We hadden goed geslapen in hotel Blume te Hausach. Toen we om half acht beneden kwamen, was de ruimte van het ontbijt nog afgesloten. Enige minuten later probeerde iemand van buiten het hotel in te komen, maar dit was nog op slot. Deze persoon wilde vast voor de komende avond een overnachting afspreken. Hij zou met de trein en bus naar ons eindpunt van die dag rijden, samen met zijn vrouw en zou dan naar Hausach over de Westweg lopen. Wij zagen hem wel onderweg, maar we hebben hem niet meer gesproken.
Om ± 7.38 uur konden we dan ontbijten. Het ontbijt was redelijk goed. Een minpuntje was het feit dat de gesneden boterhammen nog niet geheel ontdooid waren.
Toen we vertrokken was het droog, maar even later begon het te regenen en staken de paraplu op. Dat liep voor mij niet al te makkelijk. Want in mijn andere hand had ik twee wandelstokken. We liepen door het centrum van Hausach en bij een standbeeldje van een meisje met een gieter maakten we een foto. Toen we deze foto maakten, zagen we aan de overkant van de weg een muurschildering die ook vereeuwigd werd.
Even verderop kochten we bij een bakker broodjes voor onderweg. We troffen het dat de bakker op zondagochtend open was (van 7.00-11.00 uur).
We verlieten Hausach bij de ruïne van Hausach. Hier ging het pad steil omhoog. Af en toe regende het wat. In Haseneckle stond een nieuw hutje op een hoogte van 480 meter. Hier troffen we even later zo'n 10 wandelaars, die met de bus naar Hausach waren gereden. Zij liepen ook naar Büchereck, echter via een andere en makkelijker route. We bestegen de Farrenkopf. De klim hier naartoe was behoorlijk steil. Op de top stond een hut, de Hasemannhütte op 790 meter hoogte. Even later troffen we hier een wandelaar die we van Gasthaus Blume kenden en de Westweg liep. Nog weer later kwam ook een dame aangelopen die we van de jeugdherberg Zuflucht kenden. In de hut schreven we onze naam in het huttenboek. We aten en dronken er wat en er viel ook nog een bui. Je kon in deze hut op de bovenverdieping eventueel overnachten, echter wel op een harde ondergrond. Er waren hier geen bedden of matrassen.
We liepen weer verder en bij een grote boom begon het weer harder te regenen. We schuilden hier even en de twee hiervoor genoemde wandelaars passeerden ons. We liepen nu door tot aan Büchereck. Hier stonden een aantal tijdelijke tentjes langs ons pad, waar we drank en eten konden kopen. Er zaten hier wel zo'n 100 mensen. Wij gingen erbij zitten en kochten limonade en dronken deze op. Even later namen we ook een portie friet.
Toen we weer verder wilden lopen zagen we de man die we deze ochtend rond 7.30 uur voor ons overnachtingadres hadden gesproken door een glazen ruit met een gesloten voordeur. Na de tentjes passeerden we de auto's van de bezoekers. Aan het eind zagen we een papier hangen, waarop het dagprogramma voor dit evenement stond vermeld. Om 10.00 uur was hier een ochtendmis geweest. En om 15.30 uur werd er een aktiviteit voor de kinderen georganiseerd.
Verderop liepen we langs de Hornberger Kolpingshütte, een witgeschilderde hut voorbij de Schanze, maar nog voor de Hirschbachschanze.
Parkoerstechnisch was deze dag een hele mooie dag. We liepen veel over smalle paadjes. Het was echter ook heel veel klimmen en dalen. Een paar maal waren toppen gezekerd met hekwerk, onder andere Huberfelsen en Karlstein. Bij Bäracker stond het 4-sterren hotel Schone Aussicht. Rond 17.00 uur kwamen we bij Gasthaus Rensberg langs en een uur later bereikten we de Silberberger Vesperstube. We maakten hier een foto van het huis en van de vooringang, die versierd was met haasjes, geschilderd op platte boomstammenschijven.
We troffen hier op het terras buiten zowel de jongeman die we kenden van Gasthaus zur Blume te Hausach als ook de dame die we voor het eerst ontmoette in de jeugdherberg Zuflucht.
In een vesperstube kan je meestal geen volwaardige warme maaltijd krijgen. Daarom namen we twee maal Käsebrood en later at ik ook nog een Himbere Torte (bosbessentaart).