Ronde van Zuid-Limburg 2001

1e dag van de 58e Ronde van Zuid-Limburg
Op zaterdag 19 mei 2001 was de start van de twee- en driedaagse van de Ronde van Zuid-Limburg. Rond 10 uur verlieten we gebouw De Spuiklep te Heerlen alwaar de start was.
Het gebied in Oostelijk Zuid-Limburg rondom centrumgemeente Heerlen is door het gedeelde mijnverleden een samenhangende regio. De mijnen zijn al jaren dicht, maar de samenhang is gebleven. Daarom hebben de acht gemeenten in de Oostelijke mijnstreek een verregaande samenwerking aangegaan onder de naam Parkstad Limburg. Parkstad Limburg bestaat uit de gemeenten Heerlen, Kerkrade, Landgraaf, Brunssum, Nuth, Voerendaal, Simpelveld en Onderbanken. De eerste vier vormen samen een aaneengesloten stedelijk gebied met 220.000 inwoners en is na de Randstad een van de dichtst bevolkte gebieden in Nederland. Daarmee is Parkstad Limburg met recht een grote stad, met alle problemen, maar ook met alle kansen die daarbij horen. Aan de andere kant wordt het stedelijk gebied omringd door een viertal landelijke gemeenten. Vervolgens wordt Parkstad Limburg in het westen begrensd door het Limburgs Heuvelland en in het oosten door de uitlopers van de Eifel. Daarmee heeft Parkstad Limburg een groene horizon met uitlopers die diep doordringen tot in het stedelijk gebied.
We liepen onder een spoorlijn door en doorkruisten de wijk Meezenbroek. We kwamen langs vijvers waar we zeker 50 vissers zagen. Langs een beekje verlieten we geleidelijk de bebouwde kom. Nu liepen we naar buurtschap Heihoven en enige malen passeerden we borden met de tekst Brunssummerheide. We kregen uitzicht op een groot afgravinggebied. Na een zandgroeve doken we de bossen in van de Brunssummerheide. Na een bruggetje over de "Rode Beek" bestegen we een bergkam. Deze volgden we tot aan de eerste verzorgingspost op 8,4 km. Hier maakten we kennis met de redacteur van het OLAT-nieuws. Opnieuw volgden we een bosgebied. Onze tocht voerde naar een buitenwijk van Landgraaf waar een casino gevestigd is. Na een fraai asfaltpad door een heuvelachtig bosgebied om het casino, een tennisbaan en een buitenwijk bereikten we buurtschap Eygelshoven (gemeente Kerkrade).
Het Land van Rode
Vanaf de 12e eeuw hebben Kerkrade en Herzogenrath een eenheid gevormd op de bestuurlijke landkaart. Die kaart was een bijzonder gecompliceerde lappendeken, die constant veranderde doordat hertogen, graven en andere seigneurs de bestuurlijke rechten over plaatsen en gebieden verkochten, verdobbelden, als huwelijksgeschenk weggaven, via oorlogen verspeelden of door erfenis van verwanten in bezit kregen. Kerkrade en Herzogenrath bleven echter door deze woelige eeuwen heen verenigd. Dat veranderde echter nadat Napoleon zijn Waterloo had gevonden. In 1815 kwamen in Wenen de winnaars van de strijd bijeen voor het befaamde congres van Wenen. Bij dit congres werden uit de losse pols nieuwe grenzen getrokken. De grens tussen Nederland en Duitsland werd dwars door het land van 's Hertogenrade getrokken, waardoor het complex Rolduc op Nederlands grondgebied en de Burcht Rode op Duits grondgebied kwamen te liggen. Zo kwam Kerkrade bij Nederland en Herzogenrath bij Duitsland. Hierdoor werd met één pennenstreek een streep door het Land van Rode gehaald én door de saamhorigheid die zeven eeuwen lang had bestaan.
Op 16,1 km was hier een grote rust in Basisschool De Anset. Langs een visvijver verlieten we Eygelshoven weer. Opnieuw volgde een bosgebiedje. We kwamen bij een grote vijver, Cranenweyer genoemd (weyer is het Duitse woord voor vijver). De weyer ging over in de Angstelbeek. Bij het fraaie kasteel Ehrenstein was het keerpunt voor de wandeling. Langs de andere oever van de Angstel liepen we terug. Bij watermolen Strijthagen was nog de laatste verzorgingspost op 22,4 km. Daarna voerde de route op korte afstand langs de 239,2 meter hoge berg Strijthagen. Ik kon de verleiding niet weerstaan om even van het parkoers af te gaan en de berg te beklimmen. De top wordt wat ontsierd door het eindpunt van een stoeltjeslift. Maar voor de rest had je van de top een grandioos vergezicht. Dit uitzicht was haast nog mooier dan vanuit hotel Bellevue te Huls waar we op de tweede wandeldag de eerst rustpost hadden. Via de Caumermolen werd de finish bereikt op 29,9 km.

Henri Floor & Coos Verburg