Op zaterdag 9 december 2000 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Zaal "Floor" te Lunteren. Deze startgelegenheid heeft zowel een vooruitgang als een achteruitgang. Terwijl heel veel wandelaars even voor negen uur buiten aan de voorkant stonden, bleken we aan de achterzijde te moeten vertrekken. Nadat we door een nauwe doorgang de achterkant hadden bereikt hoorden we nog de laatste drie woorden van het toespraakje van de voorzitter. Eerst liepen we naar het NS-station. Daarvoor sloegen we af. We zagen nog enkele laatkomers naar de start toelopen. Even volgden we de spoorlijn. Bij het zien van een molen sloegen we af en staken nu wel de spoorlijn over. De verharde weg ging over in een onverharde weg. Nu bevonden we ons in het Lunterse Buurtbos.
Het terrein dat nu het Buurtbosch heet, was in de tweede helft van de negentiende eeuw nog een groot heideveld. Oorspronkelijk onverdeelde marke- of maalschapsgronden. Nadat het hele terrein onder de rechthebbende was verdeeld, kocht notaris J.H.Th.W. van den Ham deze perceeltjes van de keuterboeren (boeren met een klein bedrijf). Notaris van den Ham was al 70 toen hij met de aanplant van het eerste stukje bos begon. De aanleg geschiedde in de vorm van een rankende tak met bladeren. Dit is nog duidelijk in het lanenpatroon terug te vinden. Ondanks zijn gevorderde leeftijd heeft hij zijn aanplant tot een bos zien uitgroeien. De oudste opstanden dateren uit 1890-1900. Het Lunters Buurtbos is nu eigendom van een stichting.
We kwamen langs een fraai Pinetum. Ons pad steeg en we bereikten een hoogte van 48 meter. We liepen langs de rand van een zandgroeve. Beneden tussen het riet zagen we drie reeën wegrennen. We zetten nu koers naar het hekwerk om het Wekeromsche Zand. Helaas betraden we dit fraaie natuurgebied niet. We kregen nu enige tijd een wijde blik-parkoers voorgeschoteld. We passeerden deze dag verschillende keren heideterreinen. Aan de rand van natuurgebied De Valouwe was op 9,7 km de soeppost.
In het begin van de jaren 1900 was het landgoed "De Valouwe" voor het grootste gedeelte eigendom van de familie Kröller. In de jaren dertig is dit landgoed, dat lange tijd te koop heeft gestaan, gekocht door de heer Schlimmer, met als doel vrij te kunnen paardrijden en jagen. Hij heeft dan ook betere houtsoorten aangeplant, zoals de douglas en de lariks.
De soeppost was gelegen in een zeer grote schuur van een vrijstaand huis annex manege. De eigenaar had speciaal voor deze wandeltocht een chemisch toilet laten plaatsen. Hiervoor stonden dan ook (voornamelijk vrouwelijke) wandelaars in een rij te wachten. We staken een 4-baans verkeersweg over en volgden deze ruim 400 meter. Daarop betraden we het Roekelse Bos. Even verderop kwamen we op de Ederheide en over één van de hoogste toppen (44 meter) verlieten we de Ederheide weer. Langs de rand van het Mosselsche Veld hadden we vergezichten op onder andere in de verte lopende paarden. Langs het Mosselse Zand, als onderdeel van de Planken Wambuis werd het Otterlose Buurtbos bereikt.
Het eeuwenoude landgoed Planken Wambuis is een afwisselend gebied met heide, stuifzand, gras- en bouwland en bossen. Planken Wambuis sluit aan bij de natuurgebieden van de gemeente Ede en het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Al deze gebieden liggen op de stuwwal die ontstaan is tijdens de voorlaatste ijstijd. Als onderdeel van het Veluwemassief is de bodem van het Planken Wambuis van nature voedsel-arm. De bossen op het landgoed zijn deels aangeplant en deels spontaan ontstaan, bijvoorbeeld op de voormalige stuifzanden. 700 hectare van Planken Wambuis is rustgebied voor dieren. Dit deel is zeer belangrijk voor onder andere edelherten, reeën, wilde zwijnen en dassen. Verder komen vrijwel alle Nederlandse reptielen voor in het natuurgebied en vele vogels, waaronder veel roofvogels. Opvallende planten zijn struikheide, dopheide, bosbes, vossebes, adelaarsvaren en veel soorten akkeronkruiden, zoals de uitbundig bloeiende kamille.
Daarna liepen we langs camping De Wije Werelt. We staken een verkeersweg (Arnhem-Otterlo) over en liepen nu door het Otterlose bos.
Het Otterlose Bos is een deel van het oude markebos van Otterlo. Het markebos werd door de plaatselijke bevolking gemeenschappelijk gebruikt en onderhouden. Het ruim 100 ha. grote bos is nu in beheer bij Natuurmonumenten en vrij toegankelijk op wegen en paden. Vroeger was het bos in gebruik als eikehakhout. De eiken werden om de 10 à 15 jaar afgekapt. De schors was goed bruikbaar in de leerlooierijen, het hout voor paaltjes en dergelijke. Nu zijn de eiken al lang niet meer afgekapt en zijn ze doorgegroeid. Karakteristiek voor het bos zijn de "randwallen". Ten oosten van het Otterlose Bos, wat nu De Hoge Veluwe is, was vroeger stuifzand. Het opgestoven zand werd opgevangen in de rand van het bos. Zo ontstonden lange stuifheuvels: de randwallen.
Aan de oostkant van Otterlo werd de bebouwde kom bereikt, niet ver van de hoofdingang van het Nationaal Park De Hoge Veluwe en in het verlengde daarvan het Kröller Müller Museum. Op 21,2 km was de grote rust in café restaurant De Waldhoorn. Otterlo werd in zuid-westelijke richting weer verlaten. We staken de Valksche Beek over en zetten nu koers naar bosgebied Roekelse Zand overgaand in Roekelse Bos. Opnieuw liepen we langs de Ederheide. Nu zetten we koers naar buurtschap Driesprong. Vroeger stond hier café restaurant De Driesprong, maar tegenwoordig is dit een Japans restaurant. Op 31 km was in buurtschap Driesprong de koffiepost. Nu dwaalden we door het Edese bos overgaand in de Doesburgerheide. Hier was op 35,7 km de fruitpost nog. Met 12° werd het een warme dag voor de tijd van het jaar. Het was de hele dag droog weer geweest. De totale afstand bedroeg 38,750 km.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|