Vorig WS78 verslag Volgend WS78 verslag Terug naar de homepage van Henri Floor Terug naar de overzicht van alle WS78 wandeltochten Met WS78 vanuit Apeldoorn

embleem WS78 Dit is het wapen van Apeldoorn. Dit wapen is te vinden op de lokatie www.ngw.nl/indexgb.htm  Deze site is mogelijk gemaakt door de Bank Nederlandse Gemeente te Den Haag Op zaterdag 24 februari 2001 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Apeldoorn. De start was vanuit de kantine van Duivencentrum Apeldoorn e.o. Voor wandelaars die met het openbaar vervoerde reisden, zoals ondergetekenden kwamen daar nog eens 2 maal 1500 meter extra bij omdat de start zover van het NS-station aflag. Na de start staken we spoedig een spoorlijn over. Het was oppassen geblazen. Want het had de voorgaande nacht zo tussen de 5 en 10 cm gesneeuwd. Veel wegen en voetpaden waren daardoor af en toe verradelijk glad. Door de wijken De Heeze en Westenenk liepen we hoofdzakelijk over parkpaden. In de parkoersbeschrijving stond dat we op een splitsing het rode pad moesten volgen, maar met de sneeuw zag je dit niet. De eerste spreng werd al na 3½ km bereikt. De sneeuw had het boslandschap een ware betovering laten ondergaan. Spoedig werd dan ook een eerste foto gemaakt. De betovering werd nog eens vervolmaakt door de volop schijnende zon. Zo'n 700 wandelschoenen waren al voor ons door de bossen gelopen. Deze hadden er voor gezorgd dat er een niet te ontwijken spoor zich had gevormd dat zich o zo makkelijk liet volgen. Bijna alle mogelijke trajekten langs dit sprengengebied werd benut alvorens de denkbeeldige eerste en laatste verzorgingspost van de 1e dag van de 4-daagse te hebben bereikt bij het viadukt onder de A1-snelweg. Ons eerste bezoek deze dag aan bosgebied Bruggelen of Engelanderholt van het Geldersch Landschap was van korte duur. Langs de noordoost kant van buurtschap Engeland liepen we langs de noordkant van Beekbergen. Er waren hier fraaie panorama's. Maar door het open gebied was het met de lichte vorst en de wind best koud. Op 8½ km was de soeppost in de Ruitersmolen te Beekbergen
De Ruitersmolen is een van de weinige historische monumenten die het dorp Beekbergen rijk is. Al voor 1535 waren de huismeesters van het Arnhemse Sint Pieters Gasthuis in het bezit van een watergedreven korenmolen aan de Beekbergse Beek. Oorspronkelijk eigendom van de Graaf van Gelre werd zij de Gasthuismolen genoemd. In 1535 gaf Hertog Karel van Gelre de huismeesters vergunning voor de bouw van een volmolen. Deze werd later de Tullekensmolen genoemd en in 1601 verpacht aan Marten Orges, die er een papiermolen van maakte. In 1606 vatte Orges het plan op om een nieuwe papiermolen te bouwen. Rond 20 jaar later raakte hij in een proces verwikkeld met de huismeesters. Na zijn overlijden in 1626 kregen zijn weduwe en haar zonen drie jaar erna de beschikking over het waterpacht van de beek voor de kleine papiermolen. Deze 4-baks waterpapiermolen kreeg de naam Ruitersmolen. In 1843 werd de molen door Derik Boks omgezet in een korenmolen met 2 raden. Rond 1920 moet er brand in de molen zijn geweest. In de oorlog is hij nog in gebruik geweest, maar anno 1979 verkeerde hij in een desolate toestand. De stichting Vrienden van de Ruitersmolen, die op 30 oktober 1980 werd opgericht, nam de restauratie op zich. Een grote groep gedreven vrijwilligers wist de Ruitersmolen voor verder verval te behoeden en zelfs weer aan het draaien te krijgen. Dit mede dankzij het feit dat de Gemeente Apeldoorn in samenwerking met de stichting en Het Hoogeland zowel de beekloop als de waterval grondig liet herstellen. Dat betekende de wedergeboorte van een waardevol stuk Beekbergense historie.
Bij Lieren aangekomen liepen we langs het station van Beekbergen van de Veluwse Stoomlocomotief Maatschappij. Er stonden op het rangeerterrein bij het station talrijke ouderwetse locomotieven. Vlak achter ons hoorden we een plof. Een sneeuwbal was vlak achter ons op de weg uiteengespat. We keken verschrikt achterom, want zoiets verwachten we niet. Er liepen 5 wandelaars achter ons, maar geen van hen zag er zo "moordlustig" uit. Net naast de wandelaars zagen we een jongen van een jaar of 12, die vanuit de tuin van zijn ouderlijk huis voor de sneeuwbal verantwoordelijk was. We zetten weer koers naar bosgebied, om deze vervolgens hoofdzakelijk langs de bosrand te volgen tot aan een viadukt onder de A50-snelweg. Hier liepen we langs een tweede halte van de Veluwse Stoomlocomotief Maatschappij, de halte Immenbergweg. We volgden de spoorlijn een tijdje. Eigenlijk hadden we hier grotendeels een bospad moeten volgen dat op een iets grotere afstand van de spoorlijn lag. De ijzel en de harde wind eerder dit jaar had een ware ravage in de bossen aangericht. En dit pad lag vol met losgerukte en afgewaaide takken. Voor de Veldhuizer spreng sloegen we af. We volgden deze spreng tot aan de Loenense waterval. Strikt genomen is dit geen waterval, maar een stroomversnelling. Eigenlijk spreek je van een waterval als er sprake is van vrij vallend water. En dat was hier beslist niet het geval.
De spreng die de waterval voedt, ontspringt in de bossen van het Schalter nabij de Groenendaalseweg. Daar borrelt het kristalheldere water uit de grond en vormt er geleidelijk een brede beek die onderweg wordt gevoed door zijsprengen. Rond 1869 is de spreng gegraven om het water van het Apeldoornsch Kanaal op peil te houden. Met de schop is de watergang, die op sommige plekken een 'ravijn' heeft van ongeveer zeven meter, uitgegraven. Het diep graven was nodig omdat Rijkswaterstaat bij het Apeldoornsch Kanaal op gelijke hoogte wilde uitkomen. Wie langs de spreng wandelt of fietst, beseft welk een zwaar karwei dit moet zijn geweest.
Vanaf de loop bij Het Schalter tot de Beekbergerweg is het verloop over vier gemetselde trappen precies zes meter en eenenzeventig centimeter.
De watervalspreng bestaat uit twee delen die ieder ongeveer zes kilometer lang zijn. Het eerste deel wordt de Vrijenbergspreng genoemd vanaf het spoor heet het verder De Veldhuizerspreng. In het hoogste deel van het Schalter tot de Beekbergerweg zijn nog enkele vallen. Vanaf de oorsprong tot onder bij de grote waterval met vier trappen valt het water ruim 15 meter.

Even verderop kwamen we langs een parkeerplaats waar een verzorgingspost op de 4e dag van de 4-daagse is. En nu volgden we ook nog enige km's vrijwel hetzelfde trajekt als met de 4-daagse. Dat heidegebied in Klein Zwitserland ziet er met sneeuw toch wel heel anders uit. De grote rust was in de kantine van vakantiecentrum Hertenhorst te Beekbergen. Ook met de 4-daagse is hier een grote rust. We dwaalden een tijd door het Lierderbosch overgaand in het Spelderholt. Talloze malen zagen we bordjes van natuurgebied Bruggelen. Opnieuw kwamen we langs een denkbeeldige verzorgingspost van de 4-daagse. Vlak hierna liepen we opnieuw langs sprengen. Dit keer werd even afgeweken van een trajekt van de 4-daagse. Daardoor ontdekten we een nieuwe spreng en een alternatief voor komende 4-daagsen. Op 30 km was de koffiepost te Ugchelen. We liepen onder de A1-snelweg door en zetten opnieuw koers naar een sprengengebied. Dat was ditmaal in het Willemsbosch. Verderop dwaalden we nog door het Orderbosch. Op de plek waar de Asselse straat over gaat van een grintweg in een asfaltweg was op 35 km de fruitpost in een partytent. Daarna voerde ons pad nog door Berg en Bosch Hier zagen we, achter een afrastering enige wilde zwijnen en elf jonkies. Dat was een heel mooi gezicht deze jonkies die met hun licht bruin gekleurde huid fraai afstaken tegen de zwart/grijze volwassen zwijnen. De gladheid had er voor gezorgd dat er opnieuw een parkoerswijziging was, waardoor we nu niet door de liefdestunnel kwamen. De totale (officiële) afstand bedroeg 39,230 km.
naar de top van deze pagina

Henri Floor & Coos Verburg