Vorig WS78 verslag volgend WS78 verslag Terug naar de overzicht van alle WS78 wandeltochten Terug naar de homepage van Henri Floor Met WS78 over de zuidoostelijke hellingen van de Utrechtse Heuvelrug

Dit is het gemeentewapen van Rhenen. Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag wapen van Rhenen

Op zaterdag 19 oktober 2002 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Rhenen. De start was vanuit Restaurant 't Viaduct. Deze startlocatie lag pal naast het treinstation. Voor ons was het dit keer echter handiger om met de auto te komen.
We verlieten de start door over een trap naar beneden te lopen, een viaduct onderdoor te gaan en vervolgens via een trap weer omhoog te lopen. Met deze manoeuvre hadden we effectief een verkeersweg overgestoken. Daarna liepen we alsnog over het viaduct om een drukkere verkeersweg over te steken. We liepen naar de uiterwaarden, want Rhenen ligt aan de rivier de Rijn. Over de winterdijk liepen we onder het centrum van Rhenen langs. Daarbij kwamen we langs de Cuneratoren, een grote kerktoren.
De 85m hoge Cunera toren werd gebouwd van 11 mei 1492 tot 28 mei 1531 in laatgotische stijl. De Cunera-Story herinnert aan Cunera, een lieftallige Schotse prinses, die met 11.000 maagden ter bedevaart naar Rome trok onder leiding van haar vriendin de Heilige Ursula. Op de terugweg werden allen bij Keulen door de Hunnen vermoord, op Cunera na. Zij werd gered door de Frankische 'koning' Haymo, die haar meenam naar zijn hoeve bij Rhenen (vermoedelijk in de Prattenburgse bossen), waar zij door haar goedheid zeer geliefd werd bij de bevolking. Maar Haymo's vrouw ontstak in giftige jaloezie, wurgde Cunera met een halsdoek en begroef haar in een stal. De paarden wilden 's avonds de stal niet meer in en er verscheen een teken van twee gekruiste fakkels boven de plaats waar zij begraven was. Zo werd het lichaam gevonden en plechtig herbegraven op de Cuneraheuvel, die door een kapel werd gekroond. Al gauw deden verhalen de ronde, dat aanraking van de bij het altaar hangende halsdoek genezing bracht. Pelgrims stroomden toe uit het hele land en er kwam zoveel geld binnen, dat een kerk kon worden gebouwd met een fantastisch mooie toren ter herinnering aan de als een heilige vereerder Cunera.
Dit is het wapen van Veenendaal. 
Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag wapen van Veenendaal

Verderop sloegen we r.a. het Paardenveld af. Dit is één van de steilste asfaltwegen van Rhenen. We bereikten het bos en de eerste bezienswaardigheid was de Leemkuil, een grote kuil in het bos. Verderop liepen we langs camping De Thymse Berg. Daarop bereikten we het 120 ha grote landgoed Remmerstein. Dit is een heuvelachtig bebost terrein dat doorsneden wordt door enkele oude beukenlanen. We kwamen ook vlak langs Huize Remmerstein. Na het Remmersteinse bos werd de voormalige zandafgraving Kwintelooyen bereikt. Deze zandafgraving is nu overwegend bebost. Vanaf de bosrand langs de zandafgraving lopen de hellingen steil omlaag. Langs deze bosrand hadden we fraaie vergezichten op Veenendaal, Wageningen en Ede. Veel wandelaars, die bij dit panorama aankwamen, bleven enige tijd stil staan om van dit panorama te genieten. Voor ons wat dit bekend terrein en liepen door. Maar wel onder het genot van het werpen van talloze blikken op deze panorama's. Opnieuw kwamen we langs een camping. Ditmaal was dat camping Bosbad. Verderop kwamen we langs nieuwbouw op de plek waar vroeger een groot ziekenhuis stond. Twee zuilen van de oude toegangsweg naar dat oude ziekenhuis stonden er nog.
Coos (rechts) in jongere jaren bij de voormalige ingang 
van het ziekenhuis te Rhenen, samen met haar moeder en oudere zus Op bijgaande foto ziet u Coos, in jongere jaren, met haar moeder en oudere zus voor het oude toegangshek met de eerder genoemde zuilen staan.
We bereikten de Veenendaalse Straatweg, een verkeersweg van het Utrechtse Elst naar Veenendaal. Deze weg loopt langs het 432 ha grote landgoed Prattenburg. Dit bosgebied betraden we even later. Op 10½ km was de soeppost. Op deze locatie zouden we later ook de koffiepost hebben. Nu zetten we koers in de richting van Veenendaal. Zover kwamen we echter niet. We sloegen in dit bosgebied af. Even later liepen we over een mooi groot heideveld. Om het heideveld stond een afrastering. We zagen hier nog een verdwaalde vuurdoornstruik. Opnieuw kwamen we bij een camping. Hiervoor sloegen we af. Bij een caravan stond een kabouter met een kruiwagen. Opnieuw steeg ons pad. We zetten ons nu schrap voor de beklimming van de bijna 70 meter hoge Amerongense berg. Na een eerste steile helling stond aan de linkerkant van het pad aangegeven: "kijkt u eens achterom bij zonnig weer". Want vanaf dit punt konden we een fraai uitzicht op Veenendaal hebben. Op het moment dat wij daar liepen, scheen de zon weliswaar, maar het was in Veenendaal bewolkt en daardoor was het uitzicht niet optimaal. Even verder bereikten we de top van de Amerongense berg. Maar omdat op de top talrijke bomen staan, hadden we hiervandaan geen uitzicht. We daalden de berg af. Bij de Bergschuur, een schuur van Staatsbosbeheer, lag een grafheuvel, waar je doorheen kon lopen. Omdat wij hier al talrijke malen waren geweest, maar heel vaak niet de moeite hadden genomen om door de grafheuvel te lopen, deden we dit nu wel. Deze bergschuur staat naast pannekoekenrestaurant 't Berghuis. Maar dit was niet de officiële grote rust. Daardoor liepen hier de meeste wandelaars voorbij. Even verderop kregen we uitzicht op het herdenkingsmonument van de slag bij Waterloo.
Het herdenkingsmonument van de slag bij Waterloo was oorspronkelijk opgericht door Gravinne Douarière van Athlone. Ter nagedachtenis van de overwinning behaald over Bonaparte en de Fransche Armée door de Kroonprins van Oranje en de gecombineerde Armée en onder bevel van de hertog van Wellington en Prins Blücher te Quatre-Bras en in de velden van Waterloo op 18 juni 1813. In 1846 werd dit monument hernieuwd ter vere- ring van onze dierbare moeder A.E.C. Gravinne Douarière van Athlone door haar laatst overgebleven kinderen M.W. en C.R. Gravinnen van Reede Ginkel. In het 150ste herdenkingsjaar is door samenwerking van de inwoners van Amerongen dit monument heropgericht en door de erven Graaf G.J.G.C. van Aldenburg Bentinck aan de gemeente overgedragen op 3 augustus 1963.
We naderden nu Amerongen. Na een supermarkt kwamen we langs een vistent. Deze uitbater heeft talrijke graantjes mee kunnen pikken van deze wandelaars. Want op een voor de wandelaars duidelijk bordje stond: "lekkere WS78 haringen" of iets dergelijks. Alvorens de grote rust te bereiken in het Dorpshuis werd kasteel Amerongen vanuit bijna alle windrichtingen bezichtigd.
kasteel Amerongenkasteel Amerongen

Kasteel Amerongen is gesticht in 1286. De eerste bezitters waren Borre en Diederik van Amerongen. Later ook Floris V. Er hebben vele familie- oorlogen gewoed rond deze ridderhofstad. Op 21 februari 1673 liet de hertog van Luxemburg de burcht volstouwen met takkenbossen; een klein vuurtje en binnen 10 minuten stond het kasteel in vuur en vlam. Rond 1900 werd het kasteel herbouwd.
Daarna kwamen we langs een groot wit huis, Huize Oranjestein.
Het witgepleisterde 'Oranjestein' werd omstreeks 1881 als herenhuis gebouwd. Het werd vrij snel daarna een hotel. Vervolgens een bejaardenhuis, gevorderd door militairen, een herstellingsoord en nu is het een appartementencomplex.
De appartementen van Huize Oranjestein stonden vijf jaar tevoren te koop voor ongeveer 400.000. Ook kwamen we nog langs de Andrieskerk, waarvoor de fraaie koningin Wilhelminaboom stond.
De St. Andrieskerk met een grotendeels laatgotisch schip uit de 15e eeuw ligt aan De Hof, een schilderachtig plein dat omringd wordt door lindebomen. De 16e eeuwse toren is 48 meter hoog en is gebouwd naar het voorbeeld van de Dom van Utrecht. In het koor wapenborden en de graftombe van Goert van Reede van Amerongen en zijn vrouw Geertruid van Nijenrode, die van de verbondenheid met het kasteel getuigen.
De hiervoor genoemde Wilhelminaboom stond afgebeeld op het wandelplaatje van de laatste WS78 wandeltocht vanuit Maarn.
Dit is het gemeentewapen van Amerongen. 
Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  
Deze site is mogelijk gemaakt 
door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag wapen van Amerongen

Na de grote rust, die op 20½ km was, zetten we koers naar de Amerongense Bovenpolder. En wel langs het deel dat eigendom is van het Utrechts Landschap. Enige jaren tevoren had in dit natuurgebied een uitgebreide renovatie plaats, die inmiddels is afgerond. We bereikten nu de rand van het plaatsje Elst, dat hier tot de gemeente Amerongen behoort. Het overgrote deel van Elst behoort tot de gemeente Rhenen. We bereikten weer de bossen van de Utrechtse heuvelrug. We zetten nu een lange klim in naar de 62,5 meter hoge Elsterberg. Daarbij liepen we over een 1 km lang asfaltfietspad door de bossen. Op de top van de Elsterberg hadden we weer een fraai panorama. Over de flanken van de Elsterberg daalden we af en op 28½ km werd de koffiepost bereikt. Deze was, zoals al eerder gezegd, dezelfde als de soeppost. De voorzitter van WS78, die ons goed kent, vroeg of we haast hadden. Hij was niet van ons gewend dat we zo vroeg op de koffiepost aankwamen. Het lopen ging deze dag zo goed en het zag er op een gegeven moment naar uit dat we een WS78 tocht binnen de 6½ uur zouden afleggen. Dat was ons al jaren niet meer gelukt. Uiteindelijk finishten we na 6 uur en 17 minuten.
Maar na de koffiepost betraden we opnieuw landgoed Prattenburg. Hier dwaalden we weer talrijke malen over oude beukenlanen. De zon, die af en toe scheen, zorgde voor fraaie lichtschakeringen. Over de Sparreboomseberg zetten we nu koers naar het afgerasterde natuurgebied Plantage Willem III. Hier graasden ook Schotse Hooglanders. Ons werd op een toegangsbord geadviseerd deze Hooglanders op minimaal 50 meters afstand te passeren en om ze niet te aaien. Dat aaien zagen we toch al niet zo zitten bij het in acht nemen van een afstand van 50 meter. We kwamen bij een waterpoel in het Remmerdense heidegebied. Maar er zat niet veel water meer in de poel en leek meer op een modderpoel. We kwamen nog langs een kerkhof en staken een weg over met de naam Autoweg. Langs de noordkant van Rhenen hadden we nog fraaie uitzichten op buurtschap Achterberg. We liepen hier over de Bergweg langs kapitale landhuizen.
Op 38 km was nog de fruitpost ten huize van één van de parkoersarchitekten van deze tocht. De totale officiële afstand bedroeg 39,740 km. Er waren 349 deelnemers. U zult niet verbaasd zijn na het lezen van dit verslag, dat wij dit een mooie tocht vonden. In het infobulletin van WS78 werd gemeld dat de volgende tocht vanuit Cuijk start en nog door Duitsland komt.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg