Utrechtse Heuvelrug wandeltocht met WS78

Op zaterdag 17 januari 2004 hadden we tijdens de WS78 wandeltocht vanuit Haarlem een gesprek met één van de bestuursleden van WS78. Het ging daarbij over de vraag hoe wij dit jaar gedacht hadden om de WS78 tocht van Maarn op zaterdag 20 maart 2004 te pijlen. Op een “reguliere” WS78-wandeltocht wordt de tocht op de daaraan voorafgaande vrijdag gepijld met de fiets en neemt in doorsnee 7 uur in beslag. Anders is dat bij de tocht vanuit Maarn die door ondergetekenden worden uitgezet. De laatste tocht uit de winterseries van WS78 vanuit Maarn staan er om bekend dat er veel smalle paadjes worden opgenomen in het parkoers in een heuvelachtig terrein. Uiteindelijk werd besloten om deze tocht in twee dagen te bepijlen. Dus op de donderdag en de vrijdag voorafgaand aan 20 maart 2004.
Op donderdag 18 maart 2004 troffen we een bestuurslid bij de start in Maarn. Vandaar reden we met één auto naar Leersum, daar waar de grote rust zou zijn. Met z’n drieën bepijlden we het traject GROTE RUST - FINISH. Het was deze dag de hele dag droog en enigszins zonnig weer. Onderweg zagen we nog een ree. Dat was in de buurt van de Postweg.
Door de gemeente Doorn liep een zogenaamde postweg, een pad dat uitsluitend door postpaarden werd gebruikt. De postweg in Doorn verbond de steden Amsterdam en Arnhem met elkaar en liep (vermoedelijk) via Muiden, Naarden naar Hilversum. Vanaf Hilversum werd het pad gebruikt dat via De Vuursche, Soesterberg en Austerlitz naar Doorn liep. Na Doorn werd het de Benedenweg (koningsweg) genoemd. Deze weg heet nu de Postweg.
Op vrijdag 19 maart 2004 reden we met de auto naar station NS Driebergen/Zeist. Vervolgens met de trein naar NS Maarn. Van hier bepijlden we met z’n tweeën het traject van de start naar de grote rust. Er was regen voorspeld in de loop van de middag. Daarop besloten we vroeg te starten. Rond 7.15 uur begaven we ons op pad. We zagen onderweg nog 2 reeën. Er was onderweg een verrassing. Bosarbeiders bleken zo actief bezig te zijn geweest, dat een gedeelte van het parkoers moest worden omgelegd. Dit omdat er dermate veel bomen op het pad lagen, dat het zelfs voor ons niet meer leuk was. Laat staan voor de wandelaars. Na 7 uur lopen bereikten we de grote rust te Leersum. Van hier reden we met de bus weer terug naar NS Driebergen/Zeist en verder huiswaarts. We zaten nog maar net in de bus of het begon te regenen. Wat hadden we het deze dag getroffen.
Op zaterdag 20 maart 2004 reed ik alleen met de fiets naar Maarn. Dit is ongeveer 8 km. Coos reed met de auto naar Maarn. Rond 7.45 uur begaf ik me met een bestuurslid op pad met de fiets. Dit om te kijken of alle pijlen er nog wel hingen. Bovendien moesten we ons best doen om de wandelaars zo lang mogelijk voor te blijven. In ieder geval moesten we tot aan de grote rust de wandelaars voor blijven, omdat een ander bestuurslid het traject grote rust naar de finish voor zijn rekening zou nemen. Het is inderdaad gelukt om voor de eerste wandelaar bij de grote rust aan te komen. Hier op de grote rust hoorden we het bericht van het overlijden van prinses Juliana.
Na een korte rust vervolgde ik alleen de route. Dit omdat het bestuurlid waar ik mee fietste de kracht had om de eerste wandelaar voor te blijven tot aan de finish. En dat zou mij zeker niet lukken. Tot de koffiepost lukte het echter nog wel. Daar was voor mij een rust noodzakelijk en de eerste wandelaars passeerden ons. Wel konden we al de eerste complimenten in ontvangst nemen, zowel wat betreft het parkoers als de bepijling. Later deze dag zouden nog vele complimenten volgen. Niet iedereen herkende mij. Door het gedeeltelijke regenachtige weer had ik een rood regenpak aan en een zuidwester op mijn hoofd. Op de koffiepost kregen we al een banaan uitgereikt. Eigenlijk zouden we deze pas op de fruitpost krijgen. De laatste jaren lag het deelnemersaantal op de laatste tocht zo tegen de 600 deelnemers. Door de zeer slechte weersvoorspelling waren er deze dag maar 383 deelnemers. Er waren dus meer dan 200 bananen teveel ingeslagen.
Het was meer dan 20 jaar geleden dat het deelnemersaantal op de laatste tocht zo laag was. In het seizoen 1980/1981 lag dit aantal op 366. Maar toen was WS78 nog bezig naam te maken. In het seizoen 1979/1980 was het aantal op de 10e tocht 311 en in het seizoen 1978/1979 lag het aantal op 177.
We waren bij de koffiepost gebleven. We vervolgden op de fiets het parkoers. Op twee plaatsen reden we een andere route, omdat daar trajecten in zaten, die te lastig waren voor een fietser. Dat was onder andere bij het Doornse Gat. Wel zorgden we ervoor dat we geen wandelaars in ons kielzog mee zouden trekken.
Het Doornse Gat maakte aan het begin van de 20e eeuw deel uit van heidevelden, die de Utrechtse Heuvelrug tot die tijd bedekten. Er werd her en der grind gegraven voor het onderhoud van de wegen, en zand voor klein verbruik in de omgeving. Gedurende een aantal jaren heeft er een zandsteenfabriekje gestaan. Na beëindiging van de ontzanding is het terrein ingericht voor dagrecreatie en in beheer en onderhoud overgedragen aan het recreatieschap.
Daarop werd de fruitpost bereikt. We nuttigden nu banaan nummer 2 en 3. Rond 14.45 uur bereikten we de finish.
Coos had de eerste 20 km gelopen en besloot zich van hier naar de finish te laten rijden. Voor haar en ook voor mij gold al dat we de tocht als gelopen mochten beschouwen. We hadden de tocht per slot van rekening uitgezet. Bovendien hadden we de tocht ook al met het bestuur voorgelopen. Coos kon nu alle complimenten in ontvangst nemen. Ik besloot nog naar de koffiepost te fietsen. Daarbij reed ik niet het parkoers tegengesteld, maar over een makkelijker begaanbare route. Onderweg naar de koffiepost trof ik op een asfaltweg twee ruiters. Ze waren zeer keurig gekleed in een militair-achtig uniform. Ze vroegen aan ons of we andere ruiters hadden gezien of dat we in de buurt lawaai hadden gehoord. Waarschijnlijk was er een jacht georganiseerd, waarbij zij verdwaald waren geraakt. Bij de koffiepost aangekomen bleken alleen nog wandelaars te zijn uit de achterhoede. Maar omdat wij ons normaliter ook in de achterhoede bevinden troffen we talrijke bekenden.
Eén km voor de finish passeerden we in een bocht van een bospad een plek waar midden in het bos een bosje narcissen groeiden en een skimmia. Die stonden er niet zomaar, maar vormden een blijvende herinnering aan de destijds 13-jarige Sybine Jansons uit Maarn. Haar fiets werd op 19 januari 1999 op deze plek gevonden en zij werd later in Breukelen vermoord teruggevonden. Bij het betreden van de bebouwde kom van Maarn kwamen we langs een huis, waar in de tuin een groot bord stond met de tekst WSsers proficiat. Hier wonen fanatieke WS78 leden.
Rond 17.00 uur werd de finish opnieuw bereikt. We werden opgevangen door een bestuurslid. Alle parkoersarchitecten worden op de laatste tocht in het zonnetje gezet. Tevens krijgen zij nog een VVV-bon. En omdat ik had aangegeven snel naar huis te willen fietsen, omdat ik voor donker thuis wilde zijn, werd in het bijzijn van Coos de desbetreffende versierselen uitgereikt.
We spraken nog een oud WS78 voorzitter. Hij had de tocht ook gelopen. Bij een steile helling even voor de grote rust had hij vier maal gerust alvorens hij de top van deze steile berg, de Donderberg, had bereikt. Op de top van de Donderberg staat De tombe van Nellesteyn.
De tombe van Nellesteyn
In 1818 werd de bouw voltooid van de graftombe van het geslacht Van Nellesteyn door J.D. Zocher jr. Dit gebeurde in opdracht van Cornelis Jan van Nellesteyn, de toenmalige eigenaar en bewoner van ridderhofstad Broekhuizen. In 1830 werd hij als eerste bijgezet in het mausoleum. In 1917 werd het twaalfde en laatste familielid bijgezet. Hierna werd de ingang van de tombe dichtgemetseld.
Al even was aangetipt dat er een relatief lage opkomst was geweest vanwege de slechte weersvoorspelling. Nadat het bij de start om 9.00 uur regende, was het rond 10.00 uur droog geworden. Tot rond 13.00 uur was het droog gebleven. Daarna regende het tot 15.00 uur wisselend. Om over te gaan in hardere regen met windvlagen. Doordat het parkoers grotendeels in bosgebied verliep, viel het nog wel mee. Toch zijn veel deelnemers flink nat geworden. De mooi weer wandelaars, die niet zijn gekomen, hebben gelijk gekregen. Zij zijn wel droog gebleven, maar hebben een mooi parkoers gemist. Het IVV-nummer was 11301.

Henri Floor & Coos Verburg