Vorig WS78 verslag Volgend WS78 verslag. Terug naar de homepage van Henri Floor Terug naar de overzicht van alle WS78 wandeltochten De IJsseldaltocht, met WS78 vanuit Brummen
Wandelplaatje van de 40 km lange wandeltocht De IJsseldaltocht, met WS78 vanuit Brummen Op zaterdag 16 oktober 2004 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Brummen. De start was vanuit Café Restaurant Concordia. Evenals met de vorige WS78 tocht mochten we al voor 9 uur starten.
De gemeente Brummen is schitterend gelegen tussen de uitlopers van de Veluwe en de rivier de IJssel. De dorpen Brummen, Eerbeek, Broek, Empe, Hall, Leuvenheim, Oeken, Tonden en Voorstonden behoren tot de gemeente.
Karakteristiek voor de gemeente Brummen zijn de vele landhuizen, landgoederen en grote oude villa’s. Voorbeelden hiervan zijn: Kasteel Landgoed De Engelenburg, Landgoed Het Huis te Eerbeek, Spaensweerd, De Rees en Den Bosch.
De gemeente Brummen is ruim 8.500 hectare groot en er wonen totaal bijna 21.500 inwoners. De meesten daarvan wonen in Eerbeek, dat met zo'n 9.500 bewoners de grootste kern van de gemeente is. In de gemeente Brummen zijn in totaal ruim 7.000 personen in iets meer dan 700 verschillende bedrijven werkzaam.
We liepen naar de spoorlijn Arnhem-Zutphen, staken deze over en sloegen voor een plaatselijke camping af. Spoedig bereikten we bossen en liepen om Huize Den Bosch heen. Dit huis was gelegen bij landgoed Leuvenheim. De eerste beek die we daarop bereikten had de naam van het landgoed, namelijk Leuvenheimsche beek.
We bereikten een asfaltweg, de Eerbeekse weg, en volgden deze kort. We sloegen af en spoedig daarna kruisten we de Brummensche Beek. We passeerden een aantal boerderijen met de namen Willemshoeve en De Wilderij. Daarop kwamen we in het Leuveld.
Na een kleine 10 km lopen werd de soeppost bereikt. De officiële afgelegde afstand bedroeg 9.810 meter en was gelegen in buitengebied behorend tot buurtschap Hall.
Dit is het wapen van Brummen. Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag Na deze rustpost zetten we koers naar het centrum van buurtschap Hall.
Het kleine dorp Hall heeft een monumentale kerk uit de 14e eeuw en bezit uitbundige gewelf-schilderingen uit de 16e eeuw. Op de triomfboog zijn de blazoenen van zes Gelderse en Duitse adelijke geslachten geschilderd. In het koor bevinden zich op de wanden drie oude fresco’s uit de 15e eeuw. Tevens zijn er in het koor sporen te zien van een sacramentshuisje en een hagioscoop. Ook liggen er vier oude grafzerken.
Spoedig daarop verlieten we Hall weer. Vlak voordat we het Apeldoorns kanaal bereikten liepen we op korte afstand langs de Eerbeekse beek. We staken het Apeldoorns kanaal over met de Eerbeekse brug. Meteen na het kanaal sloegen we af, terwijl we een zuiveringsinstallatie aan onze linkerhand hadden. Nu betraden we het landgoed van Huis te Eerbeek.
We staken een spoorlijn over. In de zomer wordt deze spoorlijn (Dieren-Apeldoorn) gebruikt door de Veluwsche Trein Maatschappij. Zij voert er een dienstregeling uit met oude stoomlokomotieven en rijtuigen. Daarop bereikten we de grote rust in Café Restaurant Harmonie te Laag Soeren. De officieel afgelegde afstand bedroeg nu 17,940 km.
Na de grote rust liepen we door de Johan van Breukelerwaardlaan naar de Badhuislaan. Hieraan lag een groot gebouw dat Soeria heette. Het stond gedeeltelijk in de steigers en werd verbouwd tot 57 seniorenwoningen.
Dit is het wapen van Rheden. 
Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag
De geschiedenis van Landgoed Laag Soeren gaat terug tot de 18e eeuw. Het toenmalige ‘Huis Laag Soeren’ genoot een betrekkelijke anonimiteit, totdat een Amsterdamse koopman - Jut van Breukelerwaard - het in 1848 aankocht voor een speciaal doel.
Deze Jut van Breukelerwaard was net zelf wonderbaarlijk genezen van zijn jicht-problemen in een Duits kuuroord, en als fervent aanhanger van natuurlijke geneeswijzen wilde hij het Nederlands publiek kennis laten maken met de helende werking van een geneeskrachtige badinrichting. De aanwezigheid van natuurlijk en zuiver Veluws sprengenwater en de bosrijke omgeving met frisse, schone lucht maakte het Landgoed uitermate geschikt voor het verwezenlijken van Breukelerwaard’s ambitie. Zo werd Landgoed Laag Soeren het allereerste kuuroord in Nederland, wat het dorp Laag Soeren op de kaart zette als internationaal vermaard kuuroord centrum.
Door allerlei problemen met de Nederlandse wetgeving, werd het kuuroord, genaamd ‘Bethesda’, uiteindelijk pas geopend in 1870. De naam Bethesda was ontleend aan het ‘geneeskrachtige badwater uit Jeruzalem’. Het onorthodoxe ontwerp van het kuuroord kwam van de hand van architect Berkhout. Van Breukelerwaard vond het heel belangrijk dat de faciliteiten toegankelijk zouden zijn voor alle lagen van de bevolking. Maar kort na zijn dood in 1876, maakte de toenmalige beheersstichting deze filantropische insteek ongedaan. Er werd alsnog een scheiding tussen klassen aangebracht. Ook de christelijke naam van het kuuroord, Bethesda, sneuvelde met deze beleidswijziging.
De bezetting van de Duitsers tijdens de Tweede Oorlog heeft zijn sporen nagelaten op het Landgoed Laag Soeren. Na de vordering van het Landgoed door de Duitse Waffen SS in 1942, werd het kuuroord omgedoopt tot een ‘Erhohlungsheim’ voor gewonde Oostfrontsoldaten. Een openluchtzwembad en enkele bunkers in het westelijk deel van de tuin vormen de stille getuigen van deze periode. Toen de Engelsen in 1945 het Landgoed heroverden, troffen ze een compleet leeggeroofd gebouwencomplex aan. Daarmee kwam ook een einde aan het gebruik van het Landgoed als kuuroord.
In 1947 kwam Landgoed Laag Soeren in handen van de Amsterdamse bank die er het ‘vakantieoord Amsterda’ voor bankpersoneel gaf, en later ook als trainingscentrum gebruikte waarvoor inwendig enkele verbouwingen plaatsvonden. In de jaren 70 heeft ondergetekende, als werknemer bij de AMRO Bank hier diverse malen overnacht in weekenden als er door de personeelvereniging bepaalde aktiviteiten werden georganiseerd. Ook heeft ondergetekende hier enige cursussen gevolgd.
In 1980 werd Landgoed Laag Soeren verkocht aan het ‘Transcendente Meditatie Centrum’, die enkele aanpassingen deed.
Vanwege de bijzondere cultuurhistorische waarde is het complex Landgoed Laag Soeren opgenomen op de officiële lijst van Nederlandse Rijksmonumenten. De huidige eigenaar, V.O.F. De Decanije, zet zich in om het historische Landgoed weer in oude glorie te herstellen en het een woonbestemming te geven. De woonbestemming zorgt ervoor dat dit bijzondere erfgoed ook voor volgende generaties bewaard blijft. Nadat in de 19e eeuw het verwaarloosde Landgoed door de Amsterdamse koopman Jut van Breukelerwaard werd ingericht als kuuroord centrum, zijn het anno 2000 weer ‘koopmannen’ uit Amsterdam, die de restauratie van het Landgoed op zich nemen, opdat het zeker weer 150 jaar kan voortbestaan.
bordje Nationaal Park Veeluwezoom Daarop betraden we het privé bosgebied van landgoed Soeria. We dwaalden door bosgebieden met namen als Voorste Schaddeveld, Dierense Hoogte, Geitenberg en Hof te Dieren. Hierbij liepen we nog over de flanken van de 49,2 meter hoge Carolinaberg. Op de top van deze berg bevindt zich een 14-sprong.
Op 25,860 km werd de koffiepost te Dieren bereikt.
De gemeente Rheden bestaat uit zeven dorpen; Velp, Rheden, De Steeg, Ellecom, Dieren, Spankeren en Laag Soeren.
Daarna liepen we naar NS-station Dieren en staken even later de spoorlijn over. Daarop betraden we het centrum van Dieren.
We bereikten de IJssel en staken deze met het Olburgense veer over. Daarop werd buurtschap Olburgen bereikt. We liepen deze plaats geheel door en zetten daarop koers naar buurtschap Rha. Ook deze plaats liepen we vrijwel geheel door. Bij een bushaltehokje, waar tegenwoordig alleen nog maar een regiotaxi van de Achterhoek stopt, sloegen we af en kwamen langs molen de Hoop.
De beltkorenmolen "De Hoop" in Rha is gebouwd in 1856. Omdat het dorpje Rha vaak wateroverlast had wanneer de rivier de IJssel de uiterwaarden overstroomde, omdat er nog geen dijk was, konden de boeren de molen van Bronkhorst niet bereiken om hun graan te laten malen. Graan moest worden gemalen om er brood van te bakken en om als veevoer te gebruiken. In 1833 werd een vergunning aangevraagd voor de bouw van een eigen windmolen in Rha. Pas 23 jaar later, in 1856 werd de bouwvergunning verstrekt en werd de molen in opdracht van de heer A. Reuling gebouwd. Een kopie van deze vergunning hangt ingelijst in de molen. Echter, in 1878 werd de molen door brand verwoest. In 1879 vond herbouw plaats en Rha had gelukkig weer een molen.
We liepen in de richting van de IJssel en zagen aan de overkant van de IJssel de ronde toren van landgoed De Gelderse Toren.
Op de plaats van "De Gelderse Toren" stond van oorsprong in de twaalfde eeuw een wachttoren van de Graven van Zutphen, later van Hertog Karel van Gelre. Sinds 1535 kreeg het een tweede functie, die van woontoren. Op 22 februari 1624 wordt de Geldersche Toren geplunderd door Spaanse troepen onder leiding van graaf Hendrik van den Bergh, niet alleen Hollander, maar zelfs volle neef van prins Maurits. Het huidige gebouw stamt uit de tweede helft van de negentiende eeuw, een curieus staaltje van kastelenromantiek.
Daarna volgden we een fraai graspad met een lengte van maar liefst 2500 meter. Op 24 april 1999 liepen we een traject van het Graafschapspad en liepen hier toen ook over de 2½ km lange grasdijk en nog meer. Bij boerderij Spaensweert verlieten we de grasdijk en liepen nu in de richting van de Grote Beek. Nadat we deze overgestoken waren, volgden we deze bijna een halve km. Spoedig daarop werd buurtschap Bronkhorst bereikt.
Kleinste stadje van Nederland
Het stadje is ontstaan aan de voet van het machtige kasteel van de Heren van Bronckhorst. De Heren van Bronckhorst hadden tussen de 12e en 16e eeuw een toonaangevende positie onder de Gelderse adel. Zij verleenden Bronkhorst in het jaar 1482 stadsrechten. Als gevolg van twisten en oorlogen zijn het kasteel, de stadsmuren en de stadsgrachten in de loop van eeuwen helaas verdwenen. Van het oude slot resten slechts de fundamenten op de slotheuvel. In de jaren zeventig van de vorige eeuw is het stadje onder supervisie van Monumentenzorg gerestaureerd. Bronkhorst telt nu circa 160 inwoners en is hiermee het kleinste stadje van Nederland. Er is geen nieuwbouw en auto’s moeten worden geparkeerd op de parkeerplaats aan de rand van de bebouwde kom.
Bronkhorst is met zijn oude boerderijtjes, zijn smalle gekeide straatjes en enkele bezienswaardigheden een juweeltje om te koesteren. De Nederlandse Hervormde Kerk dateert van 1460.
Geen museumstadje
Bronkhorst is geen museumstadje, maar kent tal van ondernemers die de stad vanwege haar ligging en het toeristenbezoek als vestigingsplaats hebben gekozen. Er zijn diverse bezienswaardigheden in Bronkhorst waaronder de oude slotkapel uit 1345 en een fraaie dorpspomp. De stad kent twee herbergen en tal van monumentale panden waarin verschillende lokale ondernemers zijn gehuisvest. Voorts is er het Dickens Museum, dat is ingericht met boeken, beeldjes van hoofdpersonen uit de boeken van Charles Dickens en tal van andere herinneringen aan deze figuur.
Bronkhorst is een buurtschap dat tot de gemeente Steenderen behoort. Bij de kerk en restaurant het Wapen van Bronkhorst sloegen we af. Even later werd de fruitpost bereikt op 35,5 km.
Daarop werd koers gezet naar de IJssel. Op de pont werd door de pontbaas naar onze startkaart gevraagd. Dit was voor ons tevens een bewijs voor een gratis overtocht over de IJssel. Aan de overzijde van de IJssel ging het uiterwaarden landschap over in een bosgebiedje. Hierin lagen twee statige huizen.
Aan onze linkerhand lag Huize Spaensweerd. Op hun homepage geven zij aan dat dit een Bed and Breakfast adres is, waarbij de goedkoopste tweepersoons kamer € 90 per nacht bedraagt en de duurste € 250.
Aan onze rechterhand lag Huize De Wijde Landen. Dit huis weerspiegelde fraai in een voor het huis gelegen vijver. Door het centrum van Brummen werd de finish bereikt op 39,250 km.
Hoewel er relatief veel asfalt in het parkoers zat, was het toch een mooie, afwisselende tocht geworden. Het weer had zich vrij goed gehouden. De zon hadden we weliswaar niet gezien, maar het was de hele dag droog gebleven. Het IVV-nummer was 11553.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg