Zandhanzen moesten sneeuw happen

Op de website van WS78 staan voorbeschouwingen van komende wandeltochten. Bij dit verslag gaat onze aandacht natuurlijk uit naar de tocht van zaterdag 15 maart 2003 vanuit Maarn. Dit omdat wij deze tocht hebben uitgezet. Eén van de laatste regels in deze voorbeschouwing luidt: "Wijde blik zit er dit keer weinig in, maar voor de zandhazen onder jullie, wél enkele zandvlaktes. ".
Op zaterdag 11 januari 2003 besloten wij dit parkoers voor te lopen. Omdat wij ongeveer 2½ km van dit parkoers af wonen, besloten we die extra 5 km op de koop toe te nemen. Om 8.20 uur verlieten we ons huis. De straatverlichting was net uitgegaan. De temperatuur bedroeg -8° Celsius en er lag een laagje sneeuw op de grond. Na een halfuurtje lopen, bereikten we het parkoers. Dat was in de parkoersbeschrijving, waar 25,750 km was afgelegd. We bevonden ons hier op landgoed Heidestein. We dwaalden over het afgerasterde gebied van Heidestein, overgaand in Bornia. We verbaasden ons erover, dat we zoveel sporen zagen van andere mensen, die hier hun voetsporen hadden achtergelaten in de sneeuw. En dat er (nog) geen pad was geweest waar niemand had gelopen.
We bereikten Austerlitz, waar op 30½ km de koffiepost was, althans volgens de parkoersbeschrijving. In dit dorp was weliswaar een supermarkt, waar we wat te drinken konden kopen, maar we waren pas 1½ uur onderweg. Verder dwaalden we door de bossen rond Austerlitz. We kwamen op een smal pad, waar een grote boom was omgewaaid. Op de geschiktste overstapmogelijkheid zat een ijzeren draad aan de boom vast, die als een soort haak menig wandelaar zou kunnen hinderen. Verderop dwaalden we door landgoed Noordhout. Nadat we de gemeente Driebergen hadden verlaten, volgden we enige honderden meters over het grondgebied van de gemeente Doorn alvorens de gemeente Maarn te betreden.
We kwamen hier bij Huize De Hoogt met een groot weiland bij het huis, dat voor de rest midden in de bossen lag. Het weiland was bedekt met een laagje sneeuw en vormde met het voornoemd huis een mooi fotomotief. We staken de verkeersweg van Maarn naar Amersfoort over. Via natuurgebied Peppelenk en de rand van Koeheuvels werd de fruitpost op 37½ km bereikt.
Opnieuw kwamen we door natuurgebied Koeheuvels om tenslotte langs een natuurmeertje de finish te bereiken. De totale afstand bedroeg net iets meer dan 40 km. Hoeveel het exact wordt, is bij het schrijven van dit verslag nog niet bekend. Verderop in dit verslag zal duidelijk worden waarom. Na het bereiken van de finish liepen we nog enige honderden meters door naar de plaatselijk supermarkt. We moesten per slot van rekening ons vochtgehalte op peil houden. Na het verlaten van de supermarkt kwam de bedrijfsleider, geassisteerd door 2 collega's, op mij af. Ze hadden het vermoeden, dat ik onder mijn jas wat had zitten, dat ik niet had afgerekend. Tussen mijn twee bloesjes had ik, in een kartonnetje en een plastikje, mijn routebeschrijving gestopt. Hiervan stak het topje van de routebeschrijving tussen mijn openstaande blouse uit. Dit leek door de caissière op een streepjescode van een bepaald product en dus op een niet afgerekend artikel.
Na dit voorval liepen we weer terug naar het officiële startpunt en vervolgden ons pad. Buiten Maarn kwamen we langs een grote manage. Daarna bereikten we het Henschotermeer. Hier was het flink druk. De parkeerplaatsen waren vol, maar we zagen nog niet veel mensen. Even verderop, toen we uitzicht op het meer zelf kregen, bleek wat er aan de hand was. Een oud Hollands tafereel ontspon zich voor onze ogen, want op het meer werd druk geschaatst. We maakten hier twee foto's om later nog van dit tafereel na te kunnen genieten. Het officiële parkoers liep hier langs de rand van het meer. Wij besloten hier op het ijs te lopen, maar ook langs de kant. Dan konden we na afloop in ieder geval nog op het werk tegen collega's zeggen, dat we op het ijs waren geweest. We kwamen nog langs strandpaviljoen Snorro's. Hoewel dit normaal dicht is in dit jaargetijde, was deze uitbater bij deze gelegenheid wel geopend. We verlieten het Henschotermeer en staken de N224=verkeersweg van Woudenberg naar Zeist over. Nu dwaalden we door het heuvelachtige natuurgebied Binnenduinen Henschoten. Op de gemeentegrens van Woudenberg met Leusden lag het meertje Veenplas. Hier werd de laatste foto van het filmrolletje gemaakt. Op 9 km was de soeppost in de schuur van een grote boerderij te Leusden, althans nog steeds volgens de routebeschrijving. Want soep heb ik pas na afloop van de tocht gegeten bij het avondeten thuis.
Even voorbij de soeppost was een pad dichtgegooid. Het was zelfs zo grondig dichtgegooid, dat we het pad helemaal niet meer konden vinden. Daarop werd een parkoerswijziging doorgevoerd. We hadden dit niet verwacht en hadden derhalve ook geen kaart bij ons. Maar ik was voldoende bekend om snel een alternatieve route te maken. Het meetwiel bestond in dit geval uit mijn lange benen, waarbij elke stap een meter is. Thuis konden we dit dan nog nalopen op de topografische kaart van dit gebied. Nu werd een kleine zandvlakte bereikt met de naam Hazencasino. Wellicht is de schrijver van de eerder genoemde voorbeschouwing over deze tocht door deze naam op het idee gekomen van het woord zandhaas. We liepen nu in het gebied met de naam Treekerduinen. De topografische kaart geeft hier ook aan dat het hier militair oefenterrein betreft, maar niets is minder waar. Opnieuw werd een zandvlakte bereikt. Om de wandelaars optimaal te laten genieten, werd deze zandvlakte in de lengte overgestoken. Verderop bereikten we een groot heideveld met de naam Treekerpunt. Het werd weer eens tijd om een verkeersweg over te steken. Ditmaal was dat de N227, van Doorn naar Amersfoort.
Na pannenkoekenrestaurant Bergzicht liepen we verder door bosgebied, als onderdeel van landgoed Den Treek Henschoten. We hadden al eerder door delen van dit gebied gelopen, maar hadden dat toen nog niet vermeld. Nu steeg ons pad. We bereikten een maximale hoogte van 45 meter. Door de bladerloze bomen kregen we uitzicht op de piramide van Austerlitz. Het afgelopen jaar zijn er bij en om deze piramide omvangrijke werkzaamheden uitgevoerd. De berg waarop de piramide staat, is geheel ontdaan van plantgroei. De direct omliggende (oude) bomen zijn gerooid, waardoor deze piramide op deze plek nu zeer goed opvalt. De bedoeling van de hele operatie is om de piramide en de directe omgeving in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Bij restaurant de piramide staken we de provinciale weg N224 van Woudenberg naar Zeist opnieuw over.
Op 20 km werd de grote rust bereikt te Austerlitz. Op weg hier naar toe, kwamen we door een paar straten waar nog helemaal niet gestrooid was. We bevonden ons hier in de gemeente Zeist. We liepen de gesloten grote rust voorbij en gingen naar de plaatselijke supermarkt. Hier kochten we nog melk met een lekkere bananensmaak. We verlieten Austerlitz weer en kwamen langs een grote manege. We hoorden hier kinderstemmen. Deze kwamen van kinderen die in de manege aan het paardrijden waren. De verlichting was hier niet aan, zodat we de kinderen niet zagen. Op het punt waar we volgens de parkoersbeschrijving 21,865 km hadden afgelegd, besloten we de tocht af te breken vanwege de naderende invallende duisternis. Het was toen half vijf. Het was toen nog niet geheel donker. Maar via de kortste route naar huis was het nog 40 minuten lopen om het bos uit te komen. En daarna nog een klein halfuurtje naar huis.
Door de regenval, voorafgaande aan deze vorstperiode, waren in veel paden schoenafdrukken en fietswielafdrukken achtergebleven, die weer waren opgevroren. Daardoor waren veel paden ongelijk en daardoor ook zwaar lopen. Al met al hadden we toch 35 km van het officiële WS78 parkoers voorgelopen. Thuisgekomen hoorde ik naar de wandelbelevenissen van Coos. Zij had in Scheveningen een tocht van 25 km gelopen bij RS80. Na afloop bezocht zij het nabijgelegen Voorburg waaraan zij nog vele dierbare herinneringen heeft.

Henri Floor