pannenkoekenstapperke bij Euraudax in Zandbergen (België)

Dit verslag is afkomstig van www.wandelmee.be
De schrijfster van dit verslag is Annemie Sterck
De fotoos zijn gemaakt door Clement Coclez

Als ik op 22 april 2006 aankom in Zandbergen is het in het kleine zaaltje al behoorlijk druk. Lucia en Helga hebben achterin oa voor mij en nog een paar andere vrienden plaatsjes vrijgehouden.
We hebben nog ruim de tijd om wat te kletsen en we profiteren er ook van om alle drie ons WEIR DOENG VOESJ tshirt aan te trekken. We hebben wel wat lol want de buitenlanders (deze die geen Oilsjters verstaan) proberen de betekenis te achterhalen van de teksten op ons t-shirt. Mark is er ook en heeft lekkere grote “bezekoeken” mee. Merci hé
Om 11U stipt fluit Peter het vertrek af en meteen schuift iedereen naar buiten. Onder een stralend zonnetje vatten we onze eerste lus aan via Pollare.

Pollare, is gelegen op de steile helling van de Dendervallei. Het heeft een een zeer oude woonkern van waaruit men een fraai uitzicht heeft. Het landschap van dit schilderachtig dorp omvat 2 delen, nl. de grachtenrijke Dendervallei, met weiland en populierenaanplantingen en de eerdergenoemde steile rechterhelling van het dal (13-67m), met de wijk Steenberg als hoogste punt. De laagst gelegen wijk draagt de naam Nekkersput (vermoedelijk afgeleid van Nekker = watergeest of kabouter) De Dender vormt de grens van het noordwestelijk en het noordelijk deel van de gemeente welke verder door Ninove, Meerbeke en Denderwindeke is ingesloten. Verder zijn er nog 3 kleine waterlopen nl. de Ijzermanbeek , de Moensbroeckbeek en de Reite.

Via smalle betonwegen belanden we algauw in het naburige dorpje Appelterre.

Op het einde van vorige eeuw verwierf Appelterre-Eichem faam als tabaksdorp
Vlak voor het kerkje van Appelterre staat een standbeeldje ter ere van de “toebaksplanter”

In het klooster van Neigem was vroeger de 'Volkssterrenwacht Neigem' ondergebracht

DeGroene Koepelroute is een fiets/wandelpad die haar naam te danken heeft aan de abdijkerk van Ninove die een groene koepel heeft. Het pad vertrekt aan die kerk

Nog andere mooie glooiende wandelpaden wisselen af met smalle betonwegen. Overal zijn boer en tuinder aan het werk. Aroma’s afkomstig uit stallen en nu aanwezig op velden dringen onze neuzen binnen. Jaja de stad ligt een eind weg. Weldra nadert het einde van de eerste lus en even later zijn we terug in Zandbergen waar voor iedereen een flink stokbrood klaarligt en er is ook nog soep maar voor dit laatste bedank ik. Handig dat Frank naast me zit.
We kunnen hier natuurlijk niet blijven zitten want er resten ons nog 73 km en dus gaan we terug op pad. Bovenkassei op, richting Nieuwenhove. Rechts ligt de Bosberg maar die laten we nog even links liggen. Een jongeman die een tuinbankje een nieuw kleurtje geeft, stopt zijn werk even om die gekke bende te bekijken waarop Marcel opmerkt dat hij gerust mag verder werken en hem niet zo moest bezien want dat hijzelf zeker niet zou komen helpen.
In Vollezele dalen we vlak over de Mark een klein trapje af zodat we nu naast de Mark kunnen lopen. Het riviertje maakt hier een paar prachtige meanders. En dan zijn we in Galmaarden.

Galmaarden is gelegen in Vlaams Brabant, het Pajottenland.

We gaan het brugje over en links zien we de kerk gewijd aan St Pieter én de wagenrust is er ook. Jongens jongens, worden wij hier verwend!!! Het zonnetje wordt nu stilaan moe van haar eerste grote werk en zakt langzaam dieper. Het koelt erg af en ik krijg het behoorlijk koud. Ik begin te hopen op een flinke klim om het wat warmer te krijgen maar ondanks we even later een mooi uitzicht krijgen over de Markvallei, wil het maar niet lukken. Ondertussen houden we de gek met de taalgrens: eerst door Viaene, voorbij taverne “In d’oude Pompe”, ooit de paardenstal van een kasteel dat nu in verval staat. Rechts het Viaenepleintje met het kerkje en dan gaan we richting Deux Acren waar we nog snel een appeltje toegestopt krijgen.
We zetten nu de terugkeer in naar Vlaanderen : een beetje klimmen en dalen en via Overboelare bereiken we Geraardsbergen.

Geraardsbergen heeft binnen zijn huidige grenzen twee grote entiteiten van lokaal historische betekenis: Er is vooreerst de middeleeuwse stad, vandaag Geraardsbergen Centrum en eertijds, naast Aalst, één van de twee steden van het zogeheten 'Land van Aalst' (Ninove behoorde niet tot dit land).
Er is ook de heerlijkheid-baronie Boelare, binnen het 'Land van Aalst'. Tijdens het ancien régime (vóór 1789) hingen de meeste deelgemeenten, op Grimminge, Moerbeke, Viane en Zarlardinge na, af van het 'Land van Boelare'. In de loop van de eeuwen zijn er wel regelmatig verschuivingen geweest. De Baronie is een mooi stukje Geraardsbergen, eigenlijk dus deelgemeente Boelare :
Het huidige Geraardsbergen omvat 9 van de 12 dorpen welke de heerlijkheid-baronie van Boelare samenstelden: Goeferdinge, Idegem, Nederboelare, Nieuwenhove, Onkerzele, Overboelare, Smeerebbe, Vloerzegem en Waarbeke. Ze is misschien wel net zo oud als het oude graafschap Vlaanderen zelf dat in de 9de eeuw is ontstaan. Boelare was een leen (een goed dat een leenman als het ware in bruikleen heeft van zijn leenheer) van het graafschap Vlaanderen en hing af van het grafelijk leenhof (rechtbank) Ten Stene van Aalst. Boelare was (naast Pamele, Cisoing en Eine) één van de vier pairschappen van het graafschap Vlaanderen.
De heer van Boelare was niet alleen één van de vier ‘beren’(pairs) van Vlaanderen, hij had ook de status van baron (soort legergeneraal). Hij had zijn kasteel in Nederboelare dat er vermoedelijk, onder de vorm van een burcht, al in de 9de eeuw stond. Het werd zwaar beschadigd en bijna vernield op het einde van de 16de eeuw en werd in de beginjaren 1600 terug uit de grond gestampt (zie ook www.geraardsbergen.be)

Tijd voor de warme maaltijd. Aan de ingang van de feestzaal van “Villa Wilson” heet een ober in mooi uitgedost uniformpje ons van harte welkom. Jawadde, mogen wij wandelaars hier binnen ? Ja hoor want tenslotte zijn we goe bezig. We krijgen een ruim en heel lekker maal aangeboden. Als toetje volgt zelfs nog een ijsje met advocaat. Wat is het fijn wandelaar te zijn ! Arthur die achterin de feestzaal alleen aan een tafeltje zit, heeft een mooi overzicht over de ganse zaal. Hij glimlacht want hij ziet “dat het goed is”.
Na het eten hebben we nog tijd om de voetjes even te verzorgen: een pleister, een zalfje, verse kouskes… kan nuttig zijn want pas de helft van deze tocht zit er op en volgens het plannetje staat ons nog één en ander te wachten.
Peter fluit zijn troepen samen en we gaan weer de koude nacht in. Koude handen zal ik niet meer hebben : daarvoor zorgen een paar reservekousen (hoezo ???) De gouden dame kijkt toe hoe we afdalen. We doorkruisen het centrum van Geraardsbergen.

Geraardsbergen is klein maar pittoresk én met hun eigen manneke pis. In Brussel hebben ze er ook ene maar dat van Geraardsbergen zou 160 jaar ouder zijn, en zou de hele Dender al hebben volgeplast toen dat van Brussel pas begon te wateren.

Everbeek is een deelgemeente van Brakel en ligt helemaal zuidwaarts in de Vlaamse Ardennen. Het is gevormd door twee afzonderlijke woonkernen: Everbeek Beneden en Everbeek Boven. Beiden liggen in een uitgestrekt landbouwgebied.

Het is nu donker maar uit vorige wandeltochten weet ik dat je hier uren kan wandelen in een glooiend landschap ,tussen weidse velden, heel stil, met enkel de geluiden van de natuur op de achtergrond. Echt een streek naar mijn hart dus en ver weg van de stad. In Everbeek hebben we twee wagenrusten : de ene aan de Kloosterstraat en de andere aan de kerk van Everbeek Beneden. We keren terug naar Geraardsbergen via verschillende van de 15 deelgemeenten, vaak met vreemd klinkende namen. Zarlardinge, Goeferdinge en dan ……. diep ademhalen want de muur ligt vlak voor ons. Het getater en gelach sterft uit en maakt plaats voor diep gehijg en gekreun maar uiteindelijk komt de ene na de andere boven bij de kapel, met een diepe zucht van verluchting. Onder ons zien we de lokkende lichtjes van de stad. We duiken de diepte in om vervolgens na een kort klimmetje alweer Villa Wilson te bereiken. Grote stapels boterhammen en beleg staan voor ons klaar en er wordt vlotjes koffie geschonken. Klasse, die mensen zijn al de ganse nacht voor ons in de weer, zonder mopperen, steeds even vriendelijk blijvend
Ondanks de rijke warme maaltijd van een paar uurtjes geleden, gaat ook het ontbijt er vlotjes in. Als we weer buiten staan, breekt de dageraad reeds aan. Er resten ons slechts een kleine 18 km. Kleine maar vooral pittige kilometertjes met een paar stevige klimmetjes: met eerst de Kloosterstraat, welbekend in wielerkringen en daarna de Bosberg.

De Bosberg, in Galmaarden gelegen, is een brede kasseiweg, 1350 meter lang in totaal. Het stijgingspercentage is op zijn sterkst 11 %.

Een fikse kuitenbijter dus, zeker rekeninghoudend met het feit dat we er al 87 km hebben opzitten. Gelukkig kunnen we op de top even uitblazen bij de wagenrust. De rest van onze tocht wordt het simpeler gehouden. We wandelen via Waarbeke waar een laatste rustpunt voorzien is aan het kerkje. Over Grimminge volgen we het jaagpad naast de Dender. Het is nog vroeg en er hangen nevelslierten over het water. Rechts voor ons , net boven de horizon, kleurt het zonnetje knaloranje. De Padstapperkes wrijven zich reeds in de handjes.
In de verte, recht voor ons zien we de brug over de Dender en links daarvan de kerk van Zandbergen. Aan de brug staat iemand klaar met een ruiker bloemen om de geliefde te feliciteren met de knalprestatie. Alle blij en voldaan duikelen we even later het kleine zaaltje binnen. Felicitaties gaan vlot over en weer. Ook nu weer worden enkele superwandelaars gehuldigd. Eén ding hebben ze allen gemeen : allen zijn ze verwoed verzamelaar van Gouden Adelaars en ze zijn hongerig naar meer, want ze zijn goe bezig.
Ook Peter is goe bezig; zijn eerste organisatie van een 100 km was gewoon àf. Niks op aan te merken. Proficiat Peter , ook jij bent goe bezig en ge moogt ook voesj doeng. Over goe bezig zijn en voesj doeng gesproken: vandaag organiseren de Padstappers hun Mattentaartentocht. Geraardsbergen is slechts vijf km verderop. Hmmm Zullen we? Jàààààààààààààààà
Menig Eurodaxer breit er dan ook nog een stukske aan, even verderop, bij de Padstappers.
Tot straks

Annemie Sterck