|
|
|
|
Apeldoornse Vierdaagse, eerste wandeldag, dinsdag 13 juli 2004 |
Dit jaar werd de Apeldoornse vierdaagse georganiseerd van 13 t/m 16 juli 2004. De start was vanuit een nieuwe locatie. Dit had alles te maken met een omvangrijke renovatie en nieuwbouw rondom schouwburg Orpheus. Nu werd er gestart vanaf het sportcomplex van voetbalvereniging Victoria Boys. Op het terrein waren twee grote tenten opgetrokken. De ene tent was voor het aan- en afmelden met een paar stands. De andere tent was de consumptie tent. Hier bracht Seniorenorkest "De Vriendenkring" muziek ten gehore.
Dit jaar was voor het eerst een inschrijfstop ingesteld. Vanaf 1 mei 2004 konden geen nieuwe aanmeldingen gedaan worden door nieuwelingen. Trouwe vierdaagse lopers die een aanmeldingsformulier hadden thuisgestuurd gekregen konden tot 1 juni 2004 inschrijven. De mogelijkheid van na-inschrijving en het lopen van één of enkele dagen was ook niet meer mogelijk. Dit had alles te maken met de inschrijfstop bij de Nijmeegse vierdaagse. Wandelaars die in Nijmegen te laat waren met inschrijving besloten daarop in Apeldoorn mee te lopen. De parkoersen van de Apeldoornse vierdaagse zijn niet geschikt voor een groot publiek. En de organisatie van de Apeldoornse vierdaagse wil dit ook zo houden. Als ik het goed begrepen heb, wil men in 2005 een limiet van 4500 deelnemers stellen, waarbij maximale aantallen zullen gaan gelden voor deelname op de kortste twee afstanden.
Wij liepen het 40 km parkoers. Op dinsdag 13 juli 2004 was de start vanaf 6.30 uur. Toen wij enige minuten voor half zeven bij de start verschenen stond er al een flinke groep wandelaars te wachten op hun startknip. Na de start liepen we eerst naar de Laan van Spitsbergen en staken de spoorlijn Apeldoorn-Amersfoort over. Na een kruising met verkeerslichten volgden we de Laan van Westenenk. De twee genoemde wegen zijn grote verkeerswegen met naastliggende fiets- en voetpad en zijn een onderdeel van de ringweg om Apeldoorn.
We sloegen spoedig af en volgden wegen door de wijk "De Bouwhof". Na een haakse bocht naar links moesten we meteen weer naar links, een smal pad. Meer dan honderd wandelaars kwamen teruggelopen omdat ze dat smalle pad niet waren ingegaan. We hoorden een wandelaar zeggen, dat hij wel een wandelaar het pad zag inlopen. Maar dat hij dacht dat die persoon daar moest plassen. We liepen hier fraai langs de Winkewijert spreng.
Nu zetten we koers naar bosgebied Dennenheuvel. Daarbij liepen we al voor de tweede maal langs een spreng. Een spreng is een gegraven beekje. Vlak voor de A1-snelweg was de eerste wagenrust op 5,9 km. Coos, die al vooruit was gelopen, had de koffie al klaar staan en een stoel gereserveerd. Na de verzorgingspost liepen we onder de A1-snelweg door en dwaalden nu naar buurtschap Engeland. Spoedig daarop werd Beekbergen bereikt.
We liepen langs de zuidkant van Beekbergen. Even volgden we de Loenense weg in zuidelijke richting. Deze verlieten we weer en door bosgebied werd de Ruggeweg bereikt. Hier liepen we langs de bosrand en hadden uitzicht op het plaatsje Lieren, één van de vele plaatsjes die onder de gemeente Apeldoorn vallen. We staken de Toeristische Spoorweg over.
De Veluwsche Stoormtrein Maatschappij voert een dienstregeling uit over het trajekt Apeldoorn, Beekbergen, Immenbergweg, Loenen, Eerbeek en Dieren.
Na een slinger in het parkoers bereikten we de spoorweghalte Immenberg. Dit was bij de onderdoorgang met de A50-snelweg. Nu volgden we een lange asfaltweg waarbij we langs talrijke bungalow-centra liepen, zoals De Valouwe, Mary Rose en Eldorado. We bereikten de Vrijenbergspreng. Hier was de splitsing met het 30 km parkoers. Het verschil in startijd tussen de 40 en 50 km lopers enerzijds en de 30 km lopers anderzijds is slechts een half uur. Deze relatief korte tijd had er voor gezorgd dat we al enige tientallen lopers op de 30 km zagen afslaan.
We volgden de Vrijenbergspreng tot aan de toeristische spoorlijn. Vanaf hier volgden we de Vrijenbergspreng aan de andere zijde terug. We dwaalden verder door bossen en passeerden Huize Het Veldhuis en De Ronde Akker. Vlak voor Loenen passeerden we een gedenkteken voor gevallen. In Hotel Restaurant Café "Den Eikenboom" te Loenen was op 18,3 km een rustpost.
We verlieten Loenen weer en spoedig daarop bereikten we het gelijknamige bos en dwaalden hier doorheen tot aan picknickplaats Ternat. Hier was op 20,6 km een verzorgingspost. We lieten ons de koffie weer goed smaken. Het was deze dag goed wandelweer. Het was niet warm met temperaturen rond 17 graden. Het bleef wel de hele dag droog.
Nu liepen we in de richting van de Groenendaalse weg. Hieraan is de Loenense Erebegraafplaats gelegen. Langs de hoofdingang liepen we verder langs de zijkant van de begraafplaats.
Op het Ereveld van Oorlogsgraven uit WO II aan de Groenendaalseweg zijn ruim 3.000 gevallenen begraven. In de kapel liggen de gedenkboeken met de namen van de slachtoffers. In het bezoekerscentrum geven 70 dia’s een beknopt beeld van de oorlog. Het Ereveld is dagelijks te bezoeken.
Ereveld Loenen is in meerdere opzichten geen oorlogsbegraafplaats zoals vele mensen die kennen. Men vindt er geen rijen witte kruisen of staande stenen. Bovendien gaat het niet alleen om militaire slachtoffers van een oorlog. Op het ereveld vindt men naast de graven van gesneuvelde militairen uit de Tweede Wereldoorlog vooral ook de graven van verzetsmensen, dwangarbeiders, joden, krijgsgevangenen, onderduikers en slachtoffers van politionele acties in het voormalig Nederlands-Indië. En sinds de jaren '80 vormt het ereveld niet alleen de laatste rustplaats voor slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Ook militairen en burgers die omgekomen zijn tijdens humanitaire en vredesmissies worden er (her)begraven.
Door bosgebied Loenenseveld werd de Vrijenbergspreng weer bereikt. In tegenstelling tot andere jaren liepen we nu het eerste deel langs de zuidkant van de Vrijenbergspreng. We hadden nu wel een beter zicht op de "Kleine Waterval". Verderop verwisselden we alsnog de zuidkant voor de noordkant langs de Vrijenbergspreng. Daarop werd de parkeerplaats "Loenense Waterval" bereikt.
In Loenen vindt u de grootste natuurlijke waterval van Nederland, waar het water een val van zo’n 15 meter maakt. De watervalspreng uit 1869 ontspringt in de bossen van het Schalter. De spreng bestaat uit twee delen, de Vrijenbergspreng en de Veldhuizerspreng, die ieder ongeveer zes kilometer lang zijn. Door de vele zijsprengen wordt er geleidelijk een brede beek gevormd. Met stuwbalken wordt het water op diverse plaatsen op peil gehouden. U vindt de waterval bij parkeerplaats Vrijenberg aan de grote weg van Loenen naar Beekbergen.
Hier was ook een verzorgingspost van de OLAT. We lieten ons een bakje soep goed smaken. Op een lijst konden we onze namen vermelden met daarachter voor de hoeveelste maal we deze vierdaagse liepen. Voor Coos was dat 15 en voor mijzelf 20.
Na deze verzorgingspost, die op 24,8 km lag dwaalden we door bosgebied Reeënberg. Daarbij liepen we langs een vennetje en heidegebied Klein Zwitserland.
Reeënberg is het enige natuurgebied op de Oost-Veluwe waar behalve bos ook heide aanwezig is. In de uitgestoven laagten van dit voormalige stuifzandgebied zijn vennen aanwezig geweest. Natuurmonumenten probeert de waterondoorlatende bodemlaag te herstellen. Als de vennen hersteld zijn krijgen planten en dieren die hier van oorsprong thuis horen, zoals ronde zonnedauw en heikikker, weer een kans.
Het centrale deel van de Reeënberg wordt vanwege de hoogteverschillen ook wel Klein Zwitserland genoemd. Een deel van het naaldbos is spontaan ontstaan en relatief oud. Het heeft zich in de loop der tijd ontwikkeld tot een waardevol bos. Grote zoogdieren als edelhert en wild zwijn komen er voor, maar ook boommarter, das, roofvogels en de zeldzame groene specht.
We kwamen uit op de Schalterbergweg en staken de A50-snelweg over. Daarop kruisten we de Schalterdalweg en even later bereikten we camping Hertenhorst. Hier was een rustpost op 28,6 km.
Na deze rustpost liepen we naar de Arnhemseweg, staken deze over en dwaalden door het Lierderbosch. We staken de Berg en Dal weg over alvorens weer in buurtschap Engeland uit te komen. Daarbij kwamen we nog langs het Spelderholt. Hier is het Instituut voor Pluimvee-onderzoek gevestigd.
Bij een Manage met rustmogelijkheid verlieten we buurtschap Engeland weer en dwaalden nu door het bosgebied Bruggelen of Engelanderholt.
Men neemt aan dat de naam Bruggelen een verbastering is van Braclog, een woud dat al in 801 wordt vermeld. Sinds de 16de eeuw komt dit bos onder de naam Engelanderholt voor, als bezit van de Bruggeler- of Engelandermark. Dat wil zeggen dat het gezamenlijk eigendom was van de plaatselijke boeren. De naam Engeland is afgeleid van 'eng' of 'enk', dit was het geheel van bijeenliggend bouwland van de markegenoten. Later nam het bos als gevolg van overmatige houtkap en door beweiding met vee in betekenis af. Op een kaart uit 1812 is te zien dat de Engelanderenk omgeven wordt door een uitgestrekt heide en stuifzandgebied. Om de enk tegen het zand te beschermen is er een strook bos omheen geplant. Rond 1850, toen de heide niet langer meer nodig was voor de agrarische bedrijfsvoering is men begonnen met het bebossen van de heide, die ook voor een deel spontaan dichtgroeide. Aan het begin van de 20ste eeuw beboste men zelfs een deel van de grote Engelanderenk. In het bos is de rand van de voormalige enk nog terug te vinden als een steilrand.
Net na de A50-snelweg was de laatste verzorgingspost op 35,3 km gelegen aan de Zuster Meijboomlaan. We bereikten de bebouwde kom van Apeldoorn weer en kwamen bij de Brugkerk uit van de Protestantse Kerk Nederland. Er stond een bordje OPEN, waarop we naar binnen liepen. Hier hoorde je haast de stilte die er heerste. Voor de kerk stonden twee wagens van een beschuitfirma. De verpakte koekjes die waren uitgedeeld, waren kennelijk op, want er werd niets meer uitgedeeld. Coos was wat dit betreft gelukkiger toen zij hier eerder langs liep.
Langs de Ugchelse beek en nog een spreng werd spoedig de finish bereikt rond 15.20 uur. De dagafstand bedroeg 40,7 km. Het IVV-nummer was 10901.
|
Henri Floor & Coos Verburg |