|
|
|
|
|
De Wasmerentocht met WS78 vanuit Hilversum |
Op zaterdag 11 december 2004 organiseerde WS78 een 40 km lange wandeltocht vanuit Hilversum. Omdat ik toen ziek was besloten we deze tocht op zaterdag 22 januari 2005 na te lopen. Coos had de tocht wel op 11 december 2004 gelopen. Maar ze vond het nog wel leuk om met mij de tocht na te lopen.
Met de trein bereikten we om 8.30 uur NS Hilversum Sportpark. Hier troffen we wandelaars die we van WS78 kenden. Zij waren met dezelfde trein uit Utrecht aangekomen. Maar hun geplande eindstation was NS Hollandse Rading om vandaar naar Maartensdijk te gaan om aan een tocht van Hart van Nederland mee te doen. Maar de trein waar ze meegekomen waren stopte echter niet in Hollandse Rading
Wij pakten de wandeling op bij punt 197 van de routebeschrijving. De afgelegde afstand die hierbij vermeld stond was 38,820 km, terwijl de totale afstand 39,290 km bedroeg. Het was dus nog geen 500 meter lopen naar de officiele start te weten het Alberdingh Thijm College. Na de officiele startplaats vervolgden we ons pad en liepen door bosgebied Laapersveld, dat vrij dicht langs de spoorlijn Hilversum-Utrecht loopt.
We zetten koers naar de Hoorneboegse heide, maar kwamen daarvoor nog over de zogenaamde Uilenbergjes. Op de Hoorneboegse heide was het heel mooi. De zon scheen volop. Na de vele heidevelden betraden we de bossen.
Na de kruising van de asfaltweg met de naam Noodweg klopte de parkoersbeschrijving niet. We liepen een eind terug, maar kwamen er opnieuw niet uit. Daarop besloten we zelf een weg in zuidelijke richting te lopen. Want we wisten dat we naar de zuidelijker gelegen Graaf Floris V weg moesten lopen. We hadden een ingetekende route bij ons. Hoewel deze ingetekende route tot nog toe vrij onnauwkeurig bleek te zijn ingetekend, was dit op dit moment echter ons enige houwvast. Gelukkig hadden we een GPS-apparaat bij ons met een ingebouwd kompas. Op weg naar de Graaf Floris V weg kwamen we langs boerderij Einde Gooi, waarnaar ook het omliggende bos is genoemd. Op de Graaf Floris V weg liepen we langs bungalowpark De Egelshoek, genoemd naar het nabijgelegen buurtschap Egelshoek.
In 1296 werd bij Egelshoek, even ten westen van het dorp Hollandsche Rading, Graaf Floris V door de Hollandse edelen gevangen genomen. Zij deden het met opzet hier, omdat zij dan net over de Utrechtse grens heen waren. Over de grenslijn is eeuwenlang gestreden. Later is deze afgepaald met stenen grenspalen. Aan de Utrechtse zijde van de palen staat het wapen van Utrecht, aan de andere kant de Hollandse leeuw. Hollandsche Rading betekent letterlijk grens met Holland. Ook nu nog vormt de Hollandse Rading de provinciegrens tussen Noord-Holland en Utrecht. Van Eemnes tot Loosdrecht werden in 1719 23 hardstenen grenspalen geplaatst, waarvan er 11 in 1907 werden vervangen en waarvan er 4 verdwenen bij de aanleg van de rijksweg van Utrecht naar Huizen in 1972.
Tijdens de oorlog is in Nederland bijna alle electrificatie boven de spoorlijnen gebombardeerd. Omdat er in de oorlog heel veel staal voor oorlogsmaterieel gebruikt is, was daar bij de wederopbouw een tekort aan, waardoor het duur was. Boven een aantal spoorlijnen in Nederland zijn daarom betonnen in plaats van stalen bovenleidingsportalen geplaatst. Het kerkraamvormige model dat voor de lijn Utrecht-Hilversum gebruikt werd, is echter van begin af aan uniek geweest.
De elektrificaties Utrecht-Amersfoort en Utrecht-Hilversum werden op 4 mei 1942 geopend. Utrecht-Amersfoort heeft men wel nog geheel in staal kunnen afbouwen. Het driescharnierportaal is in feite de betonnen uitvoering van een portaalontwerp uit 1934-1935. Zeer kostbaar, moeilijk te plaatsen en ook moeilijk weg te nemen.
Een nadeel van deze betonnen bovenleidingsportalen is dat ze storingsgevoeliger en onveiliger zijn. Bij een aanrijding knappen ze namelijk snel af, terwijl een stalen versie over het algemeen alleen meer of minder verbogen raakt. Daarom zijn de betonnen versies in bijna heel Nederland ondertussen weer vervangen door stalen.
Weer klopte de parkoersbeschrijving niet en we besloten de ingetekende route zo goed mogelijk te volgen. Spoedig kwamen we weer op de officiele route. We kwamen wandelaars tegen van de Hart van Nederland wandeltocht uit Maartensdijk. De start van die wandeltocht was vanuit restaurant Mauritshoeve te Bilthoven. Maar omdat het centrum van Maartensdijk dichterbij lag, had men in het LWP maar als plaatsnaam Maartensdijk vermeld.
We passeerden een fokkerij van witte Charolais-runderen.
Witte Charolais-runderen 'maaien' het gras weg, kunnen de taaie heidevegetatie goed verteren en voorkomen dat struiken en bomen de overhand krijgen. Koeien zijn in dit verband beter geschikt dan schapen, omdat ze geen toezicht behoeven. Bovendien hoeven deze koeien niet gemolken te worden.
We volgden een trajekt van het Utrechtpad en passeerden de Fazantenhof. Na een witte slagboom van het Maartendijkse bos liepen we af en toe over hele smalle bospaden. Na een weiland kwamen we op de Eyckensteinse Laan uit. Even verderop kochten we bij een zuivelboerderij een liter chocolademelk.
In het Maartensdijkse Bos treffen we de meest westelijke dassenpopulatie van Nederland aan. Dassen bouwen hun burchten graag in zandige bossen en voelen zich daarom goed thuis in dit bos. In de nabije lagere delen gaan ze op zoek naar hun favoriete maaltje, dat bestaat uit aardwormen. Dassensporen bij de faunapassages over de A27 en A28 tonen aan dat de das zich de laatste tijd weer lijkt te verspreiden vanuit Maartensdijk over de rest van de Heuvelrug.
Na het verlaten van de zuivelboerderij zagen en spraken we een bekende van WS78 wandeltochten. We zetten koers naar Lage Vuursche en passeerden een paar bungalowparken. Ook hier zagen we weer veel wandelaars van de eerder genoemde tocht. We passeerden Dorpshuis De Furs. Hier was op 11 december 2004 de grote rust. Nu was het dorpshuis gesloten. Een paar stappen verder passeerden we de plaatselijke kerk.
De Lage Vuursche, het bosgebied tussen Hilversum, Baarn en Soest, was in de 17e eeuw een uitgestrekt heidegebied. Met de komst van diverse buitenplaatsen werden ook bomen aangeplant. In het gevarieerde bos verblijven maar liefst 63 soorten broedvogels, waaronder alle vier soorten spechten die in ons land voorkomen. Veel boerderijtjes uit het oude dorp hebben inmiddels een horecabestemming gekregen.
Lage Vuursche is een mooi historisch dorp bij Baarn, omringd door prachtige bossen. In het dorp staan enige fraaie achttiende- en negentiende-eeuwse huizen. In de Lage Vuursche staat ook kasteel Drakensteyn, eigendom van Koningin Beatrix. Het is door omringend geboomte vrijwel aan het oog ontrokken. Drakensteyn is een monument uit het midden van de zeventiende eeuw. Ook uit de zeventiende eeuw stamt de nabijgelegen Nederlands Hervormde Kerk.
Daarna maakten we een omtrekkende beweging om kasteel Drakesteijn, die we van drie kanten probeerden te bewonderen. Maar er stond meestal te veel beplanting voor. Verderop betraden we weer het omrasterde Goois Natuurreservaat.
Het Goois Natuurreservaat is ongeveer 27 vierkante kilometer groot. Hiervan ligt 6 hectare in de Utrechtse gemeente Eemnes
We volgden een traject van het 25 km lange wandelpad dat oorspronkelijk in 1939 werd aangelegd. Na een heuvel zagen we een groot meer liggen met de naam Klein Waschmeer.
Een grote kokmeeuwenkolonie die van 1960 tot 1985 dit heideven letterlijk overheerste is van grote invloed geweest op de natuurwaarden in dit gebied. Berekend is dat in de jaren, waarin meer dan 2.000 meeuwen hier broedden, ruim tien ton mest in de betrekkelijk kleine plas belandde. Hierdoor werd het voedselarme vennetje veel voedselrijker. Elk jaargetijde zult u hier naast de kokmeeuw veel andere watervogels zien zoals de bergeend, tafeleend, kuifeend en fuut.
Even verderop was nog een fraai uitzichtspunt op voornoemd meer. We zagen hier ook een achttal Schotse Hooglanders. Na een passage door het Cronebos van Natuurmonumenten liepen we langs een hekwerk van een golfterrein.
Bij de Soestdijkerstraatweg was de oorspronkelijke koffiepost. Het was inmiddels al kwart over drie geweest, dus de tijd begon te dringen. We hadden nu 30 km afgelegd. We volgden nu een 1 km lange grintweg op korte afstand van de A27-snelweg. We kruisten de spoorlijn Hilversum-Amersfoort en kwamen nu vlakbij de bekende Kiosk De Sailor. We liepen onder de A27 door. Hier was ook een speciale faunapassage.
Door de toenemende uitbreiding van wegen, industrie en woningen wordt het voor veel bosdieren onmogelijk om van het ene bosgebied naar het andere te trekken. Deze faunapassage is speciaal voor reeën, boommarters, egels en wezels aangelegd om naar het bosgebied aan de andere kant van de A27 te kunnen komen.
De grenzen van de plaatsen lopen in dit gebied nog al vreemd. Hadden we eerst een tijdlang in de gemeente Baarn gelopen, nu liepen we in de gemeente Laren om spoedig daarna op het grondgebied van Eemnes te lopen. Op het grondgebied van Eemnes was nog de fruitpost op 11 december 2004. Door het Blukbos zetten we nu koers naar theehuis ’t Bluk op de Zuiderheide te Laren. Vlak voor ’t Bluk maakten we een bocht van 180° en liepen toen weer zuidwaarts. ‘t Bluk was de meest noordelijke punt van deze wandeling.
Het begon al wat donker te worden. Mogelijk mede daardoor verloren we weer de officiele route. We kwamen bij een hoek van een hekwerk en we vroegen ons af of we het hekwerk links of rechts van ons zouden houden. Ons houvast was nu enerzijds de ingetekende route en anderzijds het eerder genoemde kompas. We besloten het hekwerk aan onze rechterhand te houden en dat bleek de juiste beslissing te zijn.
We volgden het hekwerk (om het Laarder Wasmeer) zo’n 1˝ km.
Het Laarder Wasmeer ligt in het natuurgebied rond Anna's Hoeve. In 1932 werd het gebied eigendom van de gemeente Hilversum. Door W.M. Dudok, de gemeente-architect, werden siervijvers met heuvels aangelegd. Ook de houten bruggen werden door Dudok ontworpen. De naam wasmeer herinnert eraan dat hier schapen werden gewassen. Het is een prachtig afwisselend gebied van 80 hectare met waterpartijen, groepen bomen, oude vennen en zandverstuivingen.
Toen zagen we een verkeersweg lopen, althans we zagen de koplampen van auto’s. Voordat we deze verkeersweg overstaken deden we onze reflektievesten om.
Nadat we de Weg over Anna’s Hoeve hadden overgestoken herkenden we de omgeving bij restaurant Anna’s Hoeve. We herinnerden ons nog dat we hier met WS78 eerder waren geweest (5 januari 1985) en dat kinderen hier met een slee van de naastliggende helling (met een hoogte van 23,7 meter) waren afgegleden.
Stichting het Goois Natuurreservaat is een organisatie die in 1932 werd opgericht met het doel om natuurschoon in het Gooi aan te kopen en in stand te houden door het op verantwoorde wijze te beheren. Voor wandelaars en fietsers zijn vrijwel alle gebieden van het Goois Natuurreservaat vrij toegankelijk. Dit gebied is in de dertiger en veertiger jaren aangelegd als werkverschaffingsproject. De grote vijver dreigt binnen enkele jaren opgeofferd te worden aan stadsuitbreiding van Hilversum. De Vereniging tot Behoud van Anna's Hoeve e.o. werkt samen met het Goois Natuurreservaat aan instandhouding.
We bereikten de spoorlijn van Hilversum naar Utrecht en volgden deze tot aan de bebouwde kom van Hilversum. Door buitenwijken liepen we verder naar NS Hilversum Sportpark alwaar we onze tocht beeindigden.
Tijdens de tocht hadden we een paar maal trajekten van het 25 km lange voetstappenpad gelopen.
Rondom Hilversum ligt een mooie rondwandeling van 25 km: Het Voetstappenpad. In de jaren 1938-1939 besloot de gemeente Hilversum een pad aan te leggen rondom Hilversum. De markering bestond uit betonnen wegwijzers met een voetafdruk. In de loop van de jaren werden die overwoekerd of verdwenen gewoonweg. In 1997 is het oude pad in ere hersteld ter gelegenheid van het 65-jarig bestaan van het Goois Natuurreservaat. Langs de route liggen nu vele 'opstappunten' die met het openbaar vervoer bereikbaar zijn. Het voetstappenpad is duidelijk gemarkeerd door betonnen wegwijzers en stickers op palen e.d. Een kaart is niet echt nodig, mits je in de richting 'met de wijzers van de klok mee' loopt. Een fraai gidsje met een kaartje kan gekocht worden bij de Stichting Gooisch Natuurreservaat. Aan de westkant gaat de route een klein stukje door de wijk Kerkelanden en is daar dus wat minder fraai. Dat geldt ook voor de doorsnijding door de A27. Maar het is en blijft een prachtige wandelroute door 'n gevarieerde natuur rondom Hilversum.
Het was best een aardige tocht geworden. De parkoersarchitect, die deze tocht heeft uitgezet, deed dat voor WS78 voor de eerste keer. En dat was parkoerstechnisch goed te noemen. Een aantal malen voerde het parkoers op korte afstand van de A27-snelweg en dat zorgde voor veel achtergrondlawaai. De ingetekende route was, zeker naar WS78 maatstaf, buitengewoon onnauwkeurig ingetekend. De koffiepost was zelfs met een afwijking van 1 km ingetekend. Het IVV-nummer op 11 december 2004 was 11605.
| Henri Floor & Coos Verburg |