Op zaterdag 16 januari 1999 organiseerde WS78 een 40 km wandeltocht vanuit Nijmegen. De start was vanuit het Kolpinghuis. Via het Kronenburgpark liepen we naar de Waal. In het Kronenburgpark komen meer dan 150 verschillende boomsoorten voor. Over de Waalkade liepen we tot voorbij de Waalhaven en de Waalbrug. Daarbij liepen we ook nog langs het waterlabyrint van Klaus van de Locht uit 1982.
Persingen, het kleinste dorp van Nederland
We staken het Meertje over via een sluis. 't Meertje is hier een verbindingskanaaltje tussen het Wylerbergmeer bij Beek en de Waal. Daarna volgden we de Ooysedijk. Deze asfaltweg was een doodlopende weg, dus erg rustig met autoverkeer. We sloegen af en volgden nu 3˝ km over de Persingensestraat naar het dorpje Persingen. Vanaf de Persingensestraat hadden we weidse uitzichten op het vlakke landschap rondom met onder andere een grote kolonie ganzen. Dit gebied heet ook wel Het Ooische Schependom. Ook zagen we er meeuwen. We schatten het aantal vogels hier op zeker meer dan 1000 stuks. Verder hadden we uitzicht op de heuvels van de gemeente Ubbergen en van Berg en Dal. Persingen heet het kleinste dorp van Nederland te zijn en ligt in een uiterwaardenlandschap. Het ligt iets hoger dan het omringende landschap, omdat het op een rivierduin, een donk, gebouwd is. Persingen vormt tezamen met Ooy, Beek en Ubbergen de gemeente Ubbergen. Persingen is ook bekend geworden, doordat Daphne Deckers, de vriendin van tennisser Richard Krajicek hier werd geboren. Voorbij Persingen volgden we even een fietspad langs een verkeersweg naar het plaatsje Beek.
Bergetappe van de tweede categorie
Hier begon de bergetappe. Ons pad voerde nu mooi langs en door het zogenaamde Kastanjedal met vijvers, een beek en trappetjes. Boven aangekomen op 85 meter hoogte liepen we langs de rand van Berg en Dal. Hier liepen we langs het, voor wandelaars van de herfstdagtocht van de LAT, bekende startbureau Tennispark Den Tripel. Even voorbij hotel Erica was de soeppost op 9˝ km. Langs het bosgebied van de Heilige Land Stichting liepen we naar de Meerwijkselaan. We liepen nu wisselend langs akkerland en bosgebied in geaccidenteerd terrein. Via de Muntberg en over de flanken van de 81 meter hoge Hoenderberg bereikten we het spoorviaduct over de Heumense Baan. Bij een uitzichtheuveltje hadden we een wijds uitzicht op Duitsland en het plaatsje Bredewegen. Het zicht werd echter enigszins beperkt door het regenachtige en bewolkte weer.
Schitterend over de Mookerhei
Over een schitterend parkoers over de Mookerheide met zijn Schotse Hooglanders bereikten we Mook. Vanaf de Mooker-hei hadden we een mooi uitzicht op de kerk van Cuijk met zijn dubbele torens. Hier was op 22 km de grote rust in De Poort van Limburg. Het was er druk en de prijzen waren fors. Na de rust betraden we weer de Mookerheide. Eerst liepen we over de Mookerschans. Verderop volgden we een pad over de Heumense schans. Over de Mookerheide valt ook nog het volgende te vertellend:
Nadere informatie over de Mokerheide
De Mokerheide was één van de eerste heide bezittingen van Natuurmonumenten. Het gebied, dat in 1927 is aangekocht, genoot vele jaren een zekere faam om zijn rijkbloeiende brem. Maar vanaf de jaren zeventig ontkwam ook de Mokerheide niet aan de "zwarte adem" van de luchtverontreiniging. De struikheide werd geleidelijk vervangen door het oprukkende gras. Ook kostte het de beheerder steeds meet moeite om de heide vrij te houden van jonge bomen. Tot overmaat van ramp vroren in een strenge winter bijna alle bremstruiken dood. Om gras en jonge bomen terug te dringen werd daarom in 1979 een kudde heideschapen ingezet. Die aten helaas ook de nieuwe, jonge bremplanten op. Gelukkig herstelde de struikheide zich wel. In de nazomer vormt de heide een fraai paars kleed. Naast heideschapen grazen er ook enkele Schotse Hooglandrunderen. De naam Mokerheide heeft een heroïsche bijklank. Op 14 april 1574 sneuvelden duizenden huursoldaten in de veldslag tegen de Spaanse troepen van d’Avila en Mendoza. Ook de legeraanvoerders zelf, Lodewijk en Hendrik van Nassau, verloren bij deze verpletterende nederlaag het leven. Uit historisch onderzoek is overigens gebleken dat de slag op de Mokerheide niet hier is uitgevochten, maar op de heide bij Heumen. We verlieten het plaatsje Molenhoek over een fietspad langs een skihelling. Tevens verlieten we hier ook de provincie Limburg. Door het sombere weer was de animo om te skiën beperkt, maar er waren skiërs. Na het Maldensche vlak met zijn zweefvliegterrein bereikten we Malden (gemeente Heumen). Hier was op 27˝ km de koffiepost. Door het bosgebied Heumensoord bereikten we de gemeentegrens van Nijmegen. We zaten hier op 31 km en hadden dus nog 9 km te gaan. Natuurgebied Heumensoord maakte vroeger deel uit van de Mokeren. Hier sneuvelden Lodewijk en Hendrik van Nassau tijdens de 80-jarige oorlog. Er werd druk geoefend op de schietbaan van Heumensoord. Daaruit konden we opmaken dat de asielzoekers, die hier enige maanden waren gehuisvest weer vertrokken waren. Op 35 km was de fruitpost. Uiteindelijk bereikten we de Waalkade. Deze volgden we even. Opvallend waren hier de vele cafés. Het was vrij druk in de cafés. Het was weer wat harder gaan regenen. Het nodigde voor de cafébezoekers niet uit om buiten een frisse neus te halen. De laatste km van de tocht voerde door het oude Nijmegen en was bijzonder mooi. Eerst liepen we over het Valkhof. Hier bouwde Keizer Karel de Grote zijn kasteel. Nu staat er nog de St. Nicolaaskapel en een deel van de Burchtkapel. Daarna volgde de al genoemde Waalkade. Vlak na het Holland Casino stond een oud huis met mooie trapgevels. Daarna liepen we nog langs de Waag en de Sint Stevenskerk. Er waren 339 deelnemers. Het IVV-stempelnummer was 11252. Het was een mooie tocht geworden met veel bosparkoersen. Wel waren er weer vele plassen in de bossen. Maar door de nattigheid kan dat ook haast niet anders.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|
