Europäischer Fernwanderweg E1

datum	zaterdag 15 juni 2002
traject	Bruchsal - tussen Obergrombach en Helmsheim door - Wößingen - Stein
afstand	23½ km
hoogten	140-263 meter
Topographische Karte(n) 1:25 000 Normalausgabe	6817 Bruchsal, 6917 Weingarten (Baden), 7017 Pfinztal
wandeltijd	6½ uur
weer	overwegend bewolkt, 's-avonds wat lichte regen
temperatuur	met zon 30°, zonder zon 25°.
overnachtingadres	Hotel Restaurant Krone, Inhaber Rolf Lutz, Königsbacher Straße 2, 75203 Königsbach-Stein 2, ( 07232-30420
Overnachtingprijs	€ 89,50

Het was erg warm gebleven in ons overnachtingadres in Bruchsal in hotel Eintracht. Na het ontbijt van 7 uur begaven we ons op pad. Als eerste bezochten we de bakker. Verderop kochten we fris voor onderweg in supermarkt A&P. Hier bij A&P kochten we ieder een halve liter Müllermilch met kersensmaak, onze favoriete drank. Daarna liepen we door het centrum van Bruchsal (foto 45) naar de brug over de Saale foto(foto 46). Nu steeg ons pad. We liepen nog steeds de oude route, dus zonder de X-markering, met uitzondering van oude markeringen. We volgden nu een markering met de blauwe schijf (een blauwe rondje). We verlieten Bruchsal langs een kerkhof. We volgden een asfaltweg die aanvankelijk iets drukker was als we hadden verwacht. Later stond langs de kant bordjes met maximaal 40 km rijsnelheid. Daar werd het rustiger. Op een afslag wees een houten bordje met een kerk (foto 47) naar opzij. Boven op een heuvel waar geen bomen groeiden, woei een aangenaam en fris windje. We hoorden in de verte schieten vanaf een militair terrein. We zagen verschillende militairen lopen. Een paar militairen groetten ons ook. Eenmaal zagen we in de verte een parachutist landen. We konden net niet zien of hij in een boom landde. We kwamen bij een verkeersweg, die verdiept was aangelegd. Een trappetje leidde naar beneden naar de weg, zodat we deze konden oversteken. Nu kwamen we in een bos met de naam Großer Wald (grote Bos). Maar het bos was niet zo groot. Verderop was de ingetekende route dichtgegroeid. Met een kleine omweg kwamen we goed uit. We voelden een paar regendruppels. We staken een verkeersweg over en liepen nu langs een bosrand. Nu voelden we wat meer druppels. Maar het vooruitzicht was, dat we spoedig weer in de bossen zouden lopen. Op een splitsing sloeg de markering met blauwe schijf in het bos rechtsaf. We liepen hier in een smalle strook bos en de markering zou vermoedelijk de bosrand volgen, waar nu de wind en de regen opstond. Daarop besloten we de markering met de blauwe schijf hier te verlaten. We werden nog ingehaald door twee ruiters. Hun paarden vonden ons er kennelijk raar uit zien met onze rugzakken op. De amazones zeiden tegen hun paarden: "loop maar gewoon door, het zijn gewone, aardige mensen". Toen ons pad aan de bosrand uitkwam troffen we hier ook weer de markering met de blauwe schijf. We zagen een houten huisje, waarvan de luiken dicht waren. Aan de voorkant van het huisje stond een bankje. Hierop rustten we en genoten van onze rust. Toen we onze rust verlieten zagen we een ree het bos in rennen. Het zou de tweede en laatste keer deze vakantie zijn, dat we een ree zagen. We doorkruisten een volgend bos. Aan de bosrand moesten we r.d. Maar de weg was weg. Het gras was hier kort en we besloten daarop over het gras verder te lopen. Verderop was het pad echt dicht gegroeid. Daarop namen we een andere weg. Weldra bereikten we Wößingen in het Walzbachtal. De plaats zag er op afstand niet zo interessant uit, vanwege een paar grote gebouwen ten behoeve van grondwinning. In het centrum van Wößingen hadden we een rust bij een bushalte in de schaduw. We zagen hier nog mooie vakwerkhuizen (foto 48). Toen we Wößingen verlieten, scheen de zon nog steeds en was het erg afzien geblazen vanwege de hitte. Bovendien steeg ons pad hier flink. We zagen een oude ingegroeide markering in een boom met daarop ook het andreaskruis (foto 49). Nadat we het bos deze dag voor de laatste keer hadden verlaten, liepen we over open veld naar Stein. In de schaduw van een boom hadden we nog een rust. Even verderop liepen we op een kruising r.d., terwijl de markering rechtsaf sloeg. Iets verderop, onderaan een helling, keerden we om vanwege twee loslopende grote honden bij huizen. Ik ben namelijk niet zo dol op honden. We liepen terug, de helling op, tot het punt waar de markering afsloeg. Hier sloegen we alsnog af en volgden deze verder naar Stein. In Stein kwamen we uit bij Landgasthof Krone (foto 52) met een fraai uithangbord (foto 50). Het bleek een drie sterren hotel te zijn en de overnachtingprijs lag € 10 boven ons vooraf gestelde maximum tarief. Maar omdat we geen zin hadden om verder te lopen met deze hitte besloten we hier toch te overnachten. We waren de eerste gasten die voor de komende nacht hier zouden overnachten. Dat had ook alles te maken met een invasie van mensen hier. Dit vanwege het feit dat een op die dag getrouwd stel hier hun diner hadden met aansluitend een groot feest met muziek tot 3 uur 's nachts. Met dit vooruitzicht bleven we toch hier overnachten. Wel kregen we een kamer waar we de minste last van de muziek zouden hebben. Later bleek dat we op deze kamer inderdaad helemaal geen last van de muziek hadden. Bij ons diner in het hotel bleek dat ook drie Japanners een overnachting in het hotel hadden. Na het eten keken we nog wat rond in Stein met zijn mooie vakwerkhuizen (foto 51). We zagen hier weer de markering van de E1, het witte andreaskruis op zwarte ondergrond. Henri Floor & Coos Verburg