75 Van Hengelo, 13 mei 2006 (verslag van Carola Regts)
Hoeveel uur doe je over 75 kilometer? Dat was de vraag die je vòòr de tocht moest beantwoorden. Je kon kiezen tussen 9,10,11,12,13,14 en als maximum 15 uur. De 80 in Sittard vorige maand had ik in 16 uur en 3 kwartier gedaan, dus ik heb me maar opgegeven voor de 15 uur groep. Het zou wel doorlopen worden. Of eigenlijk, minder lange en minder vaak pauze houden. Want daar gaat het altijd mis bij mij. Iedereen die binnen zijn tijd liep kreeg een sportbeker.
De tocht begon om klokslag 6 uur. Dat betekende dus erg vroeg het bed uit. Om kwart voor 6 stonden we al in het Wandelhuis te wachten. Er waren nog weinig bekende gezichten.
Na een praatje mochten we naar buiten en toen de klok 6 sloeg konden we vertrekken. Het was lekker weer. De voorspellingen waren niet best voor vandaag: onweer en veel regen. Gelukkig was daar niet veel van te merken.
De eerste 10 kilometer liepen vlot weg. Ze hadden op elke 5 kilometer een bordje gezet met op welke afstand we ons bevonden. Ik zou de eerste 26 km met mijn moeder en Julia en Dennis lopen. Maar die laatste 2 liepen al gauw een klein stukje achter, waarna we met zn tweeën verder liepen. We liepen richting Enschede en liepen door Driene, een bosrijke omgeving en we kwamen weer achter de campus van universiteit Twente langs.
Op 10 km was de eerste wagenrust.Toen we nog liepen vroeg iemand al wat we wilden drinken, en hij schreeuwde dat door naar de post, waarna ons drinken klaar stond en we zo verder konden. Wij bleven even staan maar gingen al gauw weer op pad. We wilden deze ochtend zo veel mogelijk doorlopen zodat we 's middags wat rustig aan konden doen. De volgende 10 kilometer ging richting Oldenzaal en de Lutte.
Ik liep nog steeds alleen met mijn moeder en de massa begon zich uit te spreiden. Nou ja massa: Er waren 90 deelnemers op de 75 km en ongeveer 60 op de 50 km. We kwamen in gesprek met 2 vrouwen en een man, die maar een paar kilometer van ons af blijken te wonen, in Bornebroek. We liepen samen tot de 2e wagenrust. Hier liep ik verder met 2 van hen en bleef Cynta achter met mijn moeder. Bij deze post kregen we ook eten, er waren allerlei broodjes en drankjes te krijgen. Eenmaal weer aan het lopen kwam Dennis achter ons aan. Hij had 13 uur opgegeven en moest dus wel even doorlopen. Dat deed hij dan ook, maar we kwamen hem in de Lutte, bij de 1e grote pauze op 27 km al weer tegen. Ik liep het laatste stukje hiernaartoe iets harder en kwam in gesprek met een man die Parkinson had. Toch wel knap dat zo iemand nog meedoet aan zo'n grote tocht. Bij de rust raakte ik hem kwijt.
Bij de rust zat Dennis ook weer en na een paar minuten kwamen ook mijn moeder en Julia binnen. Het was bijna half 11 en ik begon met de veterverkoop voor Sunny. De eerste paren vlogen weg. Tegen 10 voor elf liep ik verder met Dennis. Hij besloot een tijdje met me mee te lopen en smiddags het tempo erin te zetten. We liepen op met de secretaris van de EWB. Hij is ook parcourbouwer, en heeft het parcours van de Ronde van Twente ook gebouwd, die ook door deze omgeving loopt. Ik had inmiddels afscheid genomen van mijn moeder en Julia, die ons gingen verlaten en we wensten ze veel succes. Zij zouden via Oldenzaal weer naar Hengelo gaan.
Op 30 kilometer zat weer een post met wat te drinken en fruit. Ik had een steentje in mijn schoen en ging eventjes zitten om die eruit te halen. We liepen verder in hoog tempo, langs een autoweg, en de zon begon enorm te branden. De route liep richting Denekamp. Ik zag nog een heel schattig klein muisje voor mijn voeten langs schieten. Gelukkig gingen we na een kilometer of 2 het bos weer in. En op 35 km was er weer een post bij een boerderij. Hier kwam ik in gesprek met Henri Floor, die promotie aan het maken was voor zijn website. Hier kwam ik de 3 mensen uit Bornebroek ook weer tegen, maar zij liepen al weer verder.
Wij gingen na een paar minuten ook weer verder, op naar de volgende post.We kwamen langs kasteel Singraven, met het daarbij gelegen waterrad. Erg leuk om daar langs te lopen. Het was er ook erg druk met weekendtoeristen. De volgende post zat op 40. Ook weer bij een boerderij. Ik kreeg last van een blaar. Ik wilde hem doorprikken maar ik kon geen naald vinden. Ook bij deze post hadden ze geen naald. Ze wilden iemand voor me bellen maar dat vond ik niet nodig, dan moest ik weer zolang wachten. Ik heb er dus nieuwe tape op gedaan en ben weer vrolijk verder gegaan. We kwamen steeds Henri weer tegen, liepen vaak met hem op en bij de pauzes was hij steeds eerder weg, waarna wij hem later weer inhaalden.
We liepen nu al aardig in de achterhoede, bij de laatste 6. Dennis zou nog hard moeten lopen als hij die 13 uur wilde halen. De etappe die nu volgde ging grotendeels langs het kanaal Almelo-Nordhorn. Wat een rotstuk was dit zeg. Heel ver zag je een brug met een mini-autootje en daar moesten wij dus naartoe. Maar toen we er eenmaal waren waren we ook al gauw op de 45 km post. Hier liep ik weer met Henri, die me vertelde dat zijn vrouw ook 75 wilde doen, maar toch met de 50 route is meegegaan. De bordjes die om de 5 km stonden waren na 37,5 km bezig met aftellen. Op deze post kreeg ik een banaan, en weer een paar bekertjes melk. Ik had het vandaag helemaal met melk. Ik drink nooit melk, maar ik heb geloof ik op deze tocht wel een liter of anderhalf naar binnen gewerkt, buiten de 'normale' flesjes water om. We kwamen nu ook steeds 2 mannen tegen die in Wierden bleken te wonen. Zij bedachten even dat Dennis en ik een stelletje waren en dat we in de achterhoede liepen omdat we steeds op een bankje zaten. De vrijwilligers hoorden dit allemaal aan, en zo vroeg iedereen de rest van de dag: waar is je vriendje? Want het ging niet meer goed met Dennis. Hij moest zijn tempo nu toch echt gaan verhogen, maar na een kilometer kwam ik hem weer tegen en had hij zich stukgelopen.
Hij is rustig verder gelopen tot de 50 km, en daar is hij opgehaald en teruggebracht. Ik liep nog eventjes met de 2 mannen verder, maar ik kreeg het tempo er weer in, dus ging snel verder. Henri haalde ik ook weer in, en we gingen nu richting Weerselo. Hier liepen we langs de rand en ergens in een straatje was er alweer een post.
Dit was de laatste die om de 5 stond, vanaf nu zou er steeds een iets langere afstand tussen zitten. Ik liep alleen verder, richting het Stift en daarna richting Saasveld. Ik was vlak voor Saasveld toen het begon te onweren en er een harde regenbui op mijn hoofd kletterde. Niet leuk! Ik vond het best eng, die onweer en dan stik alleen onder de bomen door en langs een paar weilanden. Gelukkig kwam ik al gauw midden in het dorp uit, en daar was ook de 2e grote rust, bij het scoutinggebouw. Binnen kregen we gratis soep. Ik eet nooit soep met wandelen maar deze keer vond ik het heerlijk. Binnen zaten ook de 3 mensen uit Bornebroek weer, en ze vroegen of ik met ze meeliep, want anders zou ik de laatste moeilijke stukken en vooral het deel in Hengelo alleen moeten doen. Het werd dus een hele korte pauze, wat ik eigenlijk niet wou, maar ben toch met ze verder gaan lopen. Wel zo gezellig. De tocht ging verder richting Hertme, Zenderen en Borne, met nog een post op de 62,5 km. Eventjes gestaan en weer verder. Hier kwamen ook vrienden van mijn gezelschap erbij en samen zijn we verder gegaan. Op 67,5 hebben we nog even gezeten en gelachen met de vrijwilligers en toen zei iemand dat we toch echt wel moesten opstappen anders zouden we het niet redden Dat was onzin want het was 7 uur en we moesten nog 7 kilometer. Er tussendoor via Twickel gingen kwamen we Hengelo binnen. Het bleek dat we nog 4 kilometer door de binnenstad van Hengelo moesten lopen, waarvan 1 hele lange weg. Ik liep steeds een paar honderd meter vooruit en dan wachtte ik weer op de rest. En zo kwamen we maar een minuut na elkaar binnen.
Bij het Wandelhuis was de rode loper uitgelegd en eenmaal binnen klapte de hele zaal voor me. Wat was dat leuk! De ontlading kwam, en iedereen kwam me feliciteren. Ik kreeg wat te drinken en werd officieel gefeliciteerd door Tanja, die me de beker en de oorkonde overhandigde.
Het was half 9 en ik had al gezegd dat ik tegen 9 uur opgehaald wilde worden. Zo kon ik nog even binnen zitten. Een klein kwartiertje later kwamen de laatste 2 binnen: de secretaris van de EWB en Henri Floor. Nadat ik alle bekenden had gesproken en gefeliciteerd hebben we nog wat gedronken, veters verkocht en toen mn vader kwam zijn we weggegaan.
Ik vond dit de beste tocht ooit qua verzorging die ik tot nu toe had gelopen. En ook de organisatie vond ik helemaal top. Alle mensen waren heel vriendelijk en behulpzaam, ze hadden alles voor de wandelaars over. Op 1 post zaten een aantal mensen op stoelen en ze stonden allemaal op voor de wandelaars, zodat wij ook even konden zitten. Terwijl het bij een wagenrust meestal zo is dat je even kunt staan en dan weer verder gaat. Dat was nu niet zo. Op zich waren er niet zo heel veel deelnemers, maar ik heb bijna niet alleen gelopen, iedereen was in voor een praatje, en dat was in Sittard wel anders, terwijl daar bijna 3000 man meedeed!
Mijn complimenten voor de HWU en alle vrijwilligers, en ik denk dat ik volgend jaar wel weer meedoe!!