedt dan ook plaats aan diverse watervogels zoals Wintertaling, Kuifeend, Meerkoet, Waterral en Dodaars. In het omringende bos zijn spechten en mezen talrijk aanwezig, en de Houtsnip laat zich hier regelmatig zien. Dit trekt natuurlijk veel roofvogels aan, zoals de Sperwer en de Havik. En ook de buizerd heeft in het Molenven zijn broedplaats. Het Molenven is in 1923 door de familie van Heek geschonken aan Natura Docet, die het in 1994 in erfpacht aan Landschap Overijssel heeft overgedragen.

Havezathe Weleveld
In 1300 werd volgens een inmiddels verdwenen gedenksteen het eerste huis of spyker gebouwd, dat uitgroeide tot een van de machtigste havezathen van Twente. Het Weleveld, dat als "hof to Welevelde" voorkomt in een document uit 1353, was strategisch gelegen op de kruising van een van de weinige oost-west lopende wegen en de Bornse beek. Niet alleen was er een landtol, maar ook de schepen moesten betalen, inkomsten kwamen ook uit de watermolen.
Christofel Schele van Weleveld (1528-1606), die de "Nieuwe Religie" in Borne introduceerde en tevens eigenaar was van de nog bestaande waterburcht Welbergen bij Ochtrup in Duitsland, herbouwde in 1563 een groot gedeelte van het kasteel en voegde daar in 1565 een toren aan toe.
In 1748 verbouwden Lambert en Joost van Harnbroick hetgeen Christoffel Schele en zijn echtgenote Judith Ripperda hadden gebouwd, waarbij ook de inmiddels bouwvallige toren in 1750 werd vervangen. De van Harnbroicks verfraaiden niet alleen het huis, maar herstelden ook de watermolen en legden riante tuinen aan. Uit deze tijd dateren enige tekeningen van de Havezathe.
Daarna ging het bergafwaarts. In 1804 werd het huis voor afbraak verkocht en werd het grachtenstelsel geleidelijk aan gedempt tot slechts een kleine poel resteerde. Tijdens opgravingen in 1964 en 1994 zijn vondsten uit de 14e – 19e eeuw gedaan, zoals bouwfragmenten van Bensheimer steen, scherven van aardewerk en glas alsmede een koperen windvaantje.
In 1994 werd op initiatief van de eigenaresse de kasteelgracht hersteld, waardoor ook de zogenaamde huisplaats nu weer zichtbaar is. Dit herstel werd mede mogelijk gemaakt door bijdragen van de ANWB/Zimmermanfonds, Koninklijke Nijverdal Ten Cate N.V., de Provincie Overijssel, de Rabobank Borne, de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek en het Waterschap Regge en Dinkel.

Iets verderop staken we, nog steeds in buurtschap Weleveld de Bornse beek over. Daarop werd een verzorgingspost op 62,35 kilometer bereikt. Spoedig werd nu Borne bereikt. Bij de Bornse rondweg staken we een rotonde over. Een groot bord gaf aan dat Borne 800 jaar bestond. We liepen door de wijk Molenkamp en staken de spoorlijn van Hengelo naar Almelo over. Verder liepen we in Borne langs de wijken Oldhof en Letterveld. Daarop werd verkeersknooppunt Buren bereikt, Hier komen de A1 en A35 snelwegen bij elkaar, respectievelijk scheiden zich.
Voordat we de A35 opnieuw overstaken, hadden we op 67,5 kilometer nog een verzorgingspost. Nadat we de A35 waren overgestoken liepen we Hengelo weer in en na een aantal lange straten werd de finish bereikt. We klokten een tijd van 14 uur en 39 minuten.
Mede omdat ik het voorgaande jaar op een gedeelde laatste plaats was geëindigd en omdat ik het laatste stuk goed liep, besloot ik een paar km voor het einde het tempo te verhogen. Want naast de twee dames uit Lochem was er nog een derde wandelaar, die ik kon inhalen. Deze alleen lopende wandelaar was een keer verkeerd gelopen. Ze had een afslag gemist. Toen ze zeker wist dat ze verkeerd zat, belde ze de organisatie op. Zij haalden haar op en zette haar weer op het parkoers af. Deze dame had hetzelfde tempo als dat wij hadden. Iedere keer als wij een verzorgingspost naderden, verliet zij deze post steeds weer.
Bij het betreden van het wandelhuis werden we heel hartelijk toegeklapt. We werden nog gecomplimenteerd met het feit dat ik aan het einde nog een spurt had ingezet en drie wandelaars voorbijgelopen was.
De eerste persoon die mij bij aankomst feliciteerde was Coos. Zij liep, zoals eerder gemeld, het 50 kilometer parkoers en was rond vier uur gearriveerd. Wij liepen deze tocht voor de 7e keer, hetgeen aangeeft dat wij de tocht ook heel goed vinden. Een belangrijk pluspunt voor ons om deze 75 km te lopen is het feit dat deze tocht geheel tijdens daglicht wordt gelopen.
De laatste keer dat ik een tocht van enigszins vergelijkbare lengte had gelopen was een 100 kilometer lange Euraudaxtocht vanuit Odijk rond 10 juni 2006. Maar toen was ik op 72 kilometer uitgevallen. Omdat ik op 13 mei 2006 ook de 75 van Hengelo had gelopen was ik zo enthousiast geworden dat ik dacht dat ik ook wel weer een 100 kilometer Euraudax-tocht zou kunnen lopen.
In de OLAT Club-competitie per 7 mei 2007 ben ik nu nieuw binnengekomen op een gedeelde 81e plaats van de in totaal 97 wandelaars. Er zijn nog 10 andere OLAT-leden die op de 81e plaats staan. In dit overzicht stond ook nog vermeld dat er nog 3 andere OLAT-leden meededen aan deze 75 km tocht.
Wat betreft de parkoersbeschrijving nog het volgende. Deze is heel duidelijk beschreven. Vrijwel alle zijwegen staan er op vermeld. Alleen in bosgebied stonden niet alle zijzandwegen of paden vermeld. Opvallend was ook dat vrijwel alle straatnamen correct gespeld waren. Slechts éénmaal constateerden we een onjuist gespeld straatnaam. Dat was bij punt 208. "LAH Oude Biefel" moet zijn "LAH "De Oude Bieffel".
Het was een zeer goed georganiseerde tocht met veel verzorgingsposten in een mooie wandelomgeving. Ook de verzorgers en verzorgsters waren zeer enthousiast en doen er alles aan om het je zo goed mogelijk naar de zin te maken. Bij bijna elke verzorgingspost werd gevraagd of ze je bidonflesje met water konden vullen. Er waren 71 deelnemers op het 75 kilometer parkoers

Deelname-overzicht met de gelopen tijden

jaar	Coos Verburg	Henri Floor
1995	13.57 uur	13.57 uur
1996	12.00 uur	13.38 uur
1998	12.08 uur	13.27 uur
1999	12.34 uur	13.16 uur
2003	13.24 uur	14.26 uur
2006	-	14.41 uur
2007	-	14.39 uur

Voortschrijdend gemiddelde snelheid tijdens deze tocht van 5 mei 2007
Dit is inclusief rusten. Hierdoor zijn schommelingen duidelijk zichtbaar

afgelegde afstand	voortschrijdend gemiddelde snelheid
5 km	6,3 km
10 km	6,1 km
15 km	5,9 km
20 km	5,9 km
25 km	5,9 km
30 km	6,0 km
35 km	5,6 km
40 km	6,2 km
45 km	6,0 km
50 km	5,9 km
55 km	5,8 km
60 km	5,2 km
65 km	4,7 km
70 km	4,3 km
75 km	4,0 km
overall gemiddelde	5,1 km

Henri Floor & Coos Verburg