|
|
|
|
Grandioos begin met WS78 in nieuw seizoen 2002-2003
|
Op zaterdag 5 oktober 2002 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit
Baarn.
Baarn ligt nu in het midden van Nederland, aan de rand van de provincie Utrecht en de regio
Eemland. Maar dat was vroeger niet zo. Voor de oorsprong van Baarn moeten we teruggaan naar
de 7e eeuw. Dan ligt hier al een nederzetting, nog dichtbij de zee en zeer gunstig aan de rivier de
Eem. Omstreeks 1350 verleent de bisschop van Utrecht de inwoners van Baarn bepaalde
stadsrechten, waaronder ook het recht van zelfbestuur. Uit een oorkonde van 1390, de oudste die de
gemeente kent, blijkt dat er inderdaad een stadsbestuur is. Dat stadsbestuur, de burgemeester,
Schepenen en Raad, geeft aan de heer Frederik van Drakenburg verlof om een vaart naar de Eem
te graven. Met een goede waterweg naar zee voor de handelsscheepvaart, een bloeiende landbouw
en veeteelt, de omringende bossen voor het nodige brand- en timmerhout en ook de verturving van
het landgoed Groeneveld, groeit Baarn uit tot een welvarende stad.
In de historische Gouden Eeuw, van 1600 tot 1672, stond Amsterdam centraal. De historische
"stadsrechten" ten spijt was Baarn vergeleken bij die grote stad een dorp. Maar wel een heel
aantrekkelijk dorp voor de rijk geworden Oost-Indiëvaarders en regenten! Zij lieten niet alleen in
Amsterdam hun prachtige grachtenhuizen bouwen, maar tot ver in de 18e eeuw ook weelderige
zomerverblijven en jachthuizen op grote stukken land in Baarn. Een deel van de bomenaanplant
van toen zorgt nog steeds voor de groene aanblik van Baarn.
Na de aanleg van de spoorlijn Amsterdam-Amersfoort (1874) nam de handel en industrie toe en
werd Baarn een villadorp. Vele welgestelde mensen kwamen zich hier permanent vestigen en lieten
riante huizen bouwen met enorme tuinen erom heen. Wandelend door de dorpskern en de door
bomen geflankeerde lanen is te zien dat Baarn nog veel van zijn vroegere statige charme heeft
bewaard en nog steeds als woonplaats zeer wordt gewaardeerd.
De start was vanuit het verenigingsgebouw Brandpunt. Bij de start zagen we talrijke
vertrouwde gezichten van het vorige WS78 wandelseizoen en van andere specifieke
tochten. Om 9.00 uur werd het startsein gegeven door de nieuwe voorzitter van
WS78.
We liepen naar de spoorlijn Amersfoort-Amsterdam en pakten daar al meteen een
bospassage op. Bij de start was het ook al beginnen te regenen, zodat we meteen de
paraplu te voorschijn hadden gehaald. We staken de spoorlijn via een brug over. Nu
dwaalden we door het Roosterbos, overgaand in het Paardenbos. Meteen viel al op
over welke gaven de parkoersarchitect van deze tocht beschikte. Vrijwel alle
mogelijke smalle paadjes die er hier liepen, waren in het parkoers opgenomen. Bij
natuurgebied De Stulp aangekomen, klommen we tweemaal over een overstapje in het
hekwerk. We moesten hier oppassen om niet in een koeienvlaai te stappen.
Staatsbosbeheer besloot in1991 dit gebied in de oorspronkelijke staat terug te brengen en de bomen
te kappen, waardoor er weer een open vlakte van zo'n 40 hectare ontstond. Maar dan moesten er
wel koeien ingezet worden die het gras wegmaaiden, zodat de heide weer een kans kon krijgen.
Staatsbosbeheer koos voor Franse Charolais-koeien, witte runderen, vleeskoeien die niet gemolken
hoeven te worden en die een geschikte maag hebben om de taaie grassen en struiken te verteren. Zij
zijn beter geschikt voor dit werk dan schapen, omdat ze geen toezicht behoeven.
Nu volgden enige bredere zandwegen in een rustig bos- en heide landschap. Bij het
naderen van het plaatsje Lage Vuursche kwamen we ook verschillende malen langs
rododendronstruiken. We kwamen in een gebied met de naam Nonnenland. Dit was
genoemd naar een vrouwenklooster, waartoe het rond 1600 toe behoorde. Daarna
kwamen we door bosgebied Vijverhof. Normaal is dit terrein niet toegankelijk voor
publiek. Maar de parkoersarchitect had de boswachter van dit gebied kunnen
overhalen om éénmalig dit gebied open te stellen.
Op 10 km was de eerste verzorgingspost in Den Dolder. We staken de A234-
verkeersweg van Baarn naar Den Dolder over en volgden deze ruim 300 meter. Daarna
liepen we langs een golfterrein. Mede door het slechte weer zagen we hier maar heel
weinig golfers. We zetten nu koers naar het Willem Arntzbos. Bij een manege werden
kinderen in een rolstoel in een bestelbusje gezet. We kwamen in bosgebied De Zoom.
Hier volgden we een heel mooi pad over een oude stuwwal over een lengte van 800
meter. Het pad dat over deze stuwwal voerde, wordt vooral door wandelaars en
terreinfietsers gebruikt.
We staken de spoorlijn Utrecht-Baarn over en betraden nu het stuifzandgebied De
Lange Duinen. Na eerst een bospassage over smalle paden gevolgd te hebben,
bereikten we een uitgestrekte zandvlakte. Hier mochten we ook overheen lopen, en
niet wat vaak gebeurt, er langs. Aan alles komt een einde. Zo ook aan de Lange Duinen.
We liepen langs de noordkant van het plaatsje Soestduinen. Daarop betraden we het
bos- en duingebied de Korte Duinen. Eerst kwamen we bij een zandvlakte waar een
mooi pad langs liep. Bij een volgende zandvlakte werd deze fraai overgestoken. Op
20½ km werd de grote rust bereikt. Deze was in restaurant De Korte Duinen te
Soest. Toen we hier aankwamen zaten talrijke wandelaars buiten. Dit was niet
vanwege mooi weer, want het was zoals al eerder gemeld regenachtig, maar wegens
plaatsgebrek.
Na de rust zetten we koers naar het Monnikenbos. Daarna kwamen we in het pinetum.
Vlak hiervoor zagen we nog een verwijzing naar het dierenpark van Amersfoort.
Vervolgens kwamen we langs een natuurlijk plas water, te weten de Bosvijver en een
kunstmatige plas water, te weten bosbad Birkhoven. We zagen in dit bosbad een grote
gekleurde glijbaan. We bevonden ons hier aan de westrand van Amersfoort. We
staken de N221-verkeersweg van Soest naar Amersfoort over en volgden nu een pad
naar een meer open gebied. Langs het Amersfoortse industriegebied Isselt kwamen
we bij een jaagpad langs de rivier de Eem. Dit volgden we een kleine 2 km. Halverwege
dit pad begon het weer eens te regenen en te waaien. Een paraplu helpt dan niet.
Mede vanwege de koffiepost verlieten we het jaagpad. Even voor de koffiepost, die
op 31 km was, verlieten we een asfaltweg en door een weiland liepen we naar de
koffiepost toe. Er was hier een aparte schuur, waar je uit de regen en de wind kon
zitten. Na de koffiepost dwaalden we door weilanden opnieuw naar het jaagpad langs
de Eem. Dit volgden we nu een km.
Op 34 km was al de fruitpost. Deze lag in de plaats Soest. Daarna volgden we een pad
langs een zuiveringsinstallatie en een km langs een spoorlijn. Daarbij liepen we over
een modderpad langs en over een akker. Een half uur na mij was dit pad uit het
parkoers gehaald en volgden wandelaars een kleine omleiding. Vanaf de voornoemde
akker zagen we het monument de Naald van Waterloo. Vanaf dit monument is bij
helder zicht paleis Soest Dijk te zien.
De Naald van Waterloo
Dit gedenkteken staat tegenover Paleis Soestdijk, aan het eind van de Koningsweg. Het werd
opgericht ter ere van Willem Frederik, prins van Oranje, later koning Willem II, die in 1815 als
eerste de aanval van de Fransen bij Brussel (Quatre Bras) afsloeg, waarna Napoleon in de Slag bij
Waterloo het onderspit dolf. Voor het monument schreef de Nederlandse regering een wedstrijd uit
onder het motto Vincit Amor Patriae (De vaderlandsliefde overwint). De architect Abraham van der
Hart won de wedstrijd met zijn ontwerp van "De Naald".
Wij liepen een eind over de Koningsweg, die in de richting van het Paleis liep, en zagen
het witte gebouw in de verte liggen.
Paleis Soestdijk
Eén van de belangrijkste historische feiten voor Baarn is ongetwijfeld dat aan het eind van de
Gouden Eeuw stadhouder Willem III de "Hofsteede aan Zoestdijck" aankocht en er een jachtslot
voor in de plaats liet bouwen. Sindsdien heeft het slot, dat later werd uitgebouwd tot Paleis
Soestdijk, gediend als woning voor leden van het Koninklijk Huis. Vanaf 1937 is Paleis Soestdijk de
woning van prinses Juliana en prins Bernhard. Het paleis ligt even buiten Baarn en is van de weg
af te zien. Als de prins en/of de prinses thuis zijn, staan één van de standaards midden op het dak.
De vier dochters van het Koninklijk paar, waarvan de huidige Koningin Beatrix de Kroonprinses
was, gingen in Baarn naar school.
Door het Baarnse Bos werd koers gezet naar station Baarn. Hier aangekomen volgden
we niet de kortste weg naar de finish. Maar over een fraai slot-bosparkoers werd de
finish bereikt. De officiële afstand bedroeg 38,715 km.
Het was een hele mooie tocht geworden. Ik bedankte de parkoersuitzetter voor de
tocht. Verder zei ik tegen hem dat ik, samen met Coos, altijd probeer om de laatste
tocht van de WS78 vanuit Maarn de mooiste tocht te maken. Maar nu al moest ik
concluderen, dat deze tocht mooier was, dan die in Maarn. Een verslag van het
voorlopen met het WS78 bestuur van de WS78-tocht te Maarn van zaterdag 15 maart 2003 is hier te lezen.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|