vorig traject van het Utrecht pad volgend traject van het Utrecht pad Terug naar het overzicht van het utrechtpad Terug naar het overzicht van de LAW's, streek- en NWBpaden op de homepage van Henri Floor Terug naar de homepage van Henri Floor Van Veenendaal-West naar Amersfoort over het Utrechtpad
Dit is het wapen van Veenendaal. 
Dit wapen is te vinden 
op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de 
Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag Op zaterdag 3 juli 2004 vervolgden wij met het 163 km lange Utrecht pad. Met de trein reden we naar NS Veenendaal-West. Vandaar was het 700 meter alvorens we weer op de route uitkwamen. We staken de spoorlijn Driebergen-Rhenen over en sloegen de eerste weg af naar rechts. Even verderop sloegen we weer linksaf en liepen daarbij langs de rand van de bebouwde kom van Veenendaal. Over een smal pad tussen huizen bereikten we een pad langs een sloot, waarlangs we even later aan de overzijde terug liepen. Toen we de sloot overstaken kwamen van rechts twee jonge dames aangelopen, gewandeld moeten we echter zeggen, want zij gingen ook een wandeling maken. Zij liepen een eigen tocht. 5 uur later zouden we hen nog een keer treffen.
We liepen onder de A12-snelweg door. Er pakten zich enige wolken samen en het begon even te regenen. We schuilden even onder een boom. In de verte hoorden we een paar onweerslagen. Toen het minder regende liepen we verder. Maar bij een volgende serie bomen begonnen het weer harder te regenen. Meteen na een bocht in de weg zagen we een gebouw met een overkapping waar we konden schuilen. Toen we daar aankwamen begon het harder te regenen. Na een kwartiertje durfden we het wel weer aan. Het regende nog wel wat en we hadden de regenkleding aangetrokken.
We kruisten de spoorlijn Utrecht-Arnhem en kwamen even verderop langs de voormalige Batterij aan de Schalm, een oud verdedigingswerk. Verderop liep ons pad vlak langs de spoorlijn. Aan de overzijde van het spoor lag het voormalige Fort aan de Buurtsteeg. Daarna passeerden we camping De Batterijen. We liepen hier over een fietspad over de Grebbelinie. De Grebbelinie is een oude dijk die oorspronkelijk liep van Rhenen naar Spakenburg. Het doel van de dijk was om bij vijandelijkheden het gebied achter de dijk onder water te laten lopen, waarbij sloten in dit gebied niet door de vijand werd opgemerkt. Maar in de 19e eeuw kwamen de Fransen "op bezoek" toen het hard vroor. In de tweede wereldoorlog vloog de vijand er over heen. Bij camping De Batterijen stond een bord dat we welkom waren voor een natje en droogje, maar op zaterdag wel vanaf 12 uur. Onze klok wees op dat moment nog geen 9 uur aan.
We bereikten de N224 (Veenendaal-Renswoude). Hier was een deel van de dijk weg. Maar daarvoor in de plaats bestond de mogelijkheid om door middel van balken voor een eventuele waterkering te zorgen.
Dit is het wapen van Renswoude. 
Dit wapen is te vinden 
op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de 
Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag
De Slaperdijk. Gemeente Renswoude.
Eeuwenlang was de Vallei het toneel van overstromingen. Omdat de waterstand in de Rijn maar liefst zes meter hoger is dan het IJsselmeer, ontstond er bij hoog water in de rivier groot gevaar. Als de dijk bij Rhenen zou bezwijken, kon het water zich ongehinderd in de Vallei storten, met alle gevolgen van dien. Na de doorbraak van 1595 werd de Grebbedijk bij Rhenen verzwaard. Desondanks overstroomde het gebied weer in 1599, 1643 en 1651. De kans op overstromingen groeide juist, vanwege de ontbossing in Duitsland, waardoor dit stroomgebied minder water kon vasthouden bij regenval. Bovendien werd de Rijn ingedijkt, waardoor het water een geringere stroombreedte had. Bij de overstromingen passeerde het water de Emminkhuizerberg aan beide zijden. Nadat het Renswoude bereikt had(+6 m N.A.P.), kon het water doorstromen naar Woudenberg, Amersfoort(+2,5 m) en Nijkerk(+0,1 m). Op 7 december 1652 besliste men, dat er een slaperdijk moest komen tussen de Amerongse Berg en de Emminkhuizerberg. Vanwege de gespannen sfeer tussen Gelderland en Utrecht besloot men de dijk niet naar het hoger gelegen Ede te vervolgen, maar te kiezen voor een noordelijke route ten oosten van Renswoude. In 1711 bleek, dat het water nu om de Slaperdijk heen kon stromen. De Arnhemse weg tussen De Klomp en Renswoude doorsnijdt de dijk, die daar nog steeds afgesloten kan worden. De balken worden bewaard in een kleine loods. Hier was in de meidagen 1940 het 'steunpunt Slaperdijk', dat verdedigd werd door de 2e sectie M.C. van het 22e Regiment Infanterie. Men verdedigde zich succesvol tegen het 368e Duitse Regiment Infanterie.
We vervolgden ons pad over de dijk en zagen in de richting van Ederveen langgerekte smalle percelen weiland. Deze waren ontstaan na de ontginning van het hoogveen.
Bij boerderij De Nap was ook een deel van de dijk weggehaald en volgden hier even een asfaltweg. Even voor de Fliertsche Beek sloegen we af in de richting van kasteel Renswoude. Hier liepen we langs de zuidkant van het Grand Canal, een 700 meter lang zichtkanaal behorend bij kasteel Renswoude. We liepen om het fraaie kasteel heen. Daarna liepen we langs de noordkant van het Grand Canal terug naar de dijk. We kwamen een wandelaar tegen die ons herkende. Hij vroeg of we bezig waren om een nieuwe wandelroute uit te zetten. De wandelaar woonde in Renswoude en had in het verleden diverse malen meegedaan aan de 25 km lange Euraudax wandeltochten die wij lange tijd hebben georganiseerd vanuit Renswoude.
We staken de Fliertse Beek over en volgden de dijk naar het voormalige Werk aan de Daatselaer, eveneens een oud verdedigingswerk. Met Koninginnedag wordt op deze plek activiteiten georganiseerd door de gemeente Renswoude.
Net voorbij het voormalige Werk aan de Daatselaer zagen we in een weiland bij een boerderij talrijke caravans staan. Na de kruising met een asfaltweg bereikten we een bruggetje over de Nederwoudse beek, genoemd naar buurtschap Nederwoud in de gemeente Ede en stroomt in de Lunterse Beek. Op voornoemd bruggetje stopten we even. Ik deed hier wat lichamelijke oefeningen. Net na de eerste set oefeningen passeerden ons twee Utrechtpad wandelaars. Zij waren de vorige dag begonnen in Utrecht. Zij hadden de eerste dag 57 km afgelegd en hadden daarmee de plaats Amerongen bereikt. Deze dag stond 50 km op het programma en hun etappeplaats was nu Amersfoort. Wij hadden het plan om ook tot aan Amersfoort te lopen, afhankelijk hoe ver we zin hadden.
Opnieuw kruisten we een asfaltweg. Ditmaal was dat de Barneveldseweg en liep van Renswoude naar buurtschap Walderveen en verder door naar Barneveld. Na een voormalige trimsalon voor honden sloegen we voor een bosgebied af en volgden de Groeperkade. Ook hier was weer een deel van de dijk gesloopt. In een ander wandelboekje spraken de schrijver hierover dat de dijk was weggehaald door cultuurbarbaren. We bereikten café Restaurant De Dennen. En hielden hier een rustpauze onder het genot van een aantal koppen koffie.
We staken de N224 (opnieuw) over en volgden weer een deel van de dijk van de Grebbelinie. Daarbij liepen we langs een herdenkingsmonument waar in 1944 een aantal mannen uit Renswoude waren doodgeschoten. We kruisten de Lunterse beek en passeerden de voormalige Schans "Werk aan de Engelaar" uit 1786, eveneens een oud verdedigingswerk.
Op de Oude Holleweg uitgekomen, sloegen we af en liepen nu in een open weide gebied. Daarbij passeerden we de boerderijen "De Kleine Fliert" en "De Groote Fliert".
Boerderij de Groote Fliert is een van de ruim vierhonderd zorgboerderijen in Nederland. De boerenstand staat onder druk -kosten stijgen, prijzen dalen- en elke dag houden er boeren op met boeren. Met de bedrijfsvoering van de Groote Fliert ging het ook allengs minder. Als er inkomsten bij moeten, dacht boerin Margriet van de Lagemaat (44) vorig jaar, dan moet het de zorg worden. ''Er hebben hier altijd mensen gelopen. Buurjongens, stagelopers. Iedereen is welkom op hun boerderij, benadrukt ze: werklozen, verstandelijk gehandicapten, psychiatrische patiënten, dorpsgenoten: ''Vorig jaar liep hier een onderwijzer uit het dorp met een burn-out. Hij heeft zeven maanden gezweet. Nu staat hij weer twee dagen per week voor de klas.
Dit is het gemeentewapen van Woudenberg. 
Dit wapen is te vinden 
op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de 
Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag Omdat in dit gebied in de tweede wereldoorlog veel boerderijen zijn gesneuveld staan hier zogenaamde wederopbouwboerderijen en wijken qua type duidelijk af van de traditionele streekboerderijen. We kwamen uit op een zogenaamde 60 km weg, waar echter wel harder werd gereden. We staken de Lunterse Beek opnieuw over en weldra werd Scherpenzeel bereikt.
We doorkruisten het bosgebied rond Huize Scherpenzeel; we kwamen ook langs dit huis. Opnieuw staken we de Lunterse Beek over. Bij een bankje hadden we nog een rust. Tijdens deze rust regende het korte tijd even hard en snel pakten we de paraplu. Haast even snel als de regen begonnen was, was deze ook weer opgehouden.
Bij de Broekerbrug bereikten we het Valleikanaal. We konden hier kiezen uit een graspad, dat gedeeltelijk begraast werd door paarden of een fietspad aan de andere zijden van het kanaal. Omdat ik niet zo dol ben op loslopende paarden besloten we het fietspad te volgen.
We kruisten voor de laatste keer de Lunterse Beek. Dat was op de plaats waar de Lunterse Beek in het Valleikanaal stroomt. Aan de westkant van het Valleikanaal ligt op dit punt landgoed Lambalgen met het voormalige kasteel Lambargen. Dit kasteel is in 1953 afgebrand.
We volgden het Valleikanaal verder en kregen uitzicht op de watertoren van Woudenberg uit 1937. Deze watertoren was eigendom van de Veenendaalse Waterleiding Maatschappij. Deze maatschappij was in 1929 de laatste particuliere waterleidingmaatschappij die in ons land werd opgericht.
Woudenberg - Scherpenzeel We volgden na kruising met de N224 nog steeds het Valleikanaal over het verharde fietspad. We bereikten de Roffelaarskade. Hier is een scheiding tussen twee inundatiekommen in de Grebbelinie. Hier stond een mooi houten bankje met rugleuning waar we weer eens van een welverdiende rust genoten. We staken hier het Valleikanaal over. Over een brug, waaronder een stuw zat, vervolgden we het Valleikanaal over een asfaltpad over de naastliggende dijk, die alras overging in een graspad.
We bereikten een sluis, waar een beek van links in het Valleikanaal stroomde. En meteen hield de geel/rode markering op, want we waren even verkeerd gelopen. We moesten namelijk voor de sluis de dijk af en over een rooster over een sloot verder lopen. Maar vanaf de bovenkant van de dijk van het rooster over de sloot niet zichtbaar. Op deze plaats bleek ook een "kluunplaats" voor kanovaarder te zijn. We bereikten de brug over de beek van de voormalige spoorlijn Amersfoort-Kesteren. Nadat de spoorbrug over de Rijn in de tweede wereld oorlog het loodje had gelegd, heeft ook deze spoorlijn grotendeels het loodje gelegd.
We volgden de voormalige spoorlijn enige tijd, later ook in tegengestelde richting aan de andere kant van de oude spoordijk. Nu betraden we het bosgebied van Landgoed De Boom en liepen enige tijd langs de Heiligenbergerbeek of de Barneveldsebeek. Bij de officiële toegang van landgoed De Boom stond een groot bord met de naam Turner. Vermoedelijk is dit de naam van het concern dat hier nu zijn zetel heeft in dit landhuis. We verlieten voornoemd landgoed en volgden over een fietspad langs de N226 verkeersweg.
Bij de Mofferbrug uitgekomen verlieten we de N226 weer en volgden de Heiligenbergerbeek tot de samenkomst met de Woudenbergse Grift. Hier lag de Rode Brug. De Woudenbergse Grift werd in 1560 gegraven als Schoonderbeekse Grift voor het vervoer van turf uit Veenendaal naar Amersfoort. Even verderop passeerden we een voormalig tolhuis uit 1869. Huize Den Treek We bevonden ons nu op Landgoed Den Treek-Henschoten. We bereikten Huize Den Treek. Dit gebouwencomplex werd gerenoveerd tot hotelcomplex. Tijdens de renovatie bleek dat door de gemeente geen vergunning werd gegeven voor een hotel. Daarop besloot de eigenaar het gebouw dan maar als privé onderkomen te gebruiken. De renovatie was trouwens nog niet geheel voltooid.
De Treek is familiebezit. De BV, met als aandeelhouders de ongeveer 330 leden van de familie De Beaufort, stelt zich ten doel de landerijen, bossen, wegen, waterlopen en huizen in stand te houden, met als oogmerk natuurbescherming en recreatie.
Grondlegger van dit bezit is mr. Willem Hendrik de Beaufort, die met recht een liefhebber genoemd mag worden. Hij deed zijn eerste aankoop in 1807. Waar hij kon, kocht hij er land en hoeven bij. Zo verknocht was hij aan het landleven dat hij bedankte voor hoge posten in het landsbestuur. Die liet hij (later) aan familieleden over.
Dat het gebied zich inmiddels over 2000 hectare uitstrekt - tussen Amersfoort (A28) en Maarn (A12), van de Leusderhei tot Woudenberg - is mede te danken aan een andere Willem Hendrik de Beaufort, een voornaam die vaak in de familie voorkomt. Hem werd aan het begin van deze eeuw gevraagd om het beheer van de bezittingen op zich te nemen. Verschillende leden van de familie hadden inmiddels bezittingen in de omgeving aangekocht en al die ooms en neven vroegen W.H. om de exploitatie ter hand te nemen. Want deze Willem Hendrik (1880-1976) was niet alleen kamerheer van koningin Wilhelmina en lid van provinciale staten geweest, hij had ook bosbouw gestudeerd in Duitsland. W.H. richtte het Schoutenhuis op, het rentmeesterskantoor in Woudenberg dat nog altijd verantwoordelijk is voor het beheer. Tot 1958 was hij er zelf directeur van.
Doordat de Treek grotendeels vrij toegankelijk is - je zou er moeiteloos twee dagen kunnen lopen zonder één keer een zelfde pad te hoeven nemen - weten veel vaste bezoekers uit de omgeving niet eens dat het om privé-bezit gaat. Niet het hele terrein is trouwens doorlopend opengesteld, maar er is genoeg ruimte om er uren te lopen.
We betraden het Treekerbos. Het parkoers voerde hier door statige lanen. We passeerden onder andere het Langeveen, 't Waswater, de Droogmakerij en het Hazenwater. Dit waren allemaal fraaie natuurgebieden in het Treekerbos.
De Droogmakerij en 't Waswater, weilanden midden in het bos. De namen herinneren aan de ontginning van het gebied. Voor bosbouw waren deze stukken grond te veenachtig. Via een kanalenstelsel werden ze ontwaterd om ze toch voor de landbouw geschikt te maken. In 't Waswater, nu een weiland bij een schitterend gelegen boerderij, werden vroeger schapen gewassen, zegt de overlevering. Het Langeveen staat gedeeltelijk weer blank; de berken in dit moerasje zijn kaal.
In het bos voor de A28-snelweg en in het bosgebied na de snelweg zagen we nog geel/zwart gekleurde pijlen hangen met daarop de tekst SGWB. In het Landelijk Wandel Programma (LWP) constateerden we dat deze pijlen zijn blijven hangen van de Amersfoortse tweedaagse, die hier een week tevoren hun tocht organiseerden.
We bereikten de bebouwde kom van Amersfoort in het Leusderkwartier. We liepen om landgoed Nimmerdor heen en volgden de Heiligenbergerbeek opnieuw tot voorbij het Randenbroekpark. Nu bereikten we de stadsring om het centrum van Amersfoort. We betraden de oude vestingwal en kwamen bij vestingwerk De Monikkendam. Via de Herenstraat kwamen we in de bekende straat met de naam Muurhuizen. Deze volgden we slechts heel even. In een volgende etappe zouden we deze weg nogmaals zien.
Na kruising met de Langestraat kwamen we uit op Zevenhuizen. Dit is eigenlijk een soort marktplaats. Toen wij daar arriveerden stond het ook vol met marktkraampjes. We besloten de etappe hier te beëindigen om dan een volgende keer, hopelijk zonder marktkraampjes, hier beter van de fraaie huizen te genieten. Het was hier vandaan ongeveer een kwartier lopen naar het NS-station van Amersfoort. Net kwam buslijn 56 aangereden en 40 minuten later bevonden we ons op NS-Driebergen waar onze auto was geparkeerd.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg