22e Internationale Kempische Wandeldagen 2005

De OLAT organiseerde van 5 t/m 7 augustus 2005 voor de 22e keer de Kempische Wandeldagen. Op zondag 7 augustus 2005 vervolgden we deze driedaagse.
We verlieten de start in de richting van de Kleine Dommel. In het kasteelpark van Geldrop liepen we de route van de voorgaande dag tegengesteld. Verderop liepen we steeds vrij dicht langs de Kleine Dommel en zo de plaats Geldrop uit. Na buurtschap Hout liepen we onder de A67 snelweg door. Op 4,3 km was de eerste wagenrust. Coos had hier voor mij al een bekertje koffie klaar staan en een gereserveerde zitplaats op de bank.
We liepen verder langs de spoorlijn. Even voor buurtschap Kreijl sloegen we af. Daarop liepen we naar het natuurgebied De Rietbeemden. We kwamen uit in buurtschap Rul. We volgden daar de Mierlose dijk tot aan de Rulse Brug. Hier staken we de Kleine Rul of Dommel over en volgden de Dommel een eind. We zaten inmiddels in een omleiding, die goed was aangegeven.
We dwaalden nu een tijdlang door de Hubertusbossen tot aan de Somerense weg.
Door bosgebied van de voormalige gemeente Maarheeze bereikten we de Lange Bleek, hier een straat. Maar verderop was het ook een natuurgebied. Maar eerst doorkruisten we nog een natuurgebied dat afgezet was met klaphekjes en waar grote grazers graasden. We zagen ze hier niet, maar op het eerste klaphekje stond “pas op, stier”.
Op 14,6 km was de tweede wagenrust. Door het sombere weer op dat moment en omdat de wagenrust onder bomen met veel blad was gesitueerd, zag het hier behoorlijk donker uit. Langs natuurgebied Peelven werd Huize Providentia bereikt. Hier is een epilepsiecentrum gevestigd. Even verderop passeerden we Caravanpark Recrenova. Na het al eerder genoemde bosgebied Lange Bleek, werd de noordkant van Sterksel bereikt. We kwamen hier langs sportpark de Hemelrasten. Hier speelt de voetvalvereniging RKSV Sterksel.

De Lange Bleek is een 219 ha groot natuurgebied, met stuifzanden, de Peelbreuk, een oorlogsmonumentje, het Bultven, hoogteverschillen en dergelijke.

Daarop werd koers gezet naar buurtschap Euvelwegen. Maar net na de brug over de Sterkselse Aa sloegen we af en volgden dit smalle riviertje enige tijd. We zagen hier regelmatig wit gele markeringen. We zagen deze dag trouwens meerdere markeringen. Naast de gele kleur zagen we ook de kleuren van de Nederlandse vlag. Namelijk de rood/gele markeringen, de wit/gele markeringen en de blauw/gele markeringen.

De Sterkselse Aa is een beek waarvan de oorsprong in Limburg lag en die het water van zowel het Limburgse als het Brabantse grondgebied afvoerde. In het kader van de ontginningen die rond de eeuwwisseling plaatsvonden, is het Sterksels kanaal gegraven. Dit afwateringskanaal voert uitsluitend water uit Limburg af. Het stroomgebied van de Aa bovenstrooms van Sterksel werd hiermee beperkt tot het Brabants grondgebied. Door verregaande ontwatering is de grondwaterstand in De Pan plaatselijk met 0,7 tot 1.0 m gedaald. Als gevolg daarvan is het van oorsprong aanwezige broekbos schaars geworden.
Voor het herstel van een duurzaam watersysteem in de Pan is ervoor gekozen dat de Sterkselse Aa de waterafvoer van het kanaal overneemt. De Sterkselse Aa krijgt hierdoor hogere natuurwaarde en door het aansluiten van oude meanders krijgt de beek weer natuurlijk karakter. De oorspronkelijke loop van de Aa wordt hersteld nadat de gronden in de Ecologische Hoofdstructuur (EHS) zijn verworven. De Sterkselse Aa zal in de toekomst de afvoerfunctie van het kanaal nooit helemaal kunnen overnemen; het kanaal blijft nodig voor de grote pieken. Wel zal worden geprobeerd de pieken te gaan verlagen door retentiebekkens voor hoogwater aan te leggen.

We liepen opnieuw langs een epilepsiecentrum. Ditmaal was dat Kemperhaeghe. Verderop kwamen we langs een paar vennetjes nabij de niet zichtbare Kapellerput. Kapellerput is tegenwoordig een conferentiecentrum.

De naam Kapellerput bestaat al sinds mensenheugenis. Het verhaal gaat dat er in een ver en donker verleden een monnik was, die een kapel bouwde voor de mensen in de omgeving van het huidige Heeze. Die mensen waren horigen van Zwarte Narob, een roofridder die vooral brood zag in het beroven van kloosters. Omdat de monnik ooit Venka, het dochtertje van Narob, veilig had thuisgebracht toen ze was verdwaald in het bos, bleef zijn kapel gespaard van plundering en vernieling. Venka en haar moeder Euvelwinde bezochten regelmatig de kapel om te bidden. Dit zeer tegen de zin van vader respectievelijk echtgenoot. Op een dag ontdekte hij dat de twee vrouwen toch weer naar de kapel waren gegaan. Dat was de druppel: nu zou hij zijn belofte breken en de kapel alsnog met de grond gelijk maken. Gelukkig konden de godvruchtigen voor zijn woede vluchten via een geheime gang. En op het moment dat Narob met zijn manschappen de kapel begon te plunderen, brak de aarde. De kapel verdween met plunderaars en al voorgoed in de diepte. Het stille water van de vijver naast conferentiecentrum Kapellerput is ervoor in de plaats gekomen.

Er werd nu koers gezet naar kasteel Heeze en liepen daarbij door de Herbertusbossen.

De Herbertusbossen liggen op het landgoed van kasteel Heeze, net onder Eindhoven. De oude bossen zijn genoemd naar de vroegere kasteelheren, die generaties lang Herbertus heetten. Het gehele gebied dat ten oosten ligt van het kerkdorp Heeze bestaat uit bossen, heidevelden en slingerende beken.
Kasteel Heeze is één van de laatste in stijl bewoonde kastelen van Nederland en is gebouwd in 1665 door de bekende architect Pieter Post, die mede bekend is van Huis ten Bosch en het Mauritshuis in Den Haag.
Door de unieke ligging van het geheel omgrachte kasteel temidden van bossen en landerijen en de oorspronkelijke, 17e eeuwse inrichting behoort Kasteel Heeze tot de 10 belangrijkste rijksmonumenten in Nederland.

Na een slotgracht en een bijgebouw liepen we bij de voorkant van het kasteel over een brug. Bij de kasteelpoort aanschouwden we de fraaie duiventil, een zeer groot en hoog exemplaar. Op 23,8 km was de grote rust in Café zaal De Gouden Leeuw te Heeze.
We verlieten Heeze bij buurtschap Kruis en Oudenmolen. Verderop stond een heel groot luxueus huis met daarbij het bordje “verkocht”. Het terrein was omgeven door hekwerk en de grond rondom het huis was haast een weiland. We staken een oude spoordijk over. Voorbij boerderij Willemshoeve zagen we net een klein vennetje liggen.
Op korte afstand van de A67-snelweg en nabij een hoogspanningsleiding was de laatste wagenrust op 30 km. Via de Stratumse Heide werd de Gijzenrooische Zegge bereikt en doorkruist.

De Gijzenrooische Zegge bestaat uit elzenbroekbos met daarin verlande klotputten. Hier omheen ligt een zone van natte graslanden, daaromheen weer een krans van oude bolle akkers. Verspreid komen bosjes en houtwallen voor. In dit samenhangende oude cultuurlandschap is nooit een ruilverkaveling uitgevoerd. De Stratumse Heide bestaat voor het grootste deel uit bos dat vanaf 1935 spontaan is opgeslagen. Het bos kent een gevarieerde leeftijdsopbouw. Op de resterende (droge) heide groeien struikhei, duivelsnaaigaren en stekelbrem. Over het hele gebied verspreid komen 7 soorten amfibieën voor, waaronder rugstreeppad en alpenwatersalamander.

De totale afstand bedroeg 36½ km. Het IVV-nummer was 11277
OLAT heeft trouwens op IVV-gebied een enorme blunder begaan. Voor de drie dagen waren achtereenvolgens de nummers 11277, 11278 en 11279 beschikbaar. Ze hadden eigenlijk ook in deze volgorde gestempeld moeten worden. Maar ze zijn in omgekeerde volgorde gestempeld. Op de eerste wandeldag had dus eigenlijk 11277 gestempeld moeten worden en op de derde wandeldag 11279.
Het was een mooie tocht geworden met vele nieuwe trajecten. Deze dag hadden we slechts een bui van ongeveer 20 minuten gehad. Toen we de volgende dag op ons werk kwamen, konden onze collega’s ons nauwelijks geloven dat wij rond Geldrop zo weinig regen hebben gehad.

Henri Floor & Coos Verburg