tweede dag van de Apeldoornse Vierdaagse vierde dag van de Apeldoornse Vierdaagse Terug naar het overzicht van de Apeldoornse Vierdaagse Terug naar het overzicht van driedaagsen en vierdaagsen op de homepage van Henri Floor Terug naar de homepage van Henri Floor Apeldoornse Vierdaagse, derde wandeldag, donderdag 13 juli 2006
Apeldoornse vierdaagse 2006
Na de start doken we meteen het Orderbos in. We liepen een stuk langs de Orderbeek. Dit is een beek die relatief diep in de aarde is uitgeschuurd. We dwaalden lange tijd door het Orderbos.
We kwamen uit op het Asselsepad. Op 5,3 kilometer was de eerste verzorgingspost. Pal naast deze post was ook een OLAT verzorgingspost. Je kon hier, net als alle andere dagen, op een bankje gaan zitten. Dan bestelde je wat je wilde hebben en dan werd dat naar je toe gebracht. Op een tafel stond een bakje waarin je een vrijwillige bijdragen kon stoppen.
Aan het verlengde van het Asselsepad staken we de spoorlijn Apeldoorn-Amersfoort over. Hier maakten wij deze dag pas de eerste foto. Tot hier hadden we veel door de bossen gelopen. Met een fel schijnende zon zijn er talrijke zonplekken en schaduwplekken waardoor foto’s niet mooi overkomen naar onze mening. Het lukte ons zelfs om een foto te maken van de overweg met een klein stukje van een passerende trein. Dit ondanks de relatieve lange vertraging na het indrukken van de ontspanknop van het fototoestel.
Apeldoornse vierdaagse 2006 Na de oversteek van de voorgenoemde spoorlijn dwaalden we door bosgebied De Alkenschoten. Er kwam nog een echtpaar voorbijgelopen die een muziekinstrument bespeelden. We kenden het muziekinstrument echter niet van naam. In het Willemsbosch konden we een aantal zonnestralen in het bos mooi “vangen” bij het maken van een foto.
We staken de A1-snelweg over. Vlak hierna was alweer een verzorgingspost op 9,1 kilometer. Op een bankje waar twee 50 kilometer lopers zaten konden we bijzitten. Verder dwaalden we nu door het Ugchelsebos. Het was daarbij af en toe vrij heuvelachtig. We moesten verschillende keren flinke heuvels nemen. Dit bosgebied was heel mooi met brede lanen omzoomd met recht achter elkaar staande bomen.
Uiteindelijk kwamen we uit op de Hoog Buurlose Heide. Spoedig daarop werd, na beklimming van een 82 meter hoge heuvel, de
Willem Wensinkbank bereikt. Hier genoten we van het verre uitzicht. Ook aten we er wat. We bleven hier zeker 20 minuten zitten. Hier was ook een mooie gelegenheid om talrijke bekende en minder bekende wandelaars te fotograferen. Verschillende leden van het Belgische Wandelmee passeerden en werden op de gevoelige plaat vastgelegd. Daarbij waren ook twee dames met twee jonge jongens die ook de 40 kilometer liepen.
Apeldoornse vierdaagse 2006 Nabij de rustpost van de afgelopen jaren liepen wij, in gezelschap van een aantal andere wandelaars, zonder op pijlen te letten, hier naar toe. Waar waren alle wandelaars gebleven? En wat was het donker in het gebouw. Toen we de deur probeerden te openen bleek deze op slot te zijn. Nu pas drong het tot ons door dat hier dit jaar niet de rustpost was. Er bleek hier ook geen pijl naar toe te wijzen. We hadden in ons hoofd zitten dat dit het gebouw Wandellust was, wat ook in de parkoersbeschrijving stond vermeld. Maar Wandellust was niet de naam van een gebouw, maar van een wandelvereniging.
De officiele rust bleek meer dan een kilometer verderop te zijn. Daarbij kwamen we nog langs de voormalige kantine van Radio Kootwijk waar vroeger de grote rust was. Deze zag er nu zeer troosteloos uit. Temeer omdat deze tot twee maal toe in de fik was gestoken. Even verderop kwamen we bij een hoog gebouw, het eigenlijke Radio Kootwijk gebouw Apeldoornse vierdaagse 2006
Het zendstation.
Als handelsnatie heeft Nederland van oudsher een groot belang bij goede en snelle internationale communicatieverbindingen. Tot aan de eerste wereldoorlog was het daartoe grotendeels afhankelijk van buitenlandse kabel- en telegrafieverbindingen. Toen Engeland tijdens de eerste wereldoorlog besloot om de berichten die via zijn kabels liepen te gaan censureren, werden de nadelen hiervan overduidelijk en kwam de noodzaak van onafhankelijke internationale communicatieverbindingen vast te staan. In 1917 werd dan ook besloten tot de bouw van een eigen zendstation voor de lange golf.
Als locatie werd gekozen voor de zandverstuivingen bij Kootwijk, waar eind 1918 werd begonnen met de werkzaamheden. Op 16 juni 1920 werd begonnen aan het zendgebouw
Overigens werden ook nog werklozen ingezet bij de bouw. Dit bespaarde 300.000 gulden. Als onderkomen werd voor hen een barakkendorp ingericht.
Op donderdag 18 januari 1923 – 05.40 uur lokale tijd – werden in Bandoeng (Ned-Indië) via golflengte 8400 meter voor het eerst de radiografische signalen uit het 11.410 kilometer verderop gelegen Kootwijk ontvangen. Een historisch moment in de Nederlandse radiogeschiedenis. Op 7 mei 1923 werd zendstation Radio Kootwijk (internationale roepletters PCG) officieel in werking gesteld. Zijn bijnaam Lange Gerrit kreeg de zender vanwege de G uit de roepletters, in combinatie met de lange golven waarop hij werkte. Door de jaren heen kreeg Lange Gerrit steeds fraaiere bijnamen zoals ‘de sfinx’, ‘de mastodont’, ‘de betonnen basiliek op de Veluwe’, ‘de kathedraal van Kootwijk’ en ‘een Hollandse Palladio’.
Apeldoornse vierdaagse 2006 Hier was dan de rustpost. De afgelegde afstand bedroeg hier 17,9 kilometer. Bijna alle wandelaars die hier buiten zaten, zaten in de schaduw. Wij gingen binnen zitten. Even later kwam een provinciegenote binnen, die het best zwaar had deze dag op de 50 kilometer. Na een behandeling bij de EHBO-post ging het een stuk beter. We liepen verder langs de zij- en achterkant van het gebouw Radio Kootwijk. Het was deze dag best warm met maximum temperaturen van 28 graden. We zetten nu koers naar het Kootwijkerzand. Dit nieuwe parkoers was weliswaar heel mooi. Maar omdat grote delen van het Kootwijkerzand steeds meer vergrast, was er van de “zandbank” van verhalen uit het verleden steeds minder over. Ruim voordat we het Kootwijkerzand verlieten besloten even zo’n 50 tot 100 meter van het pad te gaan en achter een heuvel te gaan zitten om van de wijdsheid en de rust te genieten.
De boswachterij Kootwijk bestaat uit het Kootwijkerveen, de bossen van Kootwijk en heidevelden bij Stroe en Hoog Buurlo. Het hart is het Kootwijkerzand. Een natuurreservaat van zevenhonderd hectare. De helft ervan stuift, de andere helft is begroeid met mossen en grassen. De wandelaar mag er gaan en staan waar hij wil.
Sierlijke ribbels in het blinkende zand. Als de zee op het droge. Nadat het heeft gewaaid, lijkt het alsof hier nog nooit iemand is geweest. En net als de ‘echte’ woestijn kent ook het Kootwijkerzand extreme temperatuurverschillen.
Op een mooie zomerdag kan het op de zuidhellingen wel vijftig graden worden. Het kwik tuimelt dan ’s nachts tot wel veertig graden naar beneden.
Het ruig haarmos is een van de unieke planten die zich aan deze bizarre omstandigheden heeft aangepast. Prachtig groen in de herfst en winter, een bloeiend rood tapijt in het vroege voorjaar. En dan verdrogen om de zinderende zomer te overleven. Op de windluwe plekken groeien meer planten die nergens anders op de wereld voorkomen, zoals heidespurrie en zandzegge.
Kenmerkend voor het Kootwijkerzand zijn de bizar gevormde vliegdennen. Vernoemd naar het gevleugelde zaad dat spontaan is komen aanwaaien. Vaak zijn ze meer dan een eeuw oud. Door wind en zand gegeseld, zijn de wortels dan vaak kaalgestoven. Ze lijken op stelten in het kale landschap te staan.
Apeldoornse vierdaagse 2006 Toen we het Kootwijkerzand verlieten was daar nog een kontrolepost. Hier waren een paar smalle paadjes tussen hekken. De kontroleurs konden hier zonodig nog makkelijk aanwijzingen geven. De 30 kilometer lopers zaten hier inmiddels ook weer bij. Omdat we het in de lus van de 40 kilometer zo rustig aan hadden gedaan waren er nu vrijwel geen 30 kilometer lopers meer.
Op 22,3 kilometer was bij camping van Landgoed Kerkendel de officiele rustpost. Omdat we kort daarvoor nog een rust hadden gehad, besloten we hier door te lopen. Na een kort trajekt over een asfaltweg betraden we spoedig weer een bospad. We kwamen uit in bos en heidegebied Regelbergen.
Onder de naam de Regelbergen zijn de parallelle heuvelrijen bekend langs de weg van Kootwijk naar Assel/Hoog Soeren.
Aan het eind hiervan kwamen we op een asfaltfietspad uit. Hier zat een echtpaar op een bank. We gingen er naast zitten. We zagen in eerste instantie niets bijzonders aan de mannelijke wandelaar. Maar zijn vrouw was via haar mobieltje met iemand in gesprek. Op een gegeven moment leidden we er uit af dat de man last had van hartritme stoornis. Het ging al wel beter zei zijn vrouw. En de bestelde ambulance uit Arnhem kon geannuleerd worden zei ze. Toch kwam even later een ambulance aangereden, achtervolgd door een politieauto. Op het moment dat ik dit intik is de Nijmeegse vierdaagse afgelast en reden er op dinsdag 18 juli volop ambulances.
Na een welverdiende rust vervolgden we ons pad om enige tijd later aan te komen bij Halte Assel op 27,5 kilometer. Zoals gewoonlijk zit het terras, zeker met dit weer bomvol met wandelaars en mensen die hun bekenden kwamen aanmoedigen en toeristen.
Assel is helemaal geen dorp maar eigenlijk een landgoed met daarop een handvol woningen.‘Het landgoed werd begin vorige eeuw gesticht door de heer Westerwoudt, een bankier uit Bloemendaal. Er stonden wat arbeiderswoningen en een grote villa. Langs de spoorlijn kwam een station vanwaar hout werd vervoerd. Dat stationnetje, Halte Assel, lag schuin tegenover de huidige gelijknamige cafetaria. Die halte bracht hier ook toeristen.’
Apeldoornse vierdaagse 2006 We vulden onze watervoorraad weer aan. Zowel direkt lichamelijk als flesjes fris in onze rugzak.
Halte Assel ligt aan de spoorlijn Amsterdam-Zutphen. Het station werd op 15 mei 1876 geopend. Op 15 mei 1935 werd het gesloten en heropend op 1 maart 1943. Daarna weer gesloten op 17 september 1944.
Nu volgden we een lang asfaltpad langs de Pomphulweg met fraaie uitzichten op de Asselse Heide. Daarna betraden we een bosgebied met de naam Pomphul. Eigenlijk is Pomphul de benaming van het kleine vennetje wat hier ligt en waar we ook langs liepen. Daarna betraden we het plaatsje Hoog Soeren. Onder het bord van de bebouwde kom van Hoog-Soeren was de tekst “Waerderkaas – Vol van smaak” aangebracht. Enige mensen stonden daarna klaar met borden waarop stukjes kaas lag. Onder het nemen van een stukje kaas zeiden we dat we wel is wilden weten of deze kaas wel vol van smaak was. We passeerden een huis waar aan de rechterkant van de weg de tuinslang “aan” stond. Normaal lopen we hier voorbij. Maar nu vulden we een flesje met water.
Op 31,8 km was nog een officiële rust bij Pannenkoekenhuis "Berg en Dal" te Hoog Soeren. De laatste wagenrust aan het Asselpad was op 35,9 km. We lieten ons hier een stuk annanas goed smaken. Ook brachten we hier weer een bezoek aan de OLAT-verzorgingspost. Verderop zat langs ons pad op een zelf meegenomen stoeltje een man. Toen we hem passeerden, bleek het een bekende te zijn. Met hem hadden we jarenlang (van 1984-1992) Euraudax tochten in Noord-Holland georganiseerd. Want ik heb van 1979 tot 1986 in Alkmaar gewoond. Hij heeft gezondheidsproblemen, maar kan nog wel de 20 kilometer lopen. De finish werd deze dag even voor 4 uur bereikt. De dagafstand bedroeg deze dag 38,8 km. Het IVV-nummer was 10903.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg