10e (en laatste) Nacht van Waterland

Over bizar gesproken.
Wat een tocht, die laatste nacht van waterland. Eerst heb ik even Rinus gebeld of de tocht wel door ging, gezien de weersomstandigheden bij ons. “Natuurlijk gaat ie door”,was de reactie van Rinus aan de andere kant van de lijn. Nou, dat is dat tegen geen dove-man/vrouw’s oren gezegd. We gaan..Raymond wil mij wegbrengen en Alexander mij weer ophalen. Prima geregeld toch! Als we daar aankomen is het al aardig glad door de nieuwe sneeuw. En als wij op de Veluwe dachten dat wij veel sneeuw hadden..,forget it!! In Waterland lag ietsjes meer.En dat ietsjes was tot je knieholten in de sneeuw wegzakken.
De start was vanuit de Bolder, wat een mooie ruime startlocatie blijkt te zijn. Er zijn 39 deelnemers aan de start. Weinig? Ja,maar als je bedenkt wat voor weer het is, is het nog redelijk. Dan is het zover. Rinus doet zijn laatste toespraakje..23:00 uur,we gaan op pad, met op kop baankapitein Jos Stam.Het sneeuwt aardig stevig maar we zijn erop gekleed. Het eerste stukje gaat door Monnickendam maar al gauw gaan we de vlakte op, op weg naar Volendam, een schitterend plaatje als we langs de haven lopen door de kleine straatjes naar de wagenrust. Het is niet donker door al die sneeuw. We slaan een stuk bos over omdat daar de sneeuw te hoog ligt. De eerste helft van de nacht sneeuwde het en leek het of de maan erdoor wilde komen. De tweede helft was ‘t best droog.
Als we na enkele wagenrusten weer terug zijn in de Bolder, staat daar een heerlijke broodmaaltijd op ons te wachten. Nou, dat is lekker en gaat erin als koek. Ik zit naast Ton,een bijna blinde man uit Amsterdam. Aardige man, waar ik al veel lol mee heb gehad heb in Broek en in Monnickendam. Dan klinkt weer de roepstem door de zaal: ”nog 7 minuten”. Jassen en schoenen worden weer aangedaan. Als we weer vertrekken is het al wat licht geworden. We lopen naar pont Watergang. Daar is weer een wagenrust. Eén mevrouw heeft zulk mooi bevroren haar op haar kruin, dat het een plaatje waard is. Kunst door moeder natuur zelf, mooier kan het niet. Jammer genoeg is daar ook de eerste uitvalster. Wat later bleek ook de enige. Het was een dame die alleen nog maar de avondvierdaagse gelopen had. Toch goed van haar dat ze zo ver is gekomen. Dan klinkt weer het fluitsignaal ”nog 1 minuut”. En gehoorzaam als wij zijn, we gaan. Je zou denken dat de pont niet vaart, maar dan staat er nog altijd het bordje “KLUNERS”.Gelukkig is er de pont die ons veilig en droog naar de overkant brengt.
Met 38 deelnemers gaat de ploeg weer op pad. Het is hier inmiddels wat bekend terrein omdat we hier niet alleen met de Nacht van Waterland zijn geweest maar ook met WS78. Prachtige omgeving. We gaan de polder in. En wat we daar zien?????????Ongelooflijk.Het is mistig, er ligt sneeuw tot in je knieholten, Behalve voor Loes,die is niet zo groot,is. De sneeuw komt haar tot de bovenkant van de benen. Extra zwaar voor haar. Maar ze is een moedige vrouw en geeft niet op. Kijk eens voor je of opzij? Er is geen horizon, er is geen diepte, er is ook geen vlakte. Wat is er dan wel? Niet uit te leggen, Moet je zelf gezien hebben. Als je b.v. je ogen van links, door de lucht naar rechts liet gaan of van voren via de lucht naar achteren liet gaan. Je zat in iets wat ik niet uit kan leggen. Prachtig en mysterieus. We liepen op een pad wat je niet zag en gingen er dus ook regelmatig naast.Maar gelukkig hadden we Jos nog. Als hij erdoor was hadden wij geen probleem meer.
Bij de lunch heb ik toch maar van schoenen gewisseld. Je kon ze bijkans uitwringen. De lunch bestaat uit tortelini, mijn favoriete eten. Dat smaakte weer heerlijk, was weer met liefde bereidt, dat proef je zo. .”Nog 7 minuten klinkt” het dan weer. Kleding/schoenen weer aan, we gaan. Je ziet wat vermoeidheid toeslaan. Ik heb medelijden met Loes. Haar benen moeten veel meer dragen dan de mijne. Maar ze gaat door. Na de laatste binnenrust in café de Zwaan in Ransdorp, altijd een gezellig klein dorpje met enkele huisjes, een kerk en.......een kroeg.
De koffie smaakt er goed. Het is er alleen altijd zo warm als je binnen komt. Dat slaat je in ‘t gezicht. Dan gaan we het laatste stuk weer door de polder. Vervolgens gaan we de dijk op, waar de wind ons vol in ‘t gezicht waait. Snijdende sneeuw waait van het bevroren water over de dijk, dus raakt ook ons (tere) huidje. We gaan in de richting van Monnickendam, dat nog 15 km van ons verwijderd is. En als je denkt dat je er bijna bent? Vergeet het. De dijk loopt met bochten. Zo gaat ie links om, zo gaat ie rechts om. We komen er wel. Eerst is er onderweg nog die heerlijke erwtensoep, die nu wel heel lekker smaakt met dit weer. Even bijkomen in een schuur waar je kon uitrusten op een bankje of een plank. En dan beginnen we echt aan het laatste stuk.
Jos besluit om onder begeleiding van twee auto’s onder aan de dijk twee aan twee te lopen. Sommige gesteund door anderen, elkaar moed inpratend is er nu maar één ding wat de baankapitein wil Iedereen binnen krijgen!.En dat lukt. Voldaan, kapot, moe of aan het eind van je Latijn, We zijn er.Ze/we hebben er allemaal hard voor moeten werken. Dat ging de één wat makkelijker af dan de ander, maar we zijn er wel. Zelfs de twee kneuzen hebben in de pas mee gelopen.
De één met een band om de linker arm, de ander met een mitella. Ja Rolf, we konden elkaar niet eens een arm geven omdat het ons beider linker arm was.We hebben veel plezier gehad de hele weg, al zullen sommige wandelaars wel zere oren hebben van mijn geouwedinges. Het zit erop. De laatste Nacht van Waterland is echt voorbij. De felicitaties vliegen over en weer. Verdriet, pijn,voldoening en emotie,ze gaan hand in hand. Voor Rinus zit het erop. Emotioneel bedankt hij zijn ploeg en neemt hij afscheid van de mensen. Er is geen keuze,het kan niet anders. Dat doet pijn. We bedanken hem en de crew Tom, Piet, Mariska, Rob, Erwin, Gabrielle Tina, Stephen en Henk. Maar bovenal Rinus en zijn vrouw Marianne die hem toch steeds met ons heeft moeten/mogen delen, alle dank. Jullie hebben ons fijne tochten gegeven met een goede verzorging.
Dan is er champagne voor iedereen. Het is voorbij. Nog even drinken we na met wat mensen en dan ga ik met mijn kinderen mee naar huis waar de andere kinderen op Ma zitten te wachten. Veel zullen ze niet aan Ma hebben,die is na al die kilometers en die kou wel uitgeteld. Mooi, krijgen ze ook geen zere oren. En Wim kan dat weten, 20 uren zijn dan lang.Ha ha ha ha.Ik heb enorm genoten.
Lieve Rinus, ik hoop dat ‘t je goed gaat. En nogmaals, ik wil jou/jullie met heel mijn hart bedanken voor die gezellige jaren. Lieve mensen ALLEMAAL HEEL HARTELIJK BEDANKT. Groetjes van een dankbare/beetje maffe wandelaar.....

Gerrie van den Brink