eerste dag Drentse Wandel Vierdaagse 2002 derde dag Drentse Wandel Vierdaagse 2002 Terug naar het overzicht van de Drentse Wandel Vierdaagse Terug naar het overzicht van driedaagsen en vierdaagsen op de homepage van Henri Floor Terug naar de homepage van Henri Floor Drentse Wandel Vierdaagse 2002, tweede wandeldag, vrijdag 10 mei 2002

logo Drentse Wandel 4daagse Na de start liepen we naar het centrum van Odoorn. We kwamen langs een verzetsmonument. Een bloemenkrans lag daar nog van 4 mei . We verlieten Odoorn in de richting van Exloo. Bij bosgebied Odoornerzand sloegen we af en volgden fraai een NIVON-route door dit heuvelachtige bosgebied. Daarna liepen we langs het uitgestrekte heideveld Molenveld. Via tunneltje Poolshoogte liepen we onder de N34 door. Daarna dwaalden we door boswachterij Odoorn. Verderop volgden we een smal paadje langs een moerasgebiedje. Daarna kregen we wijde blik. Door het Eeserveld bereikten we buurtschap Eesergroen. Hier hadden we een rust op 10,0 km in HCR De Aanhouder Wint.
HCR De Aanhouder WintHCR De Aanhouder Wint

Daarna volgden we een natuurpad langs een zijtak van het kanaal Buinen-Schoonoord. Verderop staken we het kanaal Buinen-Schoonoord zelf over. We liepen verder en bereikten boswachterij Schoonloo. Bij een camping bij een boer stonden 4 kinderen die een verzorgingspostje hadden ingericht. Hier kochten we 2 blikjes fris om op een geschikt moment op te drinken, Na een klein heideveldje met de naam Boterveentje bereikten we de Borgerderweg. Deze verkeersweg volgden we tot aan een bosrand. Hier stond een piknikbank. Vier wandelaars, die aan de piknikbank zaten, stonden net op zodat wij konden rusten. Hier aten we wat en dronken het eerder gekochte blikje fris op. De parkoersbeschrijving gaf aan dat er tussen de 10,0 en 25,4 km geen verzorgingspost was. Een halve km na deze rustpost stond een niet aangekondigde extra verzorgingspost van de organisatie.
Nu bereikten we een groot natuur- en heidegebied. Hier graasden ook talrijke zwarte runderen. Verderop bereikten we de fraaie Oude Orvelte Meeuwenplassen. Hier was een passage van enige honderden meters, die erg drassig was. Aan de noordelijke rand van boswachterij Sleenerzand werd het Biologisch centrum De Wenning te Schoonoord bereikt. Hier was een rustpost op 25,4 km. Dit centrum lag aan het Pieterpad.
We vervolgden ons pad door het Sleenerzand en moesten zelfs een keer over een hekje stappen. In een grote kuil lag één van de dikste stenen van Nederland. Hiermee zouden Ellert en Brammert vroeger mee hebben geknikkerd. Daarop werd openluchtmuseum Ellert en Brammert bereikt. Nu hadden we 28,3 km afgelegd.
Ellert en BrammertEllert en Brammert

Het Ellertsveld ontleent zijn naam aan de meest bekende Drentse legende, namelijk die van Ellert en Brammert. In de loop der jaren is dit volksverhaal in verschillende versies overgeleverd, maar de kern is toch altijd hetzelfde gebleven.
De overlevering zegt dat zo'n vier eeuwen geleden hier twee reuzen hebben gewoond: vader en zoon. Het waren ruwe kerels, die een onderaardse hut hadden gemaakt op het grote heideveld, tegenwoordig bekend onder de naam Ellertsveld. Vanuit hun hut stroopten de beide rovers de omgeving af. Wie niet dringend het Ellertsveld moest passeren, waagde zich er niet. Vanuit hun hol hadden Ellert en Brammert draden in alle richtingen over het veld gespannen. Deze draden waren met een bel verbonden. Als een argeloze reiziger ongemerkt een van deze draden raakte, begon de bel te klingelen. Ellert en Brammert trokken er dan onmiddellijk op uit om de reiziger met dikke knuppels neer te slaan en te beroven. Veel kooplieden vielen zo in handen van het roofzuchtige duo en wanneer ze het er levend van af brachten mochten ze nog dankbaar zijn.
Op een dag, toen vader en zoon door de heide struinden, bemerkten ze op de es van het dorpje Orvelterveen een knap, jong meisje: Marieke. Het arme meisje werd meegesleept naar het hol en moest daar zeven jaar lang het huiswerk verrichten. Een nadeel van een vrouw in huis voor de rovers was, dat ze nooit meer samen op pad konden gaan. Steeds moest een van beiden Marieke bewaken. Eens toen vader Ellert alleen met Marieke in het hol was, gaf hij haar de opdracht om hem te scheren. Marieke rook haar kans en sneed tijdens het scheren hem met vlijmscherpe scheermes de strot af. Terwijl de reus stervende in elkaar zakte, nam zij de benen naar huis. Toen Brammert ontdekte wat er met zijn vader gebeurd was, zette hij de achtervolging in. Hij kon haar net niet meer inhalen.
De volgende morgen zag men dat er in de deur, die het meisje achter zich had dichtgeslagen, een grote bijl was blijven steken. Brammert had haar op een haar na gemist! Marieke en haar ouders verhuisden zo spoedig mogelijk naar een veiliger streek. En alle andere inwoners van Orvelterveen, die Brammerts wraak vreesden, verlieten het dorpje eveneens. Het duurde niet lang of het hele dorp was verplaatst.
Wat er van dit oerdrentse verhaal waar is, is niet meer na te gaan. Orvelterveen is inderdaad een dorpje geweest tussen Orvelte en de Kiel. Bij onderzoek in 1911 heeft men daar nog lemen dorsvloeren van vroegere boerenhoeven onder het zand weggegraven.
We betraden het openluchtmuseum via een achteringang en liepen over het terrein naar de hoofdingang. Voor ons was dit nu de uitgang. Daarbij kwamen we langs een aantal oude huisjes, zoals een huisje van de smid en van de timmerman. Vlak voor de uitgang bezichtigden we nog een plaggenhut. Deze was fraai ingericht met onder andere een oude bedstee. Daarna fotografeerden we de reuzen Ellert en Brammert nog. We verlieten Schoonoord en liepen langs het water Borgerzijtak door buurtschap Odoornerveen. Door het schapenpark in boswachterij Odoorn werd theehuis Poolshoogte bereikt. Deze was fraai gelegen. De nabij gelegen uitkijktoren lieten we voor wat die was. We hadden nu 35,9 km afgelegd.
Na nog een bosparkoers werd na 8 uur lopen de finish bereikt op 40,5 km. Tot ongeveer 15.00 uur was het zeer aangenaam weer met een maximum temperatuur van 24°. Daarna koelde het in korte tijd af naar zo'n 16°.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg