Het Broekerpad is een wandeling van 5 km. vanuit het centrum van Scherpenzeel naar het zuiden en zuidwesten. De wandeling voert langs het Huis Scherpenzeel, via de Lunterse Beek, langs de (voormalige) 'broeken' (moerassige stukken land) en het Valleikanaal.
Even volgden we de Emminkhuizerlaan (de laan naar buurtschap Emminkhuizen), maar spoedig sloegen we een zandweg in om daarna bij een bruggetje van 2 planken uit te komen. Deze oversteek ging niet geheel vlot. Er was een wandelaar die een stevige stok had gevonden. Daarop gingen twee wandelaars pal naast het bruggetje staan, aan beide zijde van de sloot en hielden de stok zodanig past, dat er een alternatieve leuning voor het bruggetje was ontstaan. En daardoor voelden veel wandelaars zich zekerder, waaronder ondergetekenden.
We kwamen uit bij de Emminkhuizerbeek. Hierlangs lag een zandrug. Deze volgden we tot nabij de voormalige Batterijen, een oud verdedigingswerk nabij een spoorwegovergang. Nu volgden we de spoorlijn Utrecht-Arnhem een tijd zoveel mogelijk parallel en passeerden daarbij Camping De Batterijen.
Bij het voormalige Fort aan de Buurtsteeg staken we de spoorlijn over. Het voormalige Fort aan de Buurtsteeg is vrijwel geheel overwoekerd en is dan ook aan het blote oog geheel onttrokken.
FORT AAN DE BUURSTEEG (bron: www.grebbelinie.nl)
In 1742/1743 werden de eerste plannen gemaakt om een versterking aan te leggen in de bocht van de Slaperdijk ter hoogte van de Buursteeg(nu Klompersteeg). Het schetsontwerp was bedoeld om een project voor te bereiden dat zou leiden tot 'dekking der sluys genaamt de Juffrouw-wijk'. De plannen omvatten een klein hoornwerk en een versterking ter hoogte van De Schalm. Het duurde tot 1786 tot het fort uiteindelijk aangelegd werd, geheel omgracht en voorzien van bastions, lunetten en vijfhoekige redouten. Deze keer lag het accent op het verdedigen van de oostelijke toegang van de Emminkhuizerberg en de bescherming van de Slaperdijk. Op het terrein stond een gemetseld wachthuis, waarin tevens levensmiddelen werden opgeslagen, mede afkomstig van de boerenwoningen die binnen de wallen waren gesitueerd. In logeerloodsen verbleven achtereenvolgens Nederlandse Carabiniers en Ierse en Engelse Dragonders om de naderende Franse legermacht te weerstaan. Net als elders vluchtten de verdedigers, toen de inundaties tijdens de strenge winter van 1794/'95 bevroren. Een Franse bezetting van het fort volgde. In 1939 werden er voorbereidingen getroffen in het kader van de mobilisatie. Oostelijk werd een(thans nog aanwezige) anti-tankgracht gegraven en een S-kazemat bestreek de weg, die inmiddels niet meer door het werk liep, maar langs het verdedigingswerk afboog naar Veenendaal. Het werk was voorts nog versterkt met een stuk PAG en een mortier. Tijdens de Duitse bezetting werd het fort gebruikt door de Hollandse SS. Op een Duitse bunker op de zuidelijke redoute was de camouflage opmerkelijk; geschilderde raampjes met gordijntjes moesten bij de vijand de indruk wekken, dat men een huis passeerde… Helaas is deze schildering inmiddels bedekt met graffiti. Het noordelijk deel van het fort is in gebruik als camping('De Batterijen'), het zuidelijk deel is gerestaureerd en een gemeentelijk monument.
Op weg naar de A12-snelweg passeerde een auto die door een plas water reed en daardoor een golf water deed opspatten waardoor een tiental wandelaars nog natter werden dan ze al waren. Want het was al een tijdlang aan het regenen.
Rond half één werd de finish bereikt. Coos had voor de 50 kilometer ingeschreven, Daardoor bleef ik bij de finish nog totdat de groep aan de tweede lus van de 50 kilometer begonnen.
Nadat het de eerste twee uur redelijk droog was gebleven, was het daarna meer gaan regenen. Tot en met de finish had het daarna min of meer doorlopend geregend. Bij de tweede lus druppelde het aanvankelijk nog iets, maar spoedig werd het droger en werd het mooier weer. De zon kwam er daarbij verschillende keren nog te voorschijn. Het IVV nummer was 11468.
Er was een wandelaar uit Utrecht, die op de eerste dag van deze tweedaagse Euraudaxtocht, een 50 km niet geheel aandurfde. Daarop zei een wandelaar tegen hem dat hij voor de 25 km kon inschrijven en daarna altijd nog kon beslissen om aan de tweede 25 km mee te doen. Nadat hij uiteindelijk de eerste dag 50 km had gelopen,besloot hij de tweede wandeldag ook 50 km te lopen. Omdat hij echter geen auto heeft en hij met het openbaar vervoer niet goed op tijd kon komen, besloot hij dan maar de fiets te nemen. Maar het was wel 36 km fietsen, die hij afloop ook nog terug moest fietsen. Hij heeft uiteindelijk 100 km gewandeld en 72 km gefietst.
|
Henri Floor & Coos Verburg |